Απόφαση ΣτΕ για το γήπεδο Μελισσανίδη
Είχαν λανσάρει τότε την εκπληκτική θεωρία του «τοπόσημου». «Στην ίδια περίπου θέση υπήρξε και λειτούργησε από πολλών δεκαετιών γήπεδο της ομάδας αυτής το οποίο αποτέλεσε τον αυτό χρόνο τοπόσημο της περιοχής αυτής και στοιχείο της μητροπολιτικής αθλητικής υποδομής στην Αθήνα με αποτέλεσμα η φυσιογνωμία της περιοχής πολεοδομική και οικιστική να έχει διαμορφωθεί από μακρού με δεδομένη την ύπαρξη και τις επιπτώσεις της λειτουργίας του», έγραφαν στην απόφαση με την οποία απέρριψαν την αίτηση αναστολής. Ελεγαν εμμέσως πλην σαφώς σε όσους αντιδρούσαν σ' αυτό το περιβαλλοντικό (και όχι μόνο έγκλημα), ότι άδικα κουράζονται και μπαίνουν σε έξοδα κάνοντας προσφυγές. Διότι το γήπεδο είναι κάτι ισάξιο του… Παρθενώνα, που τον γκρέμισαν και πρέπει να κατασκευαστεί υποχρεωτικά στην ίδια θέση. Σύμφωνα μ' αυτή την καινοφανή θεωρία, και το γήπεδο του ΠΑΟ στη Λ. Αλεξάνδρας είναι τοπόσημο (είναι και παλαιότερο απ' αυτό της ΑΕΚ), όμως έχει αποφασιστεί η μεταφορά του σε άλλο χώρο και η μετατροπή του οικοπέδου σε πάρκο.
Είχαμε, όμως, την περιέργεια να δούμε τι νομικά σοφίσματα θα σκαρφίζονταν για να δικαιολογήσουν την απόρριψη της προσφυγής των πολιτών, η οποία ήταν ντοκουμενταρισμένη και «δεμένη» με ακλόνητα νομικά επιχειρήματα.
Η απόφαση δημοσιεύτηκε πριν από μερικές μέρες. Χρειάστηκε ένας χρόνος και μερικές μέρες για να εκδοθεί. Στη διάρκεια αυτού του χρόνου, ο Μελισσανίδης έχτισε ανενόχλητος όλο τον μπετονένιο σκελετό του κτιρίου, σήκωσε τους τεράστιους πυλώνες από μπετόν και άρχισε να τοποθετεί και τις κερκίδες. Ο μεγαλύτερος (και βαρύτερος) όγκος του γηπέδου ολοκληρώθηκε. Αρκεί και μόνο αυτό το γεγονός για να δείξει πόσο… ισότιμα αντιμετώπισε το ΣτΕ τους πολίτες που προσέφυγαν σ' αυτό, από τη μια, και τον καπιταλιστή, από την άλλη. Στον καπιταλιστή επιτράπηκε να χτίζει ανενόχλητος, ενώ οι πολίτες περίμεναν το ΣτΕ που κωλυσιεργούσε στην έκδοση της απόφασής του, ώστε στο μεταξύ να δημιουργηθούν τετελεσμένα.
Από την ανάγνωση της απόφασης προκύπτει ότι το ΣτΕ απέρριψε την ένσταση που υπέβαλε η πλευρά Μελισσανίδη, ζητώντας να απορριφθεί η αίτηση των πολιτών, λόγω έλλειψης εννόμου συμφέροντος. Αναγνώρισε ότι και οι κάτοικοι της Νέας Φιλαδέλφειας και οι κάτοικοι της ευρύτερης Αθήνας έχουν έννομο συμφέρον να προσφύγουν, διότι επικαλούνται υποβάθμιση των συνθηκών διαβίωσής τους. Ακόμα, μολονότι η έκδοση μιας παράνομης οικοδομικής άδειας είναι αρμοδιότητας Διοικητικού Εφετείου, το ΣτΕ δεν παρέπεμψε σ' αυτό την υπόθεση, αλλά την κράτησε και τη συνεκδίκασε μαζί με την προσφυγή κατά της έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων. Επομένως, υπήρχαν όλοι οι τυπικοί όροι για να ανασταλεί η κατασκευή του έργου μέχρις ότου εκδοθεί η επί της ουσίας απόφαση. Το ΣτΕ έκλεισε τα μάτια σ' αυτή τη νομική «αλφαβήτα», αφήνοντας τον καπιταλιστή να κάνει ανενόχλητος τη δουλειά του και δείχνοντας στους πολίτες ότι μπροστά στον καπιταλιστή είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Την προσφυγή κατά της έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων το ΣτΕ την έκρινε εκπρόθεσμη, με το σκεπτικό ότι ήταν ανηρτημένη, επομένως γνωστή, πριν από την άσκηση της προσφυγής. Κατέφυγε, δηλαδή, σε ένα νομικό σόφισμα (σόφισμα, γιατί υπάρχει νομολογία του ΣτΕ που έχει κρίνει διαφορετικά σε ανάλογες περιπτώσεις) για να αποφύγει την ουσία.
Στα άλλα ζητήματα της προσφυγής, όμως, για τα οποία δε χωρούσαν νομικά σοφίσματα αλλά έπρεπε να εξεταστούν στην ουσία, το ΣτΕ έδειξε τη γύμνια των επιχειρημάτων του και τη στυγνή ταξική λογική που κατηύθυνε τη συμπεριφορά του. Αυτή η λογική είναι εξαιρετικά απλή (και γι' αυτό εξαιρετικά ανατριχιαστική): «ο Μελισσανίδης θέλει γήπεδο, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα του κάνει πλάτες, ο Φλαμπουράρης παρεμβαίνει απροκάλυπτα στις δημόσιες υπηρεσίες, το ΣτΕ δεν μπορεί παρά να ικανοποιήσει αυτή την απαίτηση».
Είναι χαρακτηριστική η λογική με την οποία προσεγγίζουν ένα ζήτημα που ήγειρε η προσφυγή: ναι μεν η αρμόδια υπηρεσία είχε αρχικά αμφιβολίες για το αν η εταιρία του Μελισσανίδη δικαιούταν να υποβάλει αίτηση για έκδοση οικοδομικής άδειας, όμως εκ των υστέρων συνήφθη σύμβαση μεταξύ ερασιτεχνικής ΑΕΚ και «Δικέφαλος 1924» ΑΕ, οπότε το πρόβλημα θεραπεύτηκε! Πετάει ο γάιδαρος; πετάει, αυτή είναι η λογική του ΣτΕ.
Ακόμα πιο χαρακτηριστική είναι η αιτιολογία με την οποία το ΣτΕ κρίνει νόμιμη τη σύμβαση παραχώρησης του οικοπέδου από την ερασιτεχνική ΑΕΚ στη «Δικέφαλος 1924» ΑΕ. Η απόφαση του δικαστηρίου που έκρινε τη γενική συνέλευση και τις αποφάσεις της ως ανυπόστατες εκδόθηκε μετά την έκδοση της οικοδομικής άδειας, επομένως η υπηρεσία που ενέκρινε την άδεια δεν τη γνώριζε, λέει το ΣτΕ. Το γεγονός ότι αυτή η υπηρεσία είχε ενημερωθεί εγγράφως από κάποιους από τους προσφεύγοντες πολίτες και κατά συνέπεια όφειλε να απόσχει από κάθε ενέργεια, μέχρις ότου λυθεί η δικαστική εκκρεμότητα, άφησε παγερά αδιάφορο το ΣτΕ. Ενώ παραδέχεται ότι η υπηρεσία που χορήγησε την άδεια μπορεί να την ανακαλέσει, αν περιέλθουν σε γνώση της στοιχεία που αφορούν το ιδιοκτησιακό, στη συγκεκριμένη περίπτωση που το ιδιοκτησιακό είναι στον αέρα, αφού η σύμβαση παραχώρησης έχει κριθεί από δικαστήριο ως ανυπόστατη, το ΣτΕ δέχεται ότι όλα έγιναν καλώς και η άδεια είναι νόμιμη!
Προκλητική είναι η απόφαση στο σημείο που δέχεται ότι με την ανέγερση του συγκεκριμένου γηπέδου εξυπηρετούνται οι καταστατικοί σκοποί του ερασιτεχνικού σωματείου, μολονότι το γήπεδο προορίζεται αποκλειστικά για επαγγελματικό ποδόσφαιρο, με το οποίο δεν έχει καμιά σχέση η ερασιτεχνική ΑΕΚ! Είπαμε, πετάει ο γάιδαρος; πετάει. 'Η αλλιώς, αποφασίζομεν και διατάσσομεν.
Και τι να πει κανείς για το ότι το οικόπεδο είναι πράγμα εκτός συναλλαγής και άρα απαγορεύεται η διάθεσή του σε τρίτο; Ο Αστικός Κώδικας (που αναφέρεται στα πράγματα εκτός συναλλαγής) είναι ένας τυπικός νόμος, ο νόμος 4277/2014 είναι επίσης ένας τυπικός νόμος και επιτρέπει τη μεταβίβαση του οικοπέδου από την ερασιτεχνική ΑΕΚ σε τρίτον, ακόμα κι αν είναι ένα κερδοσκοπικό νομικό πρόσωπο, λέει το ΣτΕ, κουρελιάζοντας κάθε έννοια δικαίου, κάθε έννοια συνταγματικής τάξης.
Κοντολογίς, μιλάμε για ένα νομικό ανοσιούργημα, το οποίο αποπνέει όλη την αλαζονεία και τον ετσιθελισμό της εξουσίας έναντι των υπηκόων (και όχι πολιτών) της. Νόμος είναι το δίκιο του καπιταλιστή, διακηρύσσει το ΣτΕ, κυνικά και απροκάλυπτα, αδυνατώντας να βρει κάποια νομική αιτιολογία που να μπορεί κάπως να σταθεί. Απ' αυτή την άποψη, οι πολίτες που προσέφυγαν και ο νομικός τους παραστάτης μπορούν να αισθάνονται ότι πέτυχαν μια πολιτική νίκη. Εχασαν σε μια μάχη που δεν είχαν απέναντί τους μόνο έναν καπιταλιστή και τα άλαλα όργανά του που διεκπεραίωναν τη βρόμικη δουλειά, αλλά ολόκληρο το σύστημα, από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση μέχρι τη δικαστική εξουσία, που πέταξε τη μάσκα της ανεξαρτησίας και έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο, χωρίς φτιασιδώματα.
ΥΓ. Αλήθεια, πώς να αισθάνονται τώρα οι δικαστές του ΣτΕ που συνέπραξαν σ' αυτό το ανοσιούργημα, καταβάλλοντας προσπάθειες για να νομιμοποιήσουν τη «Δικέφαλος 1924» ΑΕ ως κύριο ενός έργου πάνω σε δημόσιο οικόπεδο (το οποίο παραχωρήθηκε σ' ένα ερασιτεχνικό αθλητικό σωματείο υπό τον όρο ότι θα το χρησιμοποιεί αποκλειστικά για κοινωφελή δράση), και βλέπουν τώρα τον Μελισσανίδη να λύει την κακόφημη σύμβαση, προκειμένου να εισπράξει το παραδάκι από την Περιφέρεια, που δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει έργο ιδιωτικής εταιρίας; Ελπίζουμε πως αντιλαμβάνονται ότι χρησιμοποιήθηκαν ως χρήσιμοι ηλίθιοι.
Σχόλια