ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ανάγνωσμα

Οι τελευταίες εξελίξεις στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχονται να υπογραμμίσουν για μια ακόμα φορά τα αγιάτρευτα αδιέξοδα του λεγόμενου «αντικαπιταλιστικού χώρου».

 Γιατί είναι η πολιτική κατεύθυνση των δυνάμεων που τον συγκροτούν που γεννά αυτά τα αδιέξοδα. 

Είναι ακριβώς η ίδια πολιτική κατεύθυνση των αυταπατών για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την υποτιθέμενη «σκληρή διαπραγμάτευση» που έκανε απέναντι στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές.

Αυταπατών που οδήγησαν σύσσωμο αυτό το χώρο να συμμετέχει στα συλλαλητήρια στήριξης της κυβέρνησης σ’ αυτή τη «διαπραγμάτευσή» της σπέρνοντας ολέθριες αυταπάτες για τον χαρακτήρα και το ρόλο τόσο των διαπραγματεύσεων αυτών, όσο και της ίδιας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Η ίδια πολιτική κατεύθυνση είναι κι αυτή των λεγόμενων «αντικαπιταλιστικών» μεταβατικών προγραμμάτων, στην πραγματικότητα ρεφορμιστικών, που λειτούργησαν ως γέφυρα για ένα σημαντικό κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΑΡΑΣ, ΑΡΑΝ) να αποχωρήσει από αυτή και να ενσωματωθεί στην ΛΑΕ του πρώην υπουργού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, Λαφαζάνη, της οποίας τα δικά της μεταβατικά προγράμματα δεν ήταν και τόσο διαφορετικά από αυτά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προσδοκώντας με αυτήν την κίνηση καλύτερα εκλογικά ποσοστά.

Είναι η ίδια αυτή πολιτική κατεύθυνση που σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις και μπροστά στις αυταπάτες που η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έσπερνε πως ήταν κοντά στο να εκλέξει βουλευτή, την οδήγησε να χρησιμοποιήσει κι αυτή το αστικό ιδεολόγημα της χαμένης ψήφου προς τις μικρότερες εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις που αναφέρονται στην αριστερά.

Στην πραγματικότητα, η πολιτική αυτή κατεύθυνση του υπερτονισμού του ρόλου των εκλογών και των προτάσεων ρεφορμιστικών μεταβατικών προγραμμάτων σαν κι αυτών που πρόβαλλε κι ο ΣΥΡΙΖΑ πριν αναδειχθεί σε κυβέρνηση και σαν κι αυτό της ΛΑΕ, είναι πολιτική άρνησης της μαζικής εξωκοινοβουλευτικής πάλης, του μόνου δηλαδή ικανού δρόμου να βάλει φραγμό στην αντιλαϊκή πολιτική.