Οι εκλογικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες σφραγίζουν τον ρόλο του ΚΚΕ

Η πράξη και η ζωή όμως, ως το μόνο αλάνθαστο κριτήριο της αλήθειας, όχι απλά δεν συναντιούνται πουθενά με τους «διθυράμβους» που πλέκει το ΚΚΕ για τον εαυτό του, αλλά ίσα ίσα, ειδικά στις «κρίσιμες στιγμές της ταξικής πάλης» ο πραγματικός του ρόλος το τοποθετεί ακριβώς στον αντίποδα των παραπάνω ισχυρισμών.
Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, ότι κάτω από τον τίτλο του ΚΚΕ, στην πραγματικότητα, κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα βρέθηκαν δύο κόμματα. Το ένα, το επαναστατικό ΚΚΕ των ηρώων και των θυσιών, των τεσσάρων πρώτων δεκαετιών και το άλλο, αυτό που γέννησε η 6η ολομέλεια του 1956 που αποτελεί ένα ρεβιζιονιστικό κόμμα της συνθηκολόγησης και της συνδιαλλαγής. Όσο και αν προσπαθούν να σβήσουν αυτή την χρονική στιγμή, από την ιστορία τους, οι σημερινές ηγεσίες του ΚΚΕ, τα γεγονότα της Τασκένδης, η ξένη επέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ και οι αποφάσεις της κατάπτυστης 6ης ολομέλειας θα στέκουν εκεί και θα ορίζουν το σημείο τομής για τα όσα πρεσβεύει και πραγματικά υπηρετεί το σημερινό ΚΚΕ.
Ακολουθούν επιγραμματικές απαντήσεις πάνω στις ανιστόρητες επικλήσεις του ΚΚΕ για τον… εαυτό του.

Ο ιστορικός του ρόλος ως υπηρέτης της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
Ίσως μια από τις πιο προκλητικές στιγμές στην παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας για το ρόλο του ΚΚΕ, είναι η στιγμή που αναφερόμενος ο γραμματέας του στα γεγονότα της παλινόρθωσης είπε ότι το ΚΚΕ «…στάθηκε όρθιο στο μεγάλο ιστορικό πισωγύρισμα της αντεπανάστασης του 1991… » Κουτσούμπας Δ. 22/11/2018
Οφείλουμε εδώ να υπενθυμίσουμε στους «αμνήμονες» του Περισσού ότι αυτή την παλινόρθωση (που εσχάτως με υποκρισία και μέσα από αναρίθμητες αντιφάσεις, οι ίδιοι υποτίθεται «ανακαλύπτουν» ότι εγκαινιάζεται το 1956) υπηρέτησαν πιστά δίνοντας πραγματικά αγόγγυστα και «παλικαρίσια» τη μάχη για τον ερχομό της.
Ότι επί δεκαετίες αναμασούσαν και αναπαρήγαγαν όλη τη χρουτσωφική αθλιότητα για την αναθεώρηση της ιστορίας της σοσιαλιστική οικοδόμησης, υιοθετώντας πλήρως τις αντιμαρξιστικές θεωρίες για τον κοινοβουλευτικό δρόμο και την ειρηνική συνύπαρξη (δηλαδή συνθηκολόγηση με τον ιμπεριαλισμό).
Και ότι ακόμα και όταν παίζονταν το κύκνειο άσμα αυτού του «ιστορικού πισωγυρίσματος» χρειάζονταν πραγματικά την σπάνια πολιτική πίστη, που επέδειξε το ΚΚΕ, ώστε να την υπερασπιστεί μέχρι το.. 1991. Σε σημείο που δύο μήνες πριν ο Γκορμπατσόφ κηρύξει επισήμως τη διάλυση της ΕΣΣΔ αλλά και του ίδιου του κόμματος του, η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ, Α. Παπαρήγα, να του προσφέρει την προτομή του Ηρακλή… συγχαίροντας τον για το ηράκλειο (πραγματικά) έργο του.
Να τι δήλωνε η Α. Παπαρήγα: «οι ιδέες της περεστρόικας ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της αναδιοργάνωσης του σοσιαλισμού και συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη της σύγχρονης … θεωρίας του σοσιαλισμού,
ο σοσιαλισμός δεν ήταν ποτέ πιο ελκυστικός» (A. Papariga, “Pravda” June 25, 1991) (p. 8-9)

**Gorbachev-Papariga (Moscow, June 1991)**

Αυτός ήταν ο πραγματικός ρόλος του σημερινού ΚΚΕ μπροστά σε αυτό το πραγματικά «μεγάλο ιστορικό πισωγύρισμα» και δεν μπορεί να σβηστεί όσο και αν περιγράφει «αμέριμνο» και κρίνει ως «αμέτοχο» την ιστορία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και της υποχώρησης. Και δεν μπορεί μάλιστα να παραγραφεί το γεγονός ότι, η 30χρονη κριτική και πάλη (από το 60 μέχρι το 90) ενάντια σε αυτό το πισωγύρισμα που από την αρχή έδωσε το Μ-Λ κίνημα, αντιμετωπίστηκε από το ΚΚΕ με τις κουτσαβάκικες «παλικαριές» περί πρακτόρων και αντισοβιετικών!
Αυτός ήταν ο πραγματικός ρόλος του σημερινού ΚΚΕ, στο «μεγάλο ιστορικό πισωγύρισμα της αντεπανάστασης». Επί 30 χρόνια υπήρξε το πρωτοπαλίκαρο της. Ο πιο θερμός συνεργάτης αυτής της αντεπανάστασης και από τους λίγους που την στήριξαν μέχρι τελευταίας… ρανίδας.

Ο ρόλος του «απέναντι» στην αστική τάξη και τα κόμματα της
Το ΚΚΕ παρουσιάζεται ως η αδιάλλακτη δύναμη που ποτέ δεν συνεργάστηκε με τα κόμματα της αστικής τάξης. Επειδή όμως η Ελλάδα δεν είναι η χώρα των λωτοφάγων, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε το ρόλο του, στις βασικές στροφές της μεταπολιτευτικής ιστορίας αυτού του πολύπαθου τόπου και τη σχέση του με τα δύο μεγάλα κόμματα της αστικής τάξης.
Όταν η σοσιαλδημοκρατία του Αντρέα έρχονταν αλαλάζοντας για να λεηλατήσει τον κόσμο της αριστεράς, το ΚΚΕ όχι απλά δεν έβλεπε ένα ακόμη κόμμα, υπηρέτη, της μεγαλοαστικής τάξης, αλλά το αναγνώρισε ως κόμμα της «αλλαγής».
Στις 19 Οκτώβρη το ΚΚΕ και ο Ριζοσπάστης πανηγύριζαν για τη ”ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ” και έκαναν λόγο για ”σαφή λαϊκή εντολή για ουσιαστική αλλαγή”, καθώς και για ”Ξέσπασμα χαράς του λαού”.
Και με συνθήματα του τύπου «αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ, 17% δεύτερη κατανομή» διεκδικούσε απλά, τα εκλογικά ποσοστά που θα του επέτρεπαν να βρεθεί συνδαιτυμόνας του ΠΑΣΟΚ για εκείνη την «αλλαγή». Αυτή η «αδιάλλακτη» στάση του απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, το μετέτρεψε όλη τη πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης σε αιμοδότη και ουρά της σοσιαλδημοκρατίας… σε μια πολυεπίπεδη συνεργασία από το κοινοβούλιο, μέχρι τα «δημοκρατικά προεδρία» των συνδικάτων.

Σε μια άλλη κρίσιμη στροφή, αυτή του «βρώμικου 89» με τις συγκυβερνήσεις της οικουμενικής και της ΝΔ, έδινε για μια ακόμη φορά διέξοδο στο αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά και το πολιτικό συγχωροχάρτι στην αιματοβαμμένη ελληνική Δεξιά, η οποία το χρησιμοποίησε έξοχα ως διαβατήριο για την εξουσία. Και δεν ξεχνάει κανείς ότι το ΚΚΕ συναγελάζονταν με τη ΝΔ, όλη τη δεκαετία του 90, με τις «ιστορικές» επίσημες και «ανεπίσημες» συνεργασίες που έφταναν στην τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι του σημείου, να στηρίζουν και οι δυο τον ίδιο υποψήφιο είτε της ΝΔ, είτε του ΚΚΕ. Αλλά και στα σωματεία με την (έξω από κάθε αρχή ) υιοθέτηση, από τότε, της γραμμής των «αναλογικών προεδρείων» που του επέτρεπε να αλληλοϋποστηρίζεται και με την δεξιά παράταξη.
rizospastis-katharsi

Ο ρόλος του στο λαϊκό κίνημα και τους αγώνες. Πολιτική σεχταρισμού και υπονόμευσης
Το ΚΚΕ από τη στιγμή που μπολιάστηκε με την ιδεολογία και πολιτική του αναθεωρητισμού, από ατμομηχανή των λαϊκών αγώνων, μετατράπηκε σε ανάχωμα και στις κρίσιμες φάσεις λειτούργησε υπονομευτικά στο ξεδίπλωμα τους.
Όσο και αν καμώνονται τους διαχρονικούς και συνεπείς αγωνιστές, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον πραγματικό ρόλο που έπαιξε αυτό το κόμμα από τα χρόνια της δικτατορίας μέχρι και σήμερα.
Στην επταετία, η γραμμή και η στάση του, το οδήγησε μέχρι την εναντίωση του στην κορυφαία στιγμή της αντιδικτατορικής πάλης του λαού μας, στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Με τα ιστορικά ντοκουμέντα όπως εκείνα τα άθλια κείμενα της Πανσπουδαστικής, να το καταδιώκουν μέχρι σήμερα. Από τότε, μέχρι το μεγάλο λαϊκό ξέσπασμα ενάντια στην μνημονιακή υποδούλωση, όπου την πιο κρίσιμη στιγμή το υπονόμευσε ανοιχτά διεκδικώντας εκλογές (!), σε όλους τους μεγάλους αγώνες που μεσολάβησαν, είτε αφορούσαν τον χώρο της εκπαίδευσης, είτε άλλους κλάδους, οι δυνάμεις του ΚΚΕ βρέθηκαν έως και απέναντι. (όπως με τις μεγάλες εκπαιδευτικές απεργίες). Σε όλα τα μεγάλα γεγονότα των ταξικών αναμετρήσεων της μεταπολίτευσης, η πολιτική του ΚΚΕ πρέσβευε τη γραμμή της συνδιαλλαγής της υποχώρησης και της έλλειψης πίστης στους λαϊκούς αγώνες
Με τη δημιουργία του ΠΑΜΕ το ΚΚΕ, θα συμβάλει στην διάσπαση, θα επιταχύνει τις διαδικασίες διάλυσης και υπονόμευσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Αν από τη μια οι παλιές γραφειοκρατικές παρατάξεις με την πρακτική τους στόχευαν στην απόμαζικοποίηση και την υπονόμευση του συνδικαλιστικού κινήματος, το ΠΑΜΕ ήρθε απλά να συμβάλει ή και να επιταχύνει τις εξελίξεις. Τα περίφημα 100αδες «ταξικά» σωματεία, εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες που ελέγχει το ΠΑΜΕ είναι αντιμέτωπα με τα ίδια ακριβώς φαινόμενα, αποστράτευσης, ανάθεσης και υποχώρησης, όσο και αν κομπάζει το ΠΑΜΕ για αγώνες και κατακτήσεις. Επί της ουσίας και αυτά λειτουργούν στις περισσότερες των περιπτώσεων σαν σφραγίδες.
Σε όλα αυτά τα φαινόμενα παρακμής του συνδικαλιστικού κινήματος που αντίκρισαν το τελευταίο διάστημα οι εργαζόμενοι (στα συνέδρια ΓΣΕΕ, ΟΙΥΕ) έχουν συμβολή και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, όσο και αν αναθεματίζουν όλους τους άλλους. Τις ίδιες μεθόδους νοθειών χρησιμοποιούν χρόνια τώρα, στην ίδρυση και τις εκλογές πρωτοβάθμιων. Τις ίδιες αυταπάτες καλλιεργούν και την στάση κρατούν, στο ζήτημα της ανάμειξης του κρατικού μηχανισμού στα σωματεία, είτε αφορά την παρουσία δικαστικών αντιπροσώπων, είτε την προσφυγή… στη δικαιοσύνη! Πίσω από τους βερμπαλισμούς και την ακατάσχετη λογοκοπία κρύβεται η ίδια γραμμή της συνδιαλλαγής και της υποχώρησης που χρόνια υπηρετούν οι δυνάμεις του ΚΚΕ στο λαϊκό κίνημα.
Κόμμα που σιτίζεται από τις αστικές παροχές
Το ΚΚΕ αποδέχεται και απολαμβάνει εδώ και δεκαετίες την τακτική και έκτακτη «κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων», αλλά και κάθε άλλο θεσμό από αυτούς που έχει φτιάξει η αστική τάξη για τη «σίτιση» και των έλεγχο τους, όπως αυτόν, των αποσπάσεων εργαζομένων σε βουλευτικά γραφεία. Εκμεταλλευόμενο αυτή την παροχή μάλιστα, συντηρεί έναν ικανό αριθμό επαγγελματικών στελεχών.
Πέραν του ότι, δεν υπάρχει καμία «πολιτική ηθική» που να δικαιολογεί την χρηματοδότηση των κομμάτων από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού (το κάθε κόμμα οφείλει να στηρίζεται και να χρηματοδοτείται μόνο από τους οπαδούς του και από κανέναν άλλον), για την αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα υπάρχει ένα πρόσθετο βασικό ζήτημα. Ότι αν ένα κόμμα στηρίζεται ποικιλοτρόπως και εξαρτάται οικονομικά από τον αυτόν που υποτίθεται θέλει να ανατρέψει, όχι απλά αυτοϋπονομεύεται, αλλά είναι καταδικασμένο να τον υπηρετήσει.
Δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα που να «αθωώνει» αυτή την –έξω από κάθε αρχή- στάση του ΚΚΕ. Οι αστειότητες του τύπου, «εμείς διαφωνούμε, αλλά όσο υπάρχουν αυτές οι παροχές θα τις εκμεταλλευόμαστε » δεν κάνουν άλλο από το να πιστοποιούν το βαθύ ρεφορμιστικό ιδεολογικό πυρήνα του ΚΚΕ. Και σίγουρα δεν είναι μια στάση που ενισχύει τον αγώνα για την κατάργηση αυτών των απαράδεκτων παροχών, αλλά αντιθέτως τις αθωώνει και μαζί με αυτές και την χρηματοδότηση των αστικών, ή και φασιστικών κομμάτων, αφού… «και η αριστερά τα παίρνει».
Για τη «σταθερότητα» των θέσεων και των αρχών και τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία.
Το ΚΚΕ παρουσιάζεται ως η δύναμη με τις σταθερές θέσεις και αρχές. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο οπορτουνισμός που επιδεικνύει και ο τρόπος που από τη μια στιγμή στην άλλη μεταβάλει τις θέσεις του σαν να μην συμβαίνει τίποτα, μάλλον είναι πρωτόφαντος στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς.
Δεν θα σταθούμε στα περιβόητα πλαίσια αγώνα «που καθορίστηκαν με βάση τις λαϊκές ανάγκες» και από εκεί που την μία μέρα ήταν αδιαπραγμάτευτα, την άλλη άλλαζαν («αναπροσαρμόζοντας» τις λαϊκές ανάγκες) χωρίς καμία εξήγηση. Ούτε σε θέσεις όπως αυτή για το κυπριακό, που με μια ανακοίνωση του Κουτσούμπα, άλλαξε μετά από πέντε δεκαετίες, με την υποσημείωση μάλιστα… ότι «δικαιώνεται αυτή η θέση που στήριζε πάντα το ΚΚΕ»
Δεν θα σταθούμε στις αναρίθμητες αλλαγές πολιτικών θέσεων, τις αλλεπάλληλες, τεράστιας σημασίας, ιστορικές και ιδεολογικές αναθεωρήσεις, στις οποίες επιδίδεται τα τελευταία χρόνια ο Περισσός και που στοιχειοθετούν την «σταθερή» μεταβολή των θέσεων του. Θα σταθούμε όμως στα όσα τα τελευταία χρόνια κομίζει το ΚΚΕ, σε σχέση με τα θέματα του ιμπεριαλισμού και της εξάρτησης, αφού αυτές αποκτούν ιδιαίτερη σημασία λόγω των εξελίξεων και ενόψει των ευρωεκλογών.
Έχοντας πλέον υιοθετήσει όλη τη θεώρηση του τροτσκιστικού οπλοστασίου και σε ένα αξιοπρόσεκτο πάντρεμα με τις ρεβιζιονιστικές βάσεις του, το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι η Ελλάδα είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη άρνηση του λενινισμού από αυτό, όσο και αν ορκίζονται στον Λένιν οι «επιστήμονες» του Περισσού. Έτσι πρόσθεσε άλλη μια οβιδιακή μεταβολή στις θέσεις του, σε σχέση με την ΕΕ και το ρόλο της Ελλάδας σε αυτήν, όπως και σε κάθε άλλο «διακρατικό-υπερεθνικό οργανισμό» όπως εξωραϊστικά παρουσιάζονται οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί.
Από εκεί που τις δεκαετίες του 70 έως και του 90 το ΚΚΕ έβλεπε στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, «το βάθεμα της εξάρτησης, την καταστροφή της παραγωγής και την υποβάθμιση της οικονομίας της», χωρίς και τότε βέβαια να θέτει ζήτημα εξόδου από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τώρα όχι απλά δεν μιλάει για εξάρτηση, αλλά ανακαλύπτει στην «συμμετοχή» στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ την «αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας» ως ενδιάμεσου ιμπεριαλιστή! Και με βάση αυτή τη σύλληψη, όχι απλά αρνείται το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία, αλλά αναπαράγοντας ατόφιες τις χρεωκοπημένες τροτσκιστικές αναλύσεις, θεωρεί ότι ο αγώνας του λαού για εθνική ανεξαρτησία είναι αγώνας που γίνεται κάτω από ξένη σημαία. Αυτή της αστικής τάξης! Δίνοντας έτσι και συγχωροχάρτι για το ρόλο της, αλλά και άλλοθι σε μια ξενόδουλη από τα γεννοφάσκια της, αστική τάξη, ότι τάχα πάλεψε ποτέ για εθνική ανεξαρτησία.
Έτσι, αφού λοιπόν δεν υπάρχει εξάρτηση αλλά ιμπεριαλισμός, σύμφωνα με το ΚΚΕ το μόνο που υπάρχει μπροστά ως επαναστατικό καθήκον είναι αυτό της λαϊκής εξουσίας και του σοσιαλισμού, στον οποίο παραπέμπεται η λύση των προβλημάτων και ο οποίος βέβαια θα έρθει με την υπερψήφιση και κοινοβουλευτική άνοδο του ΚΚΕ.
Η ηγεσία του ΚΚΕ απέρριπτε σε μια πρώτη περίοδο από τα δεξιά, το αίτημα της εξόδου από την ΕΕ, κάνοντας λόγο για αποδέσμευση, εγκαταλείποντας τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, συμπλέοντας με τα αναρίθμητα ρεφορμιστικά στάδια που τότε πρόβαλε. Απορρίπτοντας τώρα τη δική της προηγούμενη γραμμή της εξάρτησης και κάνοντας λόγο για ιμπεριαλιστική Ελλάδα, καταλήγει στην ίδια θέση της αποδέσμευσης, αρνούμενη την πάλη για αποχώρηση από τον ιμπεριαλιστική ΕΕ, συνεχίζοντας την εγκατάλειψη του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα από τα «αριστερά».
Πίσω ακριβώς από τους κούφιους βερμπαλισμούς για λαϊκές εξουσίες και σοσιαλισμούς, κρύβεται η ίδια συνθηκολόγηση με τον ιμπεριαλισμό και την πολιτική της εξάρτησης. Στην νεοαποικιακή Ελλάδα των μνημονίων και των βάσεων, με την άρνηση του αναγκαίου αγώνα για εθνική ανεξαρτησία και την μετάθεση του αιτήματος της «αποδέσμευσης από την ΕΕ» στο… σοσιαλισμό… όχι απλά δεν επιταχύνεται η άφιξη του, αλλά μόνο ενισχύεται η διαιώνιση της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης.
Ακόμη, αν η αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα αποποιηθεί στις σημερινές συνθήκες τον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, στρώνει στην πραγματικότητα τον δρόμο σε αυτό που θεωρητικά όλοι απεύχονται. Στην άνοδο των πατριδοκάπηλων, των εθνικιστικών και των ακροδεξιών δυνάμεων. Αν δεν υψώσει σήμερα η αριστερά στην Ελλάδα, το λάβαρο του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, τότε αφήνει το περιθώριο στους λακέδες και τους απόγονους των δοσίλογων που «έχουν φορέσει τη στολή του πατριώτη» να κερδίσουν έδαφος ακριβώς στη βάση αυτής της πραγματικής ανάγκης. Για αυτό και η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ, στο βαθμό που κομίζει αυτές τις θέσεις, κάθε άλλο παρά δίνει «αποφασιστική απάντηση στο φασισμό».
Οι εκλογικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες σφραγίζουν τον ρόλο του.
Το σημερινό ΚΚΕ, ένα κόμμα που κουβαλάει στην πραγματικότητα όλο το ιδεολογικό φορτίο και τον αναθεωρητισμό του 20ου συνεδρίου και της 6ης ολομέλειας του 1956, όσο και αν με κούφιες διακηρύξεις προσπαθεί να αποποιηθεί τον ρόλο του, οι ίδιες οι πράξεις του αποδεικνύουν καθημερινά την προσήλωση του, στον κοινοβουλευτισμό και τις εκλογικές αυταπάτες.
Σε όλες τις κρίσιμες στιγμές, όξυνσης των αντιθέσεων και της ταξικής πάλης, στις φάσεις κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος, το σύνθημα και το αίτημα για εκλογές, ήταν πάντα η σημαία του.
Αρκεί μόνο να θυμηθεί κανείς την πιο κρίσιμη στιγμή της μεταπολιτευτικής ιστορίας και την ξεχωριστή «συμβολή» του σημερινού ΚΚΕ στο τελευταίο μεγάλο επεισόδιο της ταξικής πάλης του λαού μας, αυτό του αγώνα του ενάντια στην επιβολή των μνημονίων. Όπου στην πιο κρίσιμη πολιτική κατάσταση που δημιούργησαν οι τεράστιες σε μαζικότητα και πρωτόγνωρη μαχητικότητα απεργιακές κινητοποιήσεις το Φθινόπωρο του 2011, το ΚΚΕ, για μία ακόμη φορά, ζήτησε επίμονα… εκλογές! Έδειξε αυτό το παραβάν, που από τη στροφή του 56 και μετά έχει γίνει η «τήβεννος» του σημερινού ΚΚΕ. Αυτό το παραβάν που αποτελεί πάντα την καλύτερη λύση για την κυρίαρχη τάξη και το σύστημα της.
Γιατί όποιος και αν είναι ο «λόγος» που ζητάει ένα κόμμα εκλογές σε αυτές τις συνθήκες, ο ρόλος του κρίνεται από το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα ήταν να δοθεί διέξοδος σε ένα αστικό πολιτικό σύστημα που κλυδωνίζονταν από τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Αντί σε εκείνες τις κρίσιμες στιγμές, να μιλήσει για την ανάγκη συνέχειας και κλιμάκωσης των αγώνων, όπως θα όφειλε ένα πραγματικά αριστερό κόμμα, πρόσφερε την καλύτερη λύση στο σύστημα το οποίο υποτίθεται θέλει να ανατρέψει, και μάλιστα άμεσα. Πραγματοποίησε συγκέντρωση στο Σύνταγμα (και για τον ίδιο λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ομόνοια) για την διενέργεια εκλογών! Σε κάθε εκδήλωση και με κάθε αφορμή, από όλα του τα μέσα εκείνη την περίοδο, το ΚΚΕ ζητούσε… εκλογές.
Αλλά και ο ίδιος ο λόγος για τον οποίο ζητούσε εκλογές το ΚΚΕ, είναι εξίσου αποκαλυπτικός για τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες του. Εκλογές «για να ανοίξει ο δρόμος στην λαϊκή εξουσία» έλεγε η γραμματέας του. Ποια αρχή αλήθεια του μαρξισμού αποδίδει τέτοιο ρόλο στις εκλογές; Από πού και ως που, οι εκλογές (που αν άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες) μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο στην πραγματική λαϊκή εξουσία; Μήπως και αυτός, ο ίδιος ο λόγος που επικαλείται το ΚΚΕ δεν είναι η επιτομή του ρεφορμισμού, τον οποίον υποτίθεται «εχθρεύεται»;
Αμέσως μετά τις εκλογές, που δεν «άνοιξαν» βέβαια κανέναν δρόμο, αλλά έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, το ΚΚΕ, που μέχρι εκείνη την στιγμή θεωρούσε τον αντιμνημονιακό αγώνα λαθεμένο και αποπροσανατολιστικό, κατέθεσε στη βουλή πρόταση για κατάργηση των μνημονίων. Και αν και θα όφειλε μια στοιχειώδη εξήγηση, για το πώς υιοθέτησε ένα αποπροσανατολιστικό αίτημα, το πρόβλημα που δημιουργείται από κάθε τέτοια κίνηση είναι βαθύτερο και πολύ σοβαρό για το κίνημα. Γιατί είναι ολέθριο λάθος, να καλλιεργεί ένα κόμμα που θέλει να λέγεται αριστερό και πολύ περισσότερο κομμουνιστικό, αυταπάτες για το ρόλο του κοινοβουλίου και των δυνατοτήτων του. Και αυτό είναι το πραγματικό σοβαρό ζήτημα και όχι ότι θα στριμωχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ισχυρίζονταν τα στελέχη του ΚΚΕ επιχειρώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Γιατί ο μόνος που στριμώχνεται πραγματικά, όταν καλλιεργούνται αυταπάτες για το ρόλο του αστικού κράτους και του κοινοβουλίου του, είναι ο λαός και όχι βέβαια τα αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα.
Τελευταία πρωτοβουλία καλλιέργειας αντίστοιχων αυταπατών, που πήρε το ΚΚΕ υπήρξε το αίτημα και η εκδήλωση-κινητοποίηση των δυνάμεων του στο συνδικαλιστικό κίνημα για την αναθεώρηση του άρθρου του συντάγματος, που «εμποδίζει τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων», για να ανοίξει ο δρόμος στους διορισμούς, όπως έλεγαν τα στελέχη του. Λες και το θέμα των διορισμών και της υπεράσπισης της μόνιμης εργασίας θα κριθεί, στη βουλή στα άρθρα του συντάγματος και τους νόμους. Και όλα αυτά σε μία στιγμή που το εκπαιδευτικό κίνημα πάλευε ενάντια στο προσοντολόγιο, για μαζικούς διορισμούς. Στόχος βέβαια αυτής της κίνησης, ήταν εκτός των άλλων, και η ψηφοθηρική εκμετάλλευση της αγωνίας του κόσμου των κινητοποιήσεων και των συμβασιούχων.
Η λίστα με τις πράξεις, που επιβεβαιώνουν τις εκλογικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες του ΚΚΕ είναι ατελείωτη. Αρκεί όμως να ρίξει κανείς μια ματιά, στα συνθήματα και στο περιεχόμενο που δίνει το ίδιο το ΚΚΕ στη συμμετοχή του σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες. Σύμφωνα με τον Περισσό, η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η λύση για όλα τα προβλήματα. Ανοίγει δρόμους σε λαϊκές εξουσίες, «αναχαιτίζει την αντιλαϊκή επίθεση», ενισχύει το λαό και τους αγώνες του, μέχρι που… «δίνει αποφασιστικό χτύπημα στον φασισμό»
Διαβάζουμε στην εκλογική διακήρυξη για τις ευρωεκλογές… «Τώρα! Γνωρίζετε καλύτερα ότι ο ελληνικός λαός είναι που ζημιώθηκε από τη μείωση της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ τον Ιούνη του 2012» ενώ για την ψήφο στο ΚΚΕ σημειώνεται ότι… «ΜΕ ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ – ΤΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ – ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ – ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑ..».
Τόσο απλά και τόσο… ρεφορμιστικά. Όταν το ΚΚΕ χάνει εκλογικά ποσοστά ο λαός ζημιώνεται, ενώ αν ψηφίζει ΚΚΕ, αναχαιτίζει επιθέσεις και χτίζει σοσιαλισμούς. Πρόκειται για καθαρό ατόφιο ρεφορμισμό. Δυστυχώς όμως για το ΚΚΕ, ο μόνος δρόμος που έχει να βαδίσει ο ελληνικός λαός, για να αναχαιτίσει επιθέσεις και πολύ περισσότερο να αλλάξει την κοινωνία, είναι ο δρόμος του ανειρήνευτου εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, μακριά από τις αυταπάτες που απλόχερα του προσφέρει το… ΚΚΕ.

Βασίλης Πετράκης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ