Πανδημία, γενικώς

Ο Παππάς κρύβεται και ο Λαγός κάνει νομικές ενέργειες στις Βρυξέλλες για ν’ αποφύγει τη φυλάκιση. Ακόμα και μετά την καταδίκη των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής, ο αστυνομικός κατασταλτικός μηχανισμός εμφανίζει κάτι τεράστιες «τρύπες», που κανένας νουνεχής άνθρωπος δεν μπορεί να αποδώσει σε αβλεψία. Οπως κανένας νουνεχής άνθρωπος δεν απέδωσε τις προσπάθειες της εισαγγελέα Οικονόμου, πρώτα να απαλλαγούν οι χρυσαυγίτες από την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης και μετά να μην πάει κανείς τους στη φυλακή (πλην του Ρουπακιά που δεν είχε δικαίωμα αναστολής), σε λανθασμένη ερμηνεία των νομικών κανόνων και λανθασμένη εκτίμηση του αποδεικτικού υλικού.

Ολ’ αυτά που εμφανίζονται ως «αστοχίες» δεν είναι παρά κρίκοι που συνδέουν το παρελθόν με το μέλλον.

Το παρελθόν, κατά το οποίο οι διωκτικοί μηχανισμοί (αστυνομικοί και δικαστικοί) προσέφεραν ασυλία στους νεοναζιστές εγκληματίες. Που όταν τα θύματα κατάφερναν ν’ αναγνωρίσουν κάποιον από τους θύτες και να τον φέρουν (αναγκαστικά) υπό κατηγορία, αυτός εμφανιζόταν ως κάποιος «αδέσποτος». Και η νεοναζιστική συμμορία έμενε στο απυρόβλητο.

Με το μέλλον, όταν άλλες φασιστικές συμμορίες θα ξεπηδήσουν από τη βρόμικη μήτρα του καπιταλισμού και θα συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησε η συμμορία του Μιχαλολιάκου.

Κάναμε τη συνολική αποτίμησή για τη δίκη της ΧΑ. Ψύχραιμη και αντικειμενική, χωρίς χαρούμενες κραυγές νίκης, αλλά και χωρίς καμιά διάθεση υποτίμησης της σημαντικότητας ενός δικαστικού αγώνα, στον οποίο δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις, χωρίς καμιά διάθεση επιδίωξης πολιτικής υπεραξίας.

Για να μιλήσουμε με όρους επικαιρότητας, ο φασισμός είναι ενδημικός στον καπιταλισμό. Οταν το σύστημα το απαιτεί, παίρνει μορφή πανδημίας. Και τότε, δεν αναμετρώνται η φασιστική παρανομία με το αστικό ποινικό σύστημα. Αναμετρώνται ο κόσμος του κεφαλαίου με τον κόσμο της δουλειάς. Στο Μεσοπόλεμο, ο φασισμός κέρδισε την πρώτη αναμέτρηση. Ομως τον πόλεμο τον κέρδισε ο κόσμος της δουλειάς. Στον τρούλο του Ράιχσταγκ υψώθηκε η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, όχι κάποια άλλη.

Ο κόσμος της δουλειάς δεν κέρδισε, όμως, τον πόλεμο με τον καπιταλισμό στη Δύση. Μετά από μια δεκαετία τον έχασε και στην Ανατολή. Γι’ αυτό και η μεγάλη αντιφασιστική νίκη του 1945 δεν εξάλειψε οριστικά το φασισμό, ο οποίος συνέχισε να αναβιώνει με διάφορες μορφές. «Είμαστε οι απόγονοι των ηττημένων του 1945» στρίγγλιζε σε κάποια ομιλία του ο φιρερίσκος των ελλήνων νεοναζιστών. Και ήξερε πολύ καλά τι έλεγε.

Γι’ αυτό κι εμείς οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πιο βαθιά ότι ο αντιφασιστικός αγώνας πρέπει να συνεχιστεί στο επίπεδο της κοινωνίας. Οχι με λογική μαγαζατόρων που περιμένουν αύξηση τζίρου επειδή στη γειτονιά τους γίνεται πανηγύρι, αλλά με τη λογική αγωνιστών που ξέρουν ότι ο καπιταλισμός γεννά συνεχώς και αναπαράγει αυτό το καρκίνωμα. Με τη γνώση ότι ο φασισμός δεν είναι κάποια διαστροφή της αστικής δημοκρατίας, πόσω μάλλον αντισυστημική δύναμη, αλλά είναι η πιο επιθετική και αδίστακτη μορφή του καπιταλισμού, που παρασιτεί στο περιθώριο όσο η αστική δημοκρατία τα καταφέρνει και επιστρατεύεται ως δύναμη εξουσίας, όταν η αστική δημοκρατία παραπαίει και προβάλλει ο κίνδυνος της επαναστατικής ανατροπής της.