Σχόλια

  

Τα πρόσφατα γεγονότα στα Βορίζια της Κρήτης συνιστούν ένα ενδεικτικό παράδειγμα μαφιοποίησης της κοινωνίας. Εννοείται δεν είναι το μόνο. Έχουμε ξεχάσει τα Ζωνιανά και την εμπορία ναρκωτικών; Την απόπειρα εξάρθρωσης εγκληματικής οργάνωσης στα Χανιά; Τη διερεύνηση για εμπλοκή και υποβοήθηση από την πλευρά στελεχών της αστυνομίας; Την καταπάτηση και απόπειρα πώλησης σε ξένους αγοραστές μοναστηριακών στρεμμάτων με πιθανή εμπλοκή του ανώτερου κλήρου; Και τόσα άλλα που μπορεί να αντλήσει κανείς από το αστυνομικό ρεπορτάζ.

Πώς ερμηνεύονται όλα αυτά τα γεγονότα; Γιατί άραγε η παραπάνω ανομία και παραβατικότητα συγκαλύπτονται υπό τους όρους της πολιτισμικής, «ιδιαίτερης κρητικής ταυτότητας»; Γιατί επιχειρείται η ταξινόμησή των φονικών στα Βορίζια στην κατηγορία της παραδοσιακής βεντέτας μεταξύ αντίπαλων οικογενειών; Είναι έκδηλο πως πρόκειται για σύγκρουση μεταξύ συμμοριών που επικαλύπτεται με ιδεολογήματα πολιτισμικής παράδοσης και εθιμικής συνέχειας. Είναι πασιφανές πως πρόκειται περί πολέμου μεταξύ φατριών οι οποίες επιδίδονται πλέον, υπό την κάλυψη της «πολιτισμικής ιδιαιτερότητας», στις κλασσικές μαφιόζικες δραστηριότητες, οι οποίες δεν περιλαμβάνουν μόνο τα ναρκωτικά και το εμπόριο όπλων ή τη διακίνηση μεταναστών. Αφορούν επίσης πρακτικές εκβιασμού, προστασίας, εμπορίας λευκής σαρκός και άλλα συναφή. Το μακελειό με 2.000 κάλυκες καθιστά την Κρήτη σχεδόν ένα τοπίο Κολομβίας. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι στα «χέρια των παιδιών και των νέων» βρίσκονται από καλάσνικοφ μέχρι αντιαρματικά.

Όμως μόνον την Κρήτη αφορά αυτή η μαφιοποίηση; Δεν καλούμαστε να εξοικειωθούμε όλοι οι πολίτες με ένα τέτοιο τοπίο μαφιοποίησης από τα πάνω και από τα κάτω ταυτόχρονα, όπου Τέμπη, υποκλοπές, ΟΠΕΚΕΠΕ, ξεπούλημα ΕΛΤΑ, ναρκωτικά, παράνομες δραστηριότητες και υπόκοσμος ανθίζουν και πλουτίζουν ταυτόχρονα; 

 Κλείνοντας θα σημειώναμε πως το παράδειγμα των γεγονότων στα Βορίζια αναδεικνύει ξεκάθαρα πως βρισκόμαστε σε μια φάση πολιτικής, κοινωνικής και ηθικής παρακμής που εμπεριέχει την κανονικοποίηση του εγκλήματος, την εξοικείωση με το ειδεχθές και το αποτρόπαιο, τη γενικευμένη ανομία, την παραβατικότητα και τον εύκολο και βρώμικο πλουτισμό ως τρόπο διάκρισης και κοινωνικής αναγνώρισης. Η αισχρότητα έχει γίνει καθεστώς. Ο μαφιόζος, αξιοσέβαστος πολίτης. Απέχουμε έτη φωτός από τις κοινωνίες τιμής και ντροπής των προγόνων μας. Ουσιαστικά, έχουμε απωλέσει και τις δύο.