Στο δρόμο της αντιφασιστικής–αντιιμπεριαλιστικής πάλης: ΕΞΩ η Ελλάδα, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ (ΟΝΕ-ΕΥΡΩ)

ΜΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

****************************

Στο δρόμο της αντιφασιστικής–αντιιμπεριαλιστικής πάλης: ΕΞΩ η Ελλάδα, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ (ΟΝΕ-ΕΥΡΩ)

****************************

Κόντρα στη στρατηγική ΕΠΙΛΟΓΗ του κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ

Στα τέλη της δεκαετίας του΄50 – αρχές δεκαετίας του ΄60 για τους κομμουνιστές και τους αντιφασίστες-αντιιμπεριαλιστές ήταν σαφής η κατεύθυνση και το περιεχόμενο της πάλης, που αφορούσε στη σχέση Ελλάδας-ΕΟΚ, συμπυκνωμένης τότε στο αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα-θέση: «ΟΧΙ στη σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ» και αργότερα, μετά την ένταξή της σ’ αυτή, στη θέση: «ΕΞΩ η Ελλάδα απ’ την ΕΟΚ-ΕΕ». ΣΗΜΕΡΑ, παρά τις ανυπολόγιστες, μεγάλες αρνητικές συνέπειες της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ, οδυνηρότατες για την εργατική τάξη, το λαό και τον τόπο σ’ όλους τους τομείς, αυτό δεν είναι καθόλου ξεκαθαρισμένο. Αντίθετα επικρατεί πλήρης σύγχυση εξαιτίας της παραπλανητικής δημαγωγικής προπαγάνδας της ξενόδουλης αντιδραστικής αστικής τάξης και των εθελόδουλων πολιτικών της κομμάτων: ΟΛΩΝ των αστικών κομμάτων, μεγαλοαστικών (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ κλπ.) KAI σοσιαλδημοκρατικών («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ κλπ.), που διακρίνονται-διακρίθηκαν για πρωτοφανή ξενοδουλία, όπως έδειξε η πρόσφατη (αρχές Νοέμβρη 2011) ακραία εθελόδουλη στάση αποδοχής-έγκρισης και δημόσιας επικρότησης της ωμής προκλητικότατης επέμβασης των ΜΕΡΚΕΛ-ΣΑΡΚΟΖΙ στα εσωτερικά της χώρας αλλά και η θλιβερή κατάντια των 299 (πλην Κουράκη) ασπόνδυλων ΟΛΩΝ των κομμάτων του σημερινού αστικού κοινοβουλίου, με μοναδική εξαίρεση την περίπτωση της ομιλίας στη Βουλή (11/11/2011) του Τ.Κουράκη (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ) – επαίσχυντη και τρισάθλια πολιτική υποτέλειας της πιο ακραίας μορφής απέναντι στην ιμπεριαλιστική ΕΕ και εξευτελιστική για το λαό μας στάση που προσδιορίστηκε-προσδιορίζεται αποκλειστικά απ’ τα ταξικά συμφέροντα του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου και της ΞΕΝΟΔΟΥΛΗΣ αστικής τάξης.

Εξαιτίας της μεγάλης σπουδαιότητας για τη χώρα μας του ζητήματος αυτού δηλ. της αντιδραστικής φασιστικής στάσης των εκπροσώπων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ απέναντι στην Ελλάδα αλλά και της προκλητικά ντροπιαστικής και ακραία προσβλητικής για τις περήφανες αντιφασιστικές-αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις του λαού μας στάσης των 299 «βολεμένων», επιβάλλεται να δοθεί εκ νέου το σχετικό απόσπασμα της ομιλίας του Τ.Κουράκη στη δημοσιότητα: «ζήσαμε την Ευρωπαϊκή Ένωση να ασκεί έναν εκβιασμό με ένα ταπεινωτικό τελεσίγραφο που δείχνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση από οικονομική ηγεμονία ολοένα μεταβάλλεται και σε πολιτική ηγεμονία. Είναι σίγουρο ότι οι κυρίαρχοι κύκλοι υπαγόρευσαν τη θέλησή τους απευθυνόμενοι κατά την άποψή τους σε υποτελείς και υποτακτικούς. Η στάση των Μέρκελ-Σαρκοζί συνιστά θεσμική εκτροπή και με τον τρόπο τους θέλουν να καθυποτάξουν τους λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γνωρίζετε ότι σήμερα που συζητά το ελληνικό Κοινοβούλιο το θέμα αυτό τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης από το Βερολίνο εκβιάζουν ότι εάν τα δυο κόμματα δεν τα βρουν, με τον τρόπο που υπαγορεύουν, θα υπάρξουν χιλιάδες δεινά για τη χώρα μας. Μπροστά σ’ αυτόν τον εκβιασμό ο Πρωθυπουργός της χώρας υποχώρησε, υπακούοντας στις επιταγές τους και την υποχώρηση αυτή χειροκρότησε όλο το πολιτικό κατεστημένο και τα διάφορα κέντρα» (απ’ την ομιλία στη Βουλή 11/11/2011).
Όμως, αν αυτή είναι σήμερα η κατάσταση στο χώρο των αντιφασιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, η στρατηγική ΕΠΙΛΟΓΗ του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου ήταν και στο παρελθόν είναι και τώρα σαφέστατη: τότε στρατηγική του επιλογή ήταν η σύνδεση-ένταξη της χώρας σε ΕΟΚ-ΕΕ, ΣΗΜΕΡΑ στρατηγική του επιλογή είναι η ΠΑΡΑΜΟΝΗ της Ελλάδας στο «λάκκο των λεόντων» των ισχυρών μονοπωλίων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, προφανώς και σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, κάτι που παραδέχονται ανοιχτά – πέραν της κυβέρνησης και των μεγαλοαστικών κομμάτων, που την υπερασπίζονται δημόσια και αταλάντευτα, αποφασιστικά και με συνέπεια – και ορισμένοι ρεφορμιστές (συζήτηση στην ημερίδα της «Πρωτοβουλίας κατά του ΕΥΡΩ και της ΕΕ» (8-10-2011) στο Πάντειο Πανεπιστήμιο), όπως ο οικονομολόγος Γιάννης Τόλιος: «η παραμονή στο ΕΥΡΩ πάση θυσία είναι σήμερα το σύνθημα της άρχουσας τάξης» («ΠΡΙΝ»,16-10-20111,σελ.19), η μόνη που, παρόλα αυτά, «δεν το ξέρει» είναι η σοσιαλδημοκράτισσα Α.Παπαρήγα, η οποία αφού κάποια νύχτα ονειρεύτηκε, με τη βοήθεια του «παντοδύναμου» της συντρόφισσάς της Λ.Κανέλλη, ξημερώνοντας ένα πρωί αγουροξυπνημένη «διηγήθηκε», με ύφος παραγερασμένης στις «αμαρτίες»-προδοσίες και τις ανόητες επαρχιώτικες κουτοπονηριές της χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, πως τάχα και κάποιοι αστοί θέλουν την «επιστροφή στη δραχμή» (!) ή αλλιώς: «την έξοδο από την ΕΕ μπορεί συγκυριακά να την επιθυμούν και μερίδες του ντόπιου κεφαλαίου» («Ρ»15/12/2010,σελ.6) – δήλωση που προφανώς ως στόχο είχε να αποκρύψει την πραγματική τωρινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου κεφαλαίου και βέβαια να στηρίξει με καμουφλαρισμένο τρόπο την επιλογή της ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ.
Η κυβέρνηση και ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα αμφισβήτησαν-αμφισβητούν, ακόμα και σήμερα, την εντελώς εξόφθαλμη ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, παρουσιάζοντάς την όχι ως υπαρκτό αντικειμενικό γεγονός αλλά ως «επιχείρηση «τρομοκρατίας»», ως «στημένο κόλπο» και «φόβητρο»(«Ρ» 13/12/2009,σελ.14) ή ακόμα στη συνέχεια, κατά Παπαρήγα, ως «σκιάχτρο της χρεοκοπίας» («Ρ»23/4/2010, σελ. 6) και κατά Τσίπρα ως «ωραίο παραμύθι με το δράκο της χρεοκοπίας» («Ελ/τυπία» 14/3/2010) (εδώ το μέγεθος της γελοιότητας των προδοτών χρουστσοφικών σοσιαλδημοκρατών ηγετών των «Κ»ΚΕ-ΣΥΝ δεν γνωρίζει όρια). Τα τελευταία χρόνια, ακόμα και μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης υπερπαραγωγής που όξυνε στο έπακρο το σύνολο των προβλημάτων της χρεοκοπημένης (ορατής τουλάχιστον απ’ το 2006) ντόπιας καπιταλιστικής οικονομίας , ΟΛΑ τα κόμματα και η κυβέρνηση, παρόλο που γνωρίζουν ότι μέρος τουλάχιστον των προβλημάτων της χώρας είναι, άμεσα-έμμεσα ΚΑΙ αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ απ’ τα ισχυρά μονοπώλια της ΕΕ, ενώ και εκείνα που δεν είναι, οξύνθηκαν ακριβώς εξαιτίας της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ, υπερασπίζονται την ΤΩΡΙΝΗ στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: δηλ. την ΠΑΡΑΜΟΝΗ της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστική ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ. Αυτό ισχύει ΚΑΙ για τα δυο χρουστσοφικά σοσιαλδημοκρατικά αστικά κόμματα: ο μεν ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ είναι ανοιχτά υπέρ της ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της χώρας σε ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ, το δε «Κ»ΚΕ που εδώ και χρόνια έχει, παρά τη δημαγωγία, κι’ αυτό εγκαταλείψει οριστικά την αντιιμπεριαλιστική θέση-σύνθημα: «έξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» και δεν διεξάγει καμιά πάλη, υποχρεώθηκε τελευταία, λόγω των οξύτατων προβλημάτων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου που απαιτεί δημόσια και κατηγορηματική στήριξη απ’ όλους τους υπηρέτες του, να δηλώσει, για να αποκλειστεί κάθε παρανόηση, αρχικά δειλά-δειλά πως η «αποδέσμευση» της Ελλάδας, αυτή τη στιγμή, απ’ την ΕΕ «από μόνη της δεν είναι λύση» («Ρ» 5/3/2010, σελ. 10), ενώ στη συνέχεια η Α.Παπαρήγα ως φερέφωνο των ταξικών συμφερόντων του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου και σε πλήρη ευθυγράμμιση με την ΤΩΡΙΝΗ στρατηγική του επιλογή διακήρυξε: «λύση έξω από το ΕΥΡΩ και Δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική» («Ρ» 31/5/2011, σελ.6). Και σ’ ένα πολύ πιο πρόσφατο σχόλιο ο «Ριζοσπάστης» απαντώντας στο Χρ. Πρωτόπαπα του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ τον κατηγορεί για «διαστρέβλωση» επειδή παρουσίασε ως σημερινή θέση του «Κ»ΚΕ την επιστροφή στη δραχμή και την έξοδο απ’ την ΕΕ: «χρεώνοντας στο ΚΚΕ ότι «θέλει τη δραχμή και την έξοδο από την ΕΕ»» και επαναλαμβάνει «πως θέση του Κόμματος είναι αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους» («Ρ» 13/2/2012, σελ.18) (και σ’ αυτό το σχόλιο του «Ρ» επαναβεβαιώνεται ότι το «Κ»ΚΕ μιλάει μόνο για «αποδέσμευση (καθόλου δεν σημαίνει «ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ» απ’ την ΕΕ) που ΔΕΝ θα πραγματοποιηθεί ΣΗΜΕΡΑ, αλλά κάποτε, και στο μακρινό μέλλον δηλ. όταν «φτάσει η ώρα» της ρεφορμιστικής σοσιαλδημοκρατικής απάτης της «λαϊκής εξουσίας-λαϊκής οικονομίας»).
Δεν είναι μόνο οι νεότερες αλλά και όλες οι παλιότερες τοποθετήσεις της Παπαρήγα κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, όπως π.χ. σε συνέντευξη στη ΝΕΤ, πριν περίπου μια δεκαετία, σε ερώτηση δημοσιογράφο της εκπομπής «Πρώτη Γραμμή»: «άρα παλεύετε για την αλλαγή της Ευρώπης, δε ζητάτε να βγει η χώρα μας από την ΕΕ;» απάντησε: «αναμφισβήτητα, όσο ο συσχετισμός δύναμης είναι αυτός που είναι, παλεύουμε και από μέσα» ονειρευόμενη μια «Ευρώπη του σοσιαλισμού» για «να πετάξει το μπαλάκι» στη συνέχεια στο λαό: «εμείς θεωρούμε ότι αν ο λαός θελήσει να βγει από την ΕΕ πρέπει να το επιδιώξει» («Ρ» 6/12/2003, σελ.8).
Την ύπαρξη της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ελλάδας απ’ τα ισχυρά μονοπώλια της ΕΕ (σε πρώτη γραμμή Γερμανίας-Γαλλίας) δεν αμφισβητούν μόνο τα μεγαλοαστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, μοναρχοφασιστική ΝΔ, ναζι-φασιστικό ΛΑΟΣ, κλπ.) που διαδίδουν τα γνωστά περί «ισότιμης» δήθεν συμμετοχής της Ελλάδας σε ΕΟΚ-ΕΕ, περί μη «εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων», κλπ. μυθεύματα, και επομένως κατ’ αυτούς δεν υπάρχει περιορισμός κυριαρχικών δικαιωμάτων ούτε πρόβλημα «εθνικής ανεξαρτησίας» για την Ελλάδα με την ένταξη της σε ΕΟΚ-ΕΕ, αλλά και οι ρεφορμιστές ηγέτες του αστικού σοσιαλδημοκρατικού χρουστσοφικού «Κ»ΚΕ, που φτάνουν στο πλέον ακρότατο σημείο υπεράσπισης του ξενόδουλου χαρακτήρα της κυρίαρχης αστικής τάξης και της πολιτικής της υποτέλειας, ισχυριζόμενοι ότι το «ζήτημα της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας και της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της ΕΕ» είναι όχι μόνο ανύπαρκτο αλλά καταγγέλλεται επιπλέον ως «αστική προπαγάνδα» («Ρ»29-30/10/2011, σελ.12): δηλ. με άλλα λόγια ισχυρίζονται-επαναλαμβάνουν αυτό ακριβώς που είχε υποστηρίξει ο υπεραντιδραστικός «εθνάρχης» Κων/νος Καραμανλής, ο οποίος είχε το θράσος, κατά τη διάρκεια της τελετής υπογραφής της συμφωνίας ένταξης, να μιλήσει ακόμα και για «κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας» (!) της Ελλάδας σε ΕΟΚ-ΕΕ δηλαδή για «κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας» της χώρας μέσα στο «λάκκο των λεόντων» των ισχυρών ευρωπαϊκών μονοπωλίων.
Και αφού, κατά Καραμανλή, «η εθνική ανεξαρτησία της χώρας κατοχυρώνεται» τάχα στα πλαίσια της ΕΕ, βγήκε, αργοπορημένα κάπως αλλά «δικαιολογημένα»(!) (=έχοντας τώρα και τη διαβεβαίωση Καραμανλή), στη Συνδιάσκεψη της ΚΟΑ η σοσιαλδημοκράτισσα Α. Παπαρήγα διακηρύσσοντας ευθέως: «ο όρος «εθνική ανεξαρτησία» δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες» («Ρ» 1/2/2005, σελ. 15), κηρύσσοντας έτσι ανύπαρκτο το πρόβλημα της «εθνικής ανεξαρτησίας» και περιττή και «ξεπερασμένη» την αντιιμπεριαλιστική πάλη για «εθνική ανεξαρτησία».
Η παραπλανητική «άποψη»-αερολογία των μεγαλοαστών πολιτικών και των ηγετών του «Κ»ΚΕ πως τάχα δεν έχει υπάρξει εκχώρηση «εθνικής κυριαρχίας» με την ένταξη της Ελλάδας σε ΕΟΚ-ΕΕ αποτελεί χονδροειδέστατη διαστρέβλωση και πλήρη ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ της πραγματικότητας που έχει ως στόχο τη συγκάλυψη του ξενόδουλου χαρακτήρα της κυρίαρχης αντιδραστικής αστικής τάξης, την απόκρυψη από την εργατική τάξη και το λαό της ξενοδουλίας και την πολιτική της πιο ακραίας υποτέλειας αλλά και τη δικαιολόγηση των προδοσιών της, πράγμα που ομολόγησε ανοιχτά και ο σοσιαλδημοκράτης τροτσκιστής Μ.Μαϊλης που λάβρος και ασυγκράτητος ξέσπασε πρόσφατα επιτιθέμενος σε ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ-ΚΚΕ, ενώ αγανακτισμένος και οργισμένος έκφρασε την κατηγορηματική ΑΝΤΙΘΕΣΗ της ρεφορμιστικής ηγεσίας του «Κ»ΚΕ στο ότι η αστική τάξη στο παρελθόν «χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της»(«Ρ»7-8/1/2012, σελ.13). Αυτή η «άποψη» των μεγαλοαστών πολιτικών και των ρεφορμιστών ηγετών του «Κ»ΚΕ δεν διαψεύδεται μόνο απ’ τη συγκεκριμένη αντικειμενική πραγματικότητα των σχέσεων Ελλάδας-ΕΕ (σ’ όλα τα επίπεδα) και τη στάση της αστικής τάξης σ’ αυτές όλων των περασμένων δεκαετιών και προπαντός τη ΣΗΜΕΡΙΝΗ – βεβαίως και των δυο αιώνων ιστορικής πορείας της καπιταλιστικής Ελλάδας – αλλά και εντελώς πρόσφατα από ένα απ’ τα πιο αδίσταχτα «αφεντικά» των μεγαλοαστών πολιτικών-ηγετών του «Κ»ΚΕ, το Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, ο οποίος με την ωμή «ειλικρίνεια» ενός αδίστακτου εκπροσώπου του γερμανικού ιμπεριαλισμού με δήλωσή του όχι μόνο διαψεύδει αλλά και συνάμα μένει κατάπληκτος (:«δεν πιστεύω ότι άλλες χώρες θα δέχονταν κάτι τέτοιο») για το μέγεθος της εθελοδουλίας που επέδειξαν η ξενόδουλη αστική τάξη και ΟΛΑ τα κόμματά της (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-«Κ»ΚΕ-ΣΥΝ- κλπ.): «Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΣΚΛΗΡΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙ ΣΤΕΝΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ. ΕΚΧΩΡΕΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ. ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΘΑ ΔΕΧΟΝΤΑΝ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ» («Αυγή» 6/11/2011, σελ. 63).
Επιπλέον τα τελευταία χρόνια οι ρεφορμιστές ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ δεν έχουν μόνο εγκαταλείψει την αντιιμπεριαλιστική πάλη για την απαλλαγή της χώρας απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΞΑΡΤΗΣΗ και για «εθνική ανεξαρτησία» αλλά έχουν σηκώσει και τη σημαία της μικρο-«ιμπεριαλιστικής» Ελλάδας που τάχα συμμετέχει «ισότιμα»(!), δίπλα σε Γερμανία-Γαλλία, στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση – μια εντελώς ατεκμηρίωτη «άποψη»(= πλήρης απουσία ανάλυσης-δημιούργημα αχαλίνωτης φαντασίας) που δεν αποτελεί μόνο υιοθέτηση εκ μέρους των ηγετών του «Κ»ΚΕ και επαναπροβολής της πασίγνωστης, φανταστικού χαρακτήρα, τροτσκιστικής επινόησης αλλά είναι συνάμα και το ψευδώνυμο της γνωστής «περίφημης» αλλά ανύπαρκτης «ισχυρής Ελλάδας» του Κ.Σημίτη (ο πρώτος που εγκαινίασε τον αντεπαναστατικό τροτσκισμό στο ρεφορμιστικό αστικό «Κ»ΚΕ ήταν ο αρχιαποστάτης και δολοφόνος του ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ προδότης σοσιαλδημοκράτης Χ. Φλωράκης, ο οποίος στην ομιλία του, το 1991, για τα 74χρονα της Οχτωβριανής Επανάστασης αμφισβήτησε-απέρριψε ανοιχτά τη λενινιστική θεωρία της Προλεταριακής Επανάστασης – πετώντας στα σκουπίδια ως άχρηστη και «ξεπερασμένη» την ανάλυση του ΛΕΝΙΝ και το Νόμο της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης του καπιταλισμού στην ιμπεριαλιστική περίοδο – διακηρύσσοντας τροτσκιστικά διερωτώμενος: «μήπως πρέπει να επιστρέψουμε στην πρόβλεψη του Μαρξ, πως για να νικήσει η σοσιαλιστική επανάσταση πρέπει να γίνει σ’ όλες τις χώρες ή τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης ταυτόχρονα;» (ο πονηρός «βλαχοδήμαρχος» μιλάει για «ΜΑΡΞ», εννοώντας προφανώς τον αντεπαναστάτη εθνοπροδότη «ΤΡΟΤΣΚΙ»), ενώ συνάμα απέφυγε σκόπιμα να χαρακτηρίσει τη σημερινή εποχή «ιμπεριαλιστική», μιλώντας για «εποχή της έντονης διεθνοποίησης και βαθιάς αλληλεξάρτησης του κόσμου» δηλ. για χώρες «ιμπεριαλιστικές» (ΟΛΕΣ) με «βαθιά αλληλεξάρτηση» μεταξύ τους, απορρίπτοντας τη μαρξιστική διάκριση: «ιμπεριαλιστικών» χωρών -«εξαρτημένων» απ’ αυτές αδύνατων καπιταλιστικών χωρών, που οι μεταξύ τους σχέσεις δεν είναι σχέσεις «αλληλεξάρτησης» αλλά σχέσεις ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ – ΥΠΟΤΑΓΗΣ).
Η σημερινή καταστροφική οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικο-πολιτιστική κατάσταση της χώρας με οδυνηρά τραγικές συνέπειες για το λαό – πέραν των προερχόμενων απ’ τη λειτουργία του ντόπιου καπιταλισμού πολλαπλών προβλημάτων – αναδεικνύει το πρόβλημα της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ (οικονομική-πολιτική-στρατιωτική) σε υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της χώρας και θέτει εκ νέου το ζήτημα της απαλλαγής της απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΞΑΡΤΗΣΗ, ειδικότερα την ΕΞΟΔΟ-ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της από ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ και καθιστά το αντιιμπεριαλιστικό σύνθημα-θέση «ΕΞΩ η Ελλάδα απ’ την ΕΕ» επίκαιρο, θέτοντάς το ταυτόχρονα στο κέντρο της πολιτικής δράσης και ως άμεσο στόχο της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού. Κι αυτό τόσο εξαιτίας της παραπέρα οικονομικής υποδούλωσης της χώρας και της έντασης της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης όσο και της φασιστικοποίησης των πολιτικών σχέσεων Ελλάδας-ΕΕ με την πρόσφατη απαγόρευση κάθε δημοψηφίσματος, την εκπαραθύρωση της εκλεγμένης κυβέρνησης, τον απευθείας διορισμό νέας κυβέρνησης , την απαγόρευση των εκλογών και τον καθορισμό ημερομηνίας διεξαγωγής τους όταν και όποτε κρίνουν τα μεγάλα «αφεντικά» της ΕΕ, κλπ., κλπ.
Τρία είναι τα κύρια και μεταξύ τους στενά αλληλοσυνδεόμενα ζητήματα που θέτουν στο κέντρο της πάλης της εργατικής τάξης-αγροτιάς και ολόκληρου του ελληνικού λαού την ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, από ιμπεριαλιστική ΕΕ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩ:
Α. Οικονομικό πρόβλημα: πρώτο, η παραπέρα ασφυκτικότερη οικονομική εξάρτηση απ’ το διεθνές κεφάλαιο, ειδικότερα απ’ τα μονοπώλια της ΕΕ, και τα υποδουλωτικά δάνεια που οδηγούν σε μεγαλύτερη υποδούλωση με την αύξηση του εξωτερικού χρέους, δεύτερο, η ένταση και το παραπέρα δυνάμωμα της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης της Ελλάδας, τρίτο, η σημερινή, και μελλοντικά πολύ χειρότερη λεηλασία του πλούτου της χώρας, τέταρτο, ο καθορισμός της οικονομικής πολιτικής κατευθείαν απ’ τα μονοπώλια της ΕΕ και απ’ την «τρόϊκα»: ΔΝΤ-Κομισιόν-ΕΚΤ, πέμπτο, η μόνιμη οικονομική επιτήρηση-«εποπτεία» εκ μέρους της ΕΕ, έκτο, ο διεθνής οικονομικός έλεγχος.
Β. Πολιτικό πρόβλημα: η πρωτοφανής ωμή προκλητική πολιτική ΑΝΑΜΕΙΞΗ στα εσωτερικά της χώρας που εκφράζει μια σαφή αντιδημοκρατική φασιστική στάση των ηγετών της ΕΕ, ΜΕΡΚΕΛ-ΣΑΡΚΟΖΙ, απέναντι σε μια χώρα-μέλος της ΕΕ συνιστά φασιστικοποίηση των σχέσεων ΕΕ-Ελλάδας με: 1) την απαγόρευση του προταθέντος απ’ την κυβέρνηση Δημοψηφίσματος και κάθε δημοψηφίσματος σε μια χώρα-μέλος της ΕΕ, 2) την εκπαραθύρωση μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, που τους υπηρέτησε με το παραπάνω, 3) την απευθείας, χωρίς εκλογές, συγκρότηση νέας κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Λ.Παπαδήμο, 4) τη συμμετοχή σ’ αυτή όχι μόνο του μεγαλοαστικού ΠΑΣΟΚ και της μοναρχοφασιστικής ΝΔ αλλά και την ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ συμμετοχή και για πρώτη φορά, μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο και τη ΧΟΥΝΤΑ, ενός ανοιχτά ναζι-φασιστικού κόμματος, του ΛΑΟΣ που συνιστά φασιστικοποίηση και σε κυβερνητικό επίπεδο (χωρίς την παραμικρή αντίδραση απ’ τη λεγόμενη «δημοκρατική» Ευρώπη μα πρωτίστως απ’ τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου ούτε δυστυχώς απ’ τις εξωκοινοβουλευτικές Οργανώσεις, γεγονός που εκφράζει μια πολύ επικίνδυνη άμβλυνση της αντιφασιστικής συνείδησης), 5) την απαγόρευση εκλογών για το πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη που ζητούσαν επιτακτικά ΟΛΑ τα αστικά κόμματα, μεγαλοαστικά (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ κλπ.) και σοσιαλδημοκρατικά («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ κλπ.).
Γ. Κατάσταση της εργατικής τάξης-λαού: σχετικά με τις πρωτοφανείς και εξοντωτικές επιθέσεις στο βιοτικό επίπεδο αλλά και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των πλατιών εργαζομένων μαζών, ολόκληρου του ελληνικού λαού, αυτές δεν προέρχονται μόνο απ’ το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο αλλά ΚΑΙ από το ξένο κεφάλαιο με εκπροσώπους τους υπαλληλίσκους της τρόϊκας: ΔΝΤ-Κομισιόν-ΕΚΤ, οι συνολικές επιθέσεις δεν περιορίζονται μόνο σε κείνες του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου αλλά έρχονται κατ’ ευθείαν ΚΑΙ από τις Βρυξέλλες δηλ. απ’ τα μεγάλα μονοπώλια της ΕΕ και το διεθνές κεφάλαιο (ΔΝΤ). Επομένως, ΣΗΜΕΡΑ – πέρα απ’ τον αγώνα κατά του εθνικισμού-ρατσισμού και φασιστικοποίησης-φασισμού – η πάλη για την απόκρουση όλων αυτών των επιθέσεων και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων-ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο σε συνδικαλιστικά και οικονομικά αιτήματα, πρέπει να είναι συνάμα ΚΑΙ πάλη κατά του ξένου κεφαλαίου δηλ. να είναι στενά συνδεδεμένη με την αντιιμπεριαλιστική πάλη και πιο συγκεκριμένα: την ΠΑΛΗ για την, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, αφού μέρος των προβλημάτων δημιουργήθηκαν-δημιουργούνται ΚΑΙ απ’ την ΕΞΑΡΤΗΣΗ αλλά και οι επιθέσεις προέρχονται άμεσα (προφανώς μαζί με εκείνες του ντόπιου κεφαλαίου) απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ.
Ο περιορισμός της πάλης της εργατικής τάξης, όπως προβάλλεται απ’ τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ, κλπ.) αλλά και τις εξωκοινοβουλευτικές Αριστερές Οργανώσεις (ΚΟΕ-ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΚΚΕμ-λ-Μ-ΛΚΚΕ, κλπ.), μόνο σε συνδικαλιστικά και οικονομικά αιτήματα, έστω και με «αιχμή αιτήματα πάλης για ανατροπή του μνημονίου υποδούλωσης της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ» («Λαϊκός Δρόμος», 3/7/2010, σελ.13), είναι ολωσδιόλου λαθεμένος επειδή καταρχήν καταδικάζει σε αμυντική στάση, αδρανοποιεί και παραλύει τον αγώνα της εργατικής τάξης, δεύτερο – και σπουδαιότερο – αποσυνδέει, αυτή την αναγκαία και ζωτικής σημασίας πάλη της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των ταξικών της συμφερόντων απ’ την πάλη κατά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης απ’ την ΕΕ – ΕΞΑΡΤΗΣΗ που έχει προκαλέσει άμεσα σειρά απ’ τα σημερινά προβλήματα της οικονομίας της χώρας, τα οποία χωρίς την πάλη κατά της ΕΕ δεν είναι δυνατόν να συνειδητοποιηθούν στον απαιτούμενο βαθμό απ’ τους εργαζόμενους και το λαό παρά τη χρεοκοπία των συνδεόμενων με την ΕΕ μύθων, τρίτο, κινείται σαφώς στα πλαίσια και ευθυγραμμίζεται πλήρως με την ΤΩΡΙΝΗ στρατηγική ΕΠΙΛΟΓΗ του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: την ΠΑΡΑΜΟΝΗ της Ελλάδας σε ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ.
«Σ΄ αντίθεση με την κυβέρνηση και ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα και Οργανώσεις, οι επαναστάτες μαρξιστές δηλ. λενινιστές-σταλινιστές της «Κίνησης για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» προτείνουν ως περιεχόμενο της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού, γι’ αυτή την περίοδο, την άμεση, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ της Ελλάδας απ’ την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση (μαζί και από ΟΝΕ-ΕΥΡΩ) που εκφράζεται στη θέση-σύνθημα: μονομερής στάση πληρωμών ολόκληρου του χρέους – έξω η Ελλάδα από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ – πρόταση που δεν απευθύνεται ούτε σε κυβερνήσεις ούτε σε πολιτικά κόμματα-Οργανώσεις, αλλά στο προλεταριάτο-αγροτιά, και πρώτα απ’ όλα στη νεολαία, όλους τους εργαζόμενους και ολόκληρο τον ελληνικό λαό και στις μαζικές τους Οργανώσεις (συνδικάτα, αγροτικούς συλλόγους, φοιτητικό-μαθητικό κίνημα, κλπ.). Σχετικά με το δυσθεώρητο χρέος δεν πρέπει να αναγνωριστεί και να πληρωθεί απ’ την εργατική τάξη και το λαό, γιατί πρώτο δεν είναι δημιούργημά τους, αλλά της αντιδραστικής αστικής τάξης, και δεύτερο, στο μεγάλο μέρος του είναι προϊόν των κερδοσκοπικών τοκογλυφικών επιτοκίων.
Είναι η μόνη πρόταση σε πλήρη αντίθεση και ευθέως σε ρήξη με τη σημερινή στρατηγική επιλογή του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου: ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ της Ελλάδας σε ΟΝΕ-ΕΥΡΩ-ΕΕ, σε μια κατάλληλη στιγμή και ευνοϊκή, εσωτερικά και ευρωπαϊκά, κατάσταση, μια πρόταση και υπερώριμο αίτημα για προώθηση όταν έχουν χρεοκοπήσει και χρεοκοπούν καθημερινά, μπροστά στα οργισμένα βλέμματα του ελληνικού λαού, οι μύθοι της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο ντόπιος καπιταλισμός, η μόνη πρόταση που εκφράζει τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα, και το σπουδαιότερο, συμβάλλει στην ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης των πλατιών λαϊκών μαζών και είναι κατάλληλη να προκαλέσει την ανάπτυξη ενός μεγάλου, πλατιού, γιγαντιαίου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος – ακριβώς αυτό τρέμει το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο αλλά και τα μονοπώλια της ΕΕ – απαραίτητου για την αλλαγή του αναγκαίου και απαιτούμενου συσχετισμού δυνάμεων για την προετοιμασία της οριστικής μελλοντικά απαλλαγής της χώρας απ’ τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, με ανοιχτό το δρόμο της επαναστατικής προοπτικής, σε συνδυασμό με τη ζύμωση ανάλογων επαναστατικών συνθημάτων σε κάθε φάση της πάλης, στην κατεύθυνση της αντιιμπεριαλιστικής-προλεταριακής επανάσ