Τρία σε… ένα (έτσι ή αλλιώς)! Τι επιδιώκεται με το νομοσχέδιο για την Ειδική Αγωγή.

Του Δημήτρη Μάνου
(νηπιαγωγού … και μισό στην ειδικά αγωγή).

Παρακολουθώντας τις τοποθετήσεις και την συζήτηση που έχει ανοίξει με αφορμή το νέο έκτρωμα για την ειδική αγωγή (που έρχεται να… ολοκληρώσει αντιδραστικά ό, τι άφησαν μισά τα προηγούμενα νομοσχέδια) νομίζω πως πρέπει να αποφύγουμε την παγίδια που μας στήνουν και να μην ξεχωρίσουμε τα τρία βασικά πράγματα που επιδιώκει η κυβέρνηση για λογαριασμό του σημερινού συστήματος.

1ο. Ο γνωστός Μπράτης άλλοτε προβεβλημένος «ηγέτης» της ΔΟΕ και στο απυρόβλητο τότε για πολλούς που νόμιζαν πως έκαναν συμμαχία από τα… πάνω στη μεγάλη απεργία του 2006 (για να μη ξεχνιόμαστε) από το ζεστό θρόνο του κεντρικού τραπεζίτη (…συγγνώμη αιρετού ήθελα να πω) ή καλύτερα κυβερνητικού εκπροσώπου,  καθησυχάζει τους εκπαιδευτικούς των παιδαγωγικών ακαδημιών και τμημάτων που σήμερα δουλεύουν στην ειδική αγωγή πως δεν θα… απολυθούν.
Αποκρύπτει όμως πως στην ουσία χωρίς να τους δοθεί δεύτερη ευκαιρία οι εκπαιδευτικοί αυτοί  (μεταξύ τους και ο γράφων) μετατάχθηκαν υποχρεωτικά σε μια ιδιαίτερη κατηγορία παγκόσμιας πρωτοτυπίας (0,50!) που εξ άλλου βρίσκεται σε πλήρη ευθυγράμμιση με την μετακίνηση της οργανικότητας στη σχολική μονάδα που εφαρμόζεται πια σε όλη την εκπαίδευση.
Το πράγμα είναι απλό. Αν για κάποιους λόγους στην πράξη αλλά και με σχετικά «βασιλικά» διατάγματα ο αριθμός των μαθητών δεν δικαιολογεί το τμήμα ένταξης ή το ειδικό νηπιαγωγείο (αυτό ήδη συμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις) ο μισο…ειδικός εκπαιδευτικός προφανώς εγκλωβισμένος δεν μπορεί να επιστρέψει στην γενική τάξη. Βρίσκεται στη διάθεση της διεύθυνσης και κάτω από την  απειλή της απόλυσης. Ο άτυπος υφυπουργός Μπράτης έπρεπε να προσθέσει στην «προσωπική» ενημέρωση από τον γραμματέα του Υπουργείου τον χρονικό προσδιορισμό «προς το παρόν».
2ο. Σημείο ενοποίησης τόσο για τους εκπαιδευτικούς της μετεκπαίδευσης όσο και για τους εκπαιδευτικούς των τμημάτων ειδικής αγωγής και των αναπληρωτών γενικότερα είναι ότι η όποια αλλαγή προτεραιότητας δεν αφορά μόνιμους διορισμούς αλλά προσλήψεις αναπληρωτών. Άρα σε συνδυασμό με το παραπάνω στοιχείο αδειάζουμε από μόνιμους και φέρνουμε τους αιώνιους αναπληρωτές. Ποιος κερδίζει από αυτή την αλλαγή προτεραιότητας ; Η κυβέρνηση! Ποιοι χάνουν; Όλοι μας!

3ο. Αυτό το επιμελημένο τουρλομπούγκι με τις πλειάδες των πτυχίων και των αναγνωρισμένων σεμιναρίων κλπ δεν στοχεύει μόνο στην αποδυνάμωση των καλώς εννοημένων επαγγελματικών δικαιωμάτων και των πτυχίων στην ειδική αγωγή αλλά συνολικότερα στην εκπαίδευση μέσω του αδύναμου κρίκου που λέγεται ειδική αγωγή. Ήδη τέτοιες ανατροπές δρομολογούνται από το (πολύ μεσαιωνικό) «νέο» λύκειο και το «νέο»… περίπου πανεπιστήμιο. Η ειδική αγωγή πάλι βρίσκεται στην αρνητική πρωτοπορία αυτών των ανατροπών, των αντιδραστικών αντιμεταρρυθμίσεων στο σώμα της εκπαίδευσης!

Αυτά είναι τα τρία σημεία στα οποία κατά τη γνώμη μου πρέπει να επικεντρωθούμε χωρίς να χανόμαστε σε μια μεγάλη και ατέρμονη συζήτηση περί οραμάτων για την ειδική αγωγή που εξ άλλου γνωρίζουμε πως ποτέ δεν προώθησε την πραγματική συνεκπαίδευση από τη μια και από την άλλη είχε ως μόνιμα υποστατικά τους αναπληρωτές των τμημάτων ειδικής αγωγής.
Συνεπώς απέναντι στο τρία ίσον ένα της κυβέρνησης εμείς όλοι οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί στην ειδική αγωγή (περίπου… μόνιμοι, αναπληρωτές του… 0,5 και μόνιμοι… αναπληρωτές των τμημάτων) πρέπει να αντιτάξουμε το δικό μας τρία ίσον ένα!
Όλες οι αναλύσεις των διάφορων κατηγοριών έχουν τα δίκια τους. Το μόνο και σταθερό άδικο βρίσκεται στην αντιμεταρρυθμιστική αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης. Αυτό που μας ενώνει είναι μόνιμες και σταθερές σχέσεις εργασίας για όλους μας. «Εκπαιδευτικά» θα τα βρούμε.
Αλλά και ο αγώνας μας δεν μπορεί να είναι ξεκομμένος από τον γενικότερο αγώνα του κλάδου ενάντια στην θεμελιακή και ιστορική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων που επιχειρείται.
Πως όμως να αναμετρηθούμε με αυτή την πολιτική όταν η ηγεσία του κλάδου, ακόμα και η αριστερά αρνείται να αντιμετωπίσει συνολικά τούτη την στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση;
Όταν κρύβεται – όπως έγινε πρόσφατα – πίσω από την αποτυχημένη –το λιγότερο- πολιτική της «ανυπακοής»; Όταν κυκλοφορεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία – γιατί δεν δοκιμάστηκε δύο φορές σε ένα χρόνο μέσα-ότι δεν είναι έτοιμος ο «κόσμος» για κεντρική απεργιακή σύγκρουση με διάρκεια και επιμονή;
Πρέπει να φτάσουμε να δικαιώσουμε την Παπαρήγα που πριν έξη χρόνια διακήρυττε πως δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα για τα οποία αξίζει να αντιστεκόμαστε; (ά το ΚΚΕ πάντα δικαιώνεται!). Είμαστε πια πολύ κοντά σε αυτό το σημείο.
Πρέπει να οδηγηθούμε εν τη πράξει σε τέτοια εξαθλίωση –δείτε τι ετοιμάζουν με την κατάργηση του ενιαίου μισθολογίου και τους ατομικούς μισθούς – που δεν θα έχουμε άλλο δρόμο από το ξεπέρασμα των όποιων ηγεσιών και «πρωτοποριών»;
Αλλά αν τα αφήσουμε όλα στον αυτόματο πιλότο του αντικειμενικού τότε τι χρειάζονται τα υποκείμενα;
Άσε που η εξαθλίωση δεν οδηγεί σώνει και καλά στο δρόμο της ανατροπής…