Σχόλια

Ο ασφαλέστερος τρόπος για να χάσεις μια μάχη είναι να δεις τα πράγματα με τα μάτια των αντιπάλων σου. Να σκέφτεσαι σαν αυτούς,  άρα  να δρας για αυτούς.
 Είναι πλατιά  γνωστό πως οι ιδέες μιας εποχής είναι αυτές της κυρίαρχης τάξης και πως η τελευταία θέλει να παρουσιάζει τις στενές και εγωιστικές της ιδέες σαν εθνικές, οικουμενικές, αδιάσειστες, ακλόνητες.
Πάρτε για παράδειγμα το μύθο της ανάπτυξης που έγινε εκλογικό σλόγκαν. Οι αστοί παρουσιάζουν την «ανάπτυξη» κάτι σαν τον ήλιο και τον ουρανό. Πράγμα καθ’ εαυτό. Όμως κάτω από το αδιάσειστο αναπτυξιακό βουνό τα ερωτήματα οργιάζουν. Για ποιον η ανάπτυξη; Με ποιον τρόπο και ποιο τίμημα; Ή όπως θα το λεγε και ο απαράμιλλος μάστορας της επανάστασης, ο Β. Ι. Λένιν, «Ποιος, ποιον και γιατί».
Η τάση να βλέπουμε με τα μάτια των αντιπάλων, να χαιρόμαστε όταν χαμογελούν οι μπουρζουάδες και να κλαίμε όταν κλαίνε οι αστοί κροκόδειλοι μεγαλώνει από το βάρος και την κατίσχυση των ΜΜΕ στην κοινωνική ζωή.

Η απολυμένη εργάτρια παπαγαλίζει ό,τι σερβίρουν τα απαίδευτα και αντικοινωνικά τσόκαρα των πρωινομεσημεριανάδικων, ο εργάτης των 300 ευρώ εκστασιάζεται από την τηλεοπτική βλακεία, ο υπάλληλος που σκύβει το κεφάλι από το φαντασμαγορικό τιποτισμό.
Α! δεν υπάρχει τραγικότερη πράξη από το να βλέπεις τη ζωή με τα μάτια των αφεντικών και των λακέδων τους. Καλύτερα να είσαι τυφλός και μέλος της τάξης σου παρά να βλέπεις και να λογίζεσαι με «ψευδή συνείδηση».
Λίγο πριν τις εκλογές του Μάη κι άναψαν τα αίματα των αστών που έφτασαν σε παράκρουση. Πρέπει να ζυγιάσουν  το καταρρέον σύστημα, να συνετίσουν τους φασίστες, να μοντάρουν κι άλλο τον ΣΥΡΙΖΑ, νάχουν στη γωνιά ακίνδυνο το ΚΚΕ και να σερβίρουν ποτάμια κι ελιές, ώστε να φτιάχνουν ανώδυνη την επόμενη μέρα. Μέχρι και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ  βγάζουν στις εκπομπές για να κόψουν φτερά και πούπουλα από τον ΣΥΡΙΖΑ, μόνο που οι «αντικαπιταλιστές μας» παίρνουν τη σκοπιμότητα για κολακεία. Τόση οξυδέρκεια!Σε ό,τι αφορά τους κομμουνιστές και κάθε πραγματικό επαναστάτη που αρνείται να φορέσει ψεύτικα γυαλιά το ζήτημα είναι απλό και περικλείεται στα εξής ερωτήματα:
- Αν κάτι προάγει την ταξική πάλη και την πρόοδο
- Αν συμφέρει την εργατική τάξη και το λαό
- Αν είναι συμβατό με το κομμουνιστικό κίνημα
Γι αυτό μας αφήνουν αδιάφορους οι αριθμοί, τα μικρά επεισόδια που κυνηγούν τον εαυτό τους, ο αταξικός πόνος, η γκρίζα οδύνη, το άγχος των αστών και των μικροαστών που θέλουν να ψηλώσουν.
Εδώ κάτω στην κόντρα πρέπει να σμιλέψουμε την πέτρα. Και αυτό θα γίνει όταν αναπνέουμε την ανάσα της τάξης μας.