Πολιτικό παράδοξο (;)

Είναι δυνατόν να έχουμε ένα λαό γονατισμένο, με το σύνδρομο της ήττας να τον έχει παραλύσει, και ταυτόχρονα ένα αριστερό κόμμα να διακηρύσσει πως μπορεί να πάρει την εξουσία και να τη διαχειριστεί προς όφελος του λαού, ανατρέποντας το σκηνικό που διαμόρφωσαν οι ήττες της τελευταίας τετραετίας;

Αυτό που από πρώτη άποψη φαίνεται ως πολιτικό παράδοξο, διότι έχουμε συνηθίσει τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να ανεβαίνουν στην εξουσία όταν ανεβαίνει το διεκδικητικό κίνημα των εργαζόμενων τάξεων και στρωμάτων και οξύνεται η ταξική πάλη, παύει να είναι παράδοξο, αν το αναλύσουμε σε βάθος.
Το φαινόμενο της εναλλαγής συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην αστική εξουσία, χωρίς την παραμικρή αλλαγή στην ασκούμενη πολιτική, παρατηρείται εδώ και μια εικοσαετία σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία είναι τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν μοστράρεται ως ριζοσπαστική αριστερά, δεν είναι παρά ένα τυπικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Ενα αστικό κόμμα. Οποιος έχει μάτια βλέπει πως δεν κρύβει τον αστικό του χαρακτήρα. Στην «υγιή επιχειρηματικότητα» ορκίζεται. Την ένταξη στην ΕΕ και την Ευρωζώνη δεν την αμφισβητεί. Στους καπιταλιστές υπόσχεται αποτελεσματικότερη διαχείριση. Οποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να θυμηθεί τις διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1974-80 (πολύ πιο ριζοσπαστικές από τις σημερινές του ΣΥΡΙΖΑ) και τι ακολούθησε.

 Οσο πιο ανώριμες είναι οι εργαζόμενες τάξεις, όσο περισσότερο βασιλεύει η σύγχυση, τόσο πιο εύκολα μπορούν τα αστικά κόμματα να διαχειρίζονται την κατάσταση. Κι αν δεν βρεθεί βιώσιμη κυβερνητική λύση με κάποιον από τους βασικούς κομματικούς πόλους, πάντα υπάρχει η λύση του «μεγάλου συνασπισμού», διότι δεν πρέπει να επικρατήσει η «ακυβερνησία».

Αυτές οι απλές αλήθειες πρέπει να πρυτανεύσουν σε όσους οραματίζονται μια ουσιαστική αλλαγή των πραγμάτων. Μπορούμε να βαδίσουμε με τη λογική του μικρότερου κακού; Μπορούμε να φυτοζωούμε πολιτικά στο περιθώριο του αστικού κοινοβουλευτισμού, νομιμοποιώντας τις θεσμικές του διαδικασίες χωρίς κανένα κοινωνικό όφελος;

‘Η πρέπει να θέσουμε ως βασικό μας στόχο την ανεξάρτητη πολιτική έκφραση της εργατικής τάξης, για να μπορέσει να ξεκινήσει μια διαδικασία επαναστατικής ανασυγκρότησης του κινήματός της; Μπορεί να υπάρξει άλλη διέξοδος;