Τα πικρά δάκρυα του χρυσαυγίτη

«Δεν είμαι φασίστας, δεν είμαι φασίστας!», φώναξε από το βήμα της Βουλής ο βουλευτής Κορινθίας Στάθης Μπούκουρας και αμέσως μετά ξέσπασε σε λυγμούς. Λυγμοί βγαλμένοι από τα βάθη της ψυχής του, που συγκίνησαν ευάριθμους βουλευτές της Ν.Δ., των ΑΝΕΛ και του ΠΑΣΟΚ-ναι, και του ΠΑΣΟΚ- , γι΄ αυτό εψήφισαν κατά της άρσης της ασυλίας του. Κάποιοι βουλευτές των ΑΝΕΛ, μάλιστα, συγκινήθηκαν σφόδρα, πλησίασαν τον κ. Μπούκουρα , τον συνεχάρησαν και του ζήτησαν να κρατήσει το κεφάλι ψηλά. Πόσο πιο ψηλά;
Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Μόνο που ο Μπούκουρας δεν ήταν πάντοτε τόσο εύθραυστος και ευεπίφορος στα δάκρυα. Χθες κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο δεκάδες βιντεάκια, που δείχνουν τον χρυσαυγίτη βουλευτή να οργανώνει ένα τάγμα μαυροφορεμένων στην Κορινθία, να τους βάζει να χτυπάνε προσοχές και να φωνάζουν μαζί του «Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή!». Δείχνουν μάρτυρες που αποκαλύπτουν ότι ο Μπούκουρας ήταν ο διοργανωτής των πογκρόμ κατά μεταναστών σε ολόκληρη την Κορινθία, ότι είχε χιμήξει στο δήμαρχο της πόλης, ότι απειλούσε δημοτικούς συμβούλους, ότι οπλοφορούσε. Κυκλοφορεί μέχρι και βιντεάκι που τον δείχνει να υπερηφανεύεται μπροστά στις κάμερες ότι οδηγεί χωρίς δίπλωμα. Δεν μπορούσε να δώσει εξετάσεις για δίπλωμα ο κ. Μπούκουρας, επειδή ήταν, λέει, ευέξαπτος.
Μα τι έγιναν όλοι αυτοί οι άντρακλες, οι ελληναράδες, οι μπρατσαράδες με τα τατουάζ, οι θαυμαστές του Γκέρινγκ και του Ες, οι λάτρεις της δύναμης, του υπερανθρώπου, των μαύρων δασών; Μίκρυναν ξαφνικά οι γίγαντες, έγιναν κλαψιάρικα λοντάρια, ρουφιάνοι των συναγωνιστών τους - έτσι αποκαλούνται μεταξύ τους οι ναζήδες - αρνητές της ιδεολογίας και του παρελθόντος τους.
Δεν είναι μόνο τα λιμά, ο Μπούκουρας και ο Αλεξόπουλος, είναι και οι αρχηγάρες, ο Fuhrerprinzipe Μιχαλολιάκος και ο υπο - Fuhrerprinzipe Παπάς. Όταν βρέθηκαν μπροστά στον ανακριτή, αρνήθηκαν την ιδεολογία τους, αρνήθηκαν τους εαυτούς τους. Τους έδειχναν τους αγκυλωτούς σταυρούς που βρέθηκαν στα σπίτια τους κι αυτοί έλεγαν ότι είναι σταυρουδάκια της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολύτριας, τους έδειχναν τα μουστάκια του Χίτλερ κι αυτοί έλεγαν «όχι, κύριε ανακριτά, δεν είναι του Αδόλφου, είναι του Σαρλό».
Τέτοιοι είναι όλοι οι φασίστες. Θρασύδειλα ανθρωπάκια, που δυναμώνουν ρουφώντας το αίμα των αδύναμων, κλωτσώντας κεφάλια Πακιστανών, χαρακώνοντας πρόσωπα δεκατετράχρονων Αφγανών. Είναι μάγκες μόνο όταν είναι πολλοί μαζί, η δύναμή τους είναι η δύναμη της αγέλης. Μόλις μείνουν μόνοι τους συρρικνώνονται, έρπουν, κρύβονται σε υπονόμους και λαγούμια. Τα κλαψιάρικα φιδάκια του ναζισμού βρίσκονται στον αντίποδα των αγωνιστών που έστηναν στον τοίχο οι ιδεολογικοί πατεράδες τους. Στον αντίποδα των παλικαριών της Καισαριανής, που πέθαιναν φωνάζοντας «ζήτω η ελευθερία!».