ΑΝΤΑΡΣΥΑ: θα βρεθεί σε δύσκολη θέση….

...Αν δεν αυξήσει ουσιωδώς τους ψήφους της, αν δεν καταφέρει να παίξει το ρόλο της αριστερής πίεσης στην επικείμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά λέει σε άρθρο του ο Γ. Δελαστίκ στο ΠΡΙΝ της Κυριακής 4 Μαΐου, ένα άρθρο πεμπτουσία της εκλογολαγνείας.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δημιουργήθηκε πριν από πέντε χρόνια ως μια μετωπική συνεργασία η οποία, κατά τα λεγόμενά τους, ξεπήδησε μέσα από το καμίνι της εξέγερσης της νεολαίας του 2008. Οργανώσεις που μέχρι τις αρχές του Δεκέμβρη του 2008 βρίσκονταν σε οξύτατη αντιπαράθεση, στα τέλη του Γενάρη του 2009 ξεπέρασαν τις διαφορές τους, έφτιαξαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να φέρει την κοσμογονία στο χώρο της Αριστεράς, την πολυπόθητη ενότητα τουλάχιστον των επαναστατικών – αντικαπιταλιστικών δυνάμεων και για να ζητήσει εκλογές ώστε να πέσει η κυβέρνηση Καραμανλή! Το “κάτω η κυβέρνηση” ήταν το κύριο σύνθημα που φώναζαν οι δυνάμεις αυτές την ίδια ώρα που η νεολαία ήταν στους δρόμους και έδινε μάχες.
Από τότε αλλάξαμε αρκετές κυβερνήσεις. Μπήκαμε στα μνημόνια και την επιτήρηση της χώρας από την Τρόικα, οι επεμβάσεις και οι αντιπαραθέσεις των ιμπεριαλιστών στη χώρα μας εντάθηκαν, και επηρέασαν το εγχώριο πολιτικό σκηνικό. Αλλαγές που ήρθαν χάρη και στη σημαντική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα που από το 2010 μέχρι και το 2012 βρισκόταν συνεχώς στους δρόμους, πραγματοποιούσε μαζικές διαδηλώσεις, συγκρουόταν με τις δυνάμεις καταστολής. Από τις πιο σημαντικές στιγμές του λαϊκού κινήματος αυτών των χρόνων υπήρξαν οι μέρες του λεγόμενου κινήματος των πλατειών. Ένα κίνημα, που μπορεί το βασικό του χαρακτηριστικό να ήταν η αντίδραση των μεσοστρωμάτων απέναντι στη καταστροφή τους και η απουσία της εργατικής τάξης, εξέφρασε όμως τη διάθεση των λαϊκών στρωμάτων να αντισταθούν στη καταστροφή που ήδη είχε ξεκινήσει από τις δυνάμεις του συστήματος, άσχετα αν τελικά το κατάφερε ή όχι και για ποιους λόγους. Τα πιο δύσκολα για το σύστημα ήρθαν τις ημέρες των μεγάλων πανεργατικών απεργιών που κηρύχθηκαν τις μέρες εκείνες. Εκεί εκφράστηκε ο φόβος του μη και συναντηθεί αυτό το κίνημα με τις αρχές και τις αξίες του εργατικού κινήματος και αποκτήσει άλλα χαρακτηριστικά πιο επικίνδυνα. Γι’ αυτό και η καταστολή αυτές τις μέρες ξεπέρασε κάθε όριο. Τότε αμφισβητήθηκε από το λαό με τον πιο έντονο τρόπο ακόμη και η ένταξη της χώρας στην Ε.Ε.
Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντί να μπουν μέσα σε αυτό το κίνημα για να το μπολιάσουν με τα αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, έστω έτσι όπως τα εννοούν αυτές μιας και για αντιιμπεριαλισμό δεν συζητάμε, συντάχθηκαν με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, υποτάχθηκαν στα αντικομματικά, αντιοργανωτικά, α-πολιτικά έως και αντικομμουνιστικά ιδεολογήματα του συστήματος, συμμετείχαν στο στήσιμο επιτροπών ελέγχου του χρέους και «συντονισμού» σωματείων και συνελεύσεων (από τα πάνω εντελώς), αρνήθηκαν να καταδικάσουν, δικαιολόγησαν -έως και στήριξαν- τις επιθέσεις εναντίον του ΚΚΕ(μ-λ) και όλων όσων εναντιώθηκαν σε αυτά. Πανό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Σύνταγμα εμφανίστηκε μόνο τις τελευταίες μέρες. Πάλι ο βασικός άξονας της παρέμβασής τους ήταν το «κάτω η κυβέρνηση». Όταν έπεσε η κυβέρνηση (του ΠΑΣΟΚ) και αφού δεν άλλαξε η πολιτική του συστήματος, συμπληρώθηκε με το …«και όλων όσων εφαρμόζουν αυτή τη πολιτική». Για να φτάσουμε στο 2012 με τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που η μεν πρώτη έφερε μια σημαντική πολιτική αστάθεια στο σύστημα και πολλές ψήφους στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι δε δεύτερη κατάφερε να οδηγήσει στο σχηματισμό κυβέρνησης αλλά έφερε την αφαίμαξη των ψήφων της από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά τις εκλογές του Ιούνη αυτό που κυρίως άλλαξε ήταν η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Παρά την μεγάλη άνοδο -με τις «εσωτερικές» ανακατατάξεις που επήλθαν- της Αριστεράς όχι μόνο δεν είχαμε ένταση των λαϊκών κινητοποιήσεων αλλά το ακριβώς αντίθετο. Υπήρξαν και υπάρχουν βέβαια αγώνες, τοπικοί, σε επιμέρους κλάδους και χώρους δουλειάς, αλλά αυτοί δεν συνιστούν μια συνολική λαϊκή αντίσταση στην εντεινόμενη επίθεση.
Από τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι μπορεί να δώσει εκείνα τα εχέγγυα στους ιμπεριαλιστές και στο ντόπιο κατεστημένο πως μπορεί να κυβερνήσει και να αποτελέσει παράγοντας σταθερότητας, το ΚΚΕ ανακάλυψε τον αντικαπιταλιστικό αγώνα και κυρίως την αντιεκλογική στάση, η δε ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχοντας μείνει μόνη σε κεντρικά και τοπικά σχήματα που έφτιαξε από κοινού με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει να βρει, για άλλη μια φορά, νέους τρόπους που “θα βγάλουν το λαό από τον καναπέ του”. Σε χώρους βέβαια όπου φάνηκαν ότι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό υπήρχαν δυνατότητες να δοθούν σημαντικοί αγώνες (ΜΕΤΡΟ, εκπαιδευτικοί, υγεία κ.λπ.) και όπου οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχαν δυνατότητες, αλλού περισσότερες αλλού λιγότερες, να παρέμβουν στην κατεύθυνση της στήριξης και ανάπτυξης αυτών των αγώνων, προτίμησαν, και αυτές, να προβλέψουν το «μη τράβηγμα του κόσμου» και να υιοθετήσουν πρακτικές εργατοπατερισμού που κατά τα άλλα καταδικάζουν.
Μετά το '12 εντάθηκαν και οι εσωτερικές διαφορές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έτσι έχουμε το ιδιότυπο φαινόμενο της «κινηματικής μοιρασιάς» μεταξύ των δυνάμεών της, (ΣΕΚ αντιρατσισμό και αντιφασισμό, ΝΑΡ αντικαπιταλισμό κ.λπ.). Τελευταία, ενόψει ευρωεκλογών αλλά και επειδή οι εξελίξεις με τις επεμβάσεις και τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών δεν επιτρέπουν την αγνόησή τους, όλοι μαζί ανακάλυψαν και τον αντιιμπεριαλισμό. Έναν αντιιμπεριαλισμό όμως που δύσκολα ξεπερνάει τα όρια της Ε.Ε. ή τον θυμούνται για να επιβεβαιώσουν την παλιότερη εκτίμησή τους περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, όπως με αφορμή την επέμβαση στην Κεντροαφρικάνικη Δημοκρατία. Τα δύο χωριστά, πολιτικά διακριτά, μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις κεντρικές διαδηλώσεις είναι σχεδόν κανόνας. Ακόμη και το φαινόμενο των έντονων αντιπαραθέσεων μέσα στα ίδια τα μπλοκ έχει γίνει ιδιαίτερα αισθητό κάποιες φορές. Η κοινή τους δράση στους χώρους δουλειάς όχι μόνο είναι ανύπαρκτη αλλά φτάνουν στο σημείο συνδικαλιστές της μιας δύναμης να «νουθετούν» τους συνδικαλιστές της Ταξικής Πορείας για συνεργασία με την άλλη δύναμη που επίσης συμμετέχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ!!! Τέτοια φαινόμενα αντιπαραθέσεων υπάρχουν έντονα και στα τοπικά σχήματα (λαϊκές συνελεύσεις κ.λπ.) που φτάνουν μέχρι του σημείου να γίνονται προσπάθειες αποκλεισμού του ενός από τον άλλο!
Αυτή η κατάσταση έχει την αντανάκλασή της και στη δημιουργία των σχημάτων που θα κατέβουν στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Πέρα από τη μοιρασιά που φαίνεται να έγινε, δεν αποφεύχθηκαν και τα φαινόμενα καταγγελιών με βαριές μάλιστα εκφράσεις (Νίκαια, Περιστέρι) ή τα φαινόμενα να κατεβαίνουν σχήματα που τα υποστηρίζουν οι μεν και τα αποποιούνται οι δε (Πάτρα, Γιάννενα). Φτάνει κανείς στο σημείο να αναρωτιέται τι είναι τελικά αυτό που ενώνει αυτές τις δυνάμεις. Δυνάμεις που και στο ζήτημα για το πώς θα πετύχουν το στρατηγικό στόχο που, υποτίθεται, ότι έχουν, διαφωνούν ως προς την τακτική. Δυνάμεις που ένα μεγάλο τους κομμάτι (π.χ. κίνηση των 1000), παρά τις απογοητεύσεις, εξακολουθούν να κοιτούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ φτάνοντας να προκαλούν ακόμη και διασπάσεις των οργανώσεων που συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Υπάρχουν βέβαια τα συγκολλητικά υλικά που οδηγούν αυτές τις δυνάμεις να βρίσκονται από κοινού. Βρίσκονται στις ιδεολογικές και πολιτικές αντιλήψεις και τις «στρατηγικές» που διαμόρφωσαν αυτές τις δυνάμεις και τις διαμορφώνουν συνεχώς. Στις αντιλήψεις που από τη μια απορρίπτουν τη κομμουνιστική – λενινιστική αντίληψη περί κινήματος και για το πώς θα φτάσουμε στην επανάσταση και από την άλλη αναζητούν συνεχώς νέους δρόμους και τρόπους που θα οδηγήσουν στην υπέρβαση του «νέου ολοκληρωτικού» καπιταλισμού και στο «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα», μέσα από μεταβατικά προγράμματα και από σχήματα «δυαδικής εξουσίας» που μπορεί να διαμορφωθούν από τώρα.
Υλικά που έρχονται από πολύ παλιά από τις ρεφορμιστικές αντιλήψεις με όλους τους «μετασχηματισμούς» που έχουν υποστεί μέχρι τώρα. Που οδηγούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να καλεί το λαό να την ψηφίσει στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές αλλά κυρίως στις εκλογές του ιμπεριαλιστικού οργανισμού που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση (δίνοντάς του και άλλοθι δημοκρατικότητας), για να αποτελέσει την εγγυήτρια δύναμη που από τη μια θα πιέσει την κυβέρνηση «με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ» να πάρει όσο το δυνατόν λιγότερα αντιλαϊκά μέτρα και από την άλλη θα παίξει σημαντικό ρόλο στην ενδυνάμωση του λαϊκού κινήματος.
Αντιλήψεις που οδήγησαν το λαϊκό κίνημα σε αυτό το χάλι που υπάρχει σήμερα, που οδήγησαν το λαό στον εφησυχασμό παλιότερα στην απογοήτευση σήμερα. Που θεωρούν ότι το κίνημα θα δυναμώσει αφού πρώτα δυναμώσει η κομμουνιστική τάση σε αυτό σε μια σχέση από τα πάνω προς τα κάτω.
Αναρωτιέται κανείς γιατί να είναι ευκαιρία αυτές οι εκλογές, οι οποίες δεν βγάζουν κυβέρνηση, για να αλλάξουν τα πράγματα υπέρ του λαού ακόμη και αν ρίξουν τη κυβέρνηση. Γιατί δεν ήταν οι μεγάλες κινητοποιήσεις του ’10 – ’12, γιατί δεν ήταν ο ξεσηκωμός του καλοκαιριού του ’11, γιατί δεν ήταν η σοβαρή πολιτική αστάθεια που δημιουργήθηκε στις εκλογές του Μάη του ’12, γιατί δεν ήταν οι εκφρασμένες διαθέσεις των καθηγητών, και όχι μόνο, το 2013. Αυτά δεν φαίνεται να παίζουν μεγάλο ρόλο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι μια συζήτηση και μια αντιπαράθεση που την αποφεύγει, το σημαντικότερο είναι η εκλογική ενδυνάμωσή της.
Και μετά αναρωτιούνται γιατί χάνουν ψήφους προς τον ΣΥΡΙΖΑ!