Φθηνή φιλανθρωπία για εκτόνωση και ενσωμάτωση της λαϊκής οργής

Το μόνο μέτρο για το οποίο φαίνεται ότι η κυβέρνηση μπορεί να ισχυρίζεται ότι κατά κάποιο τρόπο υλοποιεί, μια προεκλογική της εξαγγελία, μετά την ουσιαστική ακύρωση από το «Γιούρογκρουπ» όλων των άλλων μέτρων του περιβόητου «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης», είναι η αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης», αν και ο Σόιμπλε χαρακτήρισε κι αυτό «μονομερή ενέργεια».

Γι' αυτό και ο υπουργός Οικονομικών ανέφερε προς τους «Ευρωπαίους εταίρους του» ότι: «Η μάχη κατά της ανθρωπιστικής κρίσης δεν έχει αρνητικό δημοσιονομικό αντίκτυπο».
Μόνον που, όπως φαίνεται από το διατιθέμενο ποσό και από τις διατάξεις του νομοσχεδίου, αυτό αποτελεί «αδειανό πουκάμισο» και όπως άλλωστε το ίδιο ορίζει, συνιστούν «μέτρα μόνο για όσους διαβιούν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας».

Πρώτον γιατί τα μέτρα αυτά κοστολογούνται μόλις 230 εκατ. και αποτελούν ψίχουλα σε σχέση με το 1,3 δις που είχε υποσχεθεί προεκλογικά, με το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», αλλά ακόμη και με τα 510 εκ. που είχε διανείμει πέρυσι η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου από το πρωτογενές πλεόνασμα.

Δεύτερον γιατί τα μέτρα αυτά, όπως και πολλές άλλες από τις προτεινόμενες «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης περιβάλλονται σκόπιμα από μια «δημιουργική ασάφεια», αφού η υλοποίηση, τα συγκεκριμένα κριτήρια και το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής τους, παραπέμπονται στην έκδοση κοινών υπουργικών αποφάσεων. Όλα τα μέτρα θα εφαρμόζονται με «εισοδηματικά και περιουσιακά» κριτήρια, που θα οριστούν σε ύστερο και απροσδιόριστο χρόνο. Δηλαδή, υπάρχουν ακόμα ζητήματα που χρειάζονται διευκρινίσεις, για το ποιοί είναι οι δικαιούχοι και σε ποιο χρονικό διάστημα θα ξεκινήσει η εφαρμογή τους.

Τρίτον γιατί τα μέτρα αυτά ανανεώνουν ρυθμίσεις της προηγούμενης κυβέρνησης και αποτελούν αντίγραφα άλλων προηγούμενων κρατικών και ευρωπαϊκών προγραμμάτων (μέσω ΕΣΠΑ κλπ), που «τρέχουν» στους Δήμους και στις Περιφέρειες, με τη συμμετοχή ΜΚΟ, της Εκκλησίας, «φιλανθρωπικών» - όπως λέμε «φιλοζωϊκών» - οργανώσεων και συνιστούν «ασπιρίνες» για τους δικαιούχους.

Έτσι κι αλλιώς η «προκλητική οροφή» των 800-900 ευρώ το μήνα ανά νοικοκυριό, που έλεγε προεκλογικά ο υπουργός Ανάπτυξης Γ. Σταθάκης, μειώθηκε στο μισό, με το νομοσχέδιο να θέτει ως εισοδηματικό όριο για ένταξη στις ρυθμίσεις τα 400 ευρώ το μήνα, οικογενειακό δηλαδή εισόδημα... 4.800 ευρώ, ανά 4μελή οικογένεια!!! Συνοπτικά, προβλέπεται «δωρεάν επανασύνδεση» του ηλεκτρικού ρεύματος σε δικαιούχους που η παροχή τους είχε διακοπεί ως και τις 31/1/2015 και «δωρεάν παροχή ρεύματος» ως 300 kwh μηνιαίως (3.600 το χρόνο) για το 2015, ποσότητα που δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες ενέργειας και θέρμανσης μιας οικογένειας. Επίδομα ενοικίου «σε έως 30.000 νοικοκυριά», που ανέρχεται σε έως 70 ευρώ ανά άτομο το μήνα και δεν θα ξεπερνούν για τις πολυμελείς οικογένειες τα 220 ευρώ (με ΦΠΑ!), καθώς και «επίδομα σίτισης». Tα δύο τελευταία μέτρα είναι αντίστοιχα με αυτά που ήδη «τρέχουν», με τον τρόπο που αναφέρεται παραπάνω. Ένα πιάτο φαΐ δηλαδή και επιδότηση μέρους του ενοικίου σε οικογένειες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, για πολύ ελάχιστους αναξιοπαθούντες, αφού είναι άγνωστος ο αριθμός αυτών που διαβιούν σε συνθήκες εξαθλίωσης και δεν είναι καταγεγραμμένοι πουθενά. Στα μέτρα αυτά φυσικά δε χωρούν το ενάμισι εκατομμύριο ανέργων και τα 500.000 παιδιά που υποσιτίζονται, σύμφωνα με τα στοιχεία.

Η «ανθρωπιστική κρίση» μέσα από την προπαγάνδα κυβέρνησης και ΜΜΕ εμφανίζεται σαν ένα φυσικό φαινόμενο, όπως λιμός, σεισμός, πλημμύρες κλπ., που απαιτεί την … αλληλεγγύη μας. Μόνον που η κατάσταση αυτή είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης πολιτικής που έχει ταξική προέλευση και σφραγίδα, που πλήττει τα πιο πληβειακά στοιχεία της εργατικής τάξης και της κοινωνίας μας, την ίδια ώρα που η μπουρζουαζία αυξάνει τα πλούτη της και διάγει προκλητικά τρυφηλό και εξοργιστικά πολυδάπανο βίο.
Ο θολός όρος «ανθρωπιστική κρίση», που χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση - και όχι μόνον -συσκοτίζει συνειδητά το χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και τα αποτελέσματά της στα λαϊκά στρώματα, αποκρύπτει τους υπεύθυνους για την κατάσταση αυτή που είναι η ξένη και ντόπια ακρίδα με τις κυβερνήσεις τους και τις πολιτικές τους.

Δίνουν ψίχουλα στο λαό για να μη θιχτεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, παίζουν με τον πόνο χιλιάδων λαϊκών οικογενειών, αλλά δεν λένε  ποιος φταίει για τη φτώχεια και την εξαθλίωση, ποιος φταίει για τα  παιδιά που δε μπορούν να σιτιστούν, δε  λένε ακόμη ότι τα ποσά που θα διατεθούν αποτελούν ένα μικρό μέρος των «ματωμένων πλεονασμάτων» από τα λαϊκά στρώματα, μέσω των περικοπών μισθών και συντάξεων που συνεχίζουν  να παραμένουν σε πλήρη ισχύ.