Η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η τύφλωση του ΚΚΕ

Ακούγοντας, κανείς, τον Δ.Κουτσούμπα, στις πρώτες κεντρικές πολιτικές συγκεντρώσεις του ΚΚΕ στο Σύνταγμα (27.2) και στη Θεσσαλονίκη (11.3), να προτάσσει στις ομιλίες του το αίτημα της «άμεσης κατάργησης όλων των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων τους» και ταυτόχρονα τις κομματικές δυνάμεις που τον παρακολουθούσαν να φωνάζουν συνθήματα κατά των μνημονίων («κέρδη στο κεφάλαιο, φτώχεια στο λαό, αυτό είναι το μνημόνιο νέο και παλιό» κ.α.), θυμηθήκαμε τον «Ριζοσπάστη», που, μόλις πριν δύο χρόνια, στην καρδιά της κλιμάκωσης της μνημονιακής πολιτικής, έβγαινε με πρωτοσέλιδα «Ούτε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ούτε «αντιμνημονιακά», τώρα πανίσχυρο ΚΚΕ».

Θυμηθήκαμε την ηγεσία του ΚΚΕ που δεν έβλεπε κάτι το ιδιαίτερο στα μνημόνια ισχυριζόμενη πως «τα αντιδραστικά μέτρα ήταν αποφασισμένα πριν από την κρίση», από το Μάαστριχτ, ακόμα, όπως έλεγαν και επαναλάμβαναν οι κοινοβουλευτικοί του εκπρόσωποι και ότι «τα μέτρα θα παίρνονταν έτσι κι αλλιώς».
Ακούγοντας τον Γ.Γ. ΚΚΕ να μιλά για «έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης με μονομερή διαγραφή του χρέους» θυμηθήκαμε ακόμα οτι δεν πάει πολύς καιρός που η ηγεσία του ΚΚΕ δε θεωρούσε το χρέος παρά απλά «ένα πρόσχημα» και «μια ευκαιρία για να γίνουν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις».

Ακούγοντας, τέλος, τον Γ.Γ. του ΚΚΕ να λέει πως «οι δανειστές, η ΕΕ, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ πιέζουν τώρα την κυβέρνηση να εφαρμόσει κατά γράμμα και χωρίς καθυστερήσεις τη συμφωνία επέκτασης του μνημονίου», ήλθαν ακόμα στη μνήμη μας τοποθετήσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ και τα άρθρα του «Ριζοσπάστη» που εμφάνιζαν τον «ισχυρισμό» πως «το μνημόνιο επιβάλλεται απ' έξω, από την τρόικα, τους δανειστές» σαν «ιδεολόγημα» και «προπαγανδιστική προσπάθεια απόσεισης των ευθυνών από την κυβέρνηση».

Τι μεσολάβησε και η ηγεσία του ΚΚΕ θέλει να παρουσιάζεται, όψιμα, σαν σημαιοφόρος της «άμεσης κατάργησης των μνημονίων» από εκεί που επέκρινε την πάλη με αιχμή τα μνημόνια ως αποπροσανατολιστική; Η απάντηση βρίσκεται στα αδιέξοδα που προσέκρουσε αυτή η γραμμή υποτίμησης του αντιμνημονιακού αγώνα που ακολούθησε το ΚΚΕ, η οποία το οδήγησε σε μεγαλύτερη απόσπαση από τις λαϊκές μάζες και άφησε άλλες δυνάμεις, πρώτα απ' όλα τον ΣΥΡΙΖΑ, να τις χειραγωγήσουν με μια κάλπικη αντιμνημονιακή συνθηματολογία. Τις συνέπειες αυτής της γραμμής, τις βίωσε έντονα αρνητικά η ηγεσία του ΚΚΕ, ήδη, από το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του 2012, όπου εκτινάχθηκε το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και δεξιών κομμάτων που δημαγωγούσαν αντιμνημονιακά, ενώ είδε τις δικές του δυνάμεις να παθαίνουν μεγάλη καθίζηση.

Μετά από εκείνο το αποτέλεσμα το ΚΚΕ άρχισε να εκφωνεί δειλά-δειλά ένα μασημένο αντιμνημονιακό λόγο και να  προσπαθεί να εμφανισθεί ότι παίρνει αντιμνημονιακές πρωτοβουλίες, όπως εκείνη της διαδικτυακής συλλογής υπογραφών για την κατάργηση του μνημονίου(!), που κανένας δεν ξέρει πού κατέληξε και η οποία οδηγήθηκε στις καλένδες. Τώρα με τη νέα κυβέρνηση, καθώς αρχίζει να ξεφλουδίζεται η αντιμνημονιακή επικάλυψη της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του ΚΚΕ, προφανώς, νοιώθει ότι βρίσκει πεδίο λαμπρό με την αντιμνημονιακή αντιπολίτευση στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ανακτήσει το έδαφος που έχασε.

Όμως, ακόμα κι έτσι η αντιμνημονιακή πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ δεν παύει να παραμένει επιφανειακή και αφυδατωμένη από τον ουσιαστικό πολιτικό στόχο που πρέπει να έχει. Η ηγεσία του ΚΚΕ εξακολουθεί να μην αντιμετωπίζει τα μνημόνια σαν μια μορφή βαθέματος της πολιτικής της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της Ελλάδας. Η πολιτική του ΚΚΕ, δείχνοντας μια απίστευτη εθελοτυφλία στην ξένη κηδεμονία που ενσαρκώνουν τα μνημόνια και στο κεφαλαιώδες ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας μας, έχει σαν συνέπεια τον όποιο αντιμνημονιακό αγώνα επαγγέλλεται, έστω και καθυστερημένα, να τον αποσυνδέει πλήρως από την πάλη του ελληνικού λαού για εθνική ανεξαρτησία. Δεν είναι τυχαίο το σύνθημα «Εργατιά μπροστά, τώρα μια γροθιά, γκρέμισε μνημόνια και αφεντικά» που φώναζαν οι κομματικές δυνάμεις του στις τελευταίες συγκεντρώσεις του στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και συμπλήρωνε την απουσία κάθε αναφοράς των ομιλιών του Γ.Γ. του ΚΚΕ στον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της μνημονιακής πολιτικής και των εκβιασμών της τρόικας. Η στοχοποίηση μόνο των «αφεντικών» και η αφαίρεση του αντιιμπεριαλιστικού περιεχομένου από την αντιμνημονιακή πάλη δεν εκφράζει μόνο μια σεχταριστική πολιτική, μια πολιτική που αποκλείει την ευρύτερη αντιμνημονιακή συσπείρωση των λαϊκών δυνάμεων, αλλά και μια πολιτική που βγάζει από το στόχαστρο του λαϊκού κινήματος τον βασικό παράγοντα που υπαγορεύει τα μνημόνια, τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και την πολιτική της υποτέλειας και του συμβιβασμού απέναντί τους, που ακολουθούν οι εγχώριες κυβερνήσεις, και οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις.

Η όψιμη αντιμνημονιακή ρητορική του ΚΚΕ, ωστόσο, είναι ρηχή όχι μόνο γι' αυτόν το λόγο αλλά και για την αντίληψη και τους τρόπους που προβάλλει για την κατάργηση των μνημονίων. Μια πρώτη πρακτική έκφραση αυτής της αντίληψης ήταν η διαδικτυακή συλλογή υπογραφών, στην οποία αναφερθήκαμε. Μια δεύτερη είναι αυτή που περιέγραψε ο Γ.Γ. του ΚΚΕ στην ομιλία του στο Σύνταγμα, ως εξής: «Η θέληση να απαλλαγούμε απο τα μνημόνια μπορεί να αποκτήσει πραγματικό περιεχόμενο, όταν πούμε ΟΧΙ στα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, στηρίζοντας την πρόταση που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή».

Ποια ιδέα υποβάλλεται με τέτοιες προτάσεις; Πως η κατάργηση των μνημονίων είναι υπόθεση μιας πρότασης νόμου στη Βουλή, μιας κοινοβουλευτικής απόφασης που θα στηριχθεί και με συλλογές υπογραφών. Δεν αποτελεί αυτή η ιδέα του ΚΚΕ ότι, δηλαδή, μέσα από τη Βουλή μπορεί να γίνει πραγματικότητα η απαλλαγή από τα μνημόνια, μια άλλη μορφή αυταπάτης σαν εκείνη που έχει διακηρύξει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Σε τέτοιες προτάσεις καταλήγει μια πολιτική που δεν καταλαβαίνει το χρέος και τα μνημόνια σαν μορφή της πολιτικής της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, που δεν κατανοεί πως ο αντιμνημονιακός αγώνας είναι αγώνας ενάντια στην πολιτική του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Ένας τέτοιος αγώνας δεν μπορεί να στηριχθεί στην κοινοβουλευτική πάλη. Μπορεί να διεξαχθεί αποτελεσματικά μόνο με την ανάπτυξη του οργανωμένου μαζικού λαϊκού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα.

Καλλιεργώντας τέτοιες αντιλήψεις η ηγεσία του ΚΚΕ δεν κάνει μόνο, μέσα από μια άλλη διαδρομή, εύκολη λεία τους αριστερούς ανθρώπους στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που ήδη χειρίστηκε προς όφελός του τις εκλογικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες, αλλά και οδηγεί σε μια αμηχανία όσον αφορά το τι να γίνει μέσα στο νέο πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί μετά τις τελευταίες εκλογές. Δεν έχει περάσει απαρατήρητο πως η μετεκλογική κινητοποίηση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, μάλιστα, ενώ η κυβέρνηση οργάνωσε διαδοχικές δικές της φιλοκυβερνητικές κινητοποιήσεις, είναι σχεδόν ανύπαρκτη μέσα από το συνδικαλιστικό και μαζικό κίνημα. Αν εξαιρέσει, κανείς, κάποιες ελάχιστες διεσπαρμένες «παρεμβάσεις για τους ανέργους» των τελευταίων ημερών και μια εξαγγελία για «κινητοποίηση την Πρωτομαγιά», τίποτα άλλο δεν έχει αντιτάξει το ΚΚΕ στη νέα κυβερνητική πραγματικότητα.

Οι αλλοπρόσαλλες θέσεις του, η τύφλωσή του απέναντι στο ζήτημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, οι παλινωδίες του γύρω από τον αντιμνημονιακό αγώνα δε δείχνουν παρά μια πολιτική που βρίσκεται σε μεγάλη σύγχυση.