Για το σύνθημα "της διαγραφής του χρέους, τώρα"!
Έτσι για μεγάλο χρονικό διάστημα επιφανή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (που σήμερα βρίσκονται σε κυβερνητικές θέσεις) και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς και άλλες πολιτικές δυνάμεις και παράγοντες, συνευρίσκονταν στα πλαίσια της ΕΛΕ (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου), «χρεολογώντας» για το επαχθές ή μη (ή σε πιο ποσοστό) του δημοσίου χρέους που θα έπρεπε να διαγράψει μια «κυβέρνηση της αριστεράς».
Ένα εγγενές συστατικό (το δημόσιο χρέος) της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας, αφού σύμφωνα με τον Μάρξ (Κεφάλαιο, α΄τόμος) είναι «το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού» καθώς «ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη», απότοκο της οικονομικής ανάπτυξης και δείκτης της οικονομικής βάσης μιας εξαρτημένης από τον ιμπεριαλισμό οικονομίας, μετατράπηκε σε πεδίο λογιστικών και νομικών σχεδιασμών και πολιτικής λογοκοπίας.
Αποτέλεσε έτσι η ΕΛΕ, μεταξύ άλλων (συνδικάτα, δημοτικές εκλογές), ένα πεδίο συνεύρεσης και ταύτισης της λεγόμενης αντικαπιταλιστικής αριστεράς με την κυβερνώσα «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ (και κυρίως με το αριστερό αγκίστρι του, την Αριστερή Πλατφόρμα του Λαφαζάνη), με συγκολλητική ύλη το μεταβατικό πρόγραμμα (Διαγραφή χρέους, εργατικός έλεγχος, εθνικοποίηση τραπεζών κλπ). Σε αυτό το πλαίσιο προχώρησε και η πρόσφατη εκλογική συμπόρευση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το Σχέδιο Β του Αλαβάνου, του άλλου αστέρα της «ριζοσπαστικής αριστεράς».
Μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ (μια πολιτική δύναμη της εθνικιστικής δεξιάς που φλερτάρισε και αυτή προεκλογικά και δημαγωγικά με την διαγραφή του «επαχθούς» μέρους του χρέους) και την εγκατάλειψη των συνθημάτων για μονομερείς ενέργειες για το χρέος από την νέα κυβέρνηση, προσέτρεξαν μια σειρά πολιτικές δυνάμεις, να καλύψουν το κενό της χρεολογίας, στα πλαίσια μιας πολιτικής «αριστερής πίεσης» προς την κυβέρνηση.
Αποτέλεσμα ήταν στις 4 Μαρτίου να πραγματοποιηθεί, η ιδρυτική συνέλευση της Πρωτοβουλίας για τη Διαγραφή του Χρέους Τώρα!, σαν «ξαναζεσταμένο» φαγητό, με την συμμετοχή σχεδόν όλων των πολιτικών δυνάμεων και παραγόντων που έτσι κι αλλιώς συμμετείχαν και στην ΕΛΕ.
Παραβρέθηκαν εκπρόσωποι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΕΠΑΜ, του Σχέδιου Β, του Εργατικού Αγώνα, ο πρόεδρος της ΠΟΕ – ΟΤΑ Θ. Μπαλασόπουλος, αλλά και μέλη της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ.
Το «Πριν» της 8/3 κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Διαγραφή του χρέους τώρα, όχι των δικαιωμάτων μας», στο οποίο φιλοξενείται συνέντευξη του μέλους της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, Δέσποινα Σπανού στο Λ. Βατικιώτη, (από τα κεντρικά στελέχη του ΝΑΡ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της πρωτοβουλίας για τη διαγραφή του χρέους), με τίτλο «Μόνη λύση η διαγραφή του χρέους». Στο «Πριν» της 1/3 φιλοξενείται επίσης συνέντευξη, στο Λ. Βατικιώτη, του μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Μπελαντή για τη συμφωνία του Eurogroup. Ο Δ. Μπελαντής ήταν από τους κεντρικούς εισηγητές της ιδρυτικής συνέλευσης για τη συγκρότηση της πρωτοβουλίας για το χρέος.
Υπενθυμίζουμε ότι αντίστοιχη πρωτοβουλία, για την συγκρότηση επιτροπής για τον έλεγχο του δημοσίου χρέους και την διαπίστωση του επαχθούς μέρους του πήρε και η πρόεδρος της βουλής Ζ. Κωνσταντοπούλου.
Η ώσμωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την κυβερνητική παράταξη, στη λογική της «εποικοδομητικής» αριστερής αντιπολίτευσης, με έντονο άρωμα ρεφορμισμού και καιροσκοπισμού δε σταματά στις φυσικές παρουσίες, αλλά διαπνέει τόσο το κάλεσμα για την συγκρότηση της πρωτοβουλίας, που ξεκινά με προτροπές προς τη κυβέρνηση και αναφέρει: «Η προτεραιότητα που αποκτά η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους επιβάλλει την ανάληψη άμεσων πρωτοβουλιών στην κατεύθυνση διαγραφής του δημόσιου χρέους…Η άμεση παύση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, μέσα από την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, και η διαγραφή του στη συνέχεια επιβάλλεται προκειμένου να δημιουργηθεί ο απαραίτητος δημοσιονομικός χώρος που θα επιτρέψει την άσκηση της αναγκαίας κοινωνικής πολιτικής για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού και θα κάνει πράξη το στόχο της ανατροπής της λιτότητας….
Η αναγκαία διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους μπορεί να αιτιολογηθεί, να θωρακισθεί από διεθνείς προσφυγές», όσο και τη σχετική ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπου κάτω από τον τίτλο «Διαγραφή του χρέους οριστική, είναι η απάντηση η Εργατική !» αναφέρεται ότι: «Η επιταγή της αποπληρωμής του (σ.σ. του χρέους) υπονομεύει κάθε δυνατότητα άσκησης μιας άλλης πολιτικής με κέντρο την ικανοποίηση των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων, αποτελεί τείχος στο οποίο προσκρούει κάθε εργατική διεκδίκηση».
Ενώ το αίτημα για διαγραφή του χρέους έγινε εν μέρει αποδεκτό από την προηγούμενη κυβέρνηση και τους τροϊκάνους με το περίφημο PSI που διάλυσε τα ασφαλιστικά ταμεία, τα αποθεματικά των πανεπιστημίων, τους μικροομολογιούχους, οι χρεολογούντες εξακολουθούν να βάζουν το κάρο μπροστά από τα άλογα. Παραγνωρίζοντας το συσχετισμό δύναμης, το επίπεδο ανάπτυξης του λαϊκού αντιϊμπεριαλιστικού κινήματος, το επίπεδο συγκρότησης του οργανωμένου λαού, την ανυπαρξία μαζικού κόμματος της εργατικής τάξης, το ζήτημα της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας από το λαό, τοποθετούν σαν άμεσο πολιτικό καθήκον του κινήματος, την πάλη για την ανατροπή μιας από τις σύμφυτες εκφάνσεις του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής καθώς «από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος» (Μάρξ, Κεφάλαιο α΄ τόμος) και της ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης.
Αποσυνδέοντας παράλληλα το καθήκον αυτό από την πάλη για την εθνική ανεξαρτησία, για την έξοδο από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το ΔΝΤ, σπέρνουν αυταπάτες για άλλη μια φορά στο λαό, αφήνοντάς τον απροστάτευτο στην κυβερνητική δημαγωγία. Σέρνουν ένα αγωνιστικό δυναμικό στα απόνερα της κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Καλλιεργούν στάση αναμονής στην εργατική τάξη και το λαό, αφού υπονοούν ότι η διαγραφή του χρέους αποτελεί προϋπόθεση για νικηφόρες λαϊκές και εργατικές διεκδικήσεις.
Οι χρεολογούντες επαναφέρουν ξανά ένα ζήτημα που έχει απαντηθεί ήδη από τον καιρό του Μαρξ, που επισημαίνει ότι: «Ο μεγάλος ρόλος που το δημόσιο χρέος και το αντίστοιχό του φορολογικό σύστημα παίζουν στην κεφαλαιοποίηση του πλούτου και στην απαλλοτρίωση των μαζών ώθησε πλήθος συγγραφείς, όπως τον Κόμπετ, τον Ντάμπλνταιη και άλλους, να κάνουν το λάθος ν’ αναζητούν σ’ αυτό τη βασική αιτία της αθλιότητας των σύγχρονων λαών.» (Κεφάλαιο, α΄ τόμος)
Σχόλια