Συμφωνία του κεφαλαίου

Μην παρασύρεστε από τα φάλτσα που ακούγονται: άλλα η Λαγκάρντ, άλλα ο Σόιμπλε, άλλα ο Τσίπρας, άλλα ο Κερέ, άλλα ο Στουρνάρας, άλλα ο Χριστοδουλάκης. Ετσι είναι πάντοτε οι συμφωνίες του κεφαλαίου: γεμάτες φάλτσα. Μέσα, όμως, από την ανατριχιαστική μουσική που συνθέτουν αυτά τα φάλτσα αναδύεται η επί της ουσίας ομοφωνία όλων των δυνάμεων που υπηρετούν τον καπιταλισμό.

Καθένα από τα κέντρα που εμφανίζονται να διαφωνούν, καμιά φορά και να διαπληκτίζονται, έχει ιδιαίτερους λόγους που το οδηγούν να εμφανίζεται με συγκεκριμένο τρόπο. Πρέπει να είμαστε σε θέση να αναγνωρίζουμε και να παραμερίζουμε τις μάσκες, για να βλέπουμε τα πραγματικά πρόσωπα που κρύβονται κάτω απ' αυτές.

Οταν το ΔΝΤ «ανακαλύπτει» (με καθυστέρηση κάμποσων ετών) ότι το ελληνικό κρατικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, θα πρέπει κάτω από τη μάσκα της οικονομικής ορθοδοξίας να βλέπουμε τα συμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που προσπαθεί να στριμώξει τη Γερμανία και τις άλλες ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Οταν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καμώνονται τους ντούρους πατριώτες, που αναγκάστηκαν να υπογράψουν το τρίτο Μνημόνιο και τώρα αγωνίζονται να περιορίσουν τις αρνητικές συνέπειές του, αλλά και να «απομειώσουν» το χρέος, όπως εξακολουθεί να λέει ο Τσίπρας, θα πρέπει κάτω από τα κροκοδείλια δάκρυα να βλέπουμε μια δράκα υπερασπιστών του ελληνικού καπιταλισμού, που δε δίστασαν όχι απλά να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα εκείνους που τους εμπιστεύτηκαν και τους ψήφισαν, αλλά να επιβάλουν τα πιο άγρια αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα, που διευκολύνουν το κεφάλαιο να αντιμετωπίσει την κρίση, εξασφαλίζοντας τη μέγιστη κερδοφορία.

Υποστήριξαμε από την αυγή της περιόδου των Μνημονίων ότι το χρέος είναι ένα εργαλείο αποικισμού της χώρας και κινεζοποίησης του ελληνικού λαού. Από τότε άλλαξαν κάμποσες κυβερνήσεις, έγιναν τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις (χώρια ευρωεκλογές, τοπικές εκλογές και δημοψήφισμα), πάρθηκαν διάφορες αποφάσεις διαχείρισης του χρέους, όμως το νήμα του αποικισμού και της κινεζοποίησης δεν έσπασε.

Από το 2011, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το σχήμα «ιδιωτικοποιήσεις αντί χρέους», μέχρι το 2015-16 που αποφασίστηκε και δημιουργήθηκε το Υπερταμείο Ξεπουλήματος Κρατικής Περιουσίας, η πορεία είναι ευθύγραμμη: ό,τι μπορεί να ξεπουληθεί θα ξεπουληθεί, όποια δημόσια δραστηριότητα -επιχειρηματική ή κοινωφελής- μπορεί να δώσει κέρδος στον ιδιωτικό καπιταλιστικό τομέα θα περάσει σ' αυτόν.

Από τις αρχές του 2010, λίγο πριν το πρώτο Μνημόνιο, γραμμική είναι επίσης η θέσπιση πακέτων μέτρων, που μειώνουν τις κρατικές κοινωνικές δαπάνες, ενώ αυξάνουν συνεχώς την έμμεση κυρίως φορολογία, που διαλύουν το έτσι κι αλλιώς ισχνό «κράτος πρόνοιας», με έμφαση κυρίως στη διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης, που αποσαθρώνουν τις εργασιακές σχέσεις και ρίχνουν στα τάρταρα μισθούς και μεροκάματα, φέρνοντάς τους στα επίπεδα των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών.

Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι αυτά τα δυο δυνατά νήματα της κεφαλαιοκρατικής πολιτικής θ' αδυνατίσουν «από τα πάνω». Για να σπάσουν χρειάζεται η μαχητική παρέμβαση «από τα κάτω».