Αμερικάνικες εκλογές 2016: Αλλαγή πλεύσης ή αλλαγή στιλ;
Μεγάλη αποχή
Η αποχή στις εκλογές του Νοέμβρη του 2014 ήταν η μεγαλύτερη από τότε που κρατά αναλυτικά αρχεία το Γραφείο Στατιστικής (βλ. https://www.census.gov/newsroom/press-releases/2015/cb15-122.html). Τότε είχε ψηφίσει μόλις το 41.9%.Αν και τα επίσημα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα από το Γραφείο Στατιστικής, οι περίπου 120 εκατομμύρια ψηφοφόροι που φέρεται να ψήφισαν στις εκλογές της περασμένης Τρίτης ισοδυναμούν με το 54% περίπου των 227 εκατομμυρίων αμερικανών πολιτών άνω των 18 ετών, ηλικία που τους καθιστά ικανούς να ψηφίσουν (βλ. Γραφείο Στατιστικής των ΗΠΑ https://www.census.gov/data/tables/time-series/demo/voting-and-registration/electorate-profiles-2016.html). Το ποσοστό αυτό είναι παρασάγγας μακριά από τα ποσοστά συμμετοχής στις προεδρικές εκλογές τόσο του 2008 (63.6%) όσο και του 2012 (61.8%), που κέρδισε ο Ομπάμα.
Το υψηλό ποσοστό αποχής οφείλεται κυρίως στην δυσαρέσκεια του αμερικάνικου λαού από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις του Ομπάμα, οι οποίες (όπως γράφουμε στο αφιέρωμα της διπλανής σελίδας) παραπέμφθηκαν στις… αμερικάνικες καλένδες. Από την άλλη, η φυσιογνωμία της Χίλαρι Κλίντον δεν ήταν αρκετή για να αναστρέψει αυτή την πραγματικότητα. «Για μένα σημασία έχουν οι θέσεις και όχι το φύλο. Δεν ψηφίζω τη Χίλαρι, γιατί δεν ψηφίζω με το αιδοίο μου» δήλωσε η διάσημη ηθοποιός Σούζαν Σαράντον, στρατευμένη χρόνια στη λεγόμενη αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος, που είχε δώσει αγώνα υπέρ του Ομπάμα. Είναι βέβαιο ότι πολλοί Δημοκρατικοί που στήριξαν τον Μπέρνι Σάντερς (όπως η Σαράντον) απείχαν από τις κάλπες, αρνούμενοι να επιλέξουν το «μικρότερο κακό».
Μια σπάνια νίκη
Ο Τραμπ κατόρθωσε να κερδίσει γιατί παρίστανε ότι είναι «ενάντια στο κατεστημένο». Βασίστηκε στον εθνικισμό, την ξενοφοβία και το ρατσισμό, που η ίδια η αμερικάνικη πολιτική γεννάει, σε μια εποχή που η καπιταλιστική κρίση έχει μετατραπεί σε ασθενή «ανάκαμψη», με απτό τον κίνδυνο να επανέλθει σε ακόμα χειρότερη κρίση.Η νίκη του Τραμπ, όμως, δεν είναι τόσο μεγάλη όσο εμφανίζεται, καθώς οι ψήφοι που πήρε ήταν τελικά γύρω στις 200.000 λιγότερες από αυτές της Κλίντον. Το ποσοστό του Τραμπ (47,5%) ήταν ελαφρώς μικρότερο από αυτό της Κλίντον (47.7%), σύμφωνα με τα αποτελέσματα που δημοσιοποιήθηκαν από τα αμερικάνικα μίντια (βλ. http://edition.cnn.com/election/results/president).
Το παράδοξο εξηγείται από το γεγονός ότι ο Πρόεδρος δεν εκλέγεται άμεσα από το λαό αλλά από τους 538 εκλέκτορες. Οι εκλέκτορες εκλέγονται σε κάθε Πολιτεία όχι αναλογικά, αλλά με πλειοψηφικό σύστημα: ο νικητής τους παίρνει όλους (αυτό συμβαίνει στις 48 από τις 50 Πολιτείες). Για παράδειγμα, οι 55 εκλεκτορικές ψήφοι της Καλιφόρνια πηγαίνουν όλες στο νικητή, ακόμα κι αν αυτός κέρδισε με 50.1% έναντι 49.9% του αντιπάλου του.
Επομένως, η απρόσμενη νίκη του Τραμπ ήταν όντως σπάνια. Τέτοια νίκη συμβαίνει για τέταρτη φορά στην ιστορία των αμερικάνικων εκλογών. Ο τελευταίος πρόεδρος που εκλέχτηκε μολονότι πήρε λιγότερες ψήφους από τον αντίπαλό του ήταν ο Μπους υιός στις εκλογές του 2000. Αναφέρει η ιστοσελίδα του Σώματος των Εκλεκτόρων:
«Σε μία κούρσα πολλών υποψηφίων όπου οι υποψήφιοι έχουν ισχυρή περιφερειακή έφεση, όπως το 1824, είναι αρκετά πιθανό ένας υποψήφιος που συγκεντρώνει τις περισσότερους ψήφους σε πανεθνική βάση να μην κερδίσει τις εκλεκτορικές ψήφους. Σε μία κούρσα με δύο υποψηφίους, αυτό είναι λιγότερο πιθανό να συμβεί. Ομως συνέβη στις εκλογές μεταξύ Hayes και Tilden το 1876 και στις εκλογές μεταξύ Harisson και Cleveland το 1888, εξαιτίας της στατιστικής διαφοράς μεταξύ των αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας σε κάθε ξεχωριστή πολιτεία και στα αποτελέσματα σε εθνικό επίπεδο. Αυτό συνέβη στις προεδρικές εκλογές του 2000, στις οποίες ο Τζορτζ Μπους έλαβε λιγότερες ψήφους από τον Αλμπερτ Γκορ, αλλά έλαβε την πλειοψηφία των εκλεκτορικών ψήφων» (https://www.archives.gov/federal-register/electoral-college/faq.html#ecpopulardiffer).
Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος
Ομως, όσοι νομίζουν ότι ήρθε η ώρα του τρίτου παγκόσμιου πολέμου ας... χαλαρώσουν. Οχι γιατί οι πόλεμοι έχουν πλέον αποφευχθεί (κάθε άλλο), αλλά γιατί δεν είναι η ρητορεία που καθορίζει την πολιτική. Το έδειξε και η ομιλία του Τραμπ μετά τη νίκη του, η οποία ήταν πιο… προσγειωμένη, αλλά και η αφαίρεση από την επίσημη ιστοσελίδα του της θέσης για απαγόρευση μετανάστευσης μουσουλμάνων στις ΗΠΑ.Η λήξη της θητείας του Μπαράκ Ομπάμα στα τέλη του χρόνου σηματοδοτεί και τη λήξη του πιο «δημοκρατικού» προσωπείου που φόρεσε ποτέ η αστερόεσσα. Ομως, ο Ομπάμα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένας «Μπους σε ιλουστρασιόν χαρτί» (όπως είχαμε τονίσει από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στον προεδρικό θώκο), πράγμα που αποδεικνύεται από τις ψεύτικες υποσχέσεις που έδωσε στον αμερικάνικο λαό. Ο Τραμπ αναμένεται να είναι ένας σκληρότερος «Ομπάμα». Είτε με τον ένα είτε με τον άλλο, το σύστημα παραμένει αλώβητο, αφού και οι δύο είναι βγαλμένοι από τη μήτρα του.
Η πολιτική του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού θα αποφασιστεί από το αμερικάνικο κεφάλαιο που ελέγχει τις κυβερνήσεις και καθορίζει την πολιτική τακτική της εκάστοτε κυβέρνησης ανάλογα με τα οικονομικά και γεωπολιτικά του συμφέροντα. Αν χρειαστεί να βομβαρδίσει, θα βομβαρδίσει, είτε με Δημοκρατικούς είτε με Ρεπουμπλικανούς. Το έχει κάνει άλλωστε και η κυβέρνηση Ομπάμα (στο Αφγανιστάν βομβαρδίζονταν νοσοκομεία μέχρι πρόσφατα και στη Συρία οι αμερικάνικες βόμβες δε σκοτώνουν μόνο τους «κακούς τζιχαντιστές» αλλά και αμάχους). Το είχε κάνει και η κυβέρνηση Κλίντον (το ’98 είχε βομβαρδίσει για κάποιες μέρες το Ιράκ).
Από την άλλη, θυμηθείτε ότι ακόμα και ο Μπους (ο νεότερος) είχε εμφανιστεί ως… επαναστάτης όταν το χρειαζόταν για να εξυπηρετήσει την αμερικάνικη πολιτική. Στην περιοδεία του σε πέντε λατινοαμερικάνικες χώρες το Μάρτη του 2007 (βλ. http://www.eksegersi.gr/issue/459/Διεθνή/7653.Μια-τρύπα-στο-νερό), έφτασε να παρουσιαστεί ως συνεχιστής της… επανάστασης του Σιμόν Μπολίβαρ! Οσο οι διαχειριστές του συστήματος εναλλάσσονται στους ρόλους του «καλού» και του «κακού», του «διαλλακτικού» και του «σκληρού», το σύστημα θα παραμένει αλώβητο.
Οι έγχρωμοι θα εξακολουθούν να πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες των αδίστακτων μπάτσων και οι δολοφόνοι μπάτσοι θα συνεχίσουν να μένουν ατιμώρητοι. Οι αμερικάνικες πολυεθνικές θα συνεχίσουν να θησαυρίζουν και να τσεπώνουν κρατικό παραδάκι, ληστεύοντας όχι μόνο τους αμερικάνους εργαζόμενους και τους μετανάστες στις ΗΠΑ, αλλά και ολόκληρα κράτη. Η φτώχεια και η κοινωνική ανισότητα θα συνεχίσουν να καλπάζουν. Και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι θα συνεχίσουν να προκαλούν εκατόμβες θυμάτων, ανεξάρτητα αν αυτά βρίσκονται στις καπιταλιστικές μητροπόλεις ή τις εξαθλιωμένες εξαρτημένες χώρες.
Πώς θα σπάσει ο φαύλος κύκλος;
Οσο κι αν φανούμε «δογματικοί», δε θα πάψουμε ποτέ να υποστηρίζουμε ότι αυτός ο φαύλος κύκλος δε σπάει με εκλογές. Η επανάσταση των καταπιεσμένων, των προλετάριων (που υπάρχουν και αποτελούν την πλειοψηφία, όσο κι αν οι ίδιοι πολλές φορές δε θέλουν να ονομάζονται έτσι) είναι που θα σπάσει το φαύλο κύκλο, για να φέρει στη θέση του καπιταλισμού ένα σύστημα μη εκμεταλλευτικό. Είναι αυτό που ο γερο-Μαρξ περιέγραψε τόσο εύγλωττα και παραμένει τρομακτικά επίκαιρο, κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε:«Οταν μια κοινωνική επανάσταση διαφεντέψει στα επιτεύγματα της αστικής εποχής, στην παγκόσμια αγορά και στις μοντέρνες παραγωγικές δυνάμεις, και τα υποτάξει στον κοινό έλεγχο των πιο προχωρημένων λαών, μονάχα τότε η ανθρώπινη πρόοδος θα πάψει να μοιάζει μ’ αυτό το αποτρόπαιο ειδωλολατρικό ξόανο που δεν πίνει νέκταρ παρά μόνο μέσα από το κρανίο των σφαγιασμένων» (Καρλ Μαρξ, «Οι μελλοντικές συνέπειες της βρετανικής κυριαρχίας στην Ινδία», 22/7/1853).
Διακυβέρνηση Ομπάμα
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα (1)
Η απρόσμενη νίκη του ρεπουμπλικανού υποψηφίου Ντόναλντ Τραμπ στις
αμερικάνικες προεδρικές εκλογές της περασμένης Τρίτης δημιουργεί
ερωτηματικά σε όσους πίστεψαν στην προεδρία Ομπάμα. Πώς είναι δυνατόν ο
αμερικάνικος λαός να επιλέξει έναν δισεκατομμυριούχο αντιδραστικό
δημαγωγό και όχι τη διάδοχο του Ομπάμα, Χίλαρι Κλίντον, όταν η προεδρία
Ομπάμα υποτίθεται ότι άλλαξε τη ζωή εκατομμυρίων Αμερικανών προς το
καλύτερο;Για όποιον δεν μένει στο εξωτερικό περιτύλιγμα της εκάστοτε εξουσίας, αλλά ερευνά το ποιόν της, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός παρέμεινε το ίδιο επιθετικός και το ίδιο εκμεταλλευτικός, ανεξάρτητα από τον πολιτικό διαχειριστή που καθόταν στον προεδρικό θώκο. Αυτό προκύπτει από τα ίδια τα γεγονότα, και τα γεγονότα είναι πεισματάρικα, που λέει ένα παλιό ρητό. Μπορεί ο Τσίπρας, όταν επισκέφτηκε την Αμερική ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν δυνάμει πρωθυπουργός, να έλεγε ότι είδε μόνο χαμογελαστούς ανθρώπους και όχι σκυθρωπούς, όπως στην Ελλάδα της κρίσης, μη φειδόμενος επαίνων για την οικονομική και κοινωνική πολιτική Ομπάμα, την οποία αντιπαρέβαλε με τη «νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία» της Γερμανίας, όμως οι αμερικάνοι εργαζόμενοι (εργάτες και μικροαστοί) δε βίωσαν αυτό που «είδε» ο Τσίπρας.
Στο αφιέρωμα αυτό θα αναφερθούμε «στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» της διακυβέρνησης Ομπάμα. Στις σημαντικότερες αλλαγές που είχε υποσχεθεί στον αμερικάνικο λαό και στα πεπραγμένα του. Στόχος να ξεφύγουμε από το «στιλ» και να μπούμε στην ουσία της εκάστοτε πολιτικής.
Κολλημένο στα 7.25 δολάρια το ωρομίσθιο
Μία από τις υποσχέσεις του Ομπάμα ήταν η αύξηση του ελάχιστου ωρομισθίου. Το είχε τάξει πολλές φορές από τότε που εκλέχτηκε. Στην ετήσια ομιλία του για την Kατάσταση της Ενωσης (o εκάστοτε πρόεδρος την απευθύνει στο Κογκρέσο), στις 20 Γενάρη του 2015, ο Ομπάμα είχε δηλώσει τα εξής:«Οπωσδήποτε, τίποτε δε βοηθά τις οικογένειες να τα βγάλουν πέρα όσο οι υψηλότεροι μισθοί... Και θα ήθελα να πω τα εξής σε καθένα που βρίσκεται σε αυτό το Κογκρέσο και αρνείται την αύξηση του κατώτατου ωρομίσθιου: αν πραγματικά πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να στηρίξετε μία οικογένεια εργαζόμενοι με 15.000 δολάρια το χρόνο με πλήρες ωράριο, προσπαθήστε το. Αν όχι, ψηφίστε να δοθεί μία αύξηση σε εκατομμύρια σκληρά εργαζόμενους Αμερικανούς» (http://www.whitehouse.gov/the-press-office/2015/01/20/remarks-president-state-union-address-january-20-2015).
Σημειώνουμε ότι το όριο φτώχειας για τετραμελή οικογένεια ήταν γύρω στα 24.000 δολάρια το 2014. Τα 15.000 που ανέφερε ο Ομπάμα (τα οποία αντιστοιχούν σε πλήρη εβδομαδιαία εργασία 40 ωρών, με το κατώτατο ωρομίσθιο, για 52 εβδομάδες το χρόνο, χωρίς πληρωμένη άδεια) ισοδυναμούν με το 62% του ορίου φτώχειας!
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, βάσει των ελληνικών δεδομένων, σημειώνουμε ότι το όριο φτώχειας για τετραμελή οικογένεια με παιδιά ήταν 9.475 ευρώ το 2015. Το 62% αυτού του ποσού είναι 5.875 ευρώ. Ενας εργάτης που παίρνει αυτά τα λεφτά, δουλεύοντας 40 ώρες τη βδομάδα και 52 βδομάδες το χρόνο (χωρίς πληρωμένη άδεια δηλαδή), όπως στον υπολογισμό για το ετήσιο εισόδημα του αμερικάνου εργάτη που δουλεύει με το ελάχιστο ωρομίσθιο, θα παίρνει ωρομίσθιο 2.82 ευρώ! Σε τέτοιο επίπεδο αντιστοιχεί το ελάχιστο ωρομίσθιο στις ΗΠΑ, αν το ανάγουμε στα ελληνικά δεδομένα! Κάνουμε αυτή τη σύγκριση για να δείξουμε πόσο ξεφτιλισμένο είναι το κατώτατο ωρομίσθιο που ισχύει μέχρι σήμερα σύμφωνα με την αμερικάνικη νομοθεσία.
Το Κογκρέσο, βέβαια, που ελέγχεται από τους Ρεπουμπλικάνους, δεν έκανε τη χάρη στον Ομπάμα. Ετσι, παρά τις υποσχέσεις του ότι το κατώτατο ωρομίσθιο θα αυξηθεί στα 9 ή ακόμα και στα 10.1 δολάρια, αυτό παρέμεινε όνειρο απατηλό. Κι αν μέχρι τον ερχόμενο Γενάρη, που λήγει η θητεία του, δεν αυξηθεί, ο Ομπάμα θα είναι ο τρίτος πρόεδρος στην Ιστορία των ΗΠΑ που δεν υπέγραψε αύξηση στο κατώτατο ωρομίσθιο (οι άλλοι δύο είναι ο Τζέραλντ Φορντ και ο Ρόναλντ Ρίγκαν)! Το κατώτατο ωρομίσθιο θεσμοθετήθηκε στις ΗΠΑ το 1938 και η τελευταία αύξησή του έγινε τον Ιούλη του 2009, βάσει νόμου που είχε περάσει η κυβέρνηση Μπους το 2007!
Ο Ομπάμα, φυσικά, ρίχνει την ευθύνη για τη μη αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου στο Κογκρέσο, του οποίου και τα δύο σώματα (Βουλή των Αντιπροσώπων και Γερουσία) ελέγχονται από τους Ρεπουμπλικανούς που έχουν την πλειοψηφία. Αν όμως έκρινε ότι το θέμα είναι σημαντικό, θα συγκρουόταν με το Κογκρέσο και θα νομοθετούσε με προεδρικό διάταγμα. Ποιος εργαζόμενος θα τον κατηγορούσε για κάτι τέτοιο; Τότε, ίσως να βοηθούσε τη διάδοχό του Χίλαρι Κλίντον περισσότερο απ’ όσο τη βοήθησε με τη συμμετοχή του στην προεκλογική της καμπάνια.
Ανθρακες ο θησαυρός του Obamacare
Υποτίθεται ότι μία «σπουδαία τομή» που έκανε ο Ομπάμα ήταν ο νόμος Accordable Care Act (ACA) που ψηφίστηκε το 2010. Σύμφωνα με το νόμο αυτό, η ασφάλιση Υγείας έγινε υποχρεωτική για κάθε Αμερικάνο, όμως λίγοι ίσως γνωρίζουν ότι η ασφάλιση δεν προσφέρεται τζάμπα, ούτε είναι κυρίως δημόσια, αλλά αγοράζεται με τον μπαμπούλα επιβολής προστίμου σε όποιον παραμείνει ανασφάλιστος, ίσου με το 2.5% του ακαθάριστου προ-φόρου εισοδήματός του. Ο ίδιος ο Ομπάμα είχε δηλώσει ότι με το νόμο του για την υποχρεωτική ασφάλιση Υγείας των Αμερικάνων «ένα από τα κίνητρα για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες να μπλεχτούν σ’ αυτή την διαδικασία είναι ενδεχομένως ότι θα έχουν μία ολόκληρη ομάδα νέων πελατών, πελατών που πληρώνουν» (για περισσότερα βλ. «Κόντρα», αρ. φύλλου 593, 27.3.2010, www.eksegersi.gr/article.php?article_id=1852&cat_id=20).Σήμερα, αν και ο Λευκός Οίκος παινεύεται ότι με το νόμο ACA οι ανασφάλιστοι Αμερικανοί μειώθηκαν κατά 10 εκατομμύρια (βλ. Εκθεση για τον προϋπολογισμό του 2016 https://www.whitehouse.gov/sites/default/files/omb/budget/fy2016/assets/budget.pdf), τα έξοδα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αυξήθηκαν και συνεχίζουν να αυξάνονται για τους ασφαλισμένους.
Πριν από δυο βδομάδες, το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι τα ασφάλιστρα των συμβολαίων για την Υγεία που πωλούνται σε 38 Πολιτείες θα αυξηθούν κατά 25% κατά μέσο όρο. Το μη κυβερνητικό ινστιτούτο Commonwealthfund καθησύχαζε όμως τους ασφαλισμένους, λέγοντάς τους ότι οι περισσότεροι δε θα πληρώσουν παραπάνω, γιατί οι αυξήσεις θα καλυφθούν από τις φοροαπαλλαγές και τα κοινωνικά επιδόματα, αφού το 84% των εγγεγραμμένων τα δικαιούνται (http://www.commonwealthfund.org/publications/blog/2016/nov/aca-open-enrollment-is-here). Εμείς δεν μπορούμε φυσικά να ελέγξουμε αυτή τη διαβεβαίωση. Θα αναφέρουμε όμως τι επισημαίνει άλλη έκθεση του ίδιου ινστιτούτου σχετικά με τα ασφάλιστρα Υγείας (http://www.commonwealthfund.org/publications/issue-briefs/2016/oct/slowdown-in-employer-insurance-cost-growth):
«Οι εργάτες πληρώνουν περισσότερα για οικογενειακή κάλυψη, επωμιζόμενοι το 27% του μέσου κόστους των 4.710 δολαρίων (σε εθνικό επίπεδο). Το ποσοστό αυτό είναι το ίδιο με το 2010, αλλά μεγαλύτερο από το 25% που ήταν το 2006, όταν η μέση εισφορά ήταν 2.890 δολάρια»!
Ομως, δεν είναι μόνο το ότι οι ασφαλισμένοι εργαζόμενοι πληρώνουν υψηλότερα ασφάλιστρα. Αυτοί είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν περισσότερα για συμμετοχή στις δαπάνες της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, αν έχουν την ατυχία και αρρωστήσουν. Ο αριθμός των συμβολαίων με συμμετοχή του ασφαλισμένου στα έξοδα, σύμφωνα με την προαναφερθείσα έκθεση, αυξάνεται. Το 2015, στο 85% των ατομικών ιατροφαρμακευτικών ασφαλίσεων υπήρχε συμμετοχή του εργαζόμενου, ενώ το 2006 το ποσοστό αυτό ήταν 66%.
Η έκθεση επισημαίνει ότι η υψηλή συμμετοχή του εργαζόμενου στην πληρωμή της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης είναι κανόνας στα εργοδοτικά συμβόλαια. Σε εθνικό επίπεδο, η συμμετοχή του άγαμου εργαζόμενου ήταν το 2015 1.541 δολάρια, ποσό διπλάσιο σε σχέση με το 2006 (714 δολάρια)! Αυτό σημαίνει ότι ιατροφαρμακευτικά έξοδα μέχρι 1.541 δολάρια τα πληρώνει ο ίδιος ο ασφαλισμένος, ενώ οι ασφαλιστικές πληρώνουν μόνο το επιπλέον ποσό (αν υπάρχει). Δηλαδή, αν κάποιος κάνει μία επέμβαση που κοστίζει 2.000 δολάρια, ο ίδιος θα πληρώσει τα 1.541 και η ασφαλιστική μόλις 459!
Σε εθνικό επίπεδο, ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης της συμμετοχής του ασφαλισμένου στα έξοδα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης μειώθηκε από το 2010, συγκριτικά με την πενταετία πριν από την ψήφιση του νόμου ACA, όμως παραμένει υψηλός. Η αύξηση της συμμετοχής ήταν 8.5% για κάθε χρόνο μεταξύ 2010 και 2015, ενώ την πενταετία 2006-2010 ήταν 9.5% το χρόνο. Ομως, συνδυάζοντας τις κρατήσεις και τη συμμετοχή του ασφαλισμένου στα έξοδα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, οι αμερικάνικες οικογένειες με ασφαλιστική κάλυψη από τον εργοδότη είχαν ένα μέσο κόστος γύρω στα 6.422 δολάρια, ενώ το 2006 αυτό το κόστος ήταν 3.531 δολάρια. Μιλάμε δηλαδή για αύξηση κατά 82%!
Ρατσισμός και αστυνομική καταστολή
Η διακυβέρνηση Ομπάμα δεν περιόρισε την κρατική καταστολή. Αντίθετα, επί των ημερών του ήταν που εξαπλώθηκε σαν πανούκλα η αστυνομική βαρβαρότητα, με κύριο στόχο Αφροαμερικανούς.Περισσότεροι από τρεις άνθρωποι δολοφονούνται καθημερινά από αστυνομικές σφαίρες στις ΗΠΑ. Αυτό αναφέρει η βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν» (http://www.theguardian.com/us-news/ng-interactive/2015/jun/01/the-counted-police-killings-us-database#), που έχει φτιάξει βάση δεδομένων με όλες τις δολοφονίες πολιτών από μπάτσους. Οι αστυνομικές σφαίρες και η αγριότητα κατά των έγχρωμων δεν έκαναν διακρίσεις. Με στόχους από δεκαπεντάχρονα παιδιά μέχρι σαραντάχρονους άντρες, από νέους σε πισίνες μέχρι μαθήτριες σε σχολικές τάξεις, η αστυνομική καταστολή έχει οργιάσει, ιδιαίτερα μετά από τη δολοφονία του δεκαοχτάχρονου αφροαμερικανού Μάικλ Μπράουν, που έγινε τον Αύγουστο του 2014 στο Φέργκιουσον, και την απαλλαγή του δολοφόνου μπάτσου. Γιατί να μην οργιάσει η αστυνομική καταστολή, όταν πέρα από τα δακρύβρεχτα λογάκια του Ομπάμα και της παρέας του οι μπάτσοι χαίρουν πλήρους ασυλίας;
Σχόλια