Παρακαταθήκη

Αν ψάξει κανείς στην ιστοσελίδα του Λευκού Οίκου θα δει πολλά βίντεο και ακόμα περισσότερες φωτογραφίες από τις ανά τον κόσμο επισκέψεις του Μπαράκ Ομπάμα. Θα διαπιστώσει ότι στις περισσότερες χώρες που επισκέφτηκε ο Ομπάμα έκανε δημόσιες ομιλίες, σε ανοιχτούς χώρους ή σε γήπεδα, παρουσία πλήθους που τον χειροκροτούσε. Θα δει ότι η αυτοκινητοπομπή με τα θηριώδη αυτοκίνητα περνούσε από σημεία όπου ήταν συγκεντρωμένοι άνθρωποι που χειροκροτούσαν και κουνούσαν σημαιάκια με την αστερόεσσα. Θα τον δει να επισκέπτεται πανεπιστήμια, αθλητικά και άλλα κέντρα, να μοιράζει χειραψίες. Πάντα με τους γορίλες να «σκανάρουν» τον κόσμο, με αυξημένα μέτρα ασφάλειας, αλλά χωρίς τίποτα να θυμίζει αυτό που έγινε στην Αθήνα.

Σ' αυτό τουλάχιστον μπορούμε να είμαστε περήφανοι. Ο ηγέτης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ήρθε σε εχθρικό έδαφος. Ακύρωσαν την ομιλία του σε ανοιχτό χώρο και τη μετέφεραν μακριά από το κέντρο, σε μια μεγάλη σάλα με το κοινό αυστηρά επιλεγμένο. Αδειαζαν τους δρόμους όταν μετακινούνταν, άδειασαν την Ακρόπολη και το Μουσείο της Ακρόπολης. Οσο για επίσκεψη σε κάποιο πανεπιστήμιο, ούτε λόγος. Εφτασαν στο σημείο να περιορίσουν ακόμα και τους καλεσμένους στο επίσημο δείπνο, επειδή οι αμερικανοί πράκτορες δεν είχαν τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης.

Η αδυναμία τους να στήσουν έστω και μια μικρή και σύντομη φιέστα λαϊκής υποδοχής του Ομπάμα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι μόνες συγκεντρώσεις που έγιναν ήταν αντιαμερικανικές, δείχνει ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλε ολόκληρο το αστικό πολιτικό σύστημα (πλην Περισσού), καθώς και τα αστικά ΜΜΕ που ξεπέρασαν τον εαυτό τους σε γλειψιματική προπαγάνδα, τα αντιαμερικανικά αισθήματα των προοδευτικών τμημάτων του ελληνικού λαού δεν άλλαξαν.

Αυτό είναι σημαντικό από μόνο του, καθώς δείχνει τη δύναμη της ιστορικής μνήμης. Ιδιαίτερα σ' αυτό που ονομάζουμε «ο κόσμος της Αριστεράς». Κάθε οικογένεια αυτού του κόσμου έχει θύματα από την αμερικανοκρατία και τα όργανά της. Νεκρούς, σακατεμένους από βασανιστήρια, κατεστραμμένους από τις πολύχρονες διώξεις και φυλακίσεις. Κι αυτές τουλάχιστον οι οικογένειες δεν ξεχνούν. Οπως δεν ξεχνούν και οι νεότερες γενιές που εξακολουθούν κάθε χρόνο στις 17 Νοέμβρη να πορεύονται από το Πολυτεχνείο προς την αμερικάνικη πρεσβεία, σύμβολο του «απόλυτου κακού» για το προοδευτικό κομμάτι του ελληνικού λαού.

Από μόνος του, βέβαια, αυτός ο αντιαμερικανισμός, που μας τον κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές που τον πλήρωσαν με βαρύ φόρο αίματος, όσο σημαντικός κι αν είναι ως παρακαταθήκη, δεν αποτελεί ικανή συνθήκη για να τροφοδοτήσει το απαραίτητο «άλμα προς το μέλλον». Κάτι τέτοιες στιγμές, όπως η περήφανη στάση κατά την επίσκεψη Ομπάμα, σε πλήρη αντίθεση με τη δουλοπρέπεια του Τσίπρα, του Παυλόπουλου, του Μητσοτάκη και των υπόλοιπων, μπορούμε να αισθανόμαστε ικανοποίηση.

Ομως, η ζωή απαιτεί απείρως περισσότερα. Η ζωή απαιτεί να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να οικοδομήσουμε και πάλι ένα κίνημα αντάξιο εκείνου που ανάγκασε τους Αγγλους να φύγουν άρον-άρον από την Ελλάδα το 1947 και να παραδώσουν τη σκυτάλη στους Αμερικανούς. Εκείνο το κίνημα μπορεί να ηττήθηκε, όμως δε γονάτισε, δεν τα παράτησε. Συνέχισε στον ίδιο δρόμο μέχρι που χτυπήθηκε από τα μέσα. Το δρόμο, όμως, μας τον έδειξε.