Επέρχεται γενικευμένη εργασιακή κόλαση

Ο Α. Τσίπρας εκτοξεύει λεκτικούς λεονταρισμούς προς τους δανειστές "απαιτώντας" να "τηρήσουν" και αυτοί τις δεσμεύσεις τους. Στην πραγματικότητα, εκλιπαρεί για κάποια "ρύθμιση" του δημόσιου χρέους και ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί -όπως ομολογεί- η "απόλυτη επιτυχία του προγράμματος". Δηλαδή, του τρίτου Μνημονίου που ο ίδιος και η κυβέρνησή του υπέγραψε, τήρησε, και υπόσχεται πως θα τηρήσει -μέχρι τέλους- απαρέγκλιτα! Ο Α. Τσίπρας δημιουργεί κλίμα πλαστής αντιπαράθεσης και πόλωσης με τη ΝΔ κάνοντας λόγο για "πολεμική φάση", "επιχειρούμενη παλινόρθωση του παλιού πολιτικού συστήματος" κ.λπ. και προβάλλοντας το δήθεν "βαθύ προοδευτικό ίχνος" της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στην πραγματικότητα, προσπαθεί απεγνωσμένα να κρύψει πως, από κοινού με το κόμμα της Δεξιάς, αποτελούν ιμάντες επιβολής των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών επικυρίαρχων και της εγχώριας ολιγαρχίας, πως το διακύβευμα δεν είναι η ανύπαρκτη κυβερνητική φιλολαϊκή πολιτική της "πρώτη φορά Αριστεράς" αλλά η διατήρηση και νομή της κυβερνητικής εξουσίας.

Ο Α. Τσίπρας δημαγωγεί ασύστολα για το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών, προτάσσοντας το δήθεν "τελειωτικό κτύπημα" της διαπλοκής και της διαφθοράς και την επιλεκτική αναμέτρηση με εμπλεκόμενα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Στην πραγματικότητα, επιχειρεί -όσο είναι δυνατόν- τον έλεγχο της εκπεμπόμενης προπαγάνδας, διεκδικεί συμμετοχή στο σύστημα διαπλοκής, αναζητά προστασία και στήριξη, συμμαχίες και προνομιακές σχέσεις με μερίδες της πλουτοκρατίας και των ΜΜΕ δίνοντας τα «απαραίτητα ανταλλάγματα».

Παράλληλα, οι κυβερνώντες στήνουν καυγάδες -με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ- για τη συνταγματικότητα, ή μη, του νόμου για την αδειοδότηση τηλεοπτικών σταθμών, με την υποκρισία να περισσεύει εκατέρωθεν και τη διαμάχη ανάμεσα στα ανταγωνιζόμενα τμήματα της ελληνικής ολιγαρχίας να μαίνεται. Στην πραγματικότητα, όλοι μαζί επιδίδονται σε υπόγειες και φανερές μεθοδεύσεις για τον έλεγχο της "ανεξάρτητης Δικαιοσύνης". Μιας "Δικαιοσύνης" που δεν κρατάει καν τα προσχήματα και αλληλοσπαράσσεται, μοιρασμένη σε "λειτουργούς" φιλοκυβερνητικούς και φιλονεοδημοκράτες, μιας "Δικαιοσύνης" που χειραγωγείται -απροκάλυπτα- από πολιτικά και οικονομικά κέντρα εξουσίας.

Με όλα αυτά, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να μεταφέρει την πολιτική συζήτηση και αντιπαράθεση σε πεδία που η ίδια θεωρεί προνομιακά για την ίδια, να αμβλύνει -έτσι- τις αρνητικές εντυπώσεις και τις δυσμενείς επιπτώσεις από τη μέχρι τώρα αντιλαϊκή επιδρομή της και την επερχόμενη γενικευμένη εργασιακή κόλαση που μεθοδεύεται μέσα από την εξελισσόμενη δεύτερη αξιολόγηση. Γιατί το ζητούμενο, γι' αυτήν, είναι ένα και μόνο ένα. Πώς το κυβερνητικό κόμμα θα "σταθεροποιηθεί ως μεγάλος πολιτικός πόλος του πολιτικού συστήματος", όπως είπε ο Α. Τσίπρας κατά την ομιλία του στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, και πώς ο ίδιος, δίνοντας τέλος στις "αυτονομήσεις" και τις "προσωπικές στρατηγικές", θα εδραιωθεί ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του και ως πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο για τον ιμπεριαλισμό και την εγχώρια ολιγαρχία.

Υποτελείς και ικέτες

Στις επιταχυνόμενες αντιλαϊκές εξελίξεις, με τη χώρα και το λαό να βυθίζεται στη μνημονιακή βαρβαρότητα και με το κουαρτέτο να εντείνει τους εκβιασμούς και να απαιτεί νέες τερατώδεις αντιδραστικές "μεταρρυθμίσεις", έρχεται να προστεθεί η επίσκεψη στη χώρα μας, καθώς θα κατευθύνεται προς το Βερολίνο, του απερχόμενου πρόεδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, παραμονές -μάλιστα- της 17ης Νοεμβρίου, ημέρας που ο ελληνικός λαός εξεγέρθηκε κατά της δικτατορίας και της αμερικανοκρατίας. Προκλητικότατος συμβολισμός! Με την κυβέρνηση Α. Τσίπρα να τον περιμένει να τον υποδεχθεί μετά βαΐων και κλάδων, έτοιμη να δώσει γη και ύδωρ!

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σε μια από τις πλέον υποτελείς, στις ΗΠΑ, πολιτικές δυνάμεις. Από την αρχή της διακυβέρνησής της, προσπαθεί να δημιουργήσει, μαζικά, την αυταπάτη πως οι ΗΠΑ του Ομπάμα είναι ο "μεγάλος φίλος", η "μεγάλη δημοκρατική χώρα" που θα μας στηρίξει στα ζητήματα του χρέους και της λιτότητας απέναντι στον άκαμπτο Σόιμπλε. Τέτοια επιχείρηση εξωραϊσμού της θηριώδους υπερδύναμης, τέτοια προσπάθεια άμβλυνσης της εδραιωμένης, βαθιάς αντίθεσης του ελληνικού λαού στην ιμπεριαλιστική πολιτική της, τέτοια πρόδηλη συστράτευση με τις ΗΠΑ, μεταπολιτευτικά, καμιά αστική πολιτική δύναμη δε διανοήθηκε, φοβούμενη τις λαϊκές αντιδράσεις. 

Ο απερχόμενος πλανητάρχης δεν έρχεται να στηρίξει τη χώρα και το λαό μας στα ζητήματα του χρέους και της λιτότητας, όπως διαλαλούν οι κυβερνώντες. Πίσω από τα ανέξοδα "καλά λόγια", που θα επαναλάβει, για το λαό μας, για τις "θυσίες" του στην περίοδο των μνημονίων και τη "γενναιοδωρία" του στο Προσφυγικό, πίσω από τις "προτροπές" για "εξεύρεση λύσης" στο ζήτημα του χρέους και "περισσότερη χαλάρωση στη δημοσιονομική πολιτική", αυτό που έρχεται να επιβάλει είναι τα αμερικανικά συμφέροντα στη χώρα μας και στα ανοιχτά μέτωπα της Κύπρου και της Μέσης Ανατολής.

Σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη, για την εθνική υπόσταση και κυριαρχία, συγκυρία, με τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν να κλιμακώνει τις απειλές του και να δρομολογεί την επόμενη -πιο επιθετική- φάση του τουρκικού επεκτατισμού, αμφισβητώντας ευθέως τα υφιστάμενα σύνορα της Τουρκίας με την Ελλάδα μέσα από την επίσημη καταγγελία των διεθνών συνθηκών, με την αλβανική κυβέρνηση να εγείρει τσάμικο ζήτημα και το Κυπριακό να εισέρχεται -εκ νέου-σε κρίσιμη φάση. με το εγγύς και ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον να χαρακτηρίζεται από σφοδρούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς -ιδιαίτερα ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία-, επεκτεινόμενες και εντεινόμενες πολεμικές συγκρούσεις, διάλυση κρατών και επαναχάραξη συνόρων, η επίσκεψη Ομπάμα στη χώρα μας μόνο ανησυχία μεγαλύτερη μπορεί να προκαλεί, μόνο δυσοίωνες εξελίξεις μπορεί να προοιωνίζεται.

Σημειωτέον πως ο, άρτι αφιχθείς στην Αθήνα, νέος Αμερικανός πρέσβης, Τζέφρεϊ Πίατ  θεωρείται "ειδικός στη διαχείριση μεγάλων κρίσεων" και τη διεκπεραίωση "δύσκολων αποστολών", πράγμα που επιβεβαιώθηκε, πλήρως, κατά την πρόσφατη θητεία του στην Ουκρανία...

Η κυβέρνηση Α. Τσίπρα, ενστερνιζόμενη πλήρως το δόγμα της υποτέλειας «ανήκομεν εις την Δύσιν», έχει περάσει από τις λογοκοπίες για «εθνικά περήφανη» και «ανεξάρτητη» εξωτερική πολιτική στις ευχαριστίες και τις υποκλίσεις στους ισχυρούς -από τον Ομπάμα μέχρι τη Μέρκελ και τον Ολάντ-, εκλιπαρώντας την εύνοια και τη στήριξή τους καθιστώντας τη χώρα μας πεδίο έντονων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων. Υποτελείς και ικέτες!