Επίσημο έγγραφο του Eurogroup αποκαλύπτει: Περισσότερη κινεζοποίηση απαιτεί το κεφάλαιο
Περιττεύει να πούμε ότι επί πεντάμηνο η κυβέρνηση δεν έχει πει λέξη για την ύπαρξη αυτού του κειμένου, επί τη βάσει του οποίου γίνονται οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Θυμίζουμε ότι τα εργασιακά βρίσκονται στην κορωνίδα των θεμάτων της λεγόμενης δεύτερης αξιολόγησης, ενώ ο Κατρούγκαλος επιμένει στο ίδιο αηδιαστικό παραμύθι περί επαναφοράς του πλαισίου των συλλογικών συμβάσεων. Το παραμύθι αυτό επαναλαμβάνει και ο Τσίπρας σε κάθε ευκαιρία (τελευταία φορά που τον ακούσαμε ήταν στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ).
Ας δούμε, όμως, τι περιλαμβάνει το έγγραφο που κατατέθηκε στο Eurogroup, όπως το παρουσιάζει στην έκθεσή του το ΓΠΚΒ (οι εμφάσεις είναι δικές μας):
«Η έκθεση των θεσμών προς την κυβέρνηση μετά την πρώτη αξιολόγηση για τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, αναφέρεται στα εξής ζητήματα:
♦ Οι θεσμοί υποστηρίζουν την επέκταση του πεδίου των επιχειρησιακών συμβάσεων (μισθοί και απασχόληση) διότι βοηθούν τις επιχειρήσεις να προσαρμοστούν σε περιόδους οικονομικής δυσχέρειας ή προσαρμογής. Η μεταρρύθμιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων συμβάλλει σύμφωνα με τους θεσμούς, στην ευελιξία των επιχειρήσεων προκειμένου να προσαρμόσουν το εργασιακό κόστος μέσω των τιμών και όχι μέσω των απολύσεων.
♦ Στην περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις αποτυγχάνουν, θα πρέπει να υπάρχει δυνατότητα προσφυγής τόσο των εργοδοτών όσο και των εργαζομένων. Σε κάθε περίπτωση κατά τη διαδικασία της διαιτησίας θα λαμβάνονται υπόψιν οικονομικά κριτήρια που αφορούν στην εκάστοτε επιχείρηση, αλλά και τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στον κλάδο των επιχειρήσεων, που συμμετέχουν στην διαδικασία διαιτησίας. Η δυνατότητα μονομερούς προσφυγής, σύμφωνα με τους θεσμούς, θα συνεχίζει να υφίσταται.
♦ Ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα ήταν προϊόν διμερούς διαπραγμάτευσης μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Εφεξής όμως θα αποφασίζεται από το κράτος και από το 2017 και μετέπειτα θα αποτελεί ένα μοναδικό ποσό αναφοράς χωρίς να περιλαμβάνει τα επιδόματα ωρίμανσης. Ο κατώτατος μισθός θα πρέπει να αναπροσαρμόζεται έτσι ώστε να συμβάλλει στην αύξηση της απασχόλησης και στην μείωση της ανεργίας, ενισχύοντας ταυτόχρονα την αύξηση της ανταγωνιστικότητας.
♦ Ως προς τις ομαδικές απολύσεις οι θεσμοί κρίνουν απαραίτητη την κατάργηση των περιορισμών και την αύξηση του ποσοστού του ορίου των απολύσεων από 5% σε 10%. Με αυτή την πρακτική μειώνονται οι κίνδυνοι μαζικής ανεργίας, όπως συνέβη στις επιχειρήσεις Ηλεκτρονική, Softex και Sprider, όπου εκατοντάδες εργαζόμενοι έχασαν την εργασία τους.
♦ Για το συνδικαλιστικό νόμο, οι θεσμοί υποστηρίζουν ότι δεν έχουν πραγματοποιηθεί αλλαγές στη δομή και την οργάνωση των συνδικάτων, στην εξασφάλιση της εκπροσώπησης όλων των εργαζομένων, καθώς και την εφαρμογή της “ανταπεργίας“ (“lockout“). Τέλος, επισημαίνουν ότι θα ήταν χρήσιμη η δημιουργία μιας πλατφόρμας ηλεκτρονικής καταγραφής των μελών των συνδικάτων που θα μείωνε τη γραφειοκρατία και θα καταπολεμούσε πρακτικές εκμετάλλευσης».
Τίποτα από τα παραπάνω δεν μας προκαλεί έκπληξη. Οι καπιταλιστές, τους οποίους εκπροσωπεί η τρόικα/κουαρτέτο, θέλουν να ρίξουν ακόμα πιο κάτω τους μισθούς, να ενισχύσουν τις συμβάσεις σε επίπεδο επιχείρησης (και τις ατομικές) όπου ο εργάτης είναι έρμαιο στους εκβιασμούς τους, να έχουν τη δυνατότητα μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία και να μπορούν να απολύουν μεγαλύτερο ποσοστό εργαζόμενων κάθε μήνα, χωρίς διοικητικά εμπόδια, για να μπορούν να χρησιμοποιούν την απειλή των ομαδικών απολύσεων ως μοχλό εκβιασμού για συμφωνίες μείωσης των μισθών. Οπως λέει και το πόρισμα της επιτροπής «σοφών» (συγκροτήθηκε και λειτούργησε στο Λουξεμβούργο), θα πρέπει να υπάρξει μια τέτοια «κουλτούρα διαλόγου» και ένα τέτοιο θεσμικό πλαίσιο που να επιτρέπει στους καπιταλιστές, όταν αντιμετωπίζει προβλήματα η επιχείρηση, να ρίχνουν τους μισθούς ακόμα και κάτω από τα κατώτατα όρια, ώστε να αποφύγουν τις απολύσεις (αυτή η επιτροπή εισήγαγε την έννοια του υπο-κατώτατου μισθού, όχι πια με ηλικιακά κριτήρια, όπως ισχύει από το 2012, αλλά για όλους, κατά τα πρώτα χρόνια της πρόσληψής τους, που θεωρούνται χρόνια… μαθητείας).
Οταν υπογράφηκε το πρώτο Μνημόνιο, τα στελέχη της τότε κυβέρνησης ΓΑΠ διαβεβαίωναν σε όλους τους τόνους, ότι οι μειώσεις μισθών αφορούν μόνο τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, που οι μισθοί τους έχουν δημοσιονομική επίπτωση, και ουδόλως τους εργάτες του ιδιωτικού τομέα. Ξέρουμε τι έγινε στη συνέχεια. Τρίμηνο με τρίμηνο, χρόνο με χρόνο, χτυπιόταν άγρια μισθοί, μεροκάματα και εργασιακές σχέσεις. Μια διαδικασία κινεζοποίησης εξελισσόταν με όλο και μεγαλύτερη σφοδρότητα, υλοποιώντας τη βασική κατεύθυνση του Μνημόνιου, σύμφωνα με την οποία η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας συναρτάται από την προσαρμογή των μισθών στα επίπεδα που ισχύουν στις χώρες της ΝΑ Ευρώπης. Κάθε που έκλεινε μια αξιολόγηση και αποφασιζόταν ένα ακόμα πακέτο αντεργατικών μέτρων, οι κυβερνήσεις υποστήριζαν ότι «έσωσαν» κάποιο εργατικό δικαίωμα. Μέχρι που ερχόταν η σειρά του, οπότε υποστήριζαν ότι «έσωσαν» κάτι άλλο.
Τα περισσότερα μέτρα στη διαδικασία κινεζοποίησης έχουν παρθεί. Το πλαίσιο έχει κατά βάση δημιουργηθεί. Η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (με τη στήριξη και της μνημονιακής αντιπολίτευσης) συμφώνησε στο τρίτο Μνημόνιο ότι δεν πρόκειται να υπάρξει επιστροφή στο παρελθόν. Τώρα, η τρόικα/κουαρτέτο βάζει πάνω στο τραπέζι κάποιες ακόμα απαιτήσεις των καπιταλιστών. Το μόνο που μένει να μάθουμε είναι αν θα τις υλοποιήσουν όλες τώρα ή αν θα υπάρξει συμφωνία για κλιμάκωσή τους, για να μην πέσουν όλες μαζί
Σχόλια