Το ίδιο κακόγουστο θέατρο

Αν δεν κλείσουμε τη δεύτερη αξιολόγηση, θα πάμε αναγκαστικά σε εκλογές και θα τις κερδίσει ο Μητσοτάκης, που θα υπογράψει τέταρτο Μνημόνιο. Αυτό ήταν το μήνυμα που έστειλε την περασμένη Τετάρτη ο Τσίπρας στον κοινοβουλευτικό λόχο, καθώς και στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν παρούσα στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Οχι, δεν πρόκειται για εκβιασμό. Ενα ωραίο άλλοθι τους πρόσφερε, για να ψηφίσουν τα νέα πακέτα αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων: αν δεν ψηφίσουμε εμείς τα μέτρα, θα πέσει η κυβέρνηση, θα βγει ο Μητσοτάκης και θα υπογράψει ένα τέταρτο Μνημόνιο που θα είναι πολύ χειρότερο! Αρα, ψηφίζουμε και με τα δυο χέρια.

Κι αν κάποιος έχει… ηθικό δίλημμα; Ας παραδώσει την έδρα του κι ας πάει στο «καθαρό» σπίτι του, όπως έχουν ήδη κάνει ο Σακελλαρίδης και η Κατριβάνου. Οι υπόλοιποι ας παραμερίσουν το όποιο «ηθικό δίλημμα» και ας ψηφίσουν υπέρ της παραμονής τους στην εξουσία. Αλλωστε, αν γίνουν εκλογές, οι μισοί απ' αυτούς δε θα είναι βουλευτές. Και δε θα προλάβουν ούτε τα χρόνια για τη χορήγηση της παχυλής βουλευτικής σύνταξης να συμπληρώσουν.

Εχει κι άλλες πλευρές το άλλοθι. Τις «κόκκινες γραμμές». Τις λέει η υπουργός Εργασίας, τις επανέλαβε ο Τσίπρας. Αυτός ο ίδιος Τσίπρας που κάνει ό,τι κατήγγειλε τους άλλους όσο ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην αντιπολίτευση: παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται και όταν δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια λένε πως πρέπει να υπογράψουν, γιατί αλλιώς θα χρεοκοπήσει η χώρα και θα χαθούν όλα.

Το έργο είναι χιλιοπαιγμένο και δε δικαιολογούνται ερωτηματικά και αμφιβολίες. Θα τα υπογράψουν όλα, αφού πρώτα παίξουν το θέατρο της «σκληρής διαπραγμάτευσης». Αλλωστε, δεν έχουν διαφωνίες αρχών με τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστών δανειστών. Αυτά που ζητάει το ΔΝΤ στα εργασιακά τα ζητάει και ο ΣΕΒ. Βρίσκεται η κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων σε πόλεμο με τον ΣΕΒ και δεν το πήραμε χαμπάρι;

Καμιά αστική κυβέρνηση, φυσικά, δεν εμφανίζεται ως εκπρόσωπος της κεφαλαιοκρατίας. Ούτε καν η αμερικάνικη. Οι κυβερνήσεις εμφανίζονται ως εκπρόσωποι ολόκληρης της κοινωνίας, ως υπερασπιστές του κοινού καλού. Μόνον έτσι μπορούν να οργανώσουν τις κοινωνικές συμμαχίες της αστικής τάξης, να τυλίξουν τις εργαζόμενες μάζες στη λογική της διαχείρισης και της διαιώνισης του συστήματος. Από τότε που εγκαινιάστηκε η μνημονιακή εποχή, με τις επιθεωρήσεις της τρόικας και τον κυρίαρχο ρόλο της, διευκολύνονται οι κυβερνήσεις στο να κρύβουν τη συμφωνία τους. Αφήνουν το ρόλο του «κακού» στην τρόικα και οι ίδιες παίρνουν το ρόλο του «καλού», που μάχεται και στο τέλος αναγκάζεται να υποχωρήσει, γιατί αν δεν υποχωρήσει, θα επέλθουν τα χειρότερα.

Είναι δυνατόν, η κυβέρνηση που υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο, η κυβέρνηση που πήρε την ιστορική ευθύνη να εξαλείψει το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, να διστάσει να θεσπίσει μερικές ακόμα αντεργατικές ρυθμίσεις; Κανένα τέτοιο δίλημμα δεν έχει. Απλώς, στήνει το δραματικό σκηνικό που της χρειάζεται για το φινάλε.

Η εργατική τάξη και η υπόλοιπη εργαζόμενη κοινωνία είναι οι μόνες που μπορούν να βάλουν φραγμό στην ξέφρενη επίθεση του κεφαλαίου. Ο τρόπος είναι γνωστός: σκληρός ταξικός αγώνας