Ιστορικές αλήθειες

Στρατόπεδα εργασίας στο ποινικό σύστημα

Ας αρχίσουμε με την πρώτη ερώτηση, το θέμα της φύσης του σοβιετικού ποινικού συστήματος. Μετά το 1930 το σοβιετικό ποινικό σύστημα περιελάμβανε τις φυλακές, τα στρατόπεδα εργασίας, τις «αποικίες εργασίας» gulag, τις ειδικές ανοικτές ζώνες και την υποχρέωση καταβολής προστίμων.

Οποιος κρινόταν προφυλακιστέος στελνόταν γενικά σε μια κανονική φυλακή ενώ έρευνες πραγματοποιούνταν για να διαπιστωθεί εάν να είναι αθώος, οπότε θα μπορούσε να απελευθερωθεί, ή εάν πρέπει να δικαστεί. Ένα κατηγορούμενο πρόσωπο στη δίκη θα μπορούσε είτε να βρεθεί αθώο (και να αφεθεί ελεύθερο) είτε ένοχο. Εάν βρεθεί ένοχο θα μπορούσε να καταδικαστεί να πληρώσει ένα πρόστιμο, ή να φυλακιστεί ή, κατά πιο ασυνήθιστο τρόπο, να αντιμετωπίσει την εκτέλεση. Ένα πρόστιμο θα μπορούσε να είναι ένα δεδομένο ποσοστό επί των αμοιβών του για μια δεδομένη χρονική περίοδο. Εκείνοι που καταδικάζονταν σε φυλάκιση θα μπορούσαν να τεθούν στα διαφορετικά είδη φυλακής ανάλογα με την παράβαση .
Στις «αποικίες εργασίας» gulag στα στρατόπεδα στέλνονταν εκείνοι που είχαν διαπράξει σοβαρές παρατυπίες (ανθρωποκτονία, ληστεία, βιασμός, οικονομικά αδικήματα, κ.λπ....) καθώς επίσης και ένα μεγάλο ποσοστό εκείνων που καταδικάζονται λόγω αντεπαναστατικών δραστηριοτήτων. Αλλοι εγκληματίες που καταδικάστηκαν σε κάθειρξη μεγαλύτερη των 3 ετών θα μπορούσαν επίσης να σταλούν στα στρατόπεδα εργασίας.Αφού περνούσε κάποιο χρόνο σε ένα στρατόπεδο εργασίας, ένας φυλακισμένος μπορούσε να μεταφερθεί σε μια αποικία εργασίας ή σε μια ειδική ανοικτή ζώνη.
Τα στρατόπεδα εργασίας ήταν πολύ μεγάλες περιοχές όπου οι φυλακισμένοι ζούσαν και εργάζονταν υπό στενή επίβλεψη. Το να εργάζονται και να μην είναι ένα βάρος στην κοινωνία ήταν προφανώς απαραίτητο. Ο αριθμός στρατόπεδων εργασίας το 1940 ήταν 53.

Υπήρχαν 425 αποικίες εργασίας gulag. Αυτές ήταν πολύ μικρότερες μονάδες από τα στρατόπεδα εργασίας, με ένα πιό ελεύθερο καθεστώς και λιγότερη επίβλεψη. Εκεί στέλνονταν ανθρωποι με τις μικρότερες ποινές , που είχαν σημειώσει τις λιγότερο σοβαρές εγκληματικές ή πολιτικές παρατυπίες. Εργάζονταν ελεύθερα στα εργοστάσια ή στους αγρούς και αποτελούσαν μέρος της κοινωνίας των πολιτών.

Οι ειδικές ανοικτές ζώνες ήταν γενικά γεωργικές περιοχές για εκείνους που εξορίζονταν , όπως οι κουλάκοι που είχαν πάει εκεί κατά τη διάρκεια της κολεκτιβοποίησης. Αλλοι άνθρωποι που βρέθηκαν ένοχοι δευτερευουσών εγκληματικών ή πολιτικών παραβάσεων επίσης εξέτιαν τις ποινές τους σε αυτές τις περιοχές.

454.000 δεν είναι 9 εκατομμύρια

Η δεύτερη ερώτηση αφορούσε πόσοι πολιτικοί κρατούμενοι υπήρξαν, και πόσοι κοινοί εγκληματίες. Αυτή η ερώτηση περιλαμβάνει εκείνους που φυλακίζονται στα στρατόπεδα εργασίας, τις gulag αποικίες εργασίας και τις φυλακές (αν και πρέπει να αναφερθεί ότι στις αποικίες εργασίας υπήρξε, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, μόνο μερική απώλεια ελευθερίας). Ο πίνακας παρουσιάζει κατωτέρω τα στοιχεία που εμφανίστηκαν στην American Historical Review, στοιχεία που καλύπτουν μια περίοδο 20 ετών που αρχίζουν το 1934, όταν ενοποιήθηκε το ποινικό σύστημα κάτω από μια κεντρική διοίκηση, έως το 1953, το έτος που ο Στάλιν πέθανε.

Table - The American Historical Review

USSR Custodial Population 1934-1953

Custodial Population January 1	Gulag Working Camps	Counter- revolution- aries	% counter- revs.	Died	% Died	Freed	Escaped	Gulag Labor Colonies	Prisons	Total
1934	510,307	135,190	26.5	26,295	5.2	147,272	83,490			510,307
1935	725,438	118,256	16.3	28,328	3.9	211,035	67,493	240,259		965,697
1936	839,406	105,849	12.6	20,595	2.5	369,544	58,313	457,088		1,296,494
1937	820,881	104,826	12.8	25,376	3.1	364,437	58,264	375,488		1,196,369
1938	996,367	185,324	18.6	90,546	9.1	279,966	32,033	885,203		1,881,570
1939	1,317,195	454,432	34.5	50,502	3.8	223,622	12,333	355,243	350,538	2,022,976
1940	1,344,408	444,999	33.1	46,665	3.5	316,825	11,813	315,584	190,266	1,850,258
1941	1,500,524	420,293	28.7	100,997	6.7	624,276	10,592	429,205	487,739	2,417,468
1942	1,415,596	407,988	29.6	248,877	18.0	509,538	11,822	360,447	277,992	2,054,035
1943	983,974	345,397	35.6	166,967	17.0	336,135	6,242	500,208	235,313	1,719,495
1944	663,594	268,861	40.7	60,948	9.2	152,113	3,586	516,225	155,213	1,335,032
1945	715,506	283,351	41.2	43,848	6.1	336,750	2,196	745,171	279,969	1,740,646
1946	600,897	333,833	59.2	18,154	3.0	115,700	2,642	956,224	261,500	1,818,621
1947	808,839	427,653	54.3	35,668	4.4	194,886	3,779	912,794	306,163	2,027,796
1948	1,108,057	416,156	38.0	27,605	2.5	261,148	4,261	1,091,478	275,850	2,475,385
1949	1,216,361	420,696	34.9	15,739	1.3	178,449	2,583	1,140,324		2,356,685
1950	1,416,300	578,912	22.7	14,703	1.0	216,210	2,577	1,145,051		2,561,351
1951	1,533,767	475,976	31.0	15,587	1.0	254,269	2,318	994,379		2,528,146
1952	1,711,202	480,766	28.1	10,604	0.6	329,446	1,253	793,312		2,504,514
1953	1,727,970	465,256	26.9	5,825	0.3	937,352	785	740,554		2,468,524

Από τον ανωτέρω πίνακα, υπάρχει μια σειρά συμπερασμάτων που πρέπει να συναχθούν.

Το 1939 υπήρχαν συνολικά σε όλα τα στρατόπεδα, τις αποικίες και τις φυλακές κοντά σε 2 εκατομμύρια φυλακισμένους.

Από αυτά τα 454.000 είχαν διαπράξει τα πολιτικά εγκλήματα, όχι 9 εκατομμύρια όπως ο Conquest βεβαιώνει. Εκείνοι που πέθαναν στην στρατόπεδα εργασίας μεταξύ 1937 και 1939 αριθμούσαν περίπου 160.000, όχι 3 εκατομμύρια.

Το 1950 υπήρξαν 578.000 πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας, όχι 12 εκατομμύρια. Ας μην ξεχνά ο αναγνώστης ότι ο Robert Conquest ως και σήμερα παραμένει μια από τις σημαντικότερες πηγές για τη δεξιά προπαγάνδα ενάντια στον κομμουνισμό.

Μεταξύ των δεξιών ψευτο-διανοούμενων, ο Robert Conquest σχεδόν «θεός». Όσον αφορά στους αριθμούς που αναφέρονται από τον Solzhenitsyn (ότι 60 εκατομμύρια έχουν πεθάνει στα στρατόπεδα εργασίας) δεν υπάρχει καμία ανάγκη για σχόλια. Η γελειότητα ενός τέτοιου ισχυρισμού είναι προφανής. Μόνο ένα άρρωστο μυαλό θα μπορούσε να διανοηθεί τετοια πράγματα.

Ας τους αφήσουμε όμως , για να μπορούμε οι ίδιοι να αναλύσουμε συγκεκριμενα τις στατιστικές σχετικά με τα gulag. Η πρώτη ερώτηση που υποβάλλεται είναι ποια η άποψη που πρέπει να υποστηρίξουμε για τον αριθμό των ανθρώπων κρατουμένων στο ποινικό σύστημα; Ποια η έννοια του αριθμού των 2.5 εκατομμυρίων; Κάθε πρόσωπο που φυλακίζεται είναι ζωντανή απόδειξη ότι η κοινωνία δεν έχει επαρκώς αναπτυχθεί για να δώσει τα απαραίτητα στα μέλη της. Από αυτήν την άποψη, τα 2.5 εκατομμύρια κρατουμένων αντιπροσωπεύουν μια κριτική της κοινωνίας.

Ο αριθμός των ανθρώπων υπό το ποινικό σύστημα χρειάζεται να αναλυθεί κατάλληλα. Η Σοβιετική Ένωση ήταν χώρα που μόλις προσφάτως είχε νικήσει τη φεουδαρχία, και η κοινωνική κληρονομιά της σε θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων ήταν συχνά ένα βάρος στην κοινωνία. Σε ένα απαρχαιωμένο σύστημα όπως το τσαρικό, οι εργαζόμενοι ήταν καταδικασμένοι να ζουν σε καθεστώς απόλυτης ένδειας, και η ανθρώπινη ζωή είχε λίγη αξία. Η ληστεία και το βίαιο έγκλημα τιμωρούταν με βία. Οι επαναστάσεις ενάντια στη μοναρχία τελείωναν συνήθως με σφαγές, καταδίκες σε θάνατο και εξαιρετικά μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης. Αυτές οι κοινωνικές σχέσεις, και οι συνήθειες του μυαλού που συνδέονται με αυτές, παίρνουν πολύ καιρό να αλλάξουν, ένα γεγονός που επηρέασε την ανάπτυξη της κοινωνίας στη Σοβιετική Ένωση καθώς επίσης και της στάσης απέναντι στους εγκληματίες.

Ένας άλλος παράγοντας που λαμβάνεται υπόψη είναι ότι η Σοβιετική Ένωση, μια χώρα που στη δεκαετία του '30 είχε κοντά σε 160-170 εκατομμύρια κατοίκους, απειλήθηκε σοβαρά από ξένες δυνάμεις. Ως αποτέλεσμα των μεγάλων πολιτικών αλλαγών που πραγματοποιήθηκαν στην Ευρώπη στη δεκαετία του '30, υπήρξε μια σημαντική απειλή πολέμου από την κατεύθυνση της ναζιστικής Γερμανίας, μια απειλή ενάντια στην επιβίωση των σλάβων, άλλα και τα άλλα δυτικά καθεστώτα προσδοκούσαν σε νέα επέμβαση. Αυτή η κατάσταση συνοψίστηκε από το Στάλιν το 1931 με τις ακόλουθες λέξεις: "Είμαστε 50-100 έτη πίσω από τις προηγμένες χώρες. Πρέπει να κλείσουμε εκείνο το χάσμα σε 10 έτη. Είτε το κάνουμε ή θα μας συντρίψουν».Δέκα έτη αργότερα, στις 22 Ιουνίου 1941, η ναζιστική Γερμανία και οι σύμμαχοί της εισέβαλαν στη Σοβιετική Ένωση. Η σοβιετική κοινωνία αναγκάστηκε να καταβάλει μεγάλες προσπάθειες στη δεκαετία του 1930, όταν αφιερώθηκε το σημαντικότερο μέρος των πόρων στις αμυντικές προετοιμασίες για τον προσεχή πόλεμο ενάντια στους Ναζί. Λόγω αυτού, οι άνθρωποι εργάστηκαν σκληρά παράγοντας λίγα για προσωπικό όφελος. Η εισαγωγή της 7ωρης εργασίας/ημέρα αποσύρθηκε το 1937, και το 1939 σχεδόν κάθε Κυριακή ήταν ημέρα εργασίας. Σε μια δύσκολη εποχή,όπως εκείνη, με έναν μεγάλο πόλεμο επικρεμάμενο πάνω από την κοινωνία για 2 δεκαετίες(1930 και 1940), έναν πόλεμο που κόστισε τη ζωη 25 περίπου εκατομμυρίων πολιτών και τη μισή χώρα καμμένη σε στάχτες, η εγκληματικότητα άρχισε να αυξάνεται από τη στιγμή που η ζωή δεν τους προσέφερε αυτά που ήθελαν με διαφορετικό τρόπο.

Κατά τη διάρκεια αυτής της πολύ δύσκολης περιόδου, η Σοβιετική Ένωση είχε έναν μέγιστο αριθμό 2.5 εκατομμυρίων ανθρώπων υπό το σύστημα φυλακών της, ήτοι 2.4% του ενήλικου πληθυσμού. Πώς μπορούμε να αξιολογήσουμε αυτόν τον αριθμό; Είναι πολύ ή λίγο; Συγκρίνετε.

Περισσότεροι φυλακισμένοι στις ΗΠΑ

Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, παραδείγματος χάριν, μια χώρα 252 εκατομμυρίων κατοίκων (το 1996), την πλουσιότερη χώρα στον κόσμο, που καταναλώνει το 60% των παγκόσμιων πόρων, πόσοι άνθρωποι είναι στη φυλακή; Ποια είναι η κατάσταση στις ΗΠΑ, μια χώρα που δεν απειλείται από οποιοδήποτε πόλεμο και όπου εκεί καμία βαθιά κοινωνική αλλαγή δεν έχει επιπτώσεις στην οικονομική σταθερότητα; Σε μια έιδηση που πέρασε σχετικά απαρατήρητη στις εφημερίδες τον Αυγούστου του 1997, το πρακτορείο ειδήσεων FLT-AP ανέφερε ότι στις ΗΠΑ δεν είχαν υπάρξει ποτέ προηγουμένως τόσοι πολλοί άνθρωποι στο σύστημα φυλακών όσο οι 5.5 εκατομμύρια που κρατούνται το 1996. Αυτό αντιπροσωπεύει μια αύξηση 200.000 ανθρώπων από το 1995 και σημαίνει ότι ο αριθμός εγκληματιών στις ΗΠΑ είναι ίσος με 2.8% του ενήλικου πληθυσμού. Αυτά τα στοιχεία είναι διαθέσιμα από το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ο αριθμός κατάδικων στις ΗΠΑ είναι σήμερα 3 εκατομμύρια υψηλότερος από το μέγιστο αριθμό που υπήρξε ποτέ στη Σοβιετική Ένωση! Στη Σοβιετική Ένωση υπήρξε ένα μέγιστο 2.4% του ενήλικου πληθυσμού στη φυλακή για τα εγκλήματά τους - στις ΗΠΑ ο αριθμός είναι 2.8%,που αυξάνεται. Σύμφωνα με ένα δελτίο τύπου του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης στις 18 Ιανουαρίου 1998, ο αριθμός κατάδικων στις ΗΠΑ το 1997 αυξήθηκε κατά 96.100.

Όσον αφορά στα σοβιετικά στρατόπεδα εργασίας, είναι αλήθεια ότι δεν ήταν εύκολα και άνετα για τους φυλακισμένους, αλλά ποια είναι η κατάσταση σήμερα στις φυλακές των ΗΠΑ, οι οποίες είναι γεμάτες με βία, φάρμακα, πορνεία, σεξουαλική καταπίεση(290.000 βιασμοί ετησίως στις αμερικανικές φυλακές). Ποιος ασχολείται όμως με τις αμερικανικές φυλακές! Και αυτό σήμερα, σε μια κοινωνία πλουσιότερη από ποτέ !

Ένας σημαντικός παράγοντας-Η έλλειψη φαρμάκων

Τώρα ας απαντήσουμε στην 3η ερώτηση. Πόσοι άνθρωποι πέθαναν στα στρατόπεδα εργασίας; Ο αριθμός ποίκιλε από χρόνο σε χρόνο, από 5.2% το 1934 σε 0.3% το 1953. Οι θάνατοι στα στρατόπεδα εργασίας προκλήθηκαν από τη γενική έλλειψη πόρων στην κοινωνία γενικά, ειδικότερα των απαραίτητων φαρμάκων για τις επιδημίες. Αυτό το πρόβλημα δεν περιορίστηκε στα στρατόπεδα εργασίας αλλά ήταν παρόν σε όλη την κοινωνία, καθώς επίσης και στη μεγάλη πλειοψηφία των χωρών όλου του κόσμου. Μόλις ανακαλύφθηκαν τα αντιβιοτικά και τέθηκαν σε γενική χρήση μετά από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η κατάσταση άλλαξε ριζικά. Στην πραγματικότητα, τα χειρότερα έτη ήταν τα πολεμικά έτη όταν επέβαλαν οι ναζιστικές ορδές τις πολύ σκληρές συνθήκες διαβίωσης σε όλους τους σοβιετικούς πολίτες. Κατά τη διάρκεια εκείνων των 4 ετών, περισσότεροι από μισό εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν στα στρατόπεδα εργασίας - ο μισός συνολικός αριθμός νεκρών όλης της 20ετούς εν λόγω περιόδου. Μην ξεχνάτε ότι στην ίδια περίοδο, τα πολεμικά έτη, 25 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν μεταξύ εκείνων που ήταν ελεύθεροι. Το 1950, όταν βελτιώθηκαν οι όροι στη Σοβιετική Ένωση και τα αντιβιοτικά εισήχθησαν, ο αριθμός των ανθρώπων που πέθαναν στις φυλακές μειώθηκε σε 0.3%.

Πάμε τώρα στην τέταρτη ερώτηση. Πόσοι άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο πριν από το 1953, ειδικά κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων του 1937-38; Έχουμε ήδη επισημάνει τον ισχυρισμό του Robert Conquest ότι οι Μπολσεβίκοι σκότωσαν 12 εκατομμύρια πολιτικούς κρατουμένους στα στρατόπεδα εργασίας μεταξύ 1930 και 1953. Από αυτά το 1 εκατομμύριο υποτίθεται ότι έχει σκοτωθεί μεταξύ 1937 και 1938. Οι αριθμοί του Solzhenitsyn κάνουν λόγο για δεκάδες εκατομμυρίων - 3 εκατομμύρια μόνο το 1937-38. Ακόμα υψηλότεροι αριθμοί έχουν αναφερθεί κατά τη διάρκεια του βρώμικου πολέμου προπαγάνδας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Η Ρωσίδα Olga Shatunovskaya, παραδείγματος χάριν, αναφέρει έναν αριθμό 7 εκατομμύρια νεκρών στις εκκαθαρίσεις του 1937-38.

Τα έγγραφα που προκύπτουν τώρα από τα σοβιετικά αρχεία, εντούτοις, λένε μια διαφορετική ιστορία. Είναι απαραίτητο να αναφερθεί καταρχήν ότι ο αριθμός εκείνων που καταδικάζονται σε θάνατο πρέπει να σταχυολογηθεί από διάφορα αρχεία και ότι οι ερευνητές, προκειμένου να φθάσουν σε έναν κατά προσέγγιση αριθμό, έπρεπε να συγκεντρώσουν τα στοιχεία από αυτά τα διάφορα αρχεία με έναν τρόπο που εμπεριέχει έναν κίνδυνο διπλού υπολογισμού και έτσι εξαγωγής εκτιμήσεων υψηλότερων από την πραγματικότητα. Σύμφωνα με το Dimitri Volkogonov, το πρόσωπο που διορίστηκε από το Γιέλτσιν για να πάρει την ευθύνη των παλαιών σοβιετικών αρχείων, υπήρξαν 30.514 άτομα που καταδικάστηκαν σε θάνατο από τα στρατιωτικά δικαστήρια μεταξύ της 1ης Οκτωβρίου 1936 και 30 Σεπτεμβρίου 1938. Ένα άλλο κομμάτι πληροφοριών προέρχεται από την KGB: σύμφωνα με ανακοίνωση τύπου στον Τύπο τον Φεβρουάριο του 1990, υπήρξαν 786.098 άνθρωποι που καταδικάστηκαν σε θάνατο για εγκλήματα ενάντια στην επανάσταση κατά τη διάρκεια των 23 ετών από το 1930-1953. Από εκείνους που καταδικάστηκαν, σύμφωνα με την KGB, 681.692 καταδικάστηκαν μεταξύ 1937 και 1938. Δεν είναι δυνατό να επαληθευθούν οι αριθμοί της KGB αλλά αυτό το τελευταίο κομμάτι των πληροφοριών είναι αμφίβολο. Θα ήταν πολύ περίεργο τόσοι πολλοί άνθρωποι να έχουν καταδικαστεί σε θάνατο σε μόνο δύο έτη. Είναι δυνατό η φιλοκαπιταλιστική KGB να μας έδινε σωστές πληροφορίες για την φιλοσοσιαλιστική KGB; Ίσως. Πρέπει πάντως να ελεγχθεί εάν οι στατιστικές από τις πληροφορίες της KGB περιλαμβάνουν μεταξύ εκείνων που έχουν καταδικαστεί σε θάνατο κατά τη διάρκεια των εν λόγω 23 ετών τους κοινούς εγκληματίες με τους αντεπαναστάτες, ή τους αντεπαναστάτες μόνο ,όπως η φιλοκαπιταλιστική KGB ισχυρίστηκε σε ένα δελτίο τύπου τον Φεβρουαρίου του 1990. Τα αρχεία τείνουν επίσης στο συμπέρασμα ότι ο αριθμός κοινών εγκληματιών και ο αριθμός αντεπαναστατών που καταδικάστηκαν σε θάνατο ήταν περίπου ίσοι.

Το συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε από αυτό είναι ότι ο αριθμός εκείνων που καταδικάστηκαν σε θάνατο το 1937-38 ήταν κοντά στους 100.000, και όχι αρκετά εκατομμύρια όπως μας λέει η δυτική προπαγάνδα.
Είναι επίσης απαραίτητο να ληφθεί υπόψη ότι δεν εκτελέσθηκαν όλοι εκείνοι που καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ένα μεγάλο ποσοστό των ποινών θανάτου μεταβλήθηκε σε ποινές σε στρατόπεδα εργασίας. Είναι επίσης σημαντικό να διακρίνει μεταξύ κοινών εγκληματιών και αντεπαναστατών. Πολλοί από εκείνους που καταδικάστηκαν σε θάνατο είχαν διαπράξει βίαια εγκλήματα όπως δολοφονία ή βιασμό. 60 έτη πριν αυτός ο τύπος εγκλημάτων ήταν τιμωρητέος με θάνατο σε έναν μεγάλο αριθμό χωρών.

Ερώτηση 5: Πόσο μακροχρόνια ήταν η μέση ποινή φυλάκισης; Η διάρκεια των ποινών φυλάκισης έχει αποτελέσει το «αγαπημένο»αντικείμενο ενασχόλησης της δυτικής προπαγάνδας.

Ο πιο σύνηθης υπαινιγμός είναι ότι καταδίκη στη Σοβιετική Ένωση ισοδυναμεί με ατελείωτα έτη στη φυλακή – οποιος έμπαινε, δεν έβγαινε ποτέ. Αυτό είναι απολύτως αναληθές. Η μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που πήγαν στη φυλακή την εποχή του Στάλιν καταδικάστηκε στην πραγματικότητα σε μια περίοδο 5 ετών το πολύ.

Οι στατιστικές του American Historical Review παρουσιάζουν τα εξής. Οι κοινοί εγκληματίες το 1936 έλαβαν τις ακόλουθες καταδίκες:
μέχρι 5 έτη: 82.4%
μεταξύ 5-10 ετών: 17.6%.
10 έτη ήταν η μέγιστη ποινή φυλάκισης πριν από το 1937. Οι πολιτικοί κρατούμενοι που καταδικάστηκαν σε πολιτικά δικαστήρια της Σοβιετικής Ένωσης το 1936 έλαβαν τις εξής ποινές: μέχρι 5 έτη: 44.2% μεταξύ 5-10 ετών 50.7%.

Όσον αφορά σε εκείνους που καταδικάζονται σε ποινές σε αποικίες εργασίας gulag, όπου οι πιό μακροχρόνιες ποινές εκτίονταν, οι στατιστικές του 1940 δείχνουν ότι εκείνοι που εκτίουν μέχρι 5 έτη ήταν 56.8% και εκείνοι μεταξύ 5-10 ετών 42.2%. Μόνο 1% καταδικάστηκαν σε πάνω από 10 έτη.
Για το 1939 έχουμε τις στατιστικές που προερχονται από τα σοβιετικά δικαστήρια. Η διασπορά των ετών φυλάκισης είναι η ακόλουθη: μέχρι 5 έτη: 95.9% από 5-10 έτη: 4% πάνω από 10 έτη: 0,1%.

Όπως μπορούμε να δούμε, η υποτιθέμενη αιωνιότητα των ποινών φυλάκισης στη Σοβιετική Ένωση είναι ένας άλλος μύθος που διαδίδεται στη δύση για να σπιλώσει το σοσιαλισμό.