Ένα πλατύ κύμα λαϊκών κινημάτων

Ενα κύμα πλατιάς λαϊκής οργής και διαμαρτυρίας, μαζικών λαϊκών και εργατικών αγώνων διατρέχει τον πλανήτη το τελευταίο διάστημα. Στην αμερικανική ήπειρο, τις μεγάλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας -το καλοκαίρι- στη Βραζιλία κατά του ακροδεξιού προέδρου Μπολσονάρο, ακολούθησαν οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στη Χιλή και τον Ισημερινό αλλά και την Ονδούρα, την Κολομβία και την Αϊτή. Παράλληλα, οι εκπρόσωποι του ανοιχτά νεοφιλελεύθερου μοντέλου στο Μεξικό -πέρυσι- και την Αργεντινή -αυτές τις μέρες- χάνουν τις εκλογές, έκφραση μιας πλατιάς λαϊκής δυσαρέσκειας. Ο Μοράλες επανεκλέγεται στη Βολιβία και οι συνεχείς αμερικανοκίνητες πραξικοπηματικές από­πει­ρες κατά του Μαδούρο χρεοκοπούν παταγωδώς. Στις ΗΠΑ, οι 50.000 εργάτες της General Motors, με τη μεγαλύτερη απεργία τους από τη δεκαετία του 1970, σημειώνουν νίκες. Εκτός αμερικανικής ηπείρου, από την Καταλονία έως το Ιράκ και τον Λίβανο, μεγάλα πλήθη διαδηλώνουν -χωρίς να λείπουν αμφιλεγόμενοι προσανατολισμοί- και τα επίμονα «κίτρινα γιλέκα» στη Γαλλία συνεχίζουν να δίνουν το παρόν μετά από ένα σχεδόν χρόνο αγωνιστικών κινητοποιήσεων.
Οι αφορμές, η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι, είναι διαφορετικές. Μπορεί να είναι και «μικρά» ζητήματα. Οι αιτίες όμως, το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσονται, είναι κοινές. Είναι τα 10 χρόνια σφοδρής καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και στυγερής επικράτησης μιας βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής που σάρωσε τις οικονομικές, κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών στο λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο. Μιας κρίσης που όχι μόνο δεν ξεπεράστηκε, αλλά που όλα δείχνουν πως αναμένεται νέα έξαρσή της.
Ο καπιταλισμός έχει περάσει ανεπίστρεπτα στην παρακμιακή φάση και δείχνει το εκμεταλλευτικό του πρόσωπο στην πιο άγρια μορφή παγκοσμίως. Δεν περισσεύουν πια ούτε ψίχουλα για τους λαούς. Οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και η ακραία φτώχεια και εξαθλίωση επεκτείνονται ραγδαία στη μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Η καπιταλιστική εκμετάλλευση και βαρβαρότητα έχουν απογειωθεί εξασφαλίζοντας τεράστια συγκέντρωση πλούτου σε μια ελάχιστη μειοψηφία.
Ταυτόχρονα, ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων παίρνει χαρακτηριστικά ανοιχτής και σφοδρής σύγκρουσης και οι ιμπεριαλιστικές επιθέσεις εναντίον των λαών σκορπίζουν το θάνατο και την καταστροφή. Στις λεγόμενες υποανάπτυκτες χώρες, οι λαοί αντιμετωπίζουν την ιμπεριαλιστική ασυδοσία και καταλήστευση, το φάσμα της γενικευμένης λιμοκτονίας και των θανατηφόρων ασθενειών.
Αυτές είναι οι αιτίες. Η μεγάλη, κραυγαλέα κρίση -οικονομική, κοινωνική, πολιτική- του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Αυτές οι συνθήκες τροφοδοτούν τον παγκόσμιο αυτό κύκλο διαμαρτυρίας και μεγάλων λαϊκών κινημάτων. Οι εστίες αντίστασης πολλαπλασιάζονται, οι λαοί αφυπνίζονται, βγαίνουν στους δρόμους, αγωνίζονται. Η ελπίδα ξαναζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων, το όραμα για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ξαναζωντανεύει.
Αυτή τη διαδικασία, αυτές τις διεργασίες θέλουν να ανακόψουν. Γι αυτό επιστρατεύουν την ανοιχτή καταστολή και τη στρατοκρατία, τις επεμβάσεις και τον πόλεμο. Το είδαμε στη Γαλλία και τη Χιλή πρωτίστως, με τους εκατοντάδες τραυματίες και τους δεκάδες νεκρούς. Στην πολύπαθη Μέση Ανατολή και την καταδικασμένη Αφρική, με την καταστροφή χωρών και τη λεηλασία και σφαγή λαών. Γι αυτό, επίσης, επιστρατεύουν μια λυσσώδη αντικομμουνιστική προπαγάνδα, όπου γης. Τα αντικομμουνιστικά μνημόνια της ΕΕ έχουν απογειώσει την ψευδολογία και τη χυδαιότητα. Επιχειρούν να τσακίσουν κάθε σπίθα αντίστασης, να αμαυρώσουν τις λαμπρές σελίδες της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Και δημιουργούν, σιγά-σιγά, ιδεολογικές και πολιτικές συνθήκες περιορισμού ή και απαγόρευσης της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της ελεύθερης δράσης κομμουνιστικών κομμάτων και ομάδων. Παραχαράσσουν και συκοφαντούν το παρελθόν για να επιτεθούν στο παρόν και να ακυρώσουν το μέλλον που δεν τους ανήκει.

Η «ανάπτυξη» είναι ολόδική τους

Σε αυτές τις συνθήκες, στην υπό διεθνή επιτροπεία Ελλάδα, η παρούσα κυβέρνηση της ΝΔ, παίρνοντας τη σκυτάλη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, παριστάνει την αισιόδοξη για το μέλλον της χώρας και του λαού. Σκορπίζει ψευδαισθήσεις και εφησυχασμό, δημιουργεί προσδοκίες στο λαό, παραπλανεί συστηματικά για την ισχύουσα δραματική πραγματικότητα και τους κινδύνους που παραμονεύουν, εντός και εκτός της χώρας. Η εξαπάτηση και ο αποπροσανατολισμός αποτελεί, πάντοτε, εργαλείο καίριας σημασίας για τις κυρίαρχες τάξεις και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους για να υπονομεύουν τη λαϊκή αφύπνιση και ενεργοποίηση και να διασφαλίζουν, έτσι, τη μακροημέρευσή τους.

Ένα τέτοιο εργαλείο είναι και το περιβόητο νεοδημοκρατικό αφήγημα «ανάπτυξη για όλους» και «ευημερία για όλους». Η αποτύπωσή του, βέβαια, με το «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο, που πρόσφατα υπερψηφίστηκε στη Βουλή με τον αποκαλυπτικό τίτλο «Επενδύω στην Ελλάδα και άλλες διατάξεις», επιβεβαιώνει τα αντίθετα από τα ισχυριζόμενα και καταρρίπτει κάθε κυβερνητική προπαγάνδα.
Κατά τα 10 τελευταία χρόνια κλιμακούμενης μνημονιακής βαρβαρότητας, η χώρα μετατράπηκε σε μια απέραντη οικονομική ζώνη φτηνής εργατικής δύναμης και κατάργησης στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Εξαθλιώθηκε ο λαός της, ξεπουλήθηκε ο πλούτος και οι υποδομές της.
Σε αυτό το έδαφος, σε αυτές τις συνθήκες, αναμένονται οι περίφημες «επενδύσεις», οι οποίες προωθούνται με τον ψηφισμένο νόμο, και για τις οποίες εκλιπαρεί τους ποικίλους «επενδυτές» η κυβέρνηση της ΝΔ. «Ανάπτυξη» και «επενδύσεις» που έρχονται να δώσουν τη χαριστική βολή σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο σε αυτή τη χώρα.
Οι πολυεθνικές και το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο ετοιμάζονται για τη νέα εφόρμηση. Τα διεθνή πιράνχας, οι ντόπιοι μεγαλοβιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοξενοδόχοι τρίβουν τα χέρια τους, με ικανοποίηση. Η «ανάπτυξη» είναι ολοδική τους. Δεν είναι ούτε δίκαιη ούτε «για όλους». Πατάει πάνω στην εργατική υπερεκμετάλλευση, στην εργασιακή ανασφάλεια, στη συντριβή των εργατικών δικαιωμάτων. Είναι απέναντι και ενάντια στο λαό. Και το «επιτελικό κράτος» της ΝΔ είναι στην υπηρεσία τους, σε επιφυλακή, για να παραμερίζει κάθε εμπόδιο και περιορισμό, να τους παρέχει δώρα και παροχές, φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις, να ικανοποιεί κάθε εντολή τους, να επιβάλλει δραστικά τα συμφέροντά τους. Αυτός είναι ο «εθνικός στρατηγικός στόχος» που επικαλείται ο ΣΕΒ. Και για την εξυπηρέτησή του έχει συστρατευτεί όλο το εγχώριο αστικό πολιτικό προσωπικό. Όπως είπε και η Ντ. Μπακογιάννη, «Έχουμε ενδεχομένως (…) διαφορετικές προσεγγίσεις σε επιμέρους ζητήματα, συμφωνούμε όμως όλοι στον κεντρικό στόχο».
Είχαν προηγηθεί οι φιλοφρονήσεις μεταξύ του Γ. Δραγασάκη και του Άδ. Γεωργιάδη. Του πρώτου προς τον δεύτερο γιατί «σεβάστηκε το έργο» που άφησε ο ίδιος. Και του δεύτερου προς τον πρώτο γιατί «παρέλαβε συγκροτημένη εργασία» από αυτόν και στηρίχθηκε σε «ένα μεγάλο τμήμα του νομοσχεδίου» σε «προηγούμενα σχέδια νό­μου».
ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν κοινούς στόχους, είναι μαζί στην υπηρεσία της εγχώριας ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Η περίφημη «συνέχεια του κράτους» είναι εξασφαλισμένη όσο αυτοί, μόνοι τους ή με διάφορες συμπληρωματικές δυνάμεις, εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία. Η υποκριτική επίκληση ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών και η διαφορετική συνθηματολογία δεν μπορούν να επισκιάσουν την πραγματική σύγκλισή τους.
Είναι η απαραίτητη μάσκα για να διαιωνίζεται το καθεστώς της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.