ΑΠΕ και πράσινη υποκρισία

Αν και στην επιστηµονική  κοινότητα γύρω από το ζήτηµα της κλιµατικής αλλαγής υπάρχουν  αντιφατικές και αντικρουόµενες απόψεις, το θέµα έχει βρεθεί στο επίκεντρο της δηµόσιας συζήτησης και µάλιστα συνδεδεµένο  άµεσα  µε την ενέργεια.

Το κυρίαρχο αφήγηµα και στην χώρα µας, χρεώνει το περιβαλλοντικό πρόβληµα εξολοκλήρου στα ορυκτά καύσιµα  (όχι σε όλα(! ) όπως προκύπτει παρακάτω) που χρησιµοποιούνται κατά  βάση στην παραγωγή  ηλεκτρικής  ενέργειας. Ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο, το βέβαιο είναι ότι η καπιταλιστική «ανάπτυξη», το παραγωγικό  µοντέλο  αυτού του συστήµατος  και όχι γενικώς ο «άνθρωπος», έχει προκαλέσει µια τεράστια ικολογική καταστροφή στον πλανήτη.

 Εξίσου βέβαιο είναι, ότι η οικολογία και κάθε πρόβληµα που σχετίζεται  µε το περιβάλλον   -δυστυχώς για τους «απολίτικους» εθελοντές και οπαδούς των αισχρά κερδοσκοπικών ΜΚΟ- είναι ζητήµατα  βαθιά πολιτικά. Και οι τελευταίες εξελίξεις πιστοποιούν  ακριβώς  αυτό, για το οποίο εδώ και χρόνια επιµένουν οι δυνάµεις της πραγµατικής  αριστεράς.
 Ότι δηλαδή το οικολογικό ζήτηµα δεν ίπταται πάνω από τάξεις και ιδεολογίες,  όπως ισχυρίζονταν όσοι καλούσαν και καλούν  σε ενότητες  κάτω  από τέτοιες  ταµπέλες. Η λύση των περιβαλλοντικών προβληµάτων δεν βρίσκεται γενικώς και αορίστως στην  «ενηµέρωση,  την  ευαισθητοποίηση  και  στην αλλαγή  του τρόπου ζωής» όπως επιµένουν  να την παρουσιάζουν οι δυνάµεις του συστήµατος. Χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι δεν πρέπει να κάνει ο καθένας ότι µπορεί, οι όποιες λύσεις είναι στενά δεµένες µε ευρύτερες πολιτικές  διεκδικήσεις και αλλαγές,  ενώ η καθολική  απάντηση στο ζήτηµα της οικολογίας  συνδέεται αναγκαστικά µε την ανατροπή του συστήµατος της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης και την ανάπτυξη  της σοσιαλιστικής παραγωγής  .
Κάθε άλλη οπτική και αντίληψη, όσες οικολογικές ευαισθησίες και αγνές προθέσεις και αν έχει, είναι καταδικασµένη να πνιγεί ανάµεσα στην στείρα άρνηση της καύσης του άνθρακα από τη µια… και στον αγώνα ενάντια στην εγκατάσταση των ανεµογεννητριών (ΒΑΠΕ) από την άλλη. 
Η συµφωνία  «για το κλίµα  και την κλιµατική αλλαγή», όσο και αν ο τίτλος της παραπέµπει σε οικολογικές ανησυχίες δεν είναι τίποτε άλλο από µια ακόµη οικονοµική  «συµφωνία» που ορίζεται από τους συσχετισµούς και τα συµφέροντα πρώτα και κύρια των µεγάλων ιµπεριαλιστικών δυνάµεων. Και ως τέτοια σε καµία περίπτωση δεν έχει στόχο να απαντήσει στα περιβαλλοντικά προβλήµατα,  όποια και αν είναι αυτά, πολύ απλά γιατί αυτά τα συµφέροντα που διαγκωνίζονται στις «ιµπεριαλιστικές συµφωνίες» αποτελούν  την αιτία της καταστροφής… και  όχι  τη λύση  της.
Μοναδικός στόχος της «συµφωνίας για το κλίµα» είναι να µοιράσει την παγκόσµια οικονοµική και πολιτική πίτα της ενέργειας µεταξύ αυτών των συµφερόντων και στην βάση της δύναµης  και επιρ- ροής που παρουσιάζουν σε κάθε φάση. Από το «πρωτόκολλο του Κιότο» (1 997) µέχρι τη «συµφωνία των Παρισίων»  (201 7-1 8) οι παγκόσµιες ιµπεριαλιστικές δυνάµεις κάτοχοι των ενεργειακών πηγών και τεχνολογιών, κάτω  από «οικο λογικές ταµπέλες» παίζουν ένα σκληρό πόκερ συµφερόντων  µε λυκοσυµµαχίες, προσχωρήσεις, αλλά και…  µε καταγγελίες και αποχωρήσεις. Για αυτό και κάθε πόρισµα αυτών των συµφωνιών και πολύ περισσότερο  τις προτεινόµενες «λύσεις» τους, οι λαοί του κόσµου οφείλουν να τις βλέπουν τουλάχιστον µε καχυποψία.

ΠράσινΕΕς υποκρισίες

Σε αυτό το σκληρό παζάρι που διεξάγεται πρώτα και κύρια ανάµεσα στις ιµπεριαλιστικές δυνάµεις αλλά και µε τη συµµετοχή πετρελαιοπαραγωγών χωρών, η ΕΕ έχει βρεθεί στο ρόλο του «οικολόγου  πράσινου»!  Ο λόγος είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Οι ισχυρές χώρες της ΕΕ, παρά τον έλεγχο κάποιων πηγών υδρογο νανθράκων (όπως αυτές στην Αλγερία και στο ∆έλτα του Νίγηρα) κάποιων αγωγών και των κοιτασµάτων που διαθέτουν (Βόρεια Θάλασσα) δεν ανήκουν στις πετρελαιοπαραγωγές χώρες και δεν µπορούν να έχουν σοβαρή επιρροή σε κάποιες  από αυτές.   Σε µια φάση µάλιστα  που µε επεµβάσεις και πολέµους, ο αµερικάνικος ιµπεριαλισµός εκτός από τα µεγάλα  κοιτάσµα- τα που διαθέτει,  έχει καταφέρει να ελέγχει ένα τεράστιο µέρος της παγκόσµιας παραγωγής υδρογονανθράκων, µε µοναδικούς  αντιπάλους στο χώρο τη Ρωσία και το Ιράν, η ΕΕ στριµωγµένη στις νέες συνθήκες, αναζητεί διέξοδο και σφαίρες επιρροής και στις Ανανεώσιµες Πηγές Ενέργειας.

Για  αυτό  και  σε  όλες  τις  σχετικές διεθνείς «συµφωνίες» Γερµανία και Γαλλία βρίσκονται απέναντι στις χώρες της περίφηµης «λέσχης του άνθρακα»  µε κύρια δύναµη τις ΗΠΑ, τις χώρες του ΟΠΕΚ  αλλά  και την Ρωσία. Από εκεί και πέρα είναι χαρακτηριστικό  ότι ακόµη και η Γερµανία, βασικός εισηγητής των ΑΠΕ (για τις άλλες χώρες), κύριος παραγωγός ανεµογεννητριών και  φωτοβολταϊκών,  εξακολουθεί να  παράγει το 40% της ενέργειάς της από λιγνίτη, ενώ η Γαλλία, ένθερµος υποστηρικτής και αυτή των ΑΠΕ, παράγει το 48% της ηλεκτρικής της ενέργειας από πυρηνικούς  αντιδραστήρες!  Γενικώς το 25% και πλέον της ενέργειας  που παράγεται σε χώρες της ΕΕ προέρχεται από πυρηνικά  εργοστάσια. Μετά από δυο δεκαετίες προσπάθειας εγκαθίδρυσης των ΑΠΕ  λιγότερο  από το 1 6% της ενέργειας που παράγεται  στην ΕΕ προέρχε- ται από αυτές. Και όλα αυτά συµβαίνουν στο στρατόπεδο…  της «πράσινης»  ενέργειας.
Το ζήτηµα της ενεργειακής πολιτικής  µιας χώρας δεν µπορεί να υπακούει απλά σε οικολογικές διακηρύξεις. Έχει πριν και πάνω από όλα οικονοµική  και πολιτική διάσταση. Σε µια περίοδο που οι ιµπεριαλιστικές δυνάµεις µε κυρί αρχες τις ΗΠΑ βυσσοδοµούν εναντίων των λαών µε κάθε  είδους  εµπάργκο  που επιβάλλουν µε το παραµικρό,  ο καθένας  µπορεί να αναλογιστεί τι σηµαίνει  η ενεργειακή εξάρτηση  µιας χώρας. Ο έλεγχος της ενέργειας µιας χώρας, αποδεδειγµένα, συνδέεται σε µεγάλο βαθµό µε την πολιτική  επιρροή σε αυτήν. Και εκτός από τα στενά  οικονοµικά συµφέροντα  στις διάφορες συµφωνίες  αποτυπώνονται και αυτές οι βλέψεις  των ιµπεριαλιστικών δυνάµεων.
Έτσι και οι νέες ποσοστώσεις για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας  από ΑΠΕ που επιβάλλονται στα πλαίσια της ΕΕ, δεν έχουν στόχο  την απαλλαγή  του  πλανήτη   από  εκποµπές   CO2. Έχουν  στόχο  την διάθεση  των  βιοµηχανικών προϊόντων της ΕΕ αλλά και την διατήρηση των χωρών µελών-και  όχι µόνο- στην σφαίρα επιρροής της Γερµανίας και της Γαλλίας.

Για την «απολιγνιτοποίηση»!

Υπό διωγµό,  στη βάση  των συµφωνιών  για το κλίµα,  βρίσκονται τα στερεά ορυκτά καύσιµα όπως ο λιγνίτης. Ο λόγος δεν είναι ότι η καύση τους παράγει διοξείδιο του άνθρακα, όπως υποκριτικά  ισχυρίζονται οι εισηγητές των συµφωνιών.  Άλλωστε στην  παραγωγή   ενέργειας στις χώρες µέλη της ΕΕ, τα λιγνιτικά εργοστάσια αναµένεται να αντικατασταθούν (όσα αντικατασταθούν) κυρίως από… µονάδες παραγωγής ενέργειας από φυσικό αέριο! Από ένα άλλο ορυκτό καύσιµο δηλαδή που η καύση του παράγει… επίσης διοξείδιο  του άνθρακα!
Ο λόγος είναι ότι τα κοιτάσµατα τύρφης-λιγνίτη-άνθρακα είναι διάσπαρτα σε όλο τον πλανήτη, δεν αποτελούν δηλαδή µονοπώλιο των ιµπεριαλιστικών κέντρων και άρα η παραγόµε- νη ενέργεια  από λιγνίτη  δεν µπορεί,  ως επί το πλείστον να ελεγχθεί από αυτά. Τα ορυκτά στερεά καύσιµα είναι τόσα πολλά και «δηµοκρατικά»  µοιρασµένα στη Γη, που η χρήση  τους δεν χωράει µέσα στις «συµφωνίες» των µεγάλων…

Η Ελλάδα προορίζεται για …

Τα λιγνιτικά κοιτάσµατα, αποτελούν  επί της ουσίας,  τη µοναδική  πηγή ορυκτών  καυσίµων για παραγωγή ενέργειας που διαθέτει η Ελλάδα,µέχρι  αυτή  τη στιγµή.  Η ενεργειακή πολιτική της χώρας όλα τα προηγούµενα χρόνια βασίστηκε πάνω σε αυτά, µε την συµβολή ενός ποσοστού  από ΑΠΕ,  κυρίως  υδροηλεκτρικά και ανεµογεννήτριες. Όσο και αν διαφηµίζονται,  µε την υπάρχουσα τεχνολογία (την οποία η Ελλάδα δεν διαθέτει) οι ΑΠΕ δεν µπορούν να καλύψουν τις βασικές ενεργειακές ανάγκες  µίας χώρας, ακόµη και αν αυτή είναι (βιοµηχανικά µηδαµινή) σαν την Ελλάδα. Το ενεργειακό µείγµα-όπως λέγεται-  είναι αυτό που µπορεί µε τα σηµερινά δεδοµένα να εξασφαλίζει µια στοιχειώδη  ενεργειακή αυτάρκεια  στη χώρα, σε περίπτωση που αυτό ήταν ζητούµενο.
Για τους ντόπιους λακέδες που διαχειρίζονται το σύστηµα της εκµετάλλευσης,  της εξάρτησης και  της  υποτέλειας τέτοια  αναγκαιότητα δεν υπάρχει. Με περισσή ευκολία υιοθετούν τις ευρωπαϊκές   ντιρεκτίβες και  τα  πλάνα  τους  και βιάζονται  να τα υπερκαλύψουν. Τερµατισµό(! ) της παραγωγής  ενέργειας  από λιγνίτη  µέχρι το 2028, υποσχέθηκε  πανηγυρικά  ο Μητσοτάκης! Χωρίς να µπαίνει στον κόπο να µιλήσει για τους χιλιάδες εργαζόµενους που θα απολυθούν,  για ολόκληρες  πόλεις  και την οικονοµία  τους που θα  καταρρεύσει,  ανακοινώνει µε  ευκολία   τη διάλυση  του  κύριου  βιοµηχανικού τοµέα  της χώρας. Και όλα αυτά στο όνοµα µια προσχηµατικής  «οικολογικής ευαισθησίας». Ακόµη  χειρότερα δεν µπαίνει στον κόπο να εξηγήσει τι θα σηµάνει οικονοµικά αυτό για ολόκληρη τη χώρα. Η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από λιγνίτη γίνεται µε το χαµηλότερο  δυνατό κόστος ειδικά για χώρες όπως η Ελλάδα. Λόγω της επάρκειας των κοιτασµάτων  εξασφαλίζονταν η στα θερότητα και στην τιµή πώλησης του ηλεκτρικού ρεύµατος. Τι θα σηµάνει για την χώρα, για τα τιµολόγια  και τα λαϊκά  νοικοκυριά η ολοκληρωτική  εξάρτηση από τις εισαγόµενες τεχνολογίες των ΑΠΕ και το εισαγόµενο φυσικό αέριο; Αν όπως λέει ο Μητσοτάκης, σε 9 χρόνια κλείσει  και η τελευταία µονάδα  καύσης  λιγνίτη, τι θα σηµαίνει για την οικονοµία και τη ζωή της χώρας η συνήθης διακύµανση της τιµής του Φ.Α.;

…κέντρο φυσικού αερίου…

Είναι  εντυπωσιακό, το γεγονός,  ότι οι κυρίαρχοι  κατάφεραν να παρουσιάζουν το φυσικό αέριο σαν απάντηση  στο αίτιο των περιβαλλοντικών προβληµάτων και της κλιµατικής αλλαγής. Πρόκειται πράγµατι  για ένα πιο καθαρό καύσιµο  από  τον  λιγνίτη  (αφού  δεν  περιέχει θείο), αλλά δεν παύει να είναι ένα ορυκτό καύσιµο του οποίου η καύση παράγει διοξείδιο του άνθρακα. Ειδικά  στην Ελλάδα  των σκανδάλων  του Μυτιληναίου σε βάρος της ∆ΕΗ, η παραγόµενη   ηλεκτρική  ενέργεια  από  την µονάδα φυσικού αερίου του τελευταίου,  παράλογα αγοράζονταν  από τη ∆ΕΗ σε (αυξηµένες) τιµές ΑΠΕ!  Είναι κάποια απο αυτά τα δισεκατοµµύρια που έκλεψε  ο Μυτιληναίος από τη ∆ΕΗ ώστε τώρα να κατασκευάσει νέα µονάδα παραγωγής µε φυσικό αέριο και να γίνει βασικός παίχτης στην παραγωγή ενέργειας στη χώρα. Στόχος είναι οι επενδύσεις  θερµικών µονάδων παραγωγής ρεύµατος από φυσικό αέριο να αυξηθούν τα επόµενα χρόνια, µετατρέποντας αυτό το καύσιµο σε βασική πηγή ενέργειας  της χώρας. Πιο απλά, στόχος είναι η απόλυτη ενεργειακή και η βαθύτερη οικονοµική εξάρτηση της χώρας από αυτούς (ΗΠΑ, ΕΕ) που θα ελέγχουν τις κάνουλες του φυσικού αερίου. Οι αγωγοί φυ- σικού αερίου που προορίζονται να φτάνουν και να περνούν από τη χώρα καθώς και οι µονάδες LNG (υγροποιηµένου αερίου) που σχεδιάζονται όπως αυτή στην Αλεξανδρούπολη αποδεικνύουν ακριβώς  αυτό.
Όσο και αν πανηγυρίζει ο Μητσοτάκης για την απολιγνιτοποίηση, αυτό που δεν λέει είναι ότι γίνεται προς όφελος του «πράσινου» φυσικού αερίου. Ενός άλλου ορυκτού καυσίµου που η χώρα…  είναι αναγκασµένη να εισάγει.

… και «πράσινης» ζούγκλας

Οι ΑΠΕ και κατά κύριο λόγο οι ανεµογεννήτριες  και τα φωτοβολταϊκά µε τον τρόπο που επιβάλλονται σε χώρες  όπως η Ελλάδα,  συνιστούν ένα νέο µεγάλο περιβαλλοντικό πρόβληµα.  Η δηµιουργία  βιοµηχανικών πάρκων  ανεµογεννητριών,  όπως έχει αποδειχθεί, προϋποθέτει την καταστροφή ολόκληρων περιοχών, σε τέτοια κλίµακα  που καθιστά τα περιβαλλοντικά τους «πλεονεκτήµατα»… αµφιλεγόµενα. Αποψίλωση  τεράστιων   εκτάσεων,   διανοίξεις µεγάλων δρόµων για την µεταφορά των ανεµογεννητριών  στα  βουνά,  γιγαντιαίες εκσκαφές και  µπετά για την θεµελίωση τους (2 στρέµµατα και 800 κυβ.  µέτρα µπετό η κάθε βάση και 1 30 µέτρα ύψος γεννήτριας), είναι µερικά µόνο από αυτά που έχουν συµβεί µε την εγκατάσταση των πρώτων ΒΑΠΕ στη χώρα µας. Οι αθρόες επιδοτήσεις  για την εγκατάσταση ΑΠΕ, δηλαδή η χρηµατοδότηση των   βιοµηχανιών του κλάδου από τους λαούς της Ευρώπης και τον ελληνικό λαό που λούζεται τις ευεργεσίες των επενδυτών, έχουν στόχο την απορρόφηση των βιοµηχανικών προϊόντων κυρίως της Γερµανίας και όχι την αποτροπή της κλιµατικής αλλαγής.

Οι ΑΠΕ  λόγω  της φύσης τους δεν µπορούν να αποτελέσουν  τη βάση παραγωγής ενέργειας για καµία χώρα, πολύ περισσότερο  όταν η ίδια δεν διαθέτει τέτοιες τεχνολογίες όπως η Ελλάδα. 
Η αστάθεια που παρουσιάζουν  στην παραγωγή (π.χ. εξάρτηση από αέρα) ή η µικρή τους απόδοση, τις καθιστά  µέχρι σήµερα, συµπληρωµατι- κές δοµές σε µια παραγωγή  «ενέργειας βάσεως» από θερµικές  µονάδες.

Επιπλέον, οι συνεχείς τεχνολογικές εξελίξεις στον τοµέα, µε το αζηµίωτο  για τους «επενδυτές» του κλάδου απαιτούν συνεχώς την αντικατάσταση  του παλιού  εξοπλισµού µε νέο, διαµορφώνοντας ένα υπέρογκο  κόστος για τα θύµατα της «πράσινης» επέλασης. Τελικά, ο τρόπος που προωθείται η εγκατάσταση ανεµογεννητριών στη χώρα,  έχει µέχρι τώρα καταστρέψει πολλά βουνά και οικοσυστήµατα της Ελλάδας µε συγκριτικά µικρό  αποτέλεσµα στην παρα γωγή. Σε κάθε περίπτωση το µέγεθος της πράσι νης καταστροφής είναι τέτοιο, που σε ελάχιστο χρόνο, έχει µετατρέψει τους «πράσινους» φίλους των ΑΠΕ, σε… πράσινους  εχθρούς τους, από άκρη σε άκρη της χώρας.
Η ιστορία της πράσινης ενέργειας, προσφέρεται για συµπεράσµατα. Όσο θελκτική  και αν ηχούσε η παραγωγή ενέργειας από αέρα και συ- γκέντρωνε   το  ενδιαφέρον  οικολόγων και  όχι µόνο, η πραγµατικότητα απέδειξε ότι δεν υπάρ χουν αθώες λέξεις.
Η καπιταλιστική  ανάπτυξη είναι αυτή που ορίζει τους όρους και το περιεχόµενο  των «πρασίνων» επενδύσεων.  Είναι αυτή που µετατρέπει τα ελληνικά βουνά, σε νεκρά βιοµηχανικά τοπία.  Πίσω  από τους παραπλανητικούς τίτλους για την «κλιµατική αλλαγή»  και τις «συµφωνίες» τους, οι ισχυροί του πλανήτη κρύβουν τους ίδιους αδυσώπητους ανταγωνισµούς και την εξυπηρέτηση των ίδιων συµφερόντων… Αυτών που ευθύνονται  για την καταστροφή του περιβάλλοντος και τα δεινά της ανθρωπότητας.