Δε μάς χέζεις ρε δικαιωματικέ

Το  ατομικό δράμα δεν μπορεί να τεθεί υπεράνω της κοινωνίας, της ιστορίας και της συλλογικής δράσης των ανθρώπων.

Δεν μπορούμε να προσεγγίζουμε το ιστορικό γίγνεσθαι με βάση την ατομική μας περίπτωση, ούτε να αποστειρώνουμε τα ίχνη του συλλογικού δράματος των λαών (επετείους, παρελάσεις) από το κοινωνικό τους περιεχόμενο, τις εθνικές και λαϊκές συλλογικότητες και την αγωνιστική δράση.

"250.000 άνθρωποι πέθαναν απ' την πείνα στη διάρκεια της
Κατοχής της Ελλάδας, από το άλλο αλλότριο έθνος.
Τα παιδιά που ήταν ανάμεσά τους, δεν είχαν την τύχη να γίνουν
παχουλά και να τα κοροϊδεύουν στην παρέλαση.
Πέθαναν αποστεωμένα, βυζαίνοντας το άδειο βυζί της μάνας
που είχε πεθάνει λίγο πριν και η ίδια από το λιμό.
Που πάει να πει, το ξαναλέω, από την πείνα.
Η ασέβεια και η αλαζονεία.
Απέναντι στην έννοια της Πατρίδας και του Έθνους.
Που είναι το μόνο (αποδεδειγμένα) στην 4.000 χρόνων Ιστορία μας
που μπορεί να μάς ενώσει και να μη σκοτωνόμαστε μεταξύ μας."  Afroditi Manou    


 Η τέχνη και η αισθητική, καθώς και οι δημιουργοί τους, κτυπήθηκαν με ιδιαίτερα βάναυσο τρόπο.  

Αυτή τη δύναμη της «λαϊκής ψυχής» που φορέας της είναι η τέχνη, ο ιμπεριαλισμός έπρεπε να την εκφυλίσει,  και να την υποτάξει πλήρως. 

Η τέχνη «μιλάει» με εικόνες και απευθύνεται, κατά κύριο λόγο, στο συναίσθημα του ανθρώπου, στη «λαϊκή ψυχή».
 
 Σήμερα, ζούμε την την εποχή του ολοκληρωτισμού και ισοπέδωσης των πάντων: κοινωνιών, εθνών, της ιστορίας, των αγωνιστικών παραδόσεων, του πνεύματος και των ιδεών, της τέχνης και της αισθητικής, των συναισθημάτων και των αξιών. 

Το να ασκήσεις κριτική σε τέτοια ηλιθιότητα προσβάλλεις τη νοημοσύνη, αλλά και το κύρος και τους κανόνες της κριτικής.  

Ζούμε την εποχή της αποδόμησης της σκέψης.