Κόμμα – Μέτωπο – Κίνημα

Η δήλωση αυτή εκ μέρους του Χαρίλαου Φλωράκη το 1974, προκάλεσε σαφέστατα τη δίκαιη οργή των μαρξιστών- λενινιστών κομμουνιστών που είχαν ήδη αποσπαστεί από το επίσημο ΚΚΕ και συγκροτήσαν επαναστατικές Μ-Λ οργανώσεις, γιατί καταρχήν, τουλάχιστον στο πρώτο της μέρος, θύμιζε... δήλωση μετανοίας. Και ως τέτοια τότε παρουσιαζόταν από όλους όσοι αρνήθηκαν να υπογράψουν αυτό το χαρτί για να συμμετέχουν στις εκλογές.

Η συμπληρωματική επισήμανση του Χαρίλαου Φλωράκη με κάνει  να αναρωτιέμαι όμως αν ακόμα και με αυτή τη συμπληρωματική παράγραφο δικαιολογείται το πρώτο μέρος του εγγράφου.
Προσωπικά δεν μπορώ να το δικαιολογήσω, έστω και σαν ελιγμό ή προσωρινό συμβιβασμό,αφού για να μην υπογράψουν παρόμοια δήλωση μαρτύρησαν χιλιάδες και χιλιάδες κομμουνιστές, ασχέτως σε ποιο στρατόπεδο βρέθηκαν μετά το 1956 και μετά το 1963-64. Από την άλλη πλευρά, η υπογραφή του εγγράφου νομίζω ότι δεν πρέπει να καταλήγει σε απαξιωτικούς προσωπικούς χαρακτηρισμούς εναντίον του Φλωράκη.

Το πιο σωστό είναι να εστιάζουμε και να κριτικάρουμε βαθιά,από επαναστατικές πολιτικές θέσεις τη ρεβιζιονιστική γραμμή του 1956 και εντεύθεν, η οποία κατέληγε στο ρεφορμισμό έστω και με ...κομμουνιστικό φλάμπουρο.

Κόμμα – Μέτωπο – Κίνημα
 
Όλοι αυτοί που στριφογυρίζουν σαν μύγες γύρω από ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΛΑΕ είναι φανερό πως υποτιμούν το ρόλο της πραγματικής αριστεράς και του Κομμουνιστικού κινήματος.
Μέτωπο χωρίς κόμμα είναι ακυβέρνητο καράβι, κόμμα χωρίς κίνημα είναι ασώματος κεφαλή. Μόνο η προσπάθεια και για τα τρία συστατικά της πολιτικής  μπορεί να συγκροτήσει μια μάχιμη αριστερά.
 
Οι αναθεωρητές-ρεβιζιονιστές υποστηρίζουν ότι το πέρασμα στο σοσιαλισμό θα γίνει ειρηνικά και εξελικτικά. Αντίθετα, οι κομμουνιστές, βασισμένοι στην επιστημονική θεωρία του μαρξισμού και στην ιστορική πράξη, αποδεικνύουν ότι, πρώτον, δεν υπάρχει κανένα ενδιάμεσο και μεταβατικό στάδιο μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, και δεύτερον η μετάβαση θα είναι βίαιη και ανατρεπτική. Αυτό διόλου δεν εμποδίζει να αγωνιζόμαστε στο έδαφος του καπιταλισμού για βελτιώσεις στη ζωή των εργαζομένων.

 Ένα τμήμα της "αριστεράς" εφηύρε το μύθο της ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, που είναι παραλλαγή της Ισχυρής Ελλάδας του Σημίτη, είναι μεγαλοϊδεατισμός με «αριστερό» μανδύα. Αυτές τις πολιτικές ανοησίες λένε και γράφουν οι ηγέτες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι παντοειδείς τροτσκιστές.

Η πραγματική Αριστερά είναι αντιιμπεριαλιστική, έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με το πλέγμα της εξάρτησης, υποστηρίζει το «έξω η Ελλάδα από τον συνασπισμό της ΕΕ», αγωνίζεται για να φύγουνε οι βάσεις και το ΝΑΤΟ από τη χώρα μας, αγωνίζεται για την ειρήνη στα Βαλκάνια και σ’ όλο τον κόσμο. Η πραγματική αριστερά δίνει προτεραιότητα στα εργατικά-λαϊκά αιτήματα και βλέπει τους ταξικούς αγώνες σαν όπλο για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Η πραγματική αριστερά αγωνίζεται για να γίνουν τα συνδικάτα όπλο στα χέρια των εργαζομένων, για να αλλάξουν οι συσχετισμοί υπέρ της ταξικής πτέρυγας. Η πραγματική αριστερά δεν συνδιαχειρίζεται και δεν συνδιαλέγεται με το αστικό κράτος.
Είναι αναγκαίο να ξεχωρίζουμε τον ταξικό εχθρό από τους ιδεολογικούς αντιπάλους. Η αντίθεση ανάμεσα στο λαό και τον εχθρό λύνεται,  με τη βία και τη σύγκρουση. Ωστόσο, για να δυναμώσει το Κομμουνιστικό ρεύμα και η πραγματική αριστερά επιβάλλεται να γίνει βαθειά, συστηματική και αμείλικτη κριτική σε όλα τα λαθεμένα ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα που υποσκάπτουν την οικοδόμηση μιας πραγματικής αριστεράς και κομμουνιστικού ρεύματος. Το δοκιμασμένο «σχήμα» που εφαρμόστηκε στη χώρα μας για τη σχέση πραγματικής αριστεράς, μετώπου, κόμματος είναι το ΕΑΜ.