Μια μέρα θα ξαναγίνουμε ενήλικες

“Εγκλεισμένοι, σαν μικρά παιδιά, ξαφνιασμένοι και τρομοκρατημένοι σε συνεχή βάση από τα ΜΜΕ, οι πληθυσμοί έχουν γίνει θεατές, παθητικοί και συντετριμμένοι…Οι Αρχές έχουν όλες τις εξουσίες: Του γιατρού και του εργοδότη, όπως και του εισαγγελέα εφαρμογής των ποινών, που αποφασίζει για τη διάρκεια και τον βαθμό σκληρότητας του εγκλεισμού μας…Ο ίλιγγος μεγαλώνει από το γεγονός ότι αυτή η ισχύς δεν ξέρει προς τα πού πηγαίνει. Oi αποφάσεις τους είναι εκφοβιστικές, ακόμα και όταν αντιφάσκουν. Οι μάσκες;  Είναι βέβαιο ότι σε τίποτα δεν χρησίμευαν, όσο δεν υπήρχαν. Ξανάγιναν χρήσιμες, – δηλαδή ικανές να σώσουν τη ζωή- από τότε που είναι διαθέσιμες(…) Θα μάθουμε επίσης, κάποτε, για ποιο λόγο οι μαθητές έχουν πάψει να είναι μεταδοτικοί για τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι πλησιάζουν τη σύνταξη, ενώ ταυτόχρονα εξακολουθεί να τούς συνιστάται να διατηρούν τις αποστάσεις τους με τα εγγόνια τους.” 
“Μια μέρα θα ξαναγίνουμε ενήλικες”, καταλήγει. “Ικανοί να καταλαβαίνουμε και να επιβάλλουμε άλλες επιλογές, περιλαμβανομένων των οικονομικών και κοινωνικών. Για την ώρα, δεχόμαστε χτυπήματα χωρίς να μπορούμε να ανταποδώσουμε, μιλάμε στο κενό και το γνωρίζουμε. Εξ ου και αυτό το νοσηρό κλίμα, αυτή η ανεκδήλωτη οργή. Ένα βαρέλι πυρίτιδα, στη μέση ενός δωματίου, που περιμένει το σπίρτο του. Την παιδική ακολουθεί η άχαρη ηλικία…  “