Τελικά πότε «θα λογαριαστούμε»;

Είχαμε γράψει για την κίνηση «Μετά θα λογαριαστούμε»: «Η απεύθυνση στο λαϊκό κίνημα με κεντρικό σύνθημα «θα λογαριαστούμε μετά», ανεξάρτητα από τα «αριστερά» της στολίδια, καταλήγει να ρίχνει νερό στον μύλο της κυρίρχης προπαγάνδας, καλλιεργεί τον συμφιλιωτισμό με τα αντιδραστικά ιδεολογήματα της «ατομικής ευθύνης» και του κοινωνικού κανιβαλισμού και εν τέλει αποδέχεται το δόγμα της «εθνικής συσπείρωσης μπροστά στη μάχη κατά του κορονοϊού». Δεν είναι καθόλου τυχαίο και όχι χωρίς σημασία το γεγονός ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ως κυβέρνηση έβαλε και αυτός το λιθαράκι του στο ξεχαρβάλωμα της δημόσιας υγείας, αξιοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προβάλλει αντίστοιχα συν­θήματα, αλλά και αυτούσιο το σύνθημα «θα λογαριαστούμε μετά». Και το κάνει αυτό με «αίσθημα κοινωνικής ευθύνης», καθώς -όπως μονότονα επαναλαμβάνουν τα στελέχη του- «τώρα πρέπει να είμαστε ενωμένοι κατά της πανδημίας και μετά βλέπουμε».

Ένα μήνα μετά, και αφού κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι, θεωρούμε πως μπορούμε και πρέπει να βγάλουμε ορισμένα βασικά πολιτικά συμπεράσματα για τη στάση και την τοποθέτηση μιας σειράς δυνάμεων που αναφέρονται στην αριστερά και ιδιαίτερα στο κομμουνιστικό κίνημα.

Η πανδημία του κορονοϊού και τα αντιλαϊκά κυβερνητικά μέ­τρα που πάρθηκαν, το κλίμα φόβου και τρομοϋστερίας που επιβλήθηκε στον λαό, καθώς και η όξυνση της κρατικής καταστολής και της αστυνομοκρατίας, πύκνωσαν τις πολιτικές εξελίξεις. Από την άποψη αυτή, η θέση που κάθε πολιτική δύναμη εκφράζει στις νέες αυτές συνθήκες αποκτά ιδιαίτερη σημασία.

Ένα μήνα μετά, και η κίνηση «Μετά θα λογαριαστούμε» ή η πρωτοβουλία «Κανένας μόνος, καμία μό­νη», καθώς και οι δυνάμεις που τις συγκροτούν (ΑΡΑΝ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, Σύλλογος Κορδάτος, Εργατικός Αγώ­νας κ.ά.) δεν έχουν στην πραγματικότητα τίποτα να πουν πάνω στις νέες εξελίξεις, πέρα απ’ το ότι «σε γενικές γραμμές η Ελλάδα διαχειρίστηκε καλά την πανδημία». Γι’ αυτό οι δυνάμεις αυτές δεν ήταν πουθενά στις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στην υγεία, ούτε σε εκείνες των εκπαιδευτικών, γι’ αυτό οι μισές από αυτές δεν μπήκαν καν στον κόπο να γράψουν μία ανακοίνωση για την Εργατική Πρωτομαγιά και ήταν άφαντες τη μέρα εκείνη. Το σύνθημα «Μετά θα λογαριστούμε» είναι ένα σύνθημα που ουσιαστικά αφήνει αφοπλισμένο το εργατικό και λαϊκό κίνημα και στο όνομα του «τερματισμού εξά­πλωσης της πανδημίας» κά­νει γαργάρα όλη την κυβερνητική πολιτική, όλα τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα.

Για το λόγο αυτό, οι δυνάμεις αυτές δεν είδαν ούτε μία στιγμή την καλλιέργεια ενός κλίματος μαζικού φόβου και τρομοϋστερίας, πάρα μόνο «μέτρα για τον περιορισμό της διάδοσης της πανδημίας». Ορισμένες εξ αυτών, έφτασαν μάλιστα στο θλιβερό σημείο να κά­νουν κριτική στην κυβέρνηση επειδή άργησε(!) -όπως έγραψαν- να πάρει το μέτρο της απαγόρευσης της κυκλοφορίας, ενώ άλλες έ­γραψαν πως «στις συνθήκες αυτές, η κυβέρνηση δε θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο». Δεν υπάρχει πιο τρανή από­δειξη πως το σύνθημα αυτό «δικαιολόγησε» όχι μόνο τα κυβερνητικά μέτρα, αλλά την ίδια την κυβερνητική προπαγάνδα που έσπειρε και σπέρνει καθημερινά το μαζικό εκφοβισμό και την τρομοκρατία, καθώς και τα αντιδραστικά ιδεολογήματα της «ατομικής ευθύνης» και της «εθνικής ομοψυχίας».
 
Φάνηκε, λοιπόν, ξεκάθαρα, πως η κυβέρνηση βρήκε «πρό­θυμους» υποστηρικτές του κλίματος «εθνικής συναίνεσης» όχι μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ (που σε όλους τους τόνους επεσήμανε πως αν ο ίδιος ήταν κυβέρνηση θα έπραττε τα ίδια) και το ΚΚΕ (που εξ αρχής τοποθετήθηκε με «αίσθημα ευθύνης», προτείνοντας ένα κάρο ρεφορμιστικές προτάσεις διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης), αλλά και σε οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Οι τελευταίες, μπροστά στο φόβο της εξά­πλωσης της πανδημίας (και ιδεολογικοποιώ­ντας στην πραγ­­μα­τικότητα τον δικό τους φό­βο), αποδέχτηκαν αμάσητα τα κυβερνητικά μέ­τρα, τονίζοντας πως τώρα ο λαός δεν έχει να ζητήσει λογαριασμό απ’ την κυβέρνηση, αλλά θα λογαριαστεί μαζί της μετά. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα.
 
Τώρα που το «μετά» έχει αρχίσει να φτάνει, φαίνεται πόση ηττοπάθεια και μοιρολατρία σπέρνει το σύνθημα αυτό στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Τώρα, που το ένα αντεργατικό μέτρο διαδέχεται το άλλο, που κόβονται μισθοί και μεροκάματα, που η δημόσια υγεία παραμένει τσακισμένη, που χιλιάδες εργαζό­μενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με την ανεργία και την ελαστική εργασία. Και φέρουν ευθύνη δυνάμεις που έφτασαν στο σημείο να απολογούνται για την κυβερνητική πολιτική και την κυρίαρχη προπαγάνδα, που έγραψαν ότι «…Ο χρόνος που κερδίζουμε μπορεί να σώσει ζωές, αν το κράτος κάνει αυτό που πρέπει. Και αν η κυβέρνηση δεν τον σπαταλά, χρεώνοντας τις ευθύνες στην ατομική συμπεριφορά. Γιατί η ατομική ευθύνη παίζει ρόλο στον περιορισμό της εξάπλωσης…».
Φέρουν ευθύνη γιατί, στο όνομα της υγειονομικής κρίσης, επέλεξαν να αφήσουν στο απυρόβλητο την κυβέρνηση και τα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα και να «λογαριαστούν μετά».
Όπως όμως έχει δείξει η ιστορία του κινήματος, οι λαϊκοί αγώνες δεν μετατίθενται κατά παραγγελία…