ΣΥΡΙΖΑ: Ψυχοθεραπεία

 

Λειτούργησε το ένστικτο της κομματικής αυτοσυντήρησης. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Με μια πολύ σύντομη ομιλία στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αντίλογο (υπήρξε ο μοναδικός ομιλητής), ο Τσίπρας κήρυξε τη λήξη του… τριήμερου πένθους (τόσο σύντομο πένθος ούτε για ηλικιωμένο 100 ετών, που πέθανε ήσυχος στο κρεβάτι του!) και κήρυξε την έναρξη της… αντεπίθεσης για τη… νίκη στις εκλογές της 25ης του Ιούνη.

Το χωρίς αντίλογο επιβλήθηκε από τον Τσίπρα. Γκρίνιαξαν κάποιοι, ο Βούτσης είπε πως «στη μάχη δεν πας με σιωπητήριο», έβαλε σε ψηφοφορία πρόταση να γίνουν τοποθετήσεις των μελών της ΚΕ, η οποία απορρίφθηκε πανηγυρικά (με ανάταση χεριών) και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος, με τα μούτρα ολωνών να φτάνουν στο πάτωμα. Α, να μην το ξεχάσουμε: σε μια εκδήλωση υψηλής… αριστερής δημοκρατικότητας, η Σβίγγου είπε σε όσους/ες ήθελαν να μιλήσουν, να γράψουν τις ομιλίες της και να τις στείλουν στον πρόεδρο! Είναι απορίας άξιο πώς δεν έπαθαν εγκεφαλικά οι παλιοί ευρωρεβιζιονιστές.

Εδώ που τα λέμε, για ένα αστικό κόμμα εξουσίας που παίζει την ίδια την πολιτική του επιβίωση ως τέτοιο, αυτή ήταν η ενδεδειγμένη λύση. Τι δημοκρατικές διαδικασίες και κουροφέξαλα; Αν μιλούσαν όλοι, θα γινόταν ένα σύστριγγλο με το οποίο θα διασκέδαζαν οι πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ από δεξιά κι από αριστερά. 

Τους φτάνει το σύστριγγλο στα ραδιοκάναλα, με τη Δούρου να χαρακτηρίζει «αηδιαστικές» τις δηλώσεις Παπαδημούλη που πρότεινε πλαισίωση του Τσίπρα με επιτυχημένα στελέχη, χωρίς να περιλαμβάνει σ’ αυτά και τη Δούρου, με τον Ξυδάκη να βρίζει το λαό με κοινωνικό και πολιτικό παχυδερμισμό που θα τον ζήλευε και η Μαρί Αντουανέτ, με την Τζάκρη να αποφαίνεται ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εσφαλμένη επικοινωνιακή καμπάνια» και με τον Μιθριδάτη (ναι, ναι, έγινε πολιτικό στέλεχος και ο ημισκούμπριος) να εγκαταλείπει το πεδίο όπου έχει διαπρέψει (τον φαλλοκρατισμό), να δηλώνει ότι «τέτοια ακραία εκλογική σεισμική δόνηση δεν έχω ξαναζήσει» και να καλεί «τον αρχηγό να πάρει την ευθύνη της αποτυχίας». Αντιλαμβάνεστε τι θα γινόταν στην ΚΕ, όπου θα έπαιρναν το λόγο έμπειρα πολιτικά στελέχη και όχι οι Τζακρομιθριδάτηδες.

Η ομιλία Τσίπρα είχε άφθονη επίδειξη μαγκιάς σε πρώτο ενικό πρόσωπο: «Δεν κρύβομαι. Με ξέρετε. Ποτέ δεν κρύφτηκα στην πολιτική μου διαδρομή. Στα δύσκολα δεν το έβαλα ποτέ στα πόδια. Ανέλαβα την ευθύνη και έδωσα τη μάχη», «Ξέρετε πως ποτέ δεν φοβήθηκα ούτε την κριτική ούτε την αυτοκριτική» (sic!), «Και θέλω να σας πω, για να είμαι απόλυτα καθαρός, ότι γι’ αυτό αναλαμβάνω εγώ αποκλειστικά την ευθύνη. Δεν ανήκει σε κανέναν άλλον. Σε εμένα ανήκει η ευθύνη γι’ αυτό», «Και θέλω σήμερα εδώ από την Κεντρική μας Επιτροπή να στείλω και ένα μήνυμα στις ελίτ και στα μεγάλα συμφέροντα που 10 χρόνια τώρα δεν έχουν κουραστεί να μας πολεμάνε και να με πολεμάνε», «Αναλαμβάνω, συντρόφισσες και σύντροφοι -και αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να σας περάσω-, αναλαμβάνω την ευθύνη μαζί σας να ηγηθώ και να ηγηθούμε μαζί αυτής της μάχης γιατί δεν φοβήθηκα ποτέ. Αναλαμβάνω και αναλαμβάνουμε την ευθύνη γιατί δεν φοβήθηκα και δεν φοβηθήκαμε ποτέ. Γιατί δεν δείλιασα και δεν δειλιάσαμε. Κυρίως, γιατί δεν λιποτακτήσαμε ποτέ από τα δύσκολα. Τα πιο δύσκολα. Τα πιο δύσκολα για τη χώρα, για την κοινωνία», «Κυρίως όμως αναλαμβάνω αυτή την ευθύνη γιατί αυτή η ευθύνη δεν αφορά εμένα προσωπικά, αφορά την κοινωνία, αφορά την κάθε Ελληνίδα και τον κάθε Ελληνα», «Η ευθύνη μου και η ευθύνη μας απέναντι στη χώρα και την Ιστορία είναι μεγάλη. Δεν φοβηθήκαμε ποτέ να την αναλάβουμε».

Οι «προεδρικοί» σηκώνονταν και χειροκροτούσαν σε κάθε τέτοια κορόνα, προσπαθώντας να μετατρέψουν τη συνεδρίαση σε ένα μεγάλο group therapy, αλλ’ εις μάτην.

Ο Τσίπρας προσπάθησε να συμμαζέψει κάπως όχι μόνο τους Ξυδάκηδες και τα συριζοτρόλ του Διαδικτύου, που βρίζουν τον ελληνικό λαό (ξεσηκώνοντας κύματα οργής και αγανάκτησης και κόβοντας τις γέφυρες με πάρα πολύ κόσμο), αλλά και τη δική του πρώτη τοποθέτηση το βράδυ της Κυριακής, στην οποία έριξε το βάρος της συντριπτικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στο ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25. Κάθησε με τους δικούς του και έφτιαξαν μια σύντομη (ο θεός να την κάνει) ανάλυση, συμπυκνώνοντας τα αίτια της ήττας σε τρία: 

1. «Τελικά η ΝΔ κατάφερε να επιβάλει την δική της ατζέντα στην προεκλογική αντιπαράθεση: την ατζέντα του φόβου». Και η «μιντιακή υπεροπλία» που είχε έπαιξε «καθοριστικό ρόλο στην επιβολή της προεκλογικής ατζέντας» με τη συμβολή και των «λαθών» του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των κομμάτων της ήσσονος αντιπολίτευσης «που είχαν το κύριο, θα έλεγα, μέτωπο -δεν ήταν διμέτωπος-, ήταν με κύριο μέτωπο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ».
2. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπιζόταν αναγκαστικά «μια στρατηγικής που, εξαιτίας της άρνησης των άλλων προοδευτικών δυνάμεων, αντικειμενικά δεν μπορούσε να περπατήσει. Τη στρατηγική της απλής αναλογικής και της κυβέρνησης προοδευτικής συνεργασίας». Κατά τον Τσίπρα και την παρέα του, «το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα αποτέλεσε τελικά μια στρατηγική ήττα της απλής αναλογικής και ταυτόχρονα μια ήττα της στρατηγικής μας για την απλή αναλογική», γιατί «η διαρκής άρνηση των προοδευτικών δυνάμεων έδινε την εικόνα μιας μη ρεαλιστικής και άρα αναξιόπιστης πρότασης διακυβέρνησης».
3. «Η τρίτη αιτία, κατά την άποψή μου, είναι η εικόνα μας. Η εικόνα του κόμματος. Η εικόνα μας ως συλλογικού υποκειμένου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ιδίως όμως τις κρίσιμες μέρες πριν την κάλπη. Δεν ήταν μια εικόνα που εξέπεμπε συνοχή, ευθύνη, συγκρότηση. Οι άστοχες δημόσιες τοποθετήσεις ακόμα και τις τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές, οι παλινωδίες, το έλλειμμα υπευθυνότητας, ακόμα και αντίληψης του πόσο καχύποπτο ήταν το εκλογικό σώμα απέναντί μας, πόσο ρευστό και ευμετάβλητο, μας κόστισαν ακριβά».

Ολ’ αυτά, βέβαια, είχαν ειπωθεί και κατά το… τριήμερο του πένθους. Δεν είπε τίποτα καινούργιο ο Τσίπρας, απλά τα μάζεψε όλα μαζί: φταίνε τα άλλα «προοδευτικά κόμματα», αλλά φταίμε λίγο κι εμείς! Μια απορία έχουμε: αφού ηττήθηκε η στρατηγική της απλής αναλογικής (που είναι νόθα απλή αναλογική, για να μην ξεχνιόμαστε) και της «προοδευτικής κυβέρνησης», με τι στρατηγική θα προσέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιούνη; Με στρατηγική αυτοδυναμίας; ΝΔ ή Συριζα, Τσίπρας ή Μητσοτάκης;

Δεν κάνουμε πλάκα, το ερώτημα προκύπτει από την ομιλία του Τσίπρα, η οποία θα αποκάλυπτε σύγχυση φρενών, αν δεν ήταν πρόστυχα τυλιγμένη μέσα σε ένα νεφέλωμα ασάφειας.

«Είναι ζήτημα ζωής να ανατραπεί αυτός ο συσχετισμός. Να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να ανατραπεί αυτός ο συσχετισμός», είπε ο Τσίπρας. Και συμπλήρωσε: «Αυτό που απαιτείται είναι, θα έλεγα, μια δημοκρατική πανστρατιά για να ενισχύσουμε την προοδευτική παράταξη έναντι μιας Δεξιάς που, εάν δεν αποτραπεί στη δεύτερη κάλπη, θα είναι και ανεξέλεγκτη και εκδικητική». Δηλαδή, στόχος είναι να κλείσει η ψαλίδα ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, με την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ. Προηγουμένως είχε πει ότι «το σχέδιο του Μητσοτάκη είναι να κερδίσει όχι την αυτοδυναμία, αλλά την παντοδυναμία, που θα του επιτρέψει να προχωρήσει ακόμα και σε αλλαγές στο Σύνταγμα, σε βαθιά συντηρητική κατεύθυνση. Και εάν του δοθεί η ευκαιρία, να μην έχει καν αντίπαλο. Να ξεμπερδέψει με τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι ο μόνος πολιτικός αντίπαλος που μπορεί να τον εμποδίσει και που μπορεί να δώσει μάχες για να υπερασπιστεί το κοινωνικό κράτος, τη δημόσια Υγεία, την Παιδεία, τα εργασιακά δικαιώματα». Και ότι «εάν επαναληφθεί αυτός ο συσχετισμός στην κάλπη της ενισχυμένης, μάλιστα, αναλογικής, θα έχουμε μια απολύτως παντοδύναμη και ανεξέλεγκτη κυβέρνηση… Λευκή επιταγή σε μια παράταξη που δεν κρύβει τις προθέσεις της. Ασφυξία και ανωμαλία στη λειτουργία της δημοκρατίας. Ενα ανεξέλεγκτο ηγεμόνα πρωθυπουργό, μια νομιμοποιημένη πλέον και από τη λαϊκή εντολή ατζέντα σαρωτικών αλλαγών για τα κοινωνικά δικαιώματα».

Δεν έθεσε, δηλαδή, στόχο νίκης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά στόχο περιορισμού της νίκης της ΝΔ. Κλείνοντας, όμως, άλλαξε το… αφήγημα: «Δεν πετάμε στα σύννεφα, αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες. Σεβόμαστε το προχθεσινό αποτέλεσμα. Αλλά σε αυτό τον αγώνα θέλω να σας καλέσω να μην πάμε για να χάσουμε, να μην πάμε για να κρατήσουμε τα ποσοστά μας, για να κρατήσουμε τις θέσεις μας, για να έχουμε μια ισχυρή αντιπολίτευση. Σας καλώ σε αυτό τον αγώνα να πάμε για να αναμετρηθούμε με τη Δεξιά και να διεκδικήσουμε κάθε ψήφο και κάθε πιθανότητα να κερδίσουμε όχι για να χάσουμε… Είμαστε εδώ γενιές μαχών, γενιές αγωνιστών, γενιές νικητών. Θα τη δώσουμε αυτή τη μάχη για να την κερδίσουμε. Και θα τα καταφέρουμε. Καλό μας αγώνα. Καλή δύναμη αυτές τις 30 μέρες. Πάμε για να νικήσουμε»!

Tελικά γιατί πάνε; Για να περιορίσουν τη ΝΔ ή για να κερδίσουν και να πάρουν την κυβέρνηση; Γι’ αυτό σας λέμε, όλο αυτό, η συνεδρίαση της ΚΕ, που δεν ήταν συνεδρίαση αλλά ομιλία του αρχηγού, ήταν ένα μεγάλο group therapy. Πλην όμως της απελπισίας, γιατί τα τραύματα είναι βαθιά.

«Δεν ξέρω εάν όλοι το έχουν εμπεδώσει: ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία είναι και θα παραμείνει κόμμα εξουσίας, όχι διαμαρτυρίας. Οχι διαμαρτυρίας. Οχι συμπλήρωμα. Συμπλήρωμα στις κυβερνήσεις της Δεξιάς. Κόμμα εξουσίας. Ούτε συμπλήρωμα της Δεξιάς ούτε κόμμα διαμαρτυρίας», είπε ο Τσίπρας. Εμείς τι να πούμε; Μένει να δούμε αν θα σώσει την παρτίδα ή θα ξεφουσκώσει με την ίδια ταχύτητα που φούσκωσε μεταξύ 2012 και 2015.