Η ηγεσία του ΚΚΕ «τιμά» την αντιφασιστική νίκη των λαών … απορρίπτονταςόλη την ιδεολογική και πολιτική γραμμή του κομμουνιστικού κινήματος!

 

Η ΚΕ του ΚΚΕ δημοσιοποίησε πριν λίγες μέρες τη Διακήρυξή της για τα 80 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Η Διακήρυξη αυτή είναι γραμμένη με δύο «χέρια»: το ένα εξυμνεί την Αντιφασιστική Νίκη, την εκθειάζει και την επαινεί -όπως κάνει για χρόνια η ηγεσία του ΚΚΕ, αντλώντας καρπούς από το μεγαλείο της- και με το άλλο την κατακεραυνώνει, αποδομώντας ουσιαστικά το πραγματικό και ιστορικό της περιεχόμενο. Η ηγεσία του ΚΚΕ εξυμνεί τα γνωρίσματα του ηρωισμού, των θυσιών, του μεγαλείου του αγώνα της Αντιφασιστικής Νίκης, αλλά τις εσωτερικές αιτίες, τη γραμμή του Κομμουνιστικού Κινήματος -που αποτέλεσε τον κινητήριο μοχλό πάνω στον οποίο εκδηλώθηκε ο αντιφασιστικός αγώνας και επήλθε η νίκη- τις απορρίπτει και τις πολεμά.

Ολόκληρο τον προσανατολισμό της Σοβιετικής Ένωσης, του Στάλιν, της Γ΄ Διεθνούς, του Κομμουνιστικού Κινήματος για τον φασισμό, τον πόλεμο, τον χαρακτήρα του, για το ρόλο και τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών Δυνάμεων, για τα αντιφασιστικά και λαϊκά μέτωπα, για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και τα λενινιστικά επαναστατικά στάδια προς τη σοσιαλιστική επανάσταση και τον σοσιαλισμό, όλα αυτά για την ηγεσία του ΚΚΕ αποτελούν «λάθος προσανατολισμό», μία κατεύθυνση που έβλαψε το κίνημα και το οδήγησε -κατά την άποψή τους- σε λανθασμένο δρόμο.

Ο Στάλιν συνόψισε τη θέση του κινήματος για τον χαρακτήρα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου με την εξής τοποθέτηση:
«…ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ενάντια στα κράτη του Άξονα, σε διάκριση με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσέλαβε εξαρχής τον χαρακτήρα αντιφασιστικού και απελευθερωτικού πολέμου. Ένα από τα καθήκοντα αυτού του πολέμου ήταν και η αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο δεν μπορούσε παρά να ενισχύσει -και πράγματι ενίσχυσε- τον αντιφασιστικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου».

Η ηγεσία του ΚΚΕ διορθώνει το Στάλιν υποτίθεται από τα αριστερά στη Διακήρυξή της λέγοντας:
«Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν, όπως και νωρίτερα ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος… ιμπεριαλιστικός».
«Τα καπιταλιστικά κράτη της Αντιφασιστικής Συμμαχίας και οι αστικές οργανώσεις που συνεργάζονταν μαζί τους συνέχισαν να διεξάγουν έναν άδικο πόλεμο…».

Από όλη την ιδεολογική και πολιτική στρατηγική που υιοθέτησε το Κομμουνιστικό Κίνημα και αποτυπώθηκε στις αποφάσεις της Γ΄ Διεθνούς τις δεκαετίες του ’20, του ’30 και του ’40, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Όχι μόνο για την περίοδο του Στάλιν, αλλά και για την προηγούμενη, όταν στο τιμόνι της Διεθνούς ήταν ο Λένιν.

Γράφει στο κείμενο της διακήρυξης της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 80 χρόνια:
«… εκτιμούμε ότι προβλήματα ιδεολογικής – πολιτικής και στρατηγικής ενότητας εκδηλώθηκαν σε όλη την πορεία της Κομμουνιστικής Διεθνούς σχετικά με τον χαρακτήρα της επιδιωκόμενης επανάστασης, τον χαρακτήρα του επερχόμενου πολέμου και τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία και γενικότερα στις αστικές δυνάμεις».
«Μια σειρά από προβληματικές επεξεργασίες της Κομμουνιστικής Διεθνούς εξαρτούσαν τον στρατηγικό στόχο των Κομμουνιστικών Κομμάτων από το επίπεδο της καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης στο κράτος όπου δρούσαν».
«… υποτιμήθηκαν τα ενιαία χαρακτηριστικά της εποχής του μονοπωλιακού καπιταλισμού ως εποχής επαναστατικού περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό και προτάχθηκαν σε πολλές χώρες η στρατηγική των σταδίων και η συνακόλουθη συνεργασία των Κομμουνιστικών Κομμάτων με σοσιαλδημοκρατικές και άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις».
«… το 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1928) προχώρησε σε μια κατάταξη των κρατών ανάλογα με το επίπεδο καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης και πρότεινε αντίστοιχα διαφορετική στρατηγική των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Τα προβλήματα ιδεολογικής – πολιτικής και στρατηγικής ενότητας διογκώθηκαν μετά την αναρρίχηση του ναζισμού στην κυβερνητική εξουσία στη Γερμανία».
«… στην καπιταλιστική Δύση τα ΚΚ δεν διαμόρφωσαν στρατηγική μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Δεν εκτίμησαν ότι η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας περιεχόταν στον αντιφασιστικό – απελευθερωτικό χαρακτήρα του ένοπλου αγώνα σε μια σειρά χώρες, ώστε να θέσουν στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας…».
«… υπό το βάρος και της στρατηγικής των σταδίων, που είχε ως συνέπεια και τον διαχωρισμό των αστικών δυνάμεων σε προοδευτικές και συντηρητικές, θεωρητικοποιήθηκε λαθεμένα ο διαχωρισμός του φασισμού από την καπιταλιστική του μήτρα, γεγονός που επέφερε αλλαγές στη στρατηγική της Κομμουνιστικής Διεθνούς».
«Αποτιμήθηκε ως κυρίαρχο διακύβευμα της εποχής όχι η επιλογή ανάμεσα στην αστική και στη σοσιαλιστική δημοκρατία, αλλά αυτή ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και στον φασισμό».
«… παραμερίστηκαν τα συμπεράσματα για τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμα χειρότερα, εγκρίθηκε μια πιθανή συνένωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων με τα σοσιαλδημοκρατικά».
«Ο … Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, … κάλεσε τους κομμουνιστές να μη θέτουν τον στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης, αλλά να τεθούν επικεφαλής των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, διαμορφώνοντας συμμαχίες με όσους επιθυμούσαν να αγωνιστούν ενάντια στον Άξονα».
«… οι αστικές αντιφασιστικές δυνάμεις έδρασαν με γνώμονα όχι μόνο τα άμεσα αλλά και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Δυστυχώς, δεν έπραξαν το ίδιο και τα ΚΚ».
«… το σκεπτικό και η γραμμή της απόφασης αυτοδιάλυσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Μάης 1943), που αποτελούσε συνέπεια της έως τότε ακολουθούμενης στρατηγικής, δεν προωθούσε την εργατική – λαϊκή πάλη κατά του φασισμού σε σύνδεση με τον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία που τον γέννησε».
«Δεν κατηύθυνε τα Κομμουνιστικά Κόμματα να προετοιμάσουν την αντεπίθεσή τους σε συνθήκες κρίσης της καπιταλιστικής εξουσίας…».
«… δεν έγινε εφικτό στις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης που διαμόρφωσε ο πόλεμος να οργανωθούν σοσιαλιστικές επαναστάσεις».
«… τα καπιταλιστικά κράτη της αντιχιτλερικής συμμαχίας … διευκολύνθηκαν από τη στρατηγική των Κομμουνιστικών Κομμάτων, αφού αυτά συμμετείχαν στις μεταπολεμικές κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, θεωρώντας ότι προσέφεραν δυνατότητες ειρηνικής μετάβασης στον σοσιαλισμό».
«Η επίτευξη των στόχων της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής είχε ανάγκη από τη στήριξη της σοσιαλδημοκρατίας σε πολλές φάσεις του Μεσοπολέμου. Η τελευταία, όμως, ασκούσε ιδεολογικές – πολιτικές πιέσεις στην Κομμουνιστική Διεθνή, άμεσα ή μέσω των Κομμουνιστικών Κομμάτων των καπιταλιστικών κρατών».
«… οι ανάγκες της σοβιετικής άμυνας μεταφράστηκαν και σε νέο προσανατολισμό της Κομμουνιστικής Διεθνούς».
«Αν και οι συγκεκριμένες τοποθετήσεις ήταν σωστές, ανακύκλωναν τον φαύλο κύκλο προσαρμογής των Αποφάσεων της Κομμουνιστικής Διεθνούς στις απαιτήσεις της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής».
«… στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων με τα καπιταλιστικά κράτη της Αντιφασιστικής Συμμαχίας, η Σοβιετική Ένωση προσανατόλισε τις επιλογές της κυρίως στον στόχο να μη μετατραπούν τα γειτονικά της κράτη σε αντισοβιετικό ορμητήριο».
«Η απελευθέρωση αυτών των χωρών (των σοσιαλιστικών χωρών της Ανατολικής Ευρώπης) από τις δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού, … συνδυάζονταν με τη συνύπαρξη στις μεταπολεμικές κυβερνήσεις των κομμουνιστών με τους σοσιαλδημοκράτες και άλλες αστικές δυνάμεις, γεγονός που απέτρεπε να θιχτούν οι υλικές βάσεις της καπιταλιστικής εξουσίας, η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Το γεγονός αυτό είχε ιδιαίτερα αρνητικό αντίκτυπο στην εξέλιξη της ταξικής πάλης στις μετέπειτα χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και στη σχέση τους με την ΕΣΣΔ».

Αυτά τα εκτεταμένα αποσπάσματα που παραθέσαμε από τη διακήρυξη για τα 80 χρόνια της αντιφασιστικής νίκης της ΚΕ του ΚΚΕ δεν αφήνουν καμία παρανόηση και καμία αμφιβολία για τη συνολική απόρριψη της γενικής γραμμής του κομμουνιστικού κινήματος πριν… και πολύ πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Η διακήρυξη του ΚΚΕ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι:

«Η μέχρι τώρα μελέτη της Ιστορίας του Κόμματός μας και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος δείχνει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η έλλειψη ιδεολογικής – πολιτικής και οργανωτικής ετοιμότητας των Κομμουνιστικών Κομμάτων, ώστε σε επαναστατικές συνθήκες να κατευθύνουν την εργατική – λαϊκή εξέγερση στην ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας».

Η ηγεσία του ΚΚΕ προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να πείσει παλιούς και νέους αγωνιστές ότι, μέσα από μελέτη, έχει «διορθώσει» την επαναστατική θεωρία του κόμματος. Ισχυρίζεται ότι έχει ξεπεράσει τον αντισταλινισμό προηγούμενων δεκαετιών και ότι κριτικά – δημιουργικά προσεγγίζει όλη την ιστορία του κινήματος, καθώς και την περίοδο που ηγήθηκε ο Στάλιν.

Στην πραγματικότητα, όμως, αναπαράγει και προωθεί τις χρεοκοπημένες θέσεις του διεθνούς και εγχώριου τροτσκισμού, παραποιεί, διαστρεβλώνει και συκοφαντεί τη γραμμή της Γ΄ Διεθνούς και προβάλλει σήμερα τα επιχειρήματα που το κομμουνιστικό κίνημα τότε απέρριψε.

Το ΚΚΕ σήμερα προβάλλει απόψεις που τότε καταπολεμήθηκαν και απορρίφθηκαν μέσα από την εξέλιξη των μεγάλων ταξικών συγκρούσεων. Από τον χυδαίο αντισταλινισμό της χρουτσιωφικής και μπρεζνιεφικής περιόδου της, η ηγεσία του ΚΚΕ περνά σε έναν «ραφιναρισμένο» αντισταλινισμό, μια «κριτική από τα αριστερά», που στην πραγματικότητα αποτελεί συνολική απόρριψη της γραμμής που διαμόρφωσε το Κομμουνιστικό Κίνημα την περίοδο του Στάλιν.

Σε ένα κείμενο πάνω από 10 χιλιάδες λέξεις για την Αντιφασιστική Νίκη, το ΚΚΕ δεν αφιερώνει ούτε μία φράση για την παγκόσμια μεταπολεμική κατάσταση που αυτή δημιούργησε. Και δεν το κάνει, όχι γιατί το ξέχασε, αλλά γιατί αυτό θα αναιρούσε τα συμπεράσματα που θέλει να προβάλει.

Η αξία της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης είναι διπλή: απελευθέρωσε την ανθρωπότητα από τον μαύρο φασισμό και παράλληλα άνοιξε πλατιά τον δρόμο της χειραφέτησης από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού. Μετά τον πόλεμο, η ΕΣΣΔ δεν ήταν πια το μόνο σοσιαλιστικό κράτος. Δίπλα της στάθηκαν οι Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης που ακολούθησαν το δρόμο του σοσιαλισμού. Ανάμεσά τους και η Βουλγαρία, με ηγέτη τον Δημητρόφ, τον οποίο τώρα το ΚΚΕ καταγγέλλει ότι τάχα έλεγε στους κομμουνιστές να μην κάνουν σοσιαλιστικές επαναστάσεις!

Μετά τη νίκη της Κινεζικής Επανάστασης, όπου ο Μάο Τσε Τουνγκ και το κινέζικο κόμμα εφάρμοσε με αριστοτεχνικό τρόπο, στις συνθήκες της Κίνας, τον προσανατολισμό της Γ΄ Διεθνούς για το αντιφασιστικό μέτωπο, το 1/3 της ανθρωπότητας βάδιζε στο δρόμο του σοσιαλισμού. Το κομμουνιστικό κίνημα γνώρισε παντού τη μεγαλύτερη ανάπτυξή του και το κύρος των κομμουνιστικών ιδεών, κομμάτων και ηγετών απλώθηκε σε πρωτοφανή επίπεδα.

Κάτω από τον απόηχο της αντιφασιστικής νίκης και της Κινεζικής Επανάστασης, τα αντιαποικιακά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Ασία, τη Λατινική Αμερική και την Αφρική ανέπτυξαν μεγάλους επαναστατικούς αγώνες τραντάζοντας το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, τα κομμουνιστικά κόμματα και κινήματα βρέθηκαν στη μεγαλύτερη άνθησή τους, συσπειρώνοντας τα πλατιά λαϊκά στρώματα και καθοδηγώντας μεγάλους και πολύμορφους ταξικούς αγώνες.

Αν κάποιος βρέθηκε σε δύσκολη θέση και κατάσταση αδυναμίας, αυτός δεν ήταν το κομμουνιστικό κίνημα, όπως το παρουσιάζει το ΚΚΕ, αλλά το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, το οποίο έχανε ζώνες επιρροής και περιοριζόταν ο ορίζοντας της αποικιακής καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Ρωμαλέα επαναστατικά, λαϊκά και εργατικά κινήματα ξεπηδούσαν παντού και πρόβαλλαν διεκδικήσεις, ενώ το ιμπεριαλιστικό σύστημα κατέφευγε όλο και περισσότερο στην τρομοκρατία των ατομικών βομβών, στον εκφασισμό του μακαρθισμού, στα πραξικοπήματα και στις στρατιωτικές επεμβάσεις.

Το σοσιαλιστικό στρατόπεδο εξαπλωνόταν και κέρδιζε έδαφος. Το ιμπεριαλιστικό σύστημα στριμωχνόταν και έχανε. Οι κομμουνιστικές ιδέες εξαπλώνονταν, ενώ οι αστικές περιορίζονταν. Αυτή είναι η εικόνα του μεταπολεμικού κόσμου -και όμως, το ΚΚΕ θεώρησε πως δεν αξίζει να γραφτεί ούτε μία λέξη γι’ αυτήν. Κι όμως, αυτή η εικόνα είναι απότοκος και αποτέλεσμα της αντιφασιστικής νίκης, της ιδεολογικής και πολιτικής γραμμής που σφραγίστηκε από τον Στάλιν και την Τρίτη Διεθνή.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για το κομμουνιστικό κίνημα δεν ήταν -όπως ισχυρίζεται το ΚΚΕ- η εφαρμογή αυτής της γραμμής, αλλά η ανατροπή της. Αυτή που εκδηλώθηκε στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και σήμανε την απαρχή της παγκόσμιας υποχώρησης του κινήματος μέχρι και σήμερα. Σήμανε την ανατροπή του σοσιαλισμού, την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και σε μια σειρά άλλες σοσιαλιστικές χώρες, σήμανε την κυριαρχία του ρεβιζιονισμού μέσα στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του κινήματος, σύμφωνα με την ηγεσία του ΚΚΕ, εντοπίζεται στην περίοδο του Στάλιν και της Γ΄ Διεθνούς, και ειδικότερα στην «έλλειψη ετοιμότητας για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας». Όχι όμως στο γεγονός ότι, αφού αυτή η καπιταλιστική εξουσία είχε ανατραπεί σε μια σειρά νέες χώρες -χάρη στη συμβολή του Στάλιν και στις βάσεις που έβαλε η Γ΄ Διεθνής- αυτό που εντέλει ανατράπηκε ήταν ο σοσιαλισμός.

Και δεν είναι, για το ΚΚΕ, το μεγαλύτερο πρόβλημα η κυριαρχία του ρεβιζιονισμού του Χρουστσόφ, του Μπρέζνιεφ και του Γκορμπατσόφ που ανέτρεψαν τα πάντα, αλλά… ο Στάλιν και ο Δημητρόφ!

Η ηγεσία του ΚΚΕ προσπαθεί να αποσείσει τις ευθύνες και το στίγμα που ανεξίτηλα τη βαραίνουν για τις υπηρεσίες που προσέφερε στις δυνάμεις που διέλυσαν τον σοσιαλισμό και το διεθνές επαναστατικό κίνημα. Θέλει να συγκαλύψει ότι αποτέλεσε, στη χώρα μας, τη φωνή των σοβιετικών ρεβιζιονιστών και της πολιτικής τους, η οποία για δεκαετίες αποδομούσε συστηματικά το σοσιαλισμό και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

Η ηγεσία του ΚΚΕ θέλει να ξεχαστεί το γεγονός ότι έδινε θερμά συγχαρητήρια στον Γκορμπατσόφ, ακόμη και λίγες μέρες πριν υποσταλεί η κόκκινη σημαία και κηρυχθεί το τέλος του ψευτοσοσιαλισμού που το κόμμα αυτό τόσο πιστά υπηρέτησε.