Δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα του ’15

 

Η ηγεσία του ΚΚΕ κρύβει τις δικές της μεγάλες ευθύνες για την εξαπάτηση από την «πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς»

Εκτενής συζήτηση γίνεται το τελευταίο διάστημα, με αφορμή το κλείσιμο δέκα χρόνων από το δημοψήφισμα του 2015, την απειλή της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, το περίφημο Grexit, την «κυβέρνηση της πρώτη φορά αριστεράς» και τα όσα ακολούθησαν.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, μέσα από πολυσέλιδα αφιερώματα στο ριζοσπάστη και σε αναλυτικές ομιλίες των στελεχών της εμφανίζεται δικαιωμένη για τις πολιτικές θέσεις που πρόβαλε και για τη στάση που τήρησε σε όλη αυτή την περίοδο.

Μιλάμε για την περίοδο της επιβολής των μνημονίων από τις ξένες δυνάμεις της ΕΕ και του ΔΝΤ και των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων, την περίοδο της ραγδαίας πτώσης του βιοτικού επιπέδου του λαού, της ανελέητης υφαρπαγής πολύχρονων κατακτήσεων, την περίοδο της απροκάλυπτης ξενοκρατίας και του ξεσπάσματος μεγάλων μαζικών αντιμνημονιακών αγώνων. Την περίοδο όπου εκδηλώθηκε μια πρωτοφανής πολιτική αποδέσμευση πλατιών λαϊκών στρωμάτων και μια μεγάλη πολιτική κρίση του αστικού συστήματος, όπου τα κόμματα του δικομματισμού από μια εκλογική δύναμη του 75% το 2009, βρέθηκαν στο 32% το Μάιο του 2012.

Μιλάμε για την περίοδο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ από το 4,5 % των εκλογών του 2009 βρέθηκε στην κυβέρνηση το 2015, αξιοποιώντας τους μεγάλους μαζικούς και παρατεταμένους αγώνες, το παλλαϊκό κλίμα ενάντια στα μνημόνια και τον έλεγχο αποικιακού τύπου που επιβλήθηκε στη χώρα και στο λαό. Για να αποτελέσει τη χρυσή εφεδρεία του αστικού συστήματος, να κάνει τη «βρόμικη δουλειά» και να το βγάλει από τη δύσκολη θέση.

Κομπάζει το ΚΚΕ πως είχε τη σωστή γραμμή και πως δικαιώθηκε από τις εξελίξεις, ιδιαίτερα απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και τον πραγματικά ψευτοαριστερό χαρακτήρα του.

Πόσο δίκιο μπορεί να έχει η ηγεσία του ΚΚΕ για τους ισχυρισμούς της, όταν την περίοδο αυτή, που χαρακτηρίστηκε από την επιβολή των βάρβαρων μνημονίων και το ξεδίπλωμα των μεγάλων αντιμνημονιακών αγώνων, πρόβαλε τη θέση ότι το δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο είναι ψεύτικο και πλαστό;

Ότι το ΚΚΕ δεν κάνει και δεν ξεπέφτει στον αντιμνημονιακό αγώνα, αλλά θέτει στο προσκήνιο και στην ημερήσια διάταξη, το κύριο που είναι η λαϊκή εξουσία, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και η αντικαπιταλιστική αλλαγή του συστήματος.

Ακόμη και τώρα, δέκα χρόνια μετά, στην ομιλία της η Παπαρήγα, κουνάει το δάχτυλο στο λαό και εκεί μεταθέτει τις ευθύνες, στο λαό, που δε στάθηκε στο ύψος των αντικαπιταλιστικών απαιτήσεων που ήθελε το ΚΚΕ.

Λέει η Παπαρήγα πριν από λίγες μέρες: «Το ΚΚΕ, το 2012, υπογράμμισε και σωστά, ότι οι μεγάλες απώλειες των δύο κομμάτων εξέφραζαν κορυφαία λαϊκή δυσαρέσκεια, σε βάρος των δύο βασικών αστικών κομμάτων, που δεν συνοδεύονταν όμως από την αντίθεση και καταδίκη της γενικής πολιτικής τους γραμμής που γέννησε τις μνημονιακές τους επιλογές. Άρα δεν είχαμε καθολικό ριζοσπαστικό, προοδευτικό και εννοείται αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα της ψήφου…» (Ριζοσπάστης, 13 /7/25).

Του έπεφτε λίγο του ΚΚΕ ότι πλατύτατες δυνάμεις εργαζομένων κατά κύματα αποδεσμεύονταν από τα μεγάλα αστικά κόμματα και έμπαιναν σε μεγάλους απεργιακούς αγώνες και λοιδορούσε το ΚΚΕ τους αγώνες αυτούς, τους αντιμνημονιακούς, ότι είναι λειψοί, περιορισμένης σημασίας και κινούνται κάτω από ψεύτικα διλήμματα και μετέθετε τον πήχη των απαιτήσεων στο ύψος του γενικού αντικαπιταλιστικού αγώνα, για την αλλαγή του συ­στήματος.

Στο εργατικό κίνημα που σήκωνε ανάστημα, οι δυνάμεις του ΚΚΕ έθεταν όλη την πλατφόρμα της διάσπασης, θέτοντας τα δικά τους ξεχωριστά πολιτικά πλαίσια για τη λαϊκή εξουσία, αντιπαραθετικά με τα αιτήματα πάλης ενάντια στα μνημόνια που συνένωναν τους εργαζομένους και φυσικά με τη γνωστή πολιτική της διάσπασης οδηγούσε τον κόσμο του σε χωριστές πλατείες και συγκεντρώσεις.

Στην πραγματικότητα το ΚΚΕ πίσω από μια τέτοια γενική και κούφια αντικαπιταλιστική ρητορική, αγνοώντας και γυρίζοντας την πλάτη στα πραγματικά προβλήματα που εκδηλώθηκαν με τη μορφή των μνημονίων, άνοιξε το δρόμο στις δυνάμεις δεξιά και «αριστερά» και κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ, που ήρθε με τη μάσκα της αντιμνημονιακής δύναμης να καπηλευτεί αυτούς τους αγώνες και τα αντιμνημονιακά αισθήματα του λαού και να οδηγήσει τις εξελίξεις εκεί που τις οδήγησε.

Παράλληλα, την ίδια στιγμή που το ΚΚΕ πρόβαλε ότι το κύριο δεν είναι τα μνημόνια αλλά η λαϊκή εξουσία, τον Οκτώβρη του 2012 συγκέντρωνε υπογραφές, να τις καταθέσει στο κοινοβούλιο για να καταργήσει το κοινοβούλιο …τα μνημόνια!!!

Την ίδια περίοδο, το 2012, η Παπαρήγα διατυμπάνιζε πως: «Εμείς δεν είμαστε κόμμα της Αριστεράς, είμαστε κομμουνιστές», θέτοντας και πάλι τον πήχη ψηλά και ανοίγοντας και πάλι το δρόμο στον «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ να προσεγγίσει πλατιά στρώματα που αποδεσμεύονταν από τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα.

Στην κορύφωση των μεγάλων αντιμνημονιακών αγώνων, που εκδηλώθηκαν το 2010 και ’11, αντί να κατευθύνει το κόμμα της και το λαό προς την ενίσχυση, την κλιμάκωση και την καλύτερη οργάνωσή τους, η Παπαρήγα από το Σύνταγμα τον Απρίλη του 2011 δήλωνε πως: «Οι εκλογές μπορούν να σπρώξουν τα πράγματα προς τα εμπρός….».

Και από το βήμα της ίδιας συγκέντρωσης έλεγε πως: «Ενόψει εκλογών, τώρα ή στον κανονικό χρόνο αρχίζει ο βομβαρδισμός της δήθεν καταστροφής, αν δεν σχηματίζεται εύκολα σταθερή κυβέρνηση ή αν υπάρξει πολιτική αστάθεια. Μια τέτοια εξέλιξη δίνει τη δυνατότητα να βάλει ο λαός τη δική του σφραγίδα, να πάρει όλη την υπόθεση στα χέρια του, προς τη ριζική αλλαγή, για τη δική του εργατική, λαϊκή εξουσία».

Όχι μόνο έσπρωχνε το ΚΚΕ προς τις εκλογές και τις εκλογικές αυταπάτες, αποπροσανατολίζοντας από την αγωνιστική διέξοδο, αλλά εξυπηρετούσε και το αστικό σύστημα προς της εκλογική εκτόνωση, και το ΣΥΡΙΖΑ που πρόβαλλε διακαώς το αίτημα των εκλογών για να πάρει την κυβερνητική εξουσία, όπως και έγινε στη συνέχεια.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά το ΚΚΕ καλλιεργούσε στην κρίσιμη ώρα -σαν ηχώ του ΣΥΡΙΖΑ- την κορυφαία ρεφορμιστική εξαπάτηση ότι τάχα με τις εκλογικές διαδικασίες θα επέλθουν ριζικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές.

Αμέσως μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012, η Παπαρήγα σε συνέντευξη τύπου ζητούσε αμετανόητα, όχι συνέχιση των αγώνων, αλλά και πάλι εκλογές «για να διορθώσει ο λαός την ψήφο του».

Καταγγέλλει το ΚΚΕ πως «ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στάση του ξέπλυνε τις αμαρτίες της ΕΕ» και ισχυρίζεται πως αυτό κράτησε ψηλά τη σημαία της πάλης απέναντι στην ΕΕ.

Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε κόμμα της ευρωδουλείας, όχι μόνο πριν δέκα χρόνια, αλλά και παλιότερα όταν ήταν με το ΚΚΕ στα πλαίσια του ενιαίου κόμματος του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου όπως λεγότανε, που όλοι μαζί τότε αφαίρεσαν κάθε αναφορά για την έξοδο της χώρας από την ΕΕ προβάλλοντας το σύνθημα της πάλης ενάντια στις συνέπειες από την παραμονή της χώρας στην ΕΕ.

Πόσο όμως αποτελεί συνεπή πάλη ενάντια στην ΕΕ, όταν το ΚΚΕ πρόβαλε τους ισχυρισμούς ότι η έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφική;
Αυτό υπογράμμιζε η Παπαρήγα σε συνέντευξή της στον Παπαδάκη: «Η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική» (Ριζοσπάστης, 31-5-2011), αλλά και ο Κουτσούμπας στη Σύρο: «Είμαστε, επίσης, κάθετα αντίθετοι, και δεν είναι αντίφαση αυτό, με το να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ αυτή τη στιγμή και να επιστρέψει σε ένα εθνικό νόμισμα» (Ριζοσπάστης 26-7-2015).

Όταν το Φλεβάρη του 2012 ρωτήθηκε στην εκπομπή του Χατζηνικολάου ο Κουτσούμπας: «Αν ο Παπανδρέου το 2010 αντί να βγει και να πει για το πρώτο μνημόνιο έβγαινε και έλεγε διαγράφω μονομερώς το χρέος. Ποια θα ήταν η επόμενη μέρα;», να τι απάντησε: «Χρεοκοπία θα ήταν. […] Μα, αν φύγεις μόνο από το ευρώ, την ευρωζώνη, χωρίς να φύγεις από την ΕΕ και χωρίς να έχεις τα εργαλεία – προσέξτε αυτό πρέπει να καταλάβει και ο κόσμος. Να έχεις τα εργαλεία, πρέπει να κοινωνικοποιήσεις επιχειρήσεις, τη βαριά βιομηχανία. Πρέπει να την πάρει στα χέρια του ο λαός, τον πλούτο αυτό. Αλλιώς δε γίνεται. Αλλιώς είναι δώρο άδωρο να λες να φύγω από το ευρώ, να φύγω από την ΕΕ και ο καπιταλισμός να μένει καπιταλισμός, βεβαίως μετά θα απομονωθείς».

Αυτό λοιπόν που πρέπει να καταλάβει ο κόσμος, με βάση τον Κουτσούμπα, είναι ότι αν δεν κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, το να φύγεις από την ΕΕ είναι δώρο άδωρο.

Αυτό πρέπει να καταλάβει ο κόσμος, λέει το ΚΚΕ. Ότι αν δεν ανατραπεί το αστικό σύστημα και ο καπιταλισμός, αν ο κόσμος δεν πάρει την εξουσία στα χέρια του, το να φύγεις από το ευρώ και από την ΕΕ είναι όχι μόνο δώρο άδωρο αλλά και καταστροφή, όπως έλεγαν και συνεχίζουν να λένε οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ.

Και από τη στιγμή που ούτε πριν από δέκα χρόνια, αλλά ούτε και τώρα υπάρχουν προϋποθέσεις για την ανατροπή της εξουσίας, τότε είναι προτιμότερο να μένουμε στην ΕΕ και ο λαός να υπομένει τα δεινά που του επιβάλλει.

Τίποτε λιγότερο δε λέει το ΚΚΕ από αυτό που λεν τα κόμματα της ολιγαρχίας. Από διαφορετικό δρόμο και δήθεν από τα αριστερά καταλήγει στα ίδια συμπεράσματα με τα κόμματα και τις δυνάμεις του ευρωμονόδρομου.

Στην πραγματικότητα η θέση του ΚΚΕ αποτελεί όχι απλώς εξωραϊσμό αλλά και ξέπλυμα της πολιτικής των κομμάτων της ευρωδουλείας και ξέπλυμα της ίδιας της πολιτικής της ΕΕ.