Προγραμματική συμφωνία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με πλεόνασμα επίθεσης και εξάρτησης Στην μαζική Λαϊκή Αντίσταση η διέξοδος

Η προγραμματική συμφωνία Σαμαρά –Βενιζέλου (γάμο την είπαν κάποιοι) για τους όρους της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ αποτυπώνει το «νέο» επίπεδο συνεννόησης των αστικών πυλώνων του συστήματος. Την επικαιροποίηση της συμφωνίας του Ιούλη του 2012, μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ και τους κλυδωνισμούς που προκάλεσε. Την επικύρωση της συγκρότησης ενός αντιδραστικού μετώπου, μακράς πνοής, ενάντια στον λαό και την ζωή του, για «την διασφάλιση της σταθερής πορείας της χώρας μέσα στην ΕΕ, το ευρώ και την οριστική έξοδο από την κρίση». Για την «διαπραγμάτευση» των οικονομικών, πολιτικών και γεωστρατηγικών όρων της εξάρτησης της χώρας, μέσα στην παρόξυνση του ενδο-ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού ΗΠΑ-ΕΕ. Την διαμόρφωση ενός σταθερού αστικού πολιτικού κέντρου, με εξασφαλισμένη την στήριξη του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και των επικυρίαρχων ιμπεριαλιστών. Πολλά λέγονται και γράφονται ακόμα και για κοινή κάθοδο των κομμάτων της συγκυβέρνησης στις επόμενες ευρωεκλογές, συμπτύσσοντας ένα «μέτωπο ευθύνης» απέναντι στον «λαϊκισμό» και τα «άκρα». Και ιδιαίτερα απέναντι στο «άκρο» που παλεύει για την έξοδο της χώρας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που αντιμάχεται την πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης των εργαζόμενων και της νεολαίας. Χωρίς να απορρίπτουμε καμία πιθανότητα στις πολιτικές εξελίξεις, δεν θεωρούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια τέτοιου χαρακτήρα «αναδιάρθρωση» του αστικού πολιτικού συστήματος. Την παραπάνω εκτίμηση έρχονται να επιβεβαιώσουν τα «επεισόδια», τόσο πριν την προγραμματική συμφωνία με τον Αβραμόπουλο, για την υπόθεση των υποβρυχίων, όσο και μετά με τον Τζιτζικώστα και την πρόσκληση της ΧΑ στην παρέλαση της 28ης Οκτώβρη. Και στις δύο περιπτώσεις, οι οποίες δεν θεωρούμε ότι αποτελούσαν προσωπική διαχείριση των πρωταγωνιστών τους, είναι εμφανέστατη η προσπάθεια της ΝΔ να χαρακτηρίσει την σχέση της με το ΠΑΣΟΚ σαν ένα «αναγκαίο κακό» που της έχει επιβληθεί αναγκαστικά.
Είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κρίσιμες εξελίξεις οι οποίες καθορίζονται από την κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στον εργαζόμενο λαό, την απαίτηση των ιμπεριαλιστών για πλήρη συμμόρφωση στα ήδη «συμφωνηθέντα» και στην επεξεργασία νέων βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων για να καλυφθούν τα διάφορα δημοσιονομικά και χρηματοδοτικά «κενά». Ο λαός απειλείται, για ακόμα μία φορά, να υποταχτεί στον μονόδρομο της εξαθλίωσής του, μιας και είναι ο μόνος που υπάρχει «για την οριστική και πραγματική απαλλαγή της πατρίδας μας από το μνημόνιο, που αποτυπώνει την εξαιρετικά δύσκολη και άνιση διαπραγμάτευση με τους εταίρους και τους πιστωτές». Για την διαχείριση αυτής της «άνισης διαπραγμάτευσης» με την τρόϊκα, η κυβέρνηση Σαμαρά καθημερινά και χωρίς σταματημό μεγαλώνει τον κατάλογο των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων που, όπως και να τα βαφτίσουν (οριζόντια, συμφωνηθέντα, διαρθρωτικά), έχουν το ίδιο αποτέλεσμα στον λαό. Την ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια, ανεργία και εξαθλίωση, το ακόμα μεγαλύτερο χτύπημα των δικαιωμάτων και καταχτήσεων που έχουν απομείνει. Χιλιάδες απολύσεις και διαθεσιμότητες στο δημόσιο, μέχρι τέλος του χρόνου, των οποίων η επιβολή, όπως είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι «στρατιωτικός νόμος». Νομοθετική κατοχύρωση των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, αφού το υπάρχον πλαίσιο είναι «απαρχαιωμένο», όπως μας πληροφορεί ο υπουργός εργασίας Βρούτσης. Για να έχει η εργοδοσία λυμένα τα χέρια της να επιβάλει τους εκβιασμούς της πάνω στους εργαζόμενους, οικοδομώντας έτσι μία «βιώσιμη, ανταγωνιστική και αξιόπιστη εθνική οικονομία». Με την φορομπηξία να παίρνει τα χαρακτηριστικά λαίλαπας, με νέα χαράτσια που αυξάνουν τα προηγούμενα και ληστεύουν κυριολεκτικά την τσέπη των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Με νέα μείωση σε μισθούς σε εργαζόμενους των ΔΕΚΟ, γιατί τάχα διαπιστώθηκε ότι «υπερβαίνουν τον μέσο όρο των δημοσίων υπαλλήλων». Με την διάλυση της δημόσιας περίθαλψης για τον λαό και την πληρωμή κάθε επίσκεψης σε δημόσια νοσοκομεία -όσα δεν κλείσουν ακόμα-, σε φαρμακεία για συνταγές και φάρμακα, σε ιδιωτικές κλινικές. Με νέα επίθεση στα όρια συνταξιοδότησης και στα επίπεδα των συντάξεων, κύριων και επικουρικών, για να αντιμετωπιστεί δήθεν η «τρύπα» του ασφαλιστικού. Με τις ιδιωτικοποιήσεις- ξεπούλημα και το κλείσιμο οργανισμών, επιχειρήσεων και εργοστασίων, όπως ΛΑΡΚΟ και ΕΑΣ. Έτσι, υλοποιείται και η προγραμματική συμφωνία Σαμαρά – Βενιζέλου, γιατί όπως γράφουν: «βασική μας αγωνία και επιδίωξή μας είναι η διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής, η ανάσχεση της ανεργίας και ιδίως των νέων, η προστασία των ευπαθών ομάδων, η αποκατάσταση των αδικιών…».
Η κυβέρνηση, με «προίκα» την λαίλαπα των αντιλαϊκών μέτρων, παλιών και νέων, ετοιμάζεται για «σκληρή διαπραγμάτευση» με τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστών της τρόικας. Μόνο που το πραγματικό περιεχόμενο της «διαπραγμάτευσης» δεν είναι το επίπεδο ζωής και τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού που είναι «προγραμμένα» αλλά οι όροι και τα όρια καθώς και το πλαίσιο κίνησης της ντόπιας κεφαλαιοκρατικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού, μέσα στις «συμπληγάδες» του ενδο-ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Γιατί το κύριο ζήτημα του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης δεν είναι τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα χρηματοδοτικά κενά αλλά το «πλεόνασμα» στην παρόξυνση του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ-ΕΕ που εκδηλώνεται μέσα και έξω από την χώρα μας. Και η απάντηση, από την μεριά της κυβέρνησης, με την κλιμάκωση της επίθεσης στον λαό και την ακόμα μεγαλύτερη υποταγή στις ιμπεριαλιστικές επιταγές, δεν θεωρούνται «επαρκείς», για να εξασφαλίσουν ένα σταθερό πεδίο στις επενδύσεις, την ρευστότητα, την έξοδο στις αγορές αλλά κυρίως στα όρια της «δικαιοδοσίας» της στην χώρα και την περιοχή. Γιατί η παρόξυνση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού απαιτεί από την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό να «πάρει θέση» με τον έναν ή τον άλλον ιμπεριαλιστή, όσο τα περιθώρια των προσωρινών συμβιβασμών εξαντλούνται. Και καθόλου δεν σώζει την κατάσταση και δεν εξισορροπεί τα πράγματα – το αντίθετο – η προσπάθεια του Πάγκαλου να «εκθέσει» ευρωπαϊκές μυστικές υπηρεσίες (ελληνική ΚΥΠ) για …κατασκοπεία εις βάρος των ΗΠΑ.
Όσο και αν η «βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους», το «κούρεμα» ή οι διάφορες «επιμηκύνσεις του» έχουν επανέλθει στην αντιπαράθεση ΔΝΤ-ΕΕ, είναι πλέον φανερό σε όλους ότι αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου ενός ανταγωνισμού για πολιτική, οικονομική και γεωστρατηγική κυριαρχία, παράλληλα με την απομύζηση κάθε πραγματικού πλούτου του εργαζόμενου λαού και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
Για αυτούς τους λόγους, και η «διαπραγμάτευση» με την τρόικα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα έχει ως αποτέλεσμα τον ίδιο προσωρινό συμβιβασμό με τον αντίστοιχο περσινό, όταν όλα τα ζητήματα ήταν «ανοιχτά» και έκλεισαν με «πολιτική επιλογή» τόσο των γερμανών όσο και των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Ήδη συζητείται ότι το πλαίσιο μιας νέας συμφωνίας άρα και οι «διαπραγματεύσεις» δεν έχουν όριο την συγκρότηση κυβέρνησης στην Γερμανία (πριν, το όριο υποτίθεται ότι ήταν το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών) αλλά φτάνει μέχρι την περίοδο μετά τις ευρωεκλογές. Πολύ πιθανά να έχουμε καθυστέρηση σε «οριστικές συμφωνίες» αλλά είναι σίγουρο ότι δεν θα έχουμε καμία καθυστέρηση στην επίθεση ενάντια στον λαό που θα ενταθεί το επόμενο διάστημα ακόμα περισσότερο.
Απέναντι στις «προγραμματικές συμφωνίες» των αντιδραστικών δυνάμεων, οι λαϊκές δυνάμεις και οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν μπορούν να υποταχτούν αλλά είναι ανάγκη να προχωρήσουν άμεσα στις δικές τους «συμφωνίες» και να ορίσουν το δικό τους πεδίο δράσης και αγώνα. Παρόλη την παραλυτική στάση των ηγεσιών της ρεφορμιστικής αριστεράς, που είτε καλεί σε «ανατροπή της κυβέρνησης» και την εκλογή «αυτοδύναμης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ» είτε προκρίνει την διάσπαση και την περιχαράκωση των εργαζομένων στο ΠΑΜΕ-ΚΚΕ για «τους μοναδικούς αγώνες που έχουν αξία», ήδη ξεδιπλώνονται κινητοποιήσεις που αποτελούν το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα στο ζόφο των ημερών. Εντείνονται, επίσης, οι ζυμώσεις μέσα σε εργασιακούς χώρους και κλάδους για τον χαρακτήρα της αντιπαράθεσης και της σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες για τους εργαζόμενους και το κίνημα, η πανελλαδική συγκρότηση της ΛΑΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ –ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ αποτελεί ένα ακόμη μικρό βήμα για την υπόθεση της οικοδόμησης του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ που έχει ανάγκη ο κόσμος της δουλειάς και η νεολαία. Για να τροποποιηθούν, υπέρ του εργαζόμενου λαού, οι συσχετισμοί της πάλης και της σύγκρουσης ενάντια στην πολιτική του συστήματος της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης.