Μοντέρνος… μεσαίωνας

Στο τρίγωνο Σύνταγμα-Σταδίου-Βασ. Σοφίας, όπου κατοικοεδρεύουν οι Στουρνάρας-Βρούτσης-Μητσοτάκης, πηγαινοέρχονται οι τροϊκανοί και επιδίδονται, μαζί με τους υπουργούς, σε ασκήσεις υψηλής κοπτοραπτικής, για να καταλήξουν στα τελικά μέτρα του κοστουμιού της χειμερινής κολεξιόν με το όνομα «δημοσιονομικό κενό».

Τα υλικά που χρησιμοποιούν είναι από λάστιχο. Γι’ αυτό και μπορεί ο Στουρνάρας από τα 500 εκατ. ευρώ, στα οποία «υπολόγιζε» το «κενό» μέχρι πριν από μερικές μέρες, να πηδάει με άνεση στο 1,3 δισ. ευρώ. Κι αντίστοιχα οι τροϊκανοί να ανεβοκατεβαίνουν από τα 2,9 δισ. σε κάτω από 2 δισ. κι αμέσως μετά στα 2,5 δισ.
Κάπου θα καθήσει η μπίλια, βέβαια. Και κάποιοι θα την πληρώσουν: τα συνήθη υποζύγια, εργάτες, εργαζόμενοι, μικροαστοί, φτωχοί αγρότες. Χωρίς «οριζόντια μέτρα», αλλά με «διαρθρωτικές αλλαγές». Και μην πει κανείς ότι είναι το ίδιο. Για τη συγκυβέρνηση και τη μνημονιακή προπαγάνδα σημασία έχει το όνομα, όχι η ουσία.

Δεν ξέρουμε αν υπάρχουν αφελείς που θεωρούν ότι «φάγαμε το γάιδαρο, η ουρά μας απέμεινε». Οτι βρισκόμαστε… καμιά κατοστή μέτρα από την κορφή του Κιλιμάντζαρο, όπως λέει τώρα ο Στουρνάρας, έχοντας βαρεθεί το παιχνίδι με τα κλάσματα και τα ποσοστά (τα 2/3, τα 4/5, το 75%). Αν υπάρχουν ακόμα αφελείς ή ευκολόπιστοι, καλά θα κάνουν να συνειδητοποιήσουν πως το «δημοσιονομικό κενό», έτσι όπως παρουσιάζεται, δεν είναι παρά ένα εργαλείο για την προώθηση της κινεζοποίησης. Το πραγματικό δημοσιονομικό κενό είναι πολύ μεγαλύτερο και οφείλεται εξ ολοκλήρου στη θηλιά του δανεισμού από τους τοκογλύφους του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Πρώτα συμφωνούν στο πακέτο των αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων που θα πάρουν, μετά κάνουν τη σούμα και βαφτίζουν το αποτέλεσμα «δημοσιονομικό κενό». Γι’ αυτό και η βαρβαρότητα όχι μόνο δεν τελειώνει, αλλά εξακολουθεί να βαθαίνει. Γιατί το δημόσιο χρέος είναι σαν τη Λερναία Υδρα και κάθε κεφάλι της ονομάζεται «δημοσιονομικό κενό».

Παρά ταύτα, την επικαιρότητα την απασχολούν άλλα, πιο σοβαρά πράγματα. Υπάρχουν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έτοιμοι ν’ ακολουθήσουν τα χνάρια που άφησαν οι Λουμπουτέν γόβες της Τζάκρη; Οργανώνει ο ΣΥΡΙΖΑ αποστασία. Θα καταφέρει ο πανικόβλητος Βενιζέλος να συμμαζέψει τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ; Πόσοι δεξιοί του Καμμένου παζαρεύουν με τον Σαμαρά; Θα τη βγάλει η συγκυβέρνηση μέχρι την άνοιξη ή θα ‘χουμε τριπλές κάλπες το Μάη;

Αυτά συμβαίνουν όταν η άσκηση πολιτικής επαφίεται στο πολύχρωμο μωσαϊκό των αστικών κομμάτων κι ο λαός περιορίζεται σε ρόλο παθητικού θεατή των θιάσων του αστικού πολιτικού συστήματος. Πληρώνει το τίμημα της ανυπαρξίας ταξικής πολιτικής οργάνωσης και ανατρεπτικής ταξικής δράσης.