Ελάχιστο όριο εγγυημένης εξαθλίωσης... (για τις κατασχέσεις)

Έχει μάλλον αρχίσει να γίνεται φανερό σε μεγάλες λαϊκές μάζες ότι όσο κυβέρνηση και τρόικα μαζεύουν μερικά δισεκατομμύρια, τόσο διαπιστώνουν ότι μερικά ακόμα τους λείπουν και χρειάζεται και πάλι να μαζέψουν. Και πολύ πιο σημαντικό, έχει αρχίσει να γίνεται φανερό ότι αυτό δεν θα σταματήσει. Δεν θα υπάρξει εκείνο το σημείο στο οποίο θα πουν “φτάνει”, “ως εδώ”, “δεν αντέχει άλλο ο κόσμος”. Κι αν μέχρι πρόσφατα η ανησυχία του κόσμου για τις κατασχέσεις σπιτιών, μισθών και συντάξεων διασκεδαζόταν κάπως, όσο περνούσαν μέτρα που “ποτέ δεν φτάνουν”, τόσο η ανησυχία αυτή μεγάλωνε. Μέχρι που η κυβέρνηση αποφάσισε να διαλύσει πλέον τις ανησυχίες και να ανοίξει κανονικότατα το ζήτημα. Από την αρχή του έτους, έχουν γίνει κατασχέσεις ποσών σε περισσότερους από 50.000 τραπεζικούς λογαριασμούς φορολογουμένων για ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο, ανοίγοντας το δρόμο για σπίτια, ακίνητη και κινητή περιουσία.
Το ερώτημα εύλογο. Στα αλήθεια σκοπεύουν να κατασχέσουν όλα τα σπίτια του κοσμάκη; Για να “αξιοποιηθούν” πώς; Στη μεγάλη τους πλειοψηφία, τα σπίτια της πόλης δεν πωλούνται. Από τους πλειστηριασμούς τέτοιων ακινήτων, είναι ζήτημα πόσα έσοδα θα μπορέσουν να αποσπάσουν. Υπάρχουν δύο πλευρές. Η μία αφορά στα μικροαστικά στρώματα. Όλους αυτούς που έχουν, εκτός της πρώτης κατοικίας, τουλάχιστον κι ένα σπίτι ακόμα ή ένα εξοχικό κλπ. Εδώ η πίεση είναι συγκεκριμένη (αν έχεις δύο, πούλα το ένα, για να πληρώσεις τους φόρους) και εντάσσεται στη διεργασία σύνθλιψης των μικροαστικών στρωμάτων. Ουσιαστικά, κατάργησης της μικρο-ιδιοκτησίας. Ιδίως αν το δούμε σε συνδυασμό με τον νέο αυξημένο και διευρυμένο φόρο ακινήτων, όπου δεν αφορά μόνο σπίτια, διαμερίσματα και εξοχικά. Αφορά τα χωράφια των μικρομεσαίων αγροτών και τη δυνατότητά τους να επιβιώσουν, αυξάνοντας την πίεση στους μικροκαλλιεργητές να πουλήσουν τη γη τους.
Από εκεί και πέρα, το κατά πόσο θα εξαιρεθεί η πρώτη κατοικία και τι θα γίνει με αυτούς που έχουν μόνο ένα, είναι ένα θέμα που η κυβέρνηση ξέρει καλά ότι προκαλεί μεγαλύτερες αντιδράσεις, όπως και οι κατασχέσεις συντάξεων, μισθών και επιδομάτων. Προσπαθούν να θολώσουν τα νερά, λοιπόν, με εξαγγελίες “κοινωνικής προστασίας”, όπως το “ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης”. Όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο υφυπουργός ανάπτυξης Αθ. Σκορδάς: “Δεν μιλάμε για εισόδημα. Μιλάμε για το ποιες είναι εκείνες οι ανάγκες που προσδιορίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση σήμερα στην Ελλάδα, έτσι ώστε, αν ένα νοικοκυριό δεν έχει εισόδημα, να καλύπτει αυτές τις ανάγκες, να μην αντιμετωπίζεται από το τραπεζικό σύστημα, σε ό,τι αφορά την εξυπηρέτηση των δανειακών του υποχρεώσεων, με ένα τρόπο ο οποίος θα δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα”. Δηλαδή, το μέτρο που θα βάζει το “όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης” θα έχει σκοπό να εξασφαλίζει την αποπληρωμή των δανείων προς τις τράπεζες. Αυτό, στη συνέχεια, γίνεται ακόμα σαφέστερο, όταν ο ίδιος αναφέρει ότι: “Κανένας πραγματικά οικονομικά αδύναμος δεν έχει να φοβηθεί για την πρώτη του κατοικία. Από εκεί και πέρα, πρέπει η συνολική αντιμετώπιση του θέματος να μην υπονομεύει και τη λειτουργία της στεγαστικής πίστης στη χώρα”.
Όσο για το “ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα” και το πώς αντιλαμβάνεται το σύστημα την κοινωνική πρόνοια, χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από κείμενο του Ευ. Βενιζέλου, στην ιστοσελίδα του: “Είμαι υπέρ του εγγυημένου επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης και του ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος. Έχει υπολογιστεί έγκυρα, πως μόλις το 0,23% του ΑΕΠ αρκεί για την κάλυψη της σχετικής δημόσιας δαπάνης και αυτό είναι εφικτό.” Για να αντιληφθούμε τα μεγέθη, αν 1.500.000 άνεργοι έπαιρναν 350 ευρώ το μήνα ως ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 3,25% του ΑΕΠ. Αν δεν έχεις να φας λοιπόν και σου έχει μείνει ακόμα το σπίτι σου, μην περιμένεις και πολλές αγαθοεργίες από την κυβέρνηση...
Για όλους αυτούς, λοιπόν, που δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στην εντεινόμενη φοροληστεία, είναι σαφής η κατεύθυνση της κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων. Πλειστηριασμοί έχουν ήδη ξεκινήσει και τα μπιλιέτα αποστέλλονται από τις εφορίες καθημερινά. Οι προθέσεις τους είναι εφιαλτικές.
Η κατεύθυνση απάντησης από το λαό δεν μπορεί παρά να είναι σε σύγκρουση με τα μέτρα των κατασχέσεων και πλειστηριασμών. Τουλάχιστον, όσον αφορά τα ακίνητα, συλλογικές προσπάθειες σε κάθε γειτονιά και περιοχή μπορούν και πρέπει να συγκροτηθούν, υπερασπίζοντας τα σπίτια του κόσμου και μπλοκάροντας εξώσεις κλπ. Εδώ, βέβαια, υπάρχει η δυσκολία σε σχέση με τις κατασχέσεις ποσών μέσω τραπεζών. Απαραίτητο, λοιπόν, είναι να πλαισιωθεί ο αγώνας από ένα γενικότερο πολιτικό πλαίσιο που να απαιτεί την κατάργηση των κατασχέσεων μισθών, συντάξεων και επιδομάτων ως μέσο επιβολής της φοροληστρικής πολιτικής. Με στόχο την πλατιά καταγγελία και απονομιμοποίησή της, σαν μέρος της πάλης, για να μπει φρένο στο πλιάτσικο που γίνεται στις τσέπες του λαού.