Κινούμενη άμμος
Μολονότι το έργο με τις επιθεωρήσεις της τρόικας, τις «κόκκινες
γραμμές» της κυβέρνησης και τη «σκληρή διαπραγμάτευση» το έχουμε ξαναδεί
καμιά δεκαριά φορές και το φινάλε το γνωρίζουμε (ένα πακέτο αντιλαϊκών
και αντεργατικών μέτρων), συγκυβέρνηση και παπαγαλάκια προσπαθούν να μας
πείσουν να το ξαναδούμε με την ίδια αγωνία. Φιλότιμες προσπάθειες
καταβάλλουν και οι φιλοκυβερνητικοί βουλευτές που δηλώνουν ότι δεν
(ξανα)ψηφίζουν νέα μέτρα.
Βέβαια, από το «όχι νέα μέτρα» έχουμε ήδη πάει στο «όχι οριζόντια νέα μέτρα - ναι στις στοχευμένες παρεμβάσεις». Το έδαφος είναι στρωμένο, δηλαδή, και η επιχειρηματολογία για τις «στοχευμένες παρεμβάσεις» δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεθεί. Θα είναι κι αυτή πολυπαιγμένη και μπαγιάτικη, βέβαια, αλλά δεν γίνεται να ζητάμε πρωτοτυπία απ’ αυτούς που τα έχουν παίξει όλα.
Σ’ αυτό το επεισόδιο του σίριαλ έχουμε μεγάλο προπαγανδιστικό παιχνίδι με την έννοια του «δημοσιονομικού κενού». Μια έννοια που –όπως μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά στη σελίδα 8– είναι η ίδια λάστιχο, αφού πότε της δίνουν τον ένα και πότε τον άλλο ορισμό.
Εκείνο που αποδεικνύεται, όμως, είναι πως και η κυβέρνηση και η τρόικα λένε ψέματα για το ύψος αυτού του περιβόητου «δημοσιονομικού κενού». Είναι πολύ ψηλότερο, όχι μόνο από το ύψος που δίνει η κυβέρνηση, αλλά και από το ύψος που δίνει η τρόικα. Και πώς καλύπτεται; Με μέρος του δανεισμού. Γι’ αυτό και ο δανεισμός κινείται σταθερά σ’ ένα φαύλο κύκλο.
Και γιατί δίνουν χαμηλότερο ύψος από το πράγματικό ύψος του «δημοσιονομικού κενού»; Γιατί εκείνο που ενδιαφέρει δεν είναι το ύψος του «δημοσιονομικού κενού», αλλά το ύψος των νέων μέτρων που πρέπει να πάρουν κάθε φορά. Εκεί γίνεται το παζάρι ανάμεσα στην κυβέρνηση και την τρόικα.
Μ’ άλλα λόγια, το «δημοσιονομικό κενό» δεν είναι παρά ένα ακόμη εργαλείο για την προώθηση της «κινεζοποίησης» (που σ’ αυτή τη φάση επικεντρώνεται στο δημόσιο τομέα και τις συντάξεις) και την απομύζηση του σημαντικότερου μέρους του πλούτου που συγκεντρώνει το κράτος, ώστε να εξυπηρετείται ο δυσβάστακτος εξωτερικός δανεισμός.
Από τότε που υπογράφτηκε το πρώτο Μνημόνιο και η χώρα είχε κατακλυστεί από τις αναλύσεις περί «κρίσης χρέους» είχαμε διακηρύξει ότι το Μνημόνιο είναι ένα εργαλείο για την προώθηση της «κινεζοποίησης» (και όχι για τη διαχείριση του χρέους που θα είναι πάντοτε μη βιώσιμο). Είχαμε υποστηρίξει, επίσης, ότι η μνημονιακή πολιτική θυμίζει κινούμενη άμμο. Κινείται συνεχώς και παίρνει νέες μορφές, ανάλογα με τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα στα οποία καταλήγει κάθε φορά η διαπραγμάτευση κυβέρνησης-τρόικας.
Βέβαια, από το «όχι νέα μέτρα» έχουμε ήδη πάει στο «όχι οριζόντια νέα μέτρα - ναι στις στοχευμένες παρεμβάσεις». Το έδαφος είναι στρωμένο, δηλαδή, και η επιχειρηματολογία για τις «στοχευμένες παρεμβάσεις» δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεθεί. Θα είναι κι αυτή πολυπαιγμένη και μπαγιάτικη, βέβαια, αλλά δεν γίνεται να ζητάμε πρωτοτυπία απ’ αυτούς που τα έχουν παίξει όλα.
Σ’ αυτό το επεισόδιο του σίριαλ έχουμε μεγάλο προπαγανδιστικό παιχνίδι με την έννοια του «δημοσιονομικού κενού». Μια έννοια που –όπως μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά στη σελίδα 8– είναι η ίδια λάστιχο, αφού πότε της δίνουν τον ένα και πότε τον άλλο ορισμό.
Εκείνο που αποδεικνύεται, όμως, είναι πως και η κυβέρνηση και η τρόικα λένε ψέματα για το ύψος αυτού του περιβόητου «δημοσιονομικού κενού». Είναι πολύ ψηλότερο, όχι μόνο από το ύψος που δίνει η κυβέρνηση, αλλά και από το ύψος που δίνει η τρόικα. Και πώς καλύπτεται; Με μέρος του δανεισμού. Γι’ αυτό και ο δανεισμός κινείται σταθερά σ’ ένα φαύλο κύκλο.
Και γιατί δίνουν χαμηλότερο ύψος από το πράγματικό ύψος του «δημοσιονομικού κενού»; Γιατί εκείνο που ενδιαφέρει δεν είναι το ύψος του «δημοσιονομικού κενού», αλλά το ύψος των νέων μέτρων που πρέπει να πάρουν κάθε φορά. Εκεί γίνεται το παζάρι ανάμεσα στην κυβέρνηση και την τρόικα.
Μ’ άλλα λόγια, το «δημοσιονομικό κενό» δεν είναι παρά ένα ακόμη εργαλείο για την προώθηση της «κινεζοποίησης» (που σ’ αυτή τη φάση επικεντρώνεται στο δημόσιο τομέα και τις συντάξεις) και την απομύζηση του σημαντικότερου μέρους του πλούτου που συγκεντρώνει το κράτος, ώστε να εξυπηρετείται ο δυσβάστακτος εξωτερικός δανεισμός.
Από τότε που υπογράφτηκε το πρώτο Μνημόνιο και η χώρα είχε κατακλυστεί από τις αναλύσεις περί «κρίσης χρέους» είχαμε διακηρύξει ότι το Μνημόνιο είναι ένα εργαλείο για την προώθηση της «κινεζοποίησης» (και όχι για τη διαχείριση του χρέους που θα είναι πάντοτε μη βιώσιμο). Είχαμε υποστηρίξει, επίσης, ότι η μνημονιακή πολιτική θυμίζει κινούμενη άμμο. Κινείται συνεχώς και παίρνει νέες μορφές, ανάλογα με τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα στα οποία καταλήγει κάθε φορά η διαπραγμάτευση κυβέρνησης-τρόικας.
Σχόλια