Γιούλα Γκεσούλη

«Φάγαμε» τον μισό Οχτώβρη και τα προβλήματα στα σχολεία είναι βασανιστικά. Κενά σε εκπαιδευτικούς (π.χ. 2.000 διδακτικές ώρες κάθε εβδομάδα χάνονται στα Γυμνάσια και Λύκεια στην περιοχή του Πειραιά, κενά σε όλα τα σχολεία της Ικαρίας, κ.λ.π.) επειδή μόνιμοι διορισμοί δε γίνονται εδώ και μια δεκαετία σχεδόν και οι αναπληρωτές διορίζονται «σε δόσεις», μη εξασφάλιση δωρεάν και ασφαλούς μετακίνησης μαθητών από τα χωριά τους στο σχολείο (π.χ. Δήμος Θέρμης), κατάργηση ολιγομελών τμημάτων ΕΠΑΛ (π.χ. Χίος, Βοιωτία), εξοργιστικά χαμηλές λειτουργικές δαπάνες, πετσόκομμα πολυδιαφημισμένων «καινοτόμων προγραμμάτων» (π.χ. περιβαλλοντική εκπαίδευση), κ.ά.

Η απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης δεν είναι τυχαία. Είναι τα προεόρτια για να εφαρμοστεί ως «αναγκαία λύση» η ιδιωτικοποίηση με ταχύτερους ρυθμούς ευρύτερων πλευρών της λειτουργίας της και η καθιέρωση ενός συστήματος που προσομοιάζει σε λειτουργία και διαχείριση καπιταλιστικής επιχείρησης.

Το έδαφος προετοιμάζουν σ’ αυτήν την κατεύθυνση ΕΕ-ΟΟΣΑ-ξένο και ντόπιο κεφάλαιο και αστικό κράτος. Στο πλαίσιο αυτό και ενόψει και της νέας έκθεσης του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, εμπειρογνώμονες του ΟΟΣΑ (σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας) επισκέπτονται αυτές τις μέρες τα δημόσια σχολεία και επιζητούν να κάνουν «διάλογο» με τους εκπαιδευτικούς.

Ο «διάλογος» αυτός έχει σκοπό να νομιμοποιήσει στα μάτια της εκπαιδευτικής κοινότητας τη νέα «ταφόπλακα» που ετοιμάζουν για το δημόσιο σχολείο ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός και η ΕΕ και που η κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση) θα αναλάβει να τοποθετήσει, καθότι αυτό αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση.

Τι ρωτούν οι εντολοδόχοι του ΟΟΣΑ που επισκέπτονται τα σχολεία;

Πώς μπορεί να λυθεί το θέμα των αναπληρωτών; Συνεργάζονται οι δάσκαλοι μεταξύ τους στο να αναπτύξουν διαθεματικά πρότζεκτ και άλλες δράσεις του σχολείου, πέραν των συμβατικών τους υποχρεώσεων προς το υπουργείο; Εχετε ανιχνεύσει τις ανάγκες των μαθητών που είναι ιδιαίτερες τόσο μέσα στην ίδια τάξη (προχωρημένοι-μέτριοι) όσο και από σχολείο σε σχολείο (Διαφοροποίηση σχολείων. Μάθημα ανάλογα με τον τόπο και τα ενδιαφέροντα τα τοπικά των μαθητών); Τι θεωρείτε καλό σχολείο; Τι θεωρείτε καλό δάσκαλο; Σχολιάστε ότι μπορεί με την κριτική αξιολόγηση, όχι την τιμωρητική, τη χρήση νέων μοντέλων λειτουργίας των σχολείων και την αμοιβαία εμπιστοσύνη σχολείων-υπουργείου, να βελτιωθούν τα πράγματα. Σας ρωτάει το υπουργείο για το πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα; Αφού δεν υπάρχει εποπτεία του τι κάνετε μέσα στη τάξη γιατί δεν αναλαμβάνετε πρωτοβουλίες, να ξεφύγετε από το αναλυτικό πρόγραμμα, να διαφοροποιηθείτε από τα συνηθισμένα που έχουν βαλτώσει; Πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από τις ιερές πανελλήνιες εξετάσεις; Μπορούμε να έχουμε ένα μεικτό σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, όπου με διαφορετικά ποσοστά να λαμβάνεται υπόψη και η γνώμη του καθηγητή για το μαθητή του; κ.λπ. (ανακοίνωση ΕΛΜΕ Ευβοίας, πηγή alfavita)

Τις ερωτήσεις αυτές, οι εμπειρογνώμονες του ΟΟΣΑ τις κάνουν όχι για να εκμαιεύσουν απαντήσεις που θα τους φανούν χρήσιμες στην κατάρτιση της έκθεσής τους. Εχουν από πριν έτοιμες τις απαντήσεις και τις προτάσεις-εντολές και απλά τώρα επιδιώκουν να προσδώσουν σ’ αυτές «δημοκρατικό μανδύα», που θα παρουσιαστεί ως «επιταγή της βάσης».

Γεύση έχουμε πάρει ήδη από την προηγούμενη έκθεση και την ενδιάμεση έκθεση του ΟΟΣΑ. «Η σχολική αυτονομία» με «τη χαλάρωση του κεντρικού ελέγχου σε επίπεδο προσωπικού, προγραμμάτων σπουδών και εκτέλεσης του προϋπολογισμού», «η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας μαζί με κάποιας μορφής εξωτερική αναφορά», «η μετακύλιση της ευθύνης για την κατανομή των προϋπολογισμών σε τοπικό - περιφερειακό επίπεδο με τρόπο που θα λάβει υπόψη πώς το εκπαιδευτικό προσωπικό είναι κατανεμημένο στα διάφορα σχολεία. Στόχος είναι η σύνδεση της εκπαίδευσης με τις τοπικές κοινωνίες και τις ανάγκες τους», η μείωση του «μισθολογικού κόστους του προϋπολογισμού για την Παιδεία», το οποίο θεωρείται «ιδιαίτερα υψηλό», κ.λπ. είναι οι βασικές επιταγές του ΟΟΣΑ.

Κοντολογίς, ασφυκτικός οικονομικός «κορσές» στην Παιδεία, «αυτονομία», δηλαδή διαφοροποίηση-κατηγοριοποίηση στη χρηματοδότηση, στα προγράμματα σπουδών, στους μαθητές, στους εκπαιδευτικούς, επιχειρηματικά μοντέλα διοίκησης και διαχείρισης των σχολικών μονάδων (διευθυντές-μάνατζερ, αναζήτηση πηγών χρηματοδότησης από «τρίτους»), «λογοδοσία-αξιολόγηση», «αποκέντρωση», «εξορθολογισμός» σε δαπάνες και προσωπικό, γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας, εκπαίδευση προσανατολισμένη στην κατάρτιση και όχι στις πραγματικές μορφωτικές ανάγκες των μαθητών.