Όχι στην ιμπεριαλιστική τυραννία
Τα γεράκια του πολέμου χτίζουν την πολιτική τους πάνω στην πιο άθλια προπαγάνδα
Οι πολεμικές ιαχές του Τραμπ, μέσα από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, για “ολοκληρωτική καταστροφή της Β. Κορέας”, οι εμπρηστικές εκφράσεις του ίδιου και άλλων κυβερνητικών στελεχών των ΗΠΑ σηματοδοτούν, σαφώς, τη νέα -επικίνδυνη για τους λαούς- φάση επιθετικού παροξυσμού του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Πριν απ' οτιδήποτε άλλο, και μακριά από την απλουστευτική θεώρηση, που ξεπερνά εύκολα το ζήτημα ως μια ακόμη “φυσιολογική” έκφραση της επιθετικής-εγκληματικής φύσης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, οφείλουμε να σταθούμε με την αναγκαία προσοχή απέναντι σ’ αυτό το πρωτόγνωρο γεγονός. Με δεδομένο ότι ο ΟΗΕ δεν είναι σε καμία περίπτωση ο οργανισμός του δικαίου και της ειρήνης, με δεδομένο ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα όργανο εξυπηρέτησης συμφερόντων των ισχυρών της Γης, το γεγονός ότι για πρώτη φορά από τα έδρανά του, κηρύσσεται ο πόλεμος με αυτό τον τρόπο, πρέπει να θορυβήσει κάθε δημοκράτη προοδευτικό άνθρωπο. Κόντρα στην προπαγανδιστική γελοιότητα των ΜΜΕ που ανακαλύπτουν απειλές σε ηγέτες και κράτη που δεν ενόχλησαν ποτέ κανέναν, την ίδια στιγμή που αναφέρονται με “αθώα καθησυχαστικά” χαμόγελα στις πολεμικές κραυγές του εκπροσώπου του πιο πολεμοκάπηλου και αιματοβαμμένου κράτους του πλανήτη, οφείλουμε ν' αναδείξουμε το πρωτόγνωρο και προκλητικά τρομοκρατικό μέγεθος των λόγων του Τραμπ. Λόγοι, οι οποίοι δεν στρέφονται εναντίον κάποιας στρατιωτικής βάσης ή οπλικών συστημάτων, δεν στρέφονται εναντίον ηγετών ή προσώπων, όπως συνήθως συνέβαινε μέχρι τώρα με την προπαρασκευαστική πολεμική προπαγάνδα των ΗΠΑ, αλλά στρέφονται ευθέως και απειλούν για “ολοκληρωτική καταστροφή” μιας κυρίαρχης χώρας και του λαού της, με καθαρό στόχο την τρομοκράτησή του. Είναι βέβαιο ότι, αν διατυπώνονταν αυτές οι προκλήσεις σε άλλες εποχές, ο πλανήτης θα σείονταν από αντιπολεμικές διαδηλώσεις.
Και εδώ ακριβώς είναι το επόμενο ζήτημα. Αυτά τα “νέα ήθη”, ο απροκάλυπτος κυνισμός του εκπροσώπου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, πατάει πάνω στο έδαφος που στρώνει η, συνήθης πια, χυδαία προπαγάνδα τους, η οποία μέσα από ακατάσχετα ψεύδη στοχοποιεί λαούς, κράτη και ηγέτες, προκειμένου ν' αποδυναμώσει και να ενοχοποιήσει στην κοινή γνώμη τη βούλησή τους να σταθούν σε κάθε περίπτωση ανεξάρτητοι, κόντρα στους σχεδιασμούς και τα συμφέροντα των ισχυρών.
Αυτή η προπαγάνδα που συνοψίζεται στην ολοκληρωτική παραπληροφόρηση, την αναστροφή της πραγματικότητας και στο χυδαίο αντικομμουνισμό, ασκώντας αφόρητες πιέσεις, καταλήγει ν' αναπαράγεται από πολλούς φίλους και “εχθρούς” της φιλοπόλεμης ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σήμερα οι κυρίαρχες θέσεις για την εξελισσόμενη “ένταση στην Κορεατική Χερσόνησο” συμπυκνώνονται σε δύο ρεύματα:
Το πρώτο, αυτό που ταυτίζεται πλήρως με την πιο μαύρη ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, αυτό που περιλαμβάνει τις πιο συντηρητικές και αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις και θεωρήσεις, βλέπει το πρόβλημα στο “αιμοσταγές καθεστώς” ενός παρανοϊκού ηγέτη που ξαφνικά απειλεί τη Ν. Κορέα, τις ΗΠΑ και τον κόσμο με πυρηνική επίθεση.
Το δεύτερο, αυτό στο οποίο αθροίζονται δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και κάποιες που θέλουν να τοποθετούνται στην αριστερά, κάνει λόγο για μια αναμέτρηση δύο “παρανοϊκών” ηγετών, από τους οποίους κινδυνεύει εξίσου ο πλανήτης να οδηγηθεί σε τοπική ή παγκόσμια σύρραξη. “Καταγγέλλει” τις επιδιώξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αλλά την ίδια στιγμή, αν δεν καταγγέλλει εξίσου, αρνείται επί της ουσίας να στηρίξει το δικαίωμα της ανεξαρτησίας και ανεξάρτητης πολιτικής της Λ.Δ. της Κορέας, στη δεδομένη στιγμή που δέχεται την απροκάλυπτη επίθεση των ΗΠΑ.
Και η μία και η άλλη θέση, ανεξαρτήτως προθέσεων, καταλήγει στην αθώωση της ιμπεριαλιστικής φιλοπόλεμης πολιτικής και σίγουρα με διαφορετικό τρόπο γίνεται εξάρτημά της.
Και η μία και η άλλη θέση στηρίζονται πάνω σ' ένα όργιο διαστρέβλωσης της αλήθειας, στο οποίο επιδίδονται χρόνια τώρα τα προπαγανδιστικά κέντρα του συστήματος. Σ’ αυτή την προπαγάνδα, που επιμελώς κρύβει ότι η απροκάλυπτη πολύμορφη επέμβαση των ΗΠΑ εδώ και πάνω από 70 χρόνια είναι αυτή που ευθύνεται για τη διχοτόμηση της Κορεατικής Χερσονήσου, που εξαπέλυσε τον καταστροφικό πόλεμο του 1950-53, που συνιστά μια μόνιμη απειλή για την ειρήνη στην περιοχή, είναι αυτή που στέρησε και στερεί από τον κορεατικό λαό το δικαίωμα να ζει ενωμένος, είναι αυτή που αρνήθηκε και αρνείται το δικαίωμα στην ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την ευημερία κατά περίπτωση στον πολύπαθο λαό της Βόρειας και της Νότιας Κορέας.
Μια σύντομη ιστορική ματιά αρκεί για να αναδειχθεί η αλήθεια!
Αγώνας για εθνική ανεξαρτησία
Η ιστορία του κορεατικού λαού, δεν είναι άλλη από την ιστορία ενός μεγάλου, αδικαίωτου μέχρι σήμερα αγώνα για μια ενωμένη, ανεξάρτητη, δημοκρατική πατρίδα. Είναι η ιστορία ενός αγώνα που, από το 1945 και μετά, θα βρεθεί σε μια διαρκή αναμέτρηση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Από το 1895, και ειδικά μετά το 1905 (τέλος Ρωσοϊαπωνικού πολέμου) που επισήμως η Ιαπωνία προσαρτά την Κορέα, ξεκινά ο αντιαποικιακός αγώνας του κορεατικού λαού. Ένας αγώνας ενάντια στη βαρβαρότητα της γιαπωνέζικης αποικιοκρατίας που υποχρεώνει 3.000.000 εργάτες σε καταναγκαστική εργασία, γυναίκες σε πορνεία (για τα στρατεύματα κατοχής), που καθημερινά δολοφονεί και καταδικάζει στην εξαθλίωση ένα ολόκληρο έθνος. Ένας διαρκής αγώνας, που με τη νίκη της Οκτωβριανής επανάστασης, θα μπολιαστεί γρήγορα με τις σοσιαλιστικές ιδέες.
Το 1925 ιδρύεται το Κόμμα Εργατών Κορέας το οποίο σύντομα θα ηγηθεί του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, ενώ από το 1932 σε όλη την Κορεατική Χερσόνησο αναπτύσσεται ένοπλο αντάρτικο κίνημα.
Το 1936 συγκροτείται πλατύ Εθνικό Πολιτικοστρατιωτικό αντιιαπωνικό Μέτωπο με λαϊκό επαναστατικό στρατό. Έτσι ο κορεατικός λαός, στα χρόνια του Β' παγκοσμίου πολέμου, θα συμβάλει στον αντιφασιστικό αγώνα δίνοντας μεγάλες μάχες ενάντια στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό, με τη συμπαράσταση και τη συμβολή των σοβιετικών λαών. Σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου οι Ιάπωνες συντηρούν στην περιοχή της Ματζουρίας και της Κορέας το μεγαλύτερο αριθμό των στρατιωτικών τους δυνάμεων. Η αντίσταση του κορεατικού λαού λειτουργούσε κάθε στιγμή ανασταλτικά ενάντια στα επεκτατικά σχέδια (ενάντια στην ΕΣΣΔ) των Ιαπώνων.
Το Κ.Ε. Κορέας, μέσα από τη δράση του στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, θ' αναδειχθεί σε πρωταγωνιστική δύναμη. Τον Αύγουστο του 1945 οι επαναστατικές ένοπλες δυνάμεις της Κορέας μαζί με τμήματα του σοβιετικού Κόκκινου Στρατού θα συντρίψουν το μεγαλύτερο-επίλεκτο σώμα (στρατιά του Κβαντούν) του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού. Αυτή η νίκη θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη συνθηκολόγηση-παράδοση της Ιαπωνίας και στο ολοκληρωτικό τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Το Κ.Ε.Κορέας έχει αναδειχθεί πλέον σε μεγάλη και αδιαμφισβήτητη πολιτική δύναμη. Από τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη στη μεταπολεμική Κορέα συγκροτούνται πλατιές δημοκρατικές οργανώσεις και πολιτικές επιτροπές με σαφή στόχευση την εγκαθίδρυση ενός ανεξάρτητου δημοκρατικού κράτους, με πρόγραμμα που περιείχε τη δήμευση της Γης και των μεγάλων εργοστασίων. Εν ολίγοις όλα έδειχναν ότι η μεταπολεμική Κορέα αναπόφευκτα οδηγούνταν στην κατεύθυνση συγκρότησης ενός ανεξάρτητου κράτους με καθεστώς Λαϊκής Δημοκρατίας. Και αυτό ακριβώς μόνο μπορούσε να είναι η φυσική συνέχεια, αυτό μόνο ανταποκρίνονταν στους πόθους και τους αγώνες του λαού της.
Οι ΗΠΑ επεμβαίνουν
Οι ΗΠΑ, το Σεπτέμβρη του 1945, αποβιβάζουν στρατιωτικές δυνάμεις στην Κορέα, στα πλαίσια των συμφωνιών (Πότσνταμ κλπ) των συμμαχικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του πολέμου. Με βάση τις συμφωνίες η ΕΣΣΔ θα παρενέβαινε στρατιωτικά στο βόρειο τμήμα και οι ΗΠΑ στο νότιο, με όριο τον 38ο παράλληλο και με καθορισμένη αποστολή την ήττα-παράδοση των Ιαπώνων και τη συμβολή στη δημιουργία ανεξάρτητου κορεατικού κράτους.
Οι ΗΠΑ, αξιοποιώντας τις συμφωνίες, εισέβαλλαν στην Κορέα, αλλά με στόχους πολύ διαφορετικούς. Και η πραγματικότητα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το αφήγημα της κυρίαρχης προπαγάνδας για “τεχνητή διχοτόμηση της Κορέας από τις μεγάλες δυνάμεις”. Γιατί η ιστορία λέει ότι όσο σεβάστηκαν τις συμφωνίες και τους όρους τους οι Σοβιετικοί, άλλο τόσο τις αθέτησαν και καταπάτησαν οι Αμερικάνοι, δημιουργώντας τετελεσμένα.
Οι ΗΠΑ μπαίνουν στην Κορέα μετά τη συνθηκολόγηση- παράδοση των Ιαπώνων (2 Σεπτέμβρη). Άλλωστε ο ιαπωνικός στρατός έχει ηττηθεί και παραδοθεί στην Κορέα, στις δυνάμεις του Λαϊκού Επαναστατικού Στρατού και του Κόκκινου Στρατού. Επομένως, κανέναν θεωρητικά ρόλο και λόγο στην ήττα-παράδοση των Ιαπώνων δεν έχουν. Στην ετεροχρονισμένη άφιξη των αμερικανικών δυνάμεων στην Κορέα -ξεκάθαρα μετά το τέλος του πολέμου και τη συνθηκολόγηση των Ιαπώνων- δεν υπήρχε κανένας τέτοιος λόγος και ρόλος από αυτούς που προέβλεπαν οι συμφωνίες. Υπήρχε μόνο η επιδίωξή τους να εμποδίσουν την εκφρασμένη βούληση του κορεατικού λαού για το μέλλον του.
Από τότε και μετά οι ΗΠΑ, αγνοώντας και αναιρώντας όλες τις συμφωνίες-αποφάσεις που προηγήθηκαν αλλά και αυτές που ακολούθησαν, θα κάνουν τα πάντα για ν' αποτρέψουν τη συγκρότηση ανεξάρτητου κορεατικού κράτους και θα κάνουν τα πάντα για να ματαιώσουν τη λαϊκή επανάσταση στην περιοχή “ευθύνης” τους, σ’ αυτό που σήμερα αποτελεί το κράτος της Ν. Κορέας.
Τον Οκτώβρη του 1946 ξεσπούν στη Νότια Κορέα τεράστιες αντιαμερικάνικες διαδηλώσεις, που καταστέλλονται από τις δυνάμεις (κατοχής πλέον) των ΗΠΑ, με εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες. Στη διαμόρφωση εκρηκτικών συνθηκών συμβάλλει και η επιλογή των ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν -ειδικά σε περιοχές πρώην ιαπωνικών κτήσεων στην Ασία- ιαπωνικές δυνάμεις και δομές. Ήδη από το 1946 οι ΗΠΑ έχουν τοποθετήσει και αξιοποιήσει ιαπωνικές δυνάμεις (αυτές που υποτίθεται ήρθαν να διώξουν!) για την επιβολή της τάξης τους στη Νότια Κορέα, προκαλώντας την οργή ενός λαού που μισό αιώνα αγωνιζόταν ενάντια στην ιαπωνική αποικιοκρατία.
Το Μάη του 1948, ενάντια σε όλες τις αποφάσεις και κατά παράβαση όλων των συμφωνιών, οι ΗΠΑ σκηνοθετούν τις πρώτες εκλογές στη Νότια Κορέα, και επιβάλλουν ένα ανδρείκελό τους, τον Σίγκμαν Ρι. Έτσι εμφανίζεται για πρώτη φορά στον πολιτικό-διπλωματικό χάρτη “επισήμως” η Νότια Κορέα ως ξεχωριστή οντότητα. Εννοείται ότι η επιβολή αυτού του δικτατορίσκου απαιτεί την αναγκαία βία και νοθεία από την πλευρά του αμερικάνικου παράγοντα και αμέσως οδηγεί στην αντίδραση του λαού της Νότιας Κορέας που βλέπει έναν νέο τύραννο να επιβουλεύεται την ελευθερία του. Δημιουργούνται συνθήκες πολιτικής αστάθειας που οδηγούν στις 30 Μάη του 1950 στην εκλογική ήττα των αμερικανόδουλων δυνάμεων του Σίγκμαν Ρι. Ο λαός της Ν. Κορέας συνεχίζει ν' αγωνίζεται για την ανεξαρτησία του και οι Αμερικάνοι καταλαβαίνουν ότι στις δοσμένες πολιτικές συνθήκες δεν υπάρχει γι' αυτούς καμία άλλη λύση πέρα από τον πόλεμο.
Στις 25/6/1950 στρατιωτικές μονάδες της Ν. Κορέας πραγματοποιούν επίθεση εναντίον δυνάμεων της Λ.Δ Κορέας στον 38ο παράλληλο. Για την επίθεση αυτή, ο μαέστρος του πολέμου της Κορέας Ντάγκλας Μακάρθουρ, (διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στον Ειρηνικό) θα δηλώσει: «Μόλις τώρα έγινε γνωστή μια μεγάλη είδηση. Οι Νοτιοκορεάτες εισέβαλαν στη Βόρεια Κορέα». (David Horowitz). Όπως ήταν αναμενόμενο, η κατευθυνόμενη (από τις ΗΠΑ) προβοκατόρικη επίθεση οδήγησε στην άμεση απάντηση του στρατού της Λ.Δ. Κορέας: «Αγαπητοί συμπατριώτες! Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, μαχητές του λαϊκού μας στρατού και παρτιζάνοι του νότιου τμήματος της δημοκρατίας μας... Στις 25 του Ιούνη ο στρατός της κυβέρνησης - ανδρεικέλου του προδότη Λι Σιν Μαν εξαπόλυσε επίθεση ενάντια στο έδαφος προς βορρά του 38ου παράλληλου. Τα τμήματα της φρουράς, πολέμησαν με θάρρος και αντέκρουσαν το χτύπημα... η Κυβέρνηση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας έδωσε διαταγή στο λαϊκό μας στρατό να περάσει σε αποφασιστική αντεπίθεση και να συντρίψει τις ένοπλες δυνάμεις του εχθρού...». (26/6/1950 διάγγελμα Κιμ Ιλ Σουνγκ)
Οι ΗΠΑ, προετοιμασμένες από καιρό, επιτίθενται, οδηγώντας 21 χώρες στον “πόλεμο της Κορέας” (15 από αυτές με ενεργό στρατιωτική δράση, μεταξύ αυτών και ελληνική δύναμη 10.300 ανδρών) με αμερικάνικη διοίκηση κι εξοπλισμό. Δίπλα στην Κορεατική Χερσόνησο έχει γεννηθεί η Λ. Δ της Κίνας, η οποία αποτελεί δηλωμένο στόχο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ο Μακάρθουρ, ορκισμένος αντικομμουνιστής, ένθερμος της χρήσης πυρηνικών εναντίον Κίνας και ΕΣΣΔ, εκπροσωπώντας τους πλέον φιλοπόλεμους και αντιδραστικούς κύκλους των ΗΠΑ, οδηγεί σύντομα τα αμερικάνικα στρατεύματα στα σύνορα της Κίνας. Η Κίνα θα μπει στον πόλεμο τον Νοέμβρη, τα δεδομένα αλλάζουν άρδην και ο Τρούμαν απομακρύνει τον Μακάρθουρ από τη θέση του. Στις 26/7/1953, με την υπογραφή του συμφώνου ανακωχής από τα εμπλεκόμενα μέρη, θα λήξει ο πόλεμος (συνολικά 3.000.000 νεκροί) δημιουργώντας το τετελεσμένο των συνόρων στον 38ο παράλληλο. Οι ΗΠΑ μετατρέπουν τη Νότια Κορέα σε μια απέραντη αμερικάνικη βάση και βασικό προγεφύρωμα των συμφερόντων τους στην περιοχή.
Μετά τον πόλεμο η ίδια επιθετική πολιτική των ΗΠΑ
Από τότε η Λαοκρατική Δημοκρατία Κορέας βρίσκεται υπό το καθεστώς μόνιμης πολεμικής-πυρηνικής απειλής και της διαρκούς υπονομευτικής δράσης των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Με δεκάδες αποφάσεις θα επιβάλουν κυρώσεις και κάθε είδους αποκλεισμό στη Λ.Δ Κορέας, με συνέπεια την εξόντωση ενός λαού που επιμένει να στέκεται όρθιος διεκδικώντας το δικαίωμά του στην ανεξαρτησία του.
Από τότε η Νότια Κορέα, βρίσκεται σε καθεστώς ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης και ελέγχου, έχοντας ουσιαστικά μετατραπεί σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Όταν όμως η δυτική προπαγάνδα αναφέρεται στη Νότια Κορέα σκόπιμα αποκρύπτει τη (μεταπολεμική) ιστορία του λαού της. Γιατί ο λαός της Νότιας Κορέας, έχοντας πλήρη συνείδηση ότι δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τ' αδέρφια του και ότι ο μόνος από τον οποίο κινδυνεύει είναι η αμερικάνικη ιμπεριαλιστική τυραννία, αντιπαρέταξε όλες αυτές τις δεκαετίες ένα ρωμαλέο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα διεκδικώντας ανεξαρτησία, επανένωση, ειρήνη και δημοκρατία. Αυτό το μεγαλειώδες κίνημα δέχτηκε κάθε είδους καταστολή μέχρι τη σχετική υποχώρησή του (ως αποτέλεσμα και της γενικότερης υποχώρησης) στα μέσα της δεκαετίας του ΄90. Οι μεγαλειώδεις αγώνες που ανέπτυξε όλα αυτά τα χρόνια ο λαός της Νότιας Κορέας, με στόχο την αποτίναξη της αμερικάνικης κατοχής, διαμόρφωνε επί δεκαετίες καθεστώς πολιτικής ρευστότητας στη χώρα, την οποία οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν με... χούντες και πραξικοπήματα. Ήδη από το 1960 λαϊκή εξέγερση θα οδηγήσει στην ανατροπή του Σίγκμαν Ρι, και το 1961 οι ΗΠΑ (υπέρμαχοι της δημοκρατίας) θα επιβάλουν καθαρή στρατιωτική χούντα. Είναι γνωστοί οι αντιαμερικανικοί-εθνικοανεξαρτησιακοί αγώνες του λαού της Ν. Κορέας, ακόμη και τις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80, που πνίγονταν στην καταστολή και το αίμα προκειμένου οι ΗΠΑ να επιβάλλουν την “ειρήνη” τους.
Τώρα προσπαθούν να πείσουν έναν λαό βασανισμένο από την αμερικάνικη επέμβαση και κατοχή ότι κινδυνεύει από τη Λ. Δ. Κορέας. Τώρα προσπαθούν να πείσουν τους λαούς του πλανήτη ότι κινδυνεύουν από ένα κράτος που παλεύει με νύχια και με δόντια να διασώσει την ανεξαρτησία του.
Ποιοι είναι αλήθεια αυτοί που μας λένε ότι κινδυνεύουμε από τη Λ.Δ. Κορέας;
Μεταπολεμικές επεμβάσεις των ΗΠΑ.
Η λίστα που ακολουθεί αναφέρει τα εγκλήματα που έχει διαπράξει σε βάρος των λαών της Γης ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Δεν είναι πλήρης, αφού αναφέρει μόνο τις επεμβάσεις που επισήμως αναγνωρίζονται είτε από τους διεθνείς οργανισμούς είτε από τις ίδιες τις ΗΠΑ. Και άρα δεν είναι οι μόνες! Οι επεμβάσεις αυτές συνιστούν την “απάντηση” του κυρίαρχου αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σ' ένα μεταπολεμικό κόσμο, που με φάρο το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα οι λαοί της Γης πραγματοποιούσαν γοργά βήματα για τα μεγάλα ιδανικά της ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και του σοσιαλισμού. Αυτό ακριβώς προσπάθησαν να σταματήσουν και στην Κορέα με τον πόλεμο που αναφέρεται ως ο πρώτος μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Οι επεμβάσεις αφορούν από πολιτικές δολοφονίες μέχρι πρόκληση αποσταθεροποίησης και εμφυλίων πολέμων, πραξικοπημάτων, επιβολή δικτατοριών και βέβαια βομβαρδισμών και στρατιωτικών επεμβάσεων. Όλες αυτές τις “αγαθοεργίες”, με τις οποίες ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός -που παριστάνει το θεματοφύλακα των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας- έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα εκατόμβες θυμάτων και ανείπωτη δυστυχία. Για λόγους οικονομίας χώρου παρατίθενται ελάχιστα σχόλια.
Ελλάδα 1946-49: Αν και αναφέρεται ως πρώτος μετά το 1945 ο πόλεμος της Κορέας, θα ήταν λάθος να προσπεράσουμε την επέμβαση των Αγγλοαμερικάνων στη μεταπολεμική Ελλάδα, που είχε άλλωστε τους ίδιους στόχους με αυτήν της Κορέας. Με δολοφονίες, πόλεμο, Μακρονήσια και τις πρώτες βόμβες ναπάλμ να πέφτουν στο Γράμμο, η ξένη επέμβαση και η ντόπια αντίδραση έπνιξε στο αίμα τους αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΔΣΕ.
Παλαιστίνη 1948 έως σήμερα: Μια απίστευτη γενοκτονία εξελίσσεται εδώ και δεκαετίες υπό τις οδηγίες και ευλογίες των ΗΠΑ.
Κορέα 1950-1953: Πόλεμος
Ιράν 1953: Ανατροπή κυβέρνησης Μοσαντέκ -πραξικόπημα.
Γουατεμάλα 1954, 1966-67: Στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ. Εγκαθίδρυση δικτατορίας. Επεμβάσεις, δολοφονίες κλπ.
Λίβανος 1958, 1978, 1982: Εισβολές επεμβάσεις ΗΠΑ - Ισραήλ.
Κογκό 1960: Ανατροπή και δολοφονία του λαϊκού ηγέτη του Κογκό, Λουμούμπα.
Κούβα 1961: Αμερικάνικη εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων.
Βιετνάμ 1964: Επίθεση ΗΠΑ στο Βιετνάμ και την Ινδοκίνα.
Άγιος Δομίνικος 1965: Ο αμερικανικός στρατός εγκαθιδρύει δικτατορία.
Ινδονησία 1965-70: Ανατροπή ανεξάρτητου Σουκάρνο και επιβολή αιματοβαμμένης δικτατορίας Σουχάρτο. Δολοφονούνται 1.000.000 μέλη ΚΚΙ.
Παναμάς 1966, 1989: Στρατιωτική επέμβαση, δολοφονίες, κλπ.
Ελλάδα 1967: Χούντα
Καμπότζη 1969-75: Βομβαρδισμοί με περισσότερους από 2.000.000 νεκρούς. Είναι αυτοί οι ομαδικοί τάφοι που σήμερα οι ίδιοι χρεώνουν... στους κομμουνιστές.
Χιλή 1973: Εγκαθιδρύεται η αμερικανοκίνητη χούντα του Πινοσέτ.
Αίγυπτος - Συρία 1973: Πόλεμο από κοινού με Ισραήλ, τον τοποτηρητή τους στη Μέση Ανατολή.
Κύπρος 1974: Χουντικό πραξικόπημα, εισβολή και κατοχή 40% της νήσου με αμερικάνικη σφραγίδα.
Αγκόλα 1976: Η CIA χρηματοδοτεί και εξοπλίζει στρατό κατά των ανταρτών.
Νικαράγουα 1981-90: Οι ΗΠΑ με τους «Contras» ενάντια στην εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση.
Λιβύη 1981: Αμερικανικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν τη Λιβύη.
Γρενάδα 1983: Εισβολή για την κατάπνιξη λαϊκής εξέγερσης.
Ιράν 1987-88: Οι ΗΠΑ οδηγούν-παρεμβαίνουν στον πόλεμο Ιράκ – Ιράν.
Ιράκ 1991, 2003: 1ος, 2ος πόλεμος του Κόλπου. Εκατομμύρια νεκροί. Κατοχή
Γιουγκοσλαβία 1991-2001: ΗΠΑ- ΕΕ-ΝΑΤΟ επεμβαίνουν με κάθε τρόπο για το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, με κορύφωση τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς. Διχάζουν και υποκινούν εμφύλιους πολέμους ανάμεσα στους λαούς της, ακόμη και στα κράτη που προκύπτουν μετά το διαμελισμό.
Σομαλία 1992-94: Οι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ επεμβαίνουν στρατιωτικά.
Αϊτή 1994-96: Χούντα-Στρατιωτική επέμβαση.
Σουδάν 1998: Αμερικανικές επιδρομές με πυραύλους.
Αφγανιστάν 2001: ΗΠΑ - Βρετανία βομβαρδίζουν κι επεμβαίνουν στρατιωτικά, υποτίθεται, ενάντια στους -εξοπλισμένους από τις ΗΠΑ-Ταλιμπάν
Αίγυπτος- “Αραβική Άνοιξη” 2011: Αποσταθεροποίηση πολλών αραβικών χωρών, εγκαθίδρυση στρατιωτικής δικτατορίας στην Αίγυπτο.
Λιβύη 2011: Βομβαρδισμοί, δολοφονία Καντάφι.
Συρία 2011 έως σήμερα … : Αποσταθεροποίηση, δημιουργία-εξοπλισμός συριακής αντιπολίτευσης, πρόκληση εμφυλίου, βομβαρδισμοί. Εκατομμύρια νεκροί και πρόσφυγες.
Ποιοι κινδυνεύουν από ποιους;
Από την παραπάνω λίστα απουσιάζουν πολλά ακόμη μεταπολεμικά εγκλήματα της “αμερικάνικης νέας τάξης πραγμάτων”. Στο διάστημα αυτών των 72 μεταπολεμικών χρόνων που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός γράφει την “εποποιία” του με το αίμα των λαών, η Λ. Δ. Κορέας όχι απλά δεν ενόχλησε -ούτε καν λεκτικά- ποτέ κανέναν άλλον λαό, ίσα-ίσα μάχεται με άνισους όρους για τα αυτονόητα δικαιώματά της. Όποιος -είτε σκόπιμα είτε όχι- αγνοεί τα ιστορικά γεγονότα της Κορεατικής Χερσονήσου, όποιος κάνει ότι δεν γνωρίζει τίποτα για την παραπάνω λίστα των εγκλημάτων των ΗΠΑ και επιχειρεί να τοποθετηθεί στο ζήτημα της Κορέας -αλλά και σε κάθε άλλο- σαν να εμφανίστηκαν οι ΗΠΑ “χτες” κρατώντας τη θέση των “ίσων αποστάσεων”, τότε απλά υποκύπτει στην πίεση της κυρίαρχης προπαγάνδας, στρέφεται ενάντια στα δίκαια των λαών και αντικειμενικά ενισχύει τις δυνάμεις του πολέμου. Μόνο αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να έχει μια θέση που εξισώνει τον θύτη με το θύμα, που δεν ξεχωρίζει στην Κορέα επιτιθέμενο και αμυνόμενο. Μόνο αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να έχει μια θεώρηση (με όσα “αριστερά” φτιασίδια κι αν ντύνεται) που αρνείται να αναγνωρίσει την κύρια αντίθεση στα γεγονότα της Κορεατικής Χερσονήσου. Την αντίθεση ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και το λαό της Κορέας. Σ’ αυτό οφείλει σήμερα ο καθένας να τοποθετηθεί πρώτα και κύρια.
Γιατί τώρα;
Είναι συχνό το ερώτημα που μπαίνει στις συζητήσεις για τη Λ. Δ. Κορέας για το συγκεκριμένο χρόνο όξυνσης της αμερικάνικης επιθετικότητας. Πρώτα απ' όλα δεν είναι “τώρα”. Μια ιστορική ματιά αρκεί για να καταλάβει κανείς, ότι η ιμπεριαλιστική απειλή και επιθετικότητα εναντίον της Λ.Δ. Κορέας εκδηλώνεται σταθερά εδώ και πάνω από 70 χρόνια γνωρίζοντας υφέσεις και εξάρσεις. Αν συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο “τώρα” είναι η αναβάθμιση της αμερικάνικης επιθετικότητας, όπως εκφράζεται και μετά την εκλογή Τραμπ, η όξυνση των ανταγωνισμών με τη Ρωσία και την Κίνα και η πρόθεση των ΗΠΑ να σφίξουν τον κλοιό γύρω απ' αυτές τις δυνάμεις.
Παράλληλα, το έδαφος της Λ. Δ. Κορέας αποτελεί, εκτός από γεωστρατηγικής σημασίας χώρο, κι ένα πεδίο (ανεκμετάλλευτων λόγω πρώτα και κύρια του εμπάργκο και των κυρώσεων) οικονομικών πόρων. Εκτός όλων των άλλων (χαλκός, χρυσός κλπ) τα κοιτάσματα σπάνιων γαιών, που σύμφωνα με τη Βρετανική Εταιρία Μεταλλευμάτων διαθέτει η Β. Κορέα, είναι μεγαλύτερα ακόμη κι από τα σημαντικότερα σήμερα επιβεβαιωμένα κοιτάσματα της Κίνας. Δεδομένου ότι αυτά τα μέταλλα χρησιμοποιούνται στον ανερχόμενο κλάδο προϊόντων υψηλής τεχνολογίας (π.χ. κινητά), ο σπάνιος αυτός πλούτος είναι λογικό να γίνεται στόχος πολλών ξένων συμφερόντων.
Λόγω των γενικότερων συσχετισμών και των αναδυόμενων αντιθέσεων, η συγκεκριμένη χρονική στιγμή φαίνεται να θεωρείται “ευνοϊκή” για την έξαρση της αμερικάνικης επιθετικότητας.
Για τη στάση της Λ.Δ. Κορέας
1) Δεν μπορεί να υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία για το μέγεθος της διαστρέβλωσης της αλήθειας, για τα ασύστολα ψεύδη και τις ανυπόστατες κατηγορίες που επιχειρεί να προσάψει η κυρίαρχη προπαγάνδα στο καθεστώς και το λαό της ΛΔΚ. Δεκάδες παραδείγματα δημοσιευμάτων που έχουν αμφισβητηθεί και κριθεί ψευδή από τα ίδια τα δυτικά μέσα το αποδεικνύουν. Αλλά περισσότερο από κάθε τι άλλο, απόδειξη αποτελεί το ποιοι και για ποιους λόγους εκτοξεύουν αυτές τις κατηγορίες. Το ίδιο συμβαίνει και με το λαό της Ν. Κορέας που τον παρουσιάζουν ως τρομοκρατημένο από τον Κιμ Γιονγ Ουν. Οι μεγάλες αντιαμερικάνικες διαδηλώσεις -ενάντια στην εγκατάσταση νέων αμερικάνικων πυραύλων- θάφτηκαν από τη διεθνή ειδησεογραφία και αντ’ αυτών παρουσιάστηκαν (σκηνοθετημένες;) ολιγομελείς -με βάση τα πλάνα- συγκεντρώσεις ενάντια στη ΛΔΚ.
Όπως και να έχει, το βασικό ερώτημα που ορθώνεται τώρα για τους λαούς του κόσμου δεν είναι να πάρουν θέση για το αν συμφωνούν με το καθεστώς της ΛΔΚ. Άλλωστε μ' αυτό το είδος της ειδησεογραφίας θα ήταν μάλλον αδύνατο να έχουν εικόνα. Και κυρίως να έχουν την πραγματική εικόνα ενός λαού αποκλεισμένου από τις πιο πολύχρονες, απάνθρωπες κυρώσεις, που αγωνίζεται κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες για να υπερασπιστεί τη λαϊκή και εδαφική κυριαρχία του. Το κρίσιμο ερώτημα στο οποίο καλείται να πάρει θέση ο καθένας είναι: Αν στην αντιπαράθεση της Λ.Δ Κορέας με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τους συμμάχους του, για την υπεράσπιση της εδαφικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της, τάσσεται υπέρ της Λ.Δ.Κ. Γιατί αν κάτω απ' οποιοδήποτε πρόσχημα, αποφεύγουν -ιδιαίτερα οι πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά- να πάρουν θέση, τότε αναπόφευκτα είναι καταδικασμένες να οδηγηθούν στην “αγκαλιά του ιμπεριαλισμού”. Όπως άλλωστε συνέβη με το ΚΚ Ιράκ, που αρνούμενο να πάρει σαφή θέση ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, βρέθηκε εταίρος στην κατοχική κυβέρνηση του Ιράκ που έστησαν οι Αμερικάνοι.
2) Η στάση της Λ.Δ. Κορέας στην πραγματικότητα δεν απορρέει από κάποιες επιλογές. Αποτελεί μονόδρομο. Έναν μονόδρομο που χαράζουν οι ΗΠΑ και οι διεθνείς οργανισμοί (φερέφωνά τους), όπως ο ΟΗΕ, με την πολιτική τους.
Μια πολιτική που συνοψίζεται σε δεκαετίες αποκλεισμών, εμπάργκο και κυρώσεων με τρομακτικές συνέπειες για το λαό και την οικονομία της Κορέας. Γιατί όλες αυτές οι κυρώσεις, που ελαφρά την καρδία ψηφίζουν οι εκπρόσωποι στον ΟΗΕ και που με χαμόγελα αναμεταδίδουν τα ΜΜΕ τους, στην πραγματικότητα συνιστούν ένα έγκλημα σε βάρος του λαού της. Αυτό το έγκλημα που οι θύτες με την προπαγάνδα τους υποκριτικά θέλουν να χρεώνουν στο καθεστώς της ΛΔΚ, όταν περιγράφουν με “λύπη και αποτροπιασμό” τη φτώχεια (υπαρκτή ή όχι) και τις συνθήκες διαβίωσης στη χώρα αυτή. Η ΛΔ της Κορέας βγήκε από τον πόλεμο του 1950-53 κατεστραμμένη ολοσχερώς. Από τότε παλεύει ν' αναστηθεί κόντρα σ' έναν λυσσαλέο οικονομικό πόλεμο.
Έχοντας σε προηγούμενες φάσεις κάνει αλλεπάλληλες υποχωρήσεις και αναρίθμητα υπομνήματα και αιτήματα στον ΟΗΕ, για επανεξέταση των κατάφωρα άδικων αποφάσεών του σε βάρος της, οδηγήθηκε σωστά στη σημερινή ανένδοτη στάση απέναντι στις ιμπεριαλιστικές επιβουλές. Ειδικά από το 2001 και μετά, που ο Μπους τη συμπεριέλαβε στον «άξονα του κακού», η στάση της “διεθνούς κοινότητας” απέναντι σ' ένα ανεξάρτητο κράτος είναι τουλάχιστον χυδαία. Μέχρι που το 2004 δεσμεύσανε τους λογαριασμούς σε συνάλλαγμα που διατηρούσε με διάφορα νομικά πρόσωπα η ΛΔ Κορέας στο εξωτερικό, για να μπορεί να εξασφαλίζει είδη πρώτης ανάγκης. Ληστέψανε δηλαδή ένα κράτος, οι κήρυκες της δικαιοσύνης. Μετά απ' αυτό, όπως ήταν λογικό, η ΛΔΚ αποχώρησε από τις συνομιλίες για το πυρηνικό της πρόγραμμα.
3) Για το πυρηνικό πρόγραμμα της Κορέας, που τόσο κουρνιαχτό σηκώνουν οι Αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους. Οι μόνοι που χρησιμοποίησαν πυρηνικά όπλα στο παρελθόν (Χιροσίμα, Ναγκασάκι), δολοφονώντας εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους ενάντια σε κάθε ανθρώπινη ηθική, τολμούν να καταδείξουν τη ΛΔΚ ως κίνδυνο για την ανθρωπότητα. Πόσο θράσος;
Η ΛΔΚ με το καθεστώς των αλλεπάλληλων αποκλεισμών και λόγω των ελλείψεων σε άλλες πηγές ενέργειας ανέπτυξε πυρηνικό πρόγραμμα για την ενεργειακή της αυτονομία. Και είχε και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει και δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο για να υπερασπιστεί τη λαϊκή κυριαρχία και ανεξαρτησία της. Όπως και υπομένοντας από το 1950 την τρομοκρατία της πυρηνικής απειλής, με εκατοντάδες πυρηνικές κεφαλές των ΗΠΑ να τη σημαδεύουν, έχει το δικαίωμα ν' αποφασίσει την ανάπτυξη πυρηνικού οπλοστασίου. Όπως εύστοχα σημειώνει ο υπουργός Εξωτερικών της ΛΔΚ στη ΓΣ του ΟΗΕ, “Αν η αληθινή διεθνής δικαιοσύνη δεν πραγματωθεί, η μόνη έγκυρη φιλοσοφική αρχή είναι ότι η δύναμη πρέπει να αντιμετωπιστεί με δύναμη, και τα πυρηνικά όπλα της τυραννίας πρέπει να αντιμετωπιστούν με το πυρηνικό σφυρί της δικαιοσύνης.”
Δυστυχώς όποιος αρνείται το δικαίωμα της ΛΔΚ, σ’ αυτές τις συνθήκες και σ’ έναν κόσμο γεμάτο πυρηνικά, ν' αποκτήσει πυρηνικά, είναι σαν ν' αναγνωρίζει το δικαίωμα των ΗΠΑ ν' αποφασίζουν ποιος μπορεί και ποιος δεν μπορεί να έχει πυρηνικά. Είναι σαν να δέχεται ότι οι ΗΠΑ, η τρομοκρατική και εγκληματική υπερδύναμη του πλανήτη, είναι αυτές που μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια και την ειρήνη. Η ΛΔΚ, όπως αναφέρει ο υπ. Εξωτερικών, αναπτύσσει πυρηνική δύναμη, “με κάθε πρόθεση και σκοπό, αποτρεπτικό του πολέμου για την εξάλειψη της πυρηνικής απειλής των ΗΠΑ και για την πρόληψη της στρατιωτικής εισβολής της”.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τάσσεται κανείς με την εξάπλωση των πυρηνικών. Είναι άλλο πράγμα να μιλάς γι' απαγόρευση των πυρηνικών και άλλο γι' απαγόρευση των πυρηνικών των χωρών που δεν υποτάσσονται στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Γιατί τότε πολύ απλά γίνεσαι συνεργός του.
Η μέχρι σήμερα πολιτική της ΛΔΚ, κάτω από αντίξοες συνθήκες και σ' ένα ιδιαίτερα επιθετικό περιβάλλον, σέβεται και υπηρετεί την ειρήνη και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Όχι την “ειρήνη” της υποδούλωσης στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, αλλά την πραγματική ειρήνη της ανεξαρτησίας.
Η αντίσταση που προβάλλει εδώ και πάνω από επτά δεκαετίες στην παγκόσμια αντίδραση και τον ιμπεριαλισμό, αντικειμενικά συντάσσεται με τους αγώνες των λαών για ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία.
Και ως τέτοια πρέπει να στηριχτεί.
Σχόλια