Απολογητές του καπιταλισμού
Η πλειοψηφία ασχολήθηκε με τις εξαγγελίες του Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη.
Βλέπετε, αυτές οι εμφανίσεις των αστών πολιτικών αρχηγών εξετάζονται
πάντοτε υπό το πρίσμα των πολιτικών συσχετισμών. Ο μηχανισμός
προπαγάνδας κάθε κόμματος προσπαθεί να «ρίξει» τον αντίπαλο και ν'
«ανεβάσει» τον δικό του. Ομως, μπορούμε να δούμε διαφορετικά και τις
εξαγγελίες, αν τις τοποθετήσουμε στο βασικό ιδεολογικό βάθρο του κάθε
κόμματος. Γιατί τα μεν «καθαρόαιμα» αστικά κόμματα δεν έχουν πρόβλημα να
δηλώσουν ότι υπερασπίζονται τον καπιταλισμό, τον οποίο αντιδιαστέλλουν
προς την αστική δημοκρατία. Σύμφωνα με το βασικό ιδεολόγημά τους, η
αστική δημοκρατία, την οποία διαχειρίζονται ή θέλουν να διαχειριστούν,
εκπροσωπεί ολόκληρη την κοινωνία, όλες τις τάξεις, και έχει ως αποστολή
να βάζει φρένο στις τυχόν υπερβολές του καπιταλισμού.
Υπάρχουν, όμως, και τα ψευτοαριστερά κόμματα που στα συνεδριακά κείμενά τους δε διστάζουν να επαγγελθούν ακόμα και τον… σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Διαχειρίζονται, βέβαια, τον καπιταλισμό, όμως -σύμφωνα με την «προγραμματική» τους προπαγάνδα- στόχος τους είναι να τον αποδυναμώσουν, μέσα από «διαδοχικές ρήξεις» που θα οδηγήσουν στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Αρκούν, όμως, κάποιες απλές δηλώσεις για να καταλάβει κανείς αν αυτά τα κόμματα και οι ηγεσίες τους είναι αντίπαλοι ή απολογητές του καπιταλισμού. Ιδού μια από τις… οραματικές (δικός του ο όρος) αποστροφές της ομιλίας Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη:
«Θα βγάλουμε διδάγματα από την κρίση; Ή θα γυρίσουμε πίσω στις αιτίες που την προκάλεσαν; Πίσω δηλαδή στην Ελλάδα της σπατάλης, του πελατειακού κράτους, της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, της κρατικοδίαιτης και διαπλεκόμενης πολλές φορές επιχειρηματικότητας, στην Ελλάδα του αλόγιστου δανεισμού, των πρωτογενών ελλειμμάτων και των τεράστιων ανισοτήτων και της αυθαιρεσίας».
Χωρίς καμιά δυσκολία διαπιστώνει κάποιος ότι για τον Τσίπρα η κρίση δεν είναι προϊόν του ίδιου του καπιταλισμού, αλλά ήταν αποτέλεσμα της διαχείρισης του ελληνικού αστικού κράτους. Ηταν δηλαδή ένα ειδικά ελληνικό φαινόμενο, σχετιζόμενο αποκλειστικά με τη λειτουργία του κράτους και ιδιαίτερα με τη δημοσιονομική του πολιτική. Στη συλλογιστική του Τσίπρα ο καπιταλισμός εμπλέκεται μόνο με τη μορφή ενός τμήματος της κεφαλαιοκρατίας (επιχειρηματικότητα την αποκαλεί), η οποία υπήρξε κρατικοδίαιτη και διαπλεκόμενη. Η υπόλοιπη κεφαλαιοκρατία ήταν (και είναι υγιής), επομένως άμοιρη ευθυνών για την κρίση!
Η υπόλοιπη συλλογιστική είναι μια «πολιτικά ορθή» επανάληψη της παγκάλειας χυδαιότητας «όλοι μαζί τα φάγαμε». Και βέβαια, περιττεύει να θυμίσουμε πως δεν υπάρχει καμιά πρωτοτυπία σ' αυτή τη συλλογιστική. Την ίδια κι απαράλλαχτη συλλογιστική παρουσίασαν όλοι οι ηγέτες και οι υπουργοί των μνημονιακών κυβερνήσεων, συμπτύσσοντάς την συχνά σ' ένα εύληπτο δόγμα: «Δαπανούσαμε περισσότερα απ' αυτά που παράγαμε» ή «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας». Ενας αχταρμάς είμαστε όλοι, καπιταλιστές και εργάτες. Ολοι μαζί «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας». Περισσότερο οι εργάτες, μάλιστα, γιατί αυτοί αποτελούν την… πελατεία του «πελατειακού κράτους».
Τι εννοεί ο Τσίπρας, όταν μιλά για «σπατάλη» και «πελατειακό κράτος»; Το ίδιο ακριβώς που εννοεί η μνημονιακή πολιτική, την οποία εφαρμόζει απαρέγκλιτα και σχεδιάζει να εφαρμόσει και στο μέλλον. Οι προ νόμου Κατρούγκαλου συντάξεις ήταν «σπατάλη» που ήρθε ως αποτέλεσμα της «πελατειακής αντίληψης» των κυβερνήσεων, οι οποίες -για ψηφοθηρικούς λόγους- υποχωρούσαν σε «συντεχνιακές πιέσεις κοινωνικών ομάδων». Ο νόμος Κατρούγκαλου, πολύ πιο αντεργατικός από τους -μνημονιακούς επίσης- νόμους Λοβέρδου-Κουτρουμάνη, ήρθε να βάλει τέλος στη… σπατάλη, πετσοκόβοντας τις συντάξεις. «Ηταν δίκαιο, έγινε πράξη», όπως λέει και το συριζαίικο σλόγκαν.
Ποιους αφορούν η φοροδιαφυγή και τα πρωτογενή ελλείμματα, στα οποία επίσης αναφέρθηκε ο Τσίπρας ως κάποιες από τις αιτίες της κρίσης; Ολους ανεξαιρέτως. Γι' αυτό μπήκε οριζόντιος (κεφαλικός) φόρος στην ακίνητη περιουσία, γι' αυτό εκτινάχτηκαν στα ύψη ο ΦΠΑ και οι Ειδικοί Φόροι Κατανάλωσης (οι πιο κοινωνικά επαχθείς φόροι), γι' αυτό μειώθηκε το αφορολόγητο για μισθωτούς και συνταξιούχους και έχει προ-νομοθετηθεί νέα μείωσή του από 1.1.2019. Διότι δεν είναι δυνατόν ο εργάτης που παίρνει εξίμισι κατοστάρικα το μήνα να μην πληρώνει άμεσο φόρο. Ολοι φταίμε, όλοι πρέπει να πληρώσουμε!
Είναι σαφής, λοιπόν, η ιδεολογική βάση στην οποία στηρίζει την πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπερασπίζεται τον καπιταλισμό ως σύστημα και τη μνημονιακή πολιτική ως πολιτική «νοικοκυρέματος» ενός «σπάταλου κράτους».
Υπάρχουν, όμως, και τα ψευτοαριστερά κόμματα που στα συνεδριακά κείμενά τους δε διστάζουν να επαγγελθούν ακόμα και τον… σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Διαχειρίζονται, βέβαια, τον καπιταλισμό, όμως -σύμφωνα με την «προγραμματική» τους προπαγάνδα- στόχος τους είναι να τον αποδυναμώσουν, μέσα από «διαδοχικές ρήξεις» που θα οδηγήσουν στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Αρκούν, όμως, κάποιες απλές δηλώσεις για να καταλάβει κανείς αν αυτά τα κόμματα και οι ηγεσίες τους είναι αντίπαλοι ή απολογητές του καπιταλισμού. Ιδού μια από τις… οραματικές (δικός του ο όρος) αποστροφές της ομιλίας Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη:
«Θα βγάλουμε διδάγματα από την κρίση; Ή θα γυρίσουμε πίσω στις αιτίες που την προκάλεσαν; Πίσω δηλαδή στην Ελλάδα της σπατάλης, του πελατειακού κράτους, της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, της κρατικοδίαιτης και διαπλεκόμενης πολλές φορές επιχειρηματικότητας, στην Ελλάδα του αλόγιστου δανεισμού, των πρωτογενών ελλειμμάτων και των τεράστιων ανισοτήτων και της αυθαιρεσίας».
Χωρίς καμιά δυσκολία διαπιστώνει κάποιος ότι για τον Τσίπρα η κρίση δεν είναι προϊόν του ίδιου του καπιταλισμού, αλλά ήταν αποτέλεσμα της διαχείρισης του ελληνικού αστικού κράτους. Ηταν δηλαδή ένα ειδικά ελληνικό φαινόμενο, σχετιζόμενο αποκλειστικά με τη λειτουργία του κράτους και ιδιαίτερα με τη δημοσιονομική του πολιτική. Στη συλλογιστική του Τσίπρα ο καπιταλισμός εμπλέκεται μόνο με τη μορφή ενός τμήματος της κεφαλαιοκρατίας (επιχειρηματικότητα την αποκαλεί), η οποία υπήρξε κρατικοδίαιτη και διαπλεκόμενη. Η υπόλοιπη κεφαλαιοκρατία ήταν (και είναι υγιής), επομένως άμοιρη ευθυνών για την κρίση!
Η υπόλοιπη συλλογιστική είναι μια «πολιτικά ορθή» επανάληψη της παγκάλειας χυδαιότητας «όλοι μαζί τα φάγαμε». Και βέβαια, περιττεύει να θυμίσουμε πως δεν υπάρχει καμιά πρωτοτυπία σ' αυτή τη συλλογιστική. Την ίδια κι απαράλλαχτη συλλογιστική παρουσίασαν όλοι οι ηγέτες και οι υπουργοί των μνημονιακών κυβερνήσεων, συμπτύσσοντάς την συχνά σ' ένα εύληπτο δόγμα: «Δαπανούσαμε περισσότερα απ' αυτά που παράγαμε» ή «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας». Ενας αχταρμάς είμαστε όλοι, καπιταλιστές και εργάτες. Ολοι μαζί «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας». Περισσότερο οι εργάτες, μάλιστα, γιατί αυτοί αποτελούν την… πελατεία του «πελατειακού κράτους».
Τι εννοεί ο Τσίπρας, όταν μιλά για «σπατάλη» και «πελατειακό κράτος»; Το ίδιο ακριβώς που εννοεί η μνημονιακή πολιτική, την οποία εφαρμόζει απαρέγκλιτα και σχεδιάζει να εφαρμόσει και στο μέλλον. Οι προ νόμου Κατρούγκαλου συντάξεις ήταν «σπατάλη» που ήρθε ως αποτέλεσμα της «πελατειακής αντίληψης» των κυβερνήσεων, οι οποίες -για ψηφοθηρικούς λόγους- υποχωρούσαν σε «συντεχνιακές πιέσεις κοινωνικών ομάδων». Ο νόμος Κατρούγκαλου, πολύ πιο αντεργατικός από τους -μνημονιακούς επίσης- νόμους Λοβέρδου-Κουτρουμάνη, ήρθε να βάλει τέλος στη… σπατάλη, πετσοκόβοντας τις συντάξεις. «Ηταν δίκαιο, έγινε πράξη», όπως λέει και το συριζαίικο σλόγκαν.
Ποιους αφορούν η φοροδιαφυγή και τα πρωτογενή ελλείμματα, στα οποία επίσης αναφέρθηκε ο Τσίπρας ως κάποιες από τις αιτίες της κρίσης; Ολους ανεξαιρέτως. Γι' αυτό μπήκε οριζόντιος (κεφαλικός) φόρος στην ακίνητη περιουσία, γι' αυτό εκτινάχτηκαν στα ύψη ο ΦΠΑ και οι Ειδικοί Φόροι Κατανάλωσης (οι πιο κοινωνικά επαχθείς φόροι), γι' αυτό μειώθηκε το αφορολόγητο για μισθωτούς και συνταξιούχους και έχει προ-νομοθετηθεί νέα μείωσή του από 1.1.2019. Διότι δεν είναι δυνατόν ο εργάτης που παίρνει εξίμισι κατοστάρικα το μήνα να μην πληρώνει άμεσο φόρο. Ολοι φταίμε, όλοι πρέπει να πληρώσουμε!
Είναι σαφής, λοιπόν, η ιδεολογική βάση στην οποία στηρίζει την πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπερασπίζεται τον καπιταλισμό ως σύστημα και τη μνημονιακή πολιτική ως πολιτική «νοικοκυρέματος» ενός «σπάταλου κράτους».
Σχόλια