Μόνο ο ταξικός αγώνας

Αυτό που γίνεται στη χώρα μας εδώ κι ένα μήνα θα έπρεπε να εξεγείρει κάθε άνθρωπο με στοιχειώδη ταξική συνείδηση. Δεν είναι μόνο το ότι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και την αξιοπρέπειά μας. Είναι και το ότι μέσα απ' αυτή την υποτίμηση, την οποία περιμένουν να μετρήσουν στις επόμενες κάλπες, επιχειρούν να παγιώσουν την κοινωνική αποδοχή της κινεζοποίησης.

Ιδρωσε ο Μητσοτάκης όταν του ζητήθηκε να αποδείξει ότι αυτά για τα οποία «δεσμεύτηκε» στη ΔΕΘ είναι διαφορετικά από αυτά για τα οποία «δεσμεύτηκε» ο Τσίπρας. Δίνουν μάχες οι «Καψώχες» της συριζαίικης προπαγάνδας για ν' αποδείξουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαφέρει ριζικά από τη ΝΔ, το ίδιο ο Τσίπρας από τον Μητσοτάκη.

Τηρουμένων των αναλογιών, είναι σαν να βρισκόμαστε στον Ιούλη-Αύγουστο του 2015. Τότε που ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ψήφιζαν από κοινού το τρίτο Μνημόνιο και τους πρώτους εφαρμοστικούς του νόμους, με τον γαλάζιο Μπουμπούκο να πρωτοστατεί, χέρι-χέρι με τους Φίληδες και τους Βούτσηδες, στους λεκτικούς τραμπουκισμούς ενάντια στους μετέπειτα λαετζήδες.

Ο Τσίπρας τους την έφερε τότε. Τους διαβεβαίωνε ότι δε θα κάνει εκλογές και τις προκήρυξε αιφνιδιαστικά, υπό το στοργικό βλέμμα της Μέρκελ και του Σόιμπλε, που δήλωναν ότι οι εκλογές είναι «μέρος της λύσης». Αναγκάστηκαν να χωρίσουν τα τσανάκια τους. Αλλά και να μην τους την είχε φέρει ο Τσίπρας θα τα χώριζαν, γιατί «η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κυβέρνηση που κυβερνά και αντιπολίτευση που ελέγχει».

Καθώς όμως μπήκαν και επίσημα στη νέα προεκλογική περίοδο, φαίνεται καθαρά ποιος είναι αυτός που κυβερνά. Κυβερνά το μεγάλο κεφάλαιο, με τους ιμπεριαλιστές δανειστές ως απόλυτους επικυρίαρχους και τα όργανά τους (τρόικα, Eurogroup κτλ.) σε ρόλο υπερκυβέρνησης.

Θα προσπαθήσουμε να πείσουμε τους «θεσμούς» και θεωρώ ότι θα τα καταφέρουμε, λέει ο Τσίπρας. Τα ίδια ακριβώς ο Μητσοτάκης. Για τι να τους πείσουν; Για κάποιες αλλαγές στο μείγμα της μνημονιακής πολιτικής, που σε καμιά περίπτωση δε θα διαταράσσουν το στόχο για «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% του ΑΕΠ ετησίως.

Δε θα έμπαιναν καν σ' αυτή την αναζήτηση, αν δε βρισκόμασταν σε προεκλογική περίοδο. Κάτι πρέπει να υποσχεθούν στο πόπολο για να τους ψηφίσει. Οσο κι αν προσπαθούν, όμως, να βρουν κάτι που θα διαφοροποιήσει το ένα κόμμα από το άλλο, αποτυγχάνουν και καταλήγουν να λένε τα ίδια ακόμα και στις λεπτομέρειες! Με την επισήμανση ότι δεν πρόκειται να ενεργήσουν μονομερώς και ότι θα επιδιώξουν να έχουν τη σύμφωνη γνώμη των ιμπεριαλιστών δανειστών!

Το 2015 ενώθηκαν για να υπερασπιστούν το Μνημόνιο. Το 2018 παριστάνουν τους διαχωρισμένους, αλλά αποκαλύπτεται ότι είναι ενωμένοι στην υπεράσπιση του μετα-Μνημόνιου. Το βασικό τους σλόγκαν, άλλωστε, είναι το «όχι επιστροφή στο παρελθόν».

Η διατήρηση της κινεζοποίησης, με φιλανθρωπίες και ψιλομερεμέτια που δε θα θέσουν σε διακινδύνευση αυτά που έχει κατακτήσει το κεφάλαιο, είναι ο κοινός στόχος σύμπασας της αστικής πολιτικής. Αυτή την προεκλογική περίοδο φαίνεται πιο καθαρά από ποτέ τα προηγούμενα οχτώ χρόνια, ότι η έξοδος από το μνημονιακό βάλτο δεν είναι υπόθεση εκλογών και κυβερνήσεων. Είναι υπόθεση της ταξικής πάλης. Αλλιώς δε θα υπάρξει