Για τη διαγραφή του χρέους, τα πραγματικά προβλήματα του λαού και τον ευρύτερο προσανατολισμό του κινήματος

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Όταν το 2008 ξέσπασε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, η τότε κυβέρνηση Καραμανλή και σύσσωμα τα αστικά προπαγανδιστικά επιτελεία διαβεβαίωναν το λαό πως η ελληνική οικονομία δεν διατρέχει κανένα σοβαρό κίνδυνο, είναι θωρακισμένη, επειδή τάχα η Ελλάδα αποτελεί «ισότιμο μέλος» της «μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας» και ανήκει στη ζώνη του ευρώ, διαθέτοντας ένα πανίσχυρο πανευρωπαϊκό νόμισμα. Στη βάση αυτή μάλιστα οι προπαγανδιστές του ιμπεριαλισμού και της ΕΕ προσπαθούσαν να πείσουν το λαό πόσο τυχερή ήταν η χώρα μας που είχε ενταχθεί στο ευρώ και τι θα πάθαινε αν βρίσκονταν έξω από τη ζώνη του ευρώ. Το πού βρέθηκε και βρίσκεται η χώρα ένα-δύο χρόνια αργότερα, όντας μέλος της «άτρωτης» ζώνης του ευρώ, το γνωρίζουν οι πάντες και προπαντός ο ελληνικός λαός που στενάζει και καταδικάζεται από το υποδουλωτικό μνημόνιο στη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση, ενώ η χώρα βρίσκεται στα όρια της χρεωκοπίας και της καταστροφής, έρμαιο στις ληστρικές διαθέσεις της ΕΕ, του ΔΝΤ και των διεθνών τοκογλύφων-δανειστών της.

Πριν οκτώ μήνες, όταν ο λαός οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος από την ΕΕ, το ΔΝΤ και την κυβέρνηση Παπανδρέου στον «προσωρινό μηχανισμό στήριξης» και το «μνημόνιο» και τότε ξανά τα κυβερνητικά φερέφωνα, οι θιασώτες του ιμπεριαλισμού, διαλαλούσαν πως με την υπαγωγή στο μνημόνιο οι «αγορές» θα ηρεμούσαν, θα έπεφταν τα περιβόητα σπρεντ, δηλαδή τα τοκογλυφικά επιτόκια, και η χώρα μας θα έβγαινε στις «αγορές» στις αρχές του 2011 και θα δανείζονταν με χαμηλά επιτόκια. Τώρα βρισκόμαστε στις αρχές του 2011 και τα επιτόκια δανεισμού για τρίμηνα και εξάμηνα γραμμάτια του δημοσίου βρίσκονται σε δυσθεώρητα ύψη, πολύ πιο πάνω και από αυτά που δανείζονταν η χώρα πριν υπαχθεί στο μνημόνιο. Τώρα οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές πλασάρουν ένα καινούριο παραμύθι για να εξαπατήσουν το λαό. Και αυτό είναι το ευρωομόλογο. Σύμφωνα με την κυβερνητική προπαγάνδα το ευρωομόλογο θα είναι η σωτηρία μας, γιατί με αυτό θα εισρεύσει άφθονο και φθηνό χρήμα από την ΕΕ που θα εκδίδει και θα εγγυάται τα ομόλογα σε όσες χώρες της ΕΕ τα έχουν ανάγκη. Για να κάνει μάλιστα πιστευτό το παραμύθι, ο Γ. Παπανδρέου έδωσε εντολή να ξεκινήσει το μάζεμα υπογραφών για να ζητήσει την έκδοση ευρωομολόγου.

Βέβαια τα ευρωομόλογα μπορεί να εκδοθούν, μόνο που αυτό δεν πρόκειται να καθοριστεί από την κυβέρνηση Παπανδρέου και τα γελοία επικοινωνιακά τρικ που σκαρφίζεται, αλλά θα αποφασιστεί από τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ και ιδιαίτερα από το κατά πόσο η έκδοσή τους υπηρετεί τις γεωστρατηγικές επιδιώξεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση οξύνει διαρκώς τις αντιθέσεις και συγκρούσεις ανάμεσα στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και μαίνεται ο οικονομικός και νομισματικός πόλεμος ανάμεσά τους, στην προσπάθειά τους να φορτώσει ο ένας στις πλάτες του άλλου τις συνέπειες της κρίσης. Συντελούνται ανακατατάξεις στη δύναμη των διεθνών κέντρων και μέσα από την παγκόσμια οικονομική κρίση βγαίνουν δυναμωμένες η Κίνα στην Ασία και η Γερμανία στην Ευρώπη. Οι ΗΠΑ, ενώ παραμένουν η πιο ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, δοκιμάζεται και βρίσκεται σε κρίση η στρατηγική τους της παγκόσμιας ηγεμονίας. Επιδιώκουν να προκαλέσουν ρήγματα και να εξασθενίσουν την ΕΕ, να τορπιλίσουν την πολιτική της ενοποίησης κάτω από την ηγεμονία της Γερμανίας. Πλευροκοπούν την Κίνα από την Κορέα, την Ταϊβάν, την Ινδία ως το Αφγανιστάν, επιδιώκοντας να την αναχαιτίσουν, να τη μαντρώσουν στα σύνορά της, καθυστερώντας τη διεθνή επέκτασή της.

Η αναταραχή που ξέσπασε στην ΕΕ, η κρίση χρέους που μαστίζει τις χώρες του νότου και θέτει σε δοκιμασία την ίδια την ύπαρξη της ευρωζώνης με όλα τα σενάρια που βλέπουν το φως της ημέρας (διάσπαση της ευρωζώνης σε βορρά και νότο, αποπομπή των χωρών του νότου από το ευρώ κ.λπ.) αναπτύσσεται πάνω στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αλλά οξύνεται και πολλαπλασιάζεται από τη σφοδρή επίθεση των αμερικανικών, αγγλοσαξονικών χρηματοπιστωτικών ομίλων, των περίφημων Χεντς Φαντς.

Το Βερολίνο επιταχύνει τις κινήσεις του και ζυγίζει τις δυνατότητές του για την προώθηση και επιβολή των γεωστρατηγικών επιδιώξεών του που είναι η αντιδραστική οικονομική και πολιτική ηγεμονία του στην ΕΕ, στον ανταγωνισμό του με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Αυτό ακριβώς εκφράζει με διαφορετικό τρόπο η συζήτηση που διεξάγεται στα αστικά επιτελεία ότι «η ΕΕ βρίσκεται σ' ένα κρίσιμο, ιστορικό σταυροδρόμι» και πως στις σημερινές συνθήκες ή «θα προχωρήσει η πολιτική ενοποίηση της ΕΕ και θα μπει σε μια νέα περίοδο» ή «θα κυριαρχήσει η εθνικιστική αναδίπλωση και θα οδηγηθεί η ΕΕ στη διάσπαση και τη διάλυση».  Στην πραγματικότητα και οι δύο εκδοχές παραμένουν ανοιχτές.

Αν προχωρήσει η «πολιτική ενοποίηση της ΕΕ» κάτω από την ηγεμονία της Γερμανίας και τη στήριξη της Γαλλίας -εξέλιξη που σύντομα θα φανεί- αυτό θα πραγματοποιηθεί μέσα από έναν ανελέητο οικονομικό πόλεμο σε βάρος των λαών της Ευρώπης και ιδιαίτερα των λαών των εξαρτημένων χωρών, έτσι, που το σημερινό Μνημόνιο θα ωχριά μπροστά στα νέα Μνημόνια που θα επιβληθούν στο διηνεκές. Και εδώ ακριβώς έχει τη θέση του, το περίφημο ευρωομόλογο για το οποίο τόση κουβέντα γίνεται. Γιατί ακριβώς το ευρωομόλογο μπορεί να γίνει το όχημα, το οικονομικο-πολιτικό εργαλείο στα χέρια του γερμανικού ιμπεριαλισμού για την επιβολή των ευρύτερων κυριαρχικών επιδιώξεών του πάνω στους ευρωπαϊκούς λαούς.

Η έκδοση και παροχή ευρωομολόγου, όπως αφήνει το Βερολίνο να φανεί, θα συνοδευτεί με τους πιο επαχθείς όρους και προϋποθέσεις γι' αυτούς που θα το πάρουν, όροι που θα θεσμοθετούν την κατάλυση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας των εξαρτημένων χωρών, αφού το σύνολο της οικονομικής, δημοσιονομικής και φορολογικής πολιτικής, ο κρατικός προϋπολογισμός κάθε χώρας της ΕΕ θα αποφασίζονται και θα ασκούνται από την «οικονομική διακυβέρνηση» των Βρυξελλών που θα βρίσκεται κάτω από τον άμεσο έλεγχο και την κυριαρχία της Γερμανίας και κατά δεύτερο λόγο της Γαλλίας. Αυτό που μέχρι τώρα παρατηρούμε, σαν ένα πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, είναι ότι το Βερολίνο αξιοποιεί την οικονομική κρίση και τη δεινή θέση που βρίσκονται οι αδύναμες χώρες για να τους περάσει ακόμα πιο σφιχτά το χαλινάρι με τα μνημόνια που επέβαλε στην Ελλάδα και την Ιρλανδία. Προς αυτή την κατεύθυνση σπρώχνει και εξωθεί την Πορτογαλία και άλλες χώρες, προκειμένου σε μια δεύτερη φάση να τις υποδουλώσει οικονομικά και να τις καταβροχθίσει μέσα από την «οικονομική διακυβέρνηση».

Αν αυτές είναι οι επιδιώξεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού, αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως θα προχωρήσουν απρόσκοπτα ή ότι θα υλοποιηθούν. Αυτό θα εξαρτηθεί από την αντίσταση των λαών της Ευρώπης, από τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο εσωτερικό της ΕΕ (Γερμανία, Γαλλία και Βρετανία), από τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ. Αν το κόστος διάσωσης των υπερχρεωμένων χωρών του νότου αποδειχθεί ιδιαίτερα υψηλό και η «ελεγχόμενη χρεωκοπία» που προετοιμάζουν γι' αυτές τις χώρες κλονίσει τη σταθερότητα του ευρώ, τότε η διάσπαση της ευρωζώνης μπορεί να γίνει αναπόφευκτη, όπως και η αποπομπή χωρών από την ευρωζώνη και ακόμη να δυναμώσουν ή να κυριαρχήσουν οι φωνές στη Γερμανία που ζητούν την επάνοδο στο μάρκο.

Αυτό που προδιέγραψε ο Λένιν, πριν έναν περίπου αιώνα, ασκώντας κριτική στην ιδέα περί «Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» στο έδαφος του καπιταλισμού, διατηρεί ακέραια τη θεωρητική αξία του: «Οι  Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες είτε είναι αντιδραστικές».

Η κρίση δεν είναι μόνο εκδήλωση της όξυνσης των αντιθέσεων της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά και ένα φαινόμενο, όπου πιο καθαρά αποκαλύπτονται πολιτικές και οικονομικές σχέσεις που χαρακτηρίζουν το ιμπεριαλιστικό σύστημα. Βασικές πλευρές αυτών των σχέσεων που δεν γίνονται ευδιάκριτες σε άλλες περιόδους, όταν ξεσπά η κρίση γίνονται ορατές και αποκαλύπτεται πόσο επηρεάζουν και καθορίζουν την οικονομική και πολιτική ζωή μιας χώρας.

Κάτω από τη σκληρή πραγματικότητα του υποδουλωτικού μνημονίου μπορούν να κριθούν σήμερα τόσο η αστική προπαγάνδα, όσο και «αριστερές» θεωρίες που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, οι οποίες παρουσίαζαν μια ευφάνταστη, παραπλανητική εικόνα για τη σημερινή πολιτική και οικονομική θέση της Ελλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. Μπορούν να κριθούν οι αστικοί προπαγανδιστικοί ισχυρισμοί των κυβερνήσεων του ΠΑΣOK και της ΝΔ για την «ισχυρή Ελλάδα», «την Ελλάδα που μετά την ένταξή της στην ONE βρίσκεται στο κλαμπ των ισχυρών της ΕΕ», «την Ελλάδα που συμμετέχει ισότιμα στην ΕΕ» και άλλα παρόμοια ηχηρά που συγκάλυπταν την υποτελή θέση της Ελλάδας μέσα στην  ΕΕ και το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Μπορούν να κριθούν επίσης, οι «αριστερές» θεωρίες που εμφανίζουν την Ελλάδα σαν μια ιμπεριαλιστική -και όχι εξαρτημένη- χώρα, η οποία ενεργεί σαν «ισότιμος εταίρος» ή και ανταγωνιστής των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Όλα αυτά βέβαια ηχούν σήμερα αστεία όταν η Ελλάδα συνθλίβεται στη μέγγενη του μνημονίου υποδούλωσης, και το ελληνικό κράτος βουλιάζει μέσα στο χρέος, με τους εκπροσώπους του να επαιτούν οικονομική στήριξη και να αναζητούν σωσίβιο από τις κυβερνήσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και από τα κέντρα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Όταν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του ΠΑΣOK γυρνάνε στο εξωτερικό, στις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού, αναζητώντας επαφές με αξιωματούχους των κυβερνήσεων που διαφεντεύουν την Ευρώπη και με εκπροσώπους της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας για να κατευνάσουν τις πιέσεις τους και για να διαβεβαιώσουν ότι η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης θα τους παράσχει τις εξασφαλίσεις κερδών και τόκων για τα κεφάλαιά τους που έχουν δανείσει ή «επενδύσει» στην Ελλάδα.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα του ιμπεριαλισμού είναι ότι δημιουργεί μορφές κρατικής εξάρτησης, με οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά μέσα, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνεται και η εξαγωγή κεφαλαίου όχι μόνο με τη μορφή των άμεσων επενδύσεων σε διάφορες χώρες αλλά και του δανειακού κεφαλαίου. Αυτή η τελευταία μορφή γιγαντώνεται την τελευταία περίοδο, όπου δυναμώνουν τα παρασιτικά χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού και συντελείται μια ληστρική απομύζηση των κρατών-οφειλετών. Και στη βάση αυτή έχει ξεσπάσει και η κρίση υπερχρέωσης των χωρών του νότου. Έτσι πέρα από τη διείσδυση ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου σε κλάδους της ελληνικής οικονομίας, οι αγορές ομολόγων που εκδίδει το ελληνικό δημόσιο από χρηματιστικούς «οίκους» του εξωτερικού, τα δάνεια που παίρνει από ξένες τράπεζες, είναι μερικές από τις πιο χτυπητές εκφράσεις της οικονομικής εξάρτησης του ελληνικού κράτους, που το χαρακτηρίζουν από τη γέννησή του και έχουν και την αντιστοίχισή τους και στην πολιτική εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό.

O χωρισμός ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κράτη και σε εξαρτημένες χώρες, όπου μια χούφτα από τα πρώτα εκμεταλλεύονται το μεγάλο αριθμό των δεύτερων, ο χωρισμός ανάμεσα σε κράτη-τοκογλύφους και σε κράτη-οφειλέτες είναι ένα γνώρισμα του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Το ελληνικό κράτος χωμένο ως το λαιμό μέσα στα δάνεια είναι φανερό σε ποια θέση βρίσκεται. Είναι ακριβώς αυτή η θέση του που το κάνει στόχο από τη μια των πιέσεων της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ κάθε τόσο, ότι δεν θα συνεχίσουν τις δόσεις του δανείου αν δεν εκπληρώσει μέχρι κεραίας τους όρους που του επέβαλλαν και από την άλλη των κάθε λογής εκβιασμών των διεθνών χρηματιστικών κεφαλαίων που αποσύρουν τις «επενδύσεις» τους σε ελληνικά κρατικά ομόλογα, οδηγώντας σε υποτίμησή τους και καθίζηση του Χρηματιστηρίου με ταυτόχρονη άνοδο του επιτοκίου δανεισμού και κατά συνέπεια μεγαλύτερη απομύζηση της Ελλάδας.

Ενδεικτικά αναφέρουμε πως το 2011 το ελληνικό κράτος θα δαπανήσει 6 δισ. ευρώ για να πληρώσει τις συντάξεις και 45 δισ. ευρώ για να αποπληρώσει τα τοκοχρεολύσια!

Οι πιέσεις και οι εκβιασμοί έχουν πάρει στη σημερινή εποχή, πιο οργανωμένο και συντονισμένο χαρακτήρα μέσα από τους λεγόμενους διεθνείς «οίκους αξιολόγησης», που δρουν σαν όργανα της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας και των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, βαθμολογώντας «πιστοληπτικές ικανότητες» κατά τρόπο που συνδέονται άμεσα με την εξυπηρέτηση των κερδοσκοπικών συμφερόντων τους. Η κατάταξη από αυτούς τους «οίκους» των ελληνικών ομολόγων στην κατηγορία των «σκουπιδιών», έχει εκτοξεύσει στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού και με αυτό τον τρόπο τα διεθνή χρηματιστικά κέντρα, τα ιμπεριαλιστικά κράτη, στραγγίζουν παραπέρα την καταχρεωμένη Ελλάδα. Το γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σ' αυτήν τη δεινή θέση, συνδέεται άμεσα με την πολιτική των κυβερνήσεων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και ειδικότερα, τις τελευταίες δεκαετίες με την πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣOK. Η ταύτιση των συμφερόντων της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας με αυτά του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ-ΕΕ μεταφράζεται σε μια πολιτική ξένης εξάρτησης όχι μόνο με την έννοια μιας ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που έχει χάσει την ανεξαρτησία της και εντάσσεται στα πλαίσια που υπαγορεύουν οι προστάτες της, αλλά και με την εφαρμογή μιας πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας και στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, προσαρμοσμένης στους όρους που θέτει το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο, τόσο από την άποψη της κερδοφόρας διείσδυσής του στην ελληνική οικονομία όσο και από την άποψη της ανάπτυξης των ελληνικών παραγωγικών δυνατοτήτων.

Έκφραση, ακριβώς, αυτής της πολιτικής είναι το δόγμα ότι η ανάπτυξη και το οικονομικό μέλλον της χώρας είναι να μετατραπεί η Ελλάδα «σε κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου, του τουρισμού και των υπηρεσιών», που διατυμπανίζουν χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις του ΠΑΣOK και της ΝΔ καθ' υπαγόρευση των αξιωματούχων της EE, που αποφασίζουν «πριν από μας για μας» σ' ότι  αφορά τη θέση της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό καπιταλιστικό καταμερισμό. Kαι για του λόγου το αληθές ο ευρωπαίος Επίτροπος  Αρνιά που επισκέφθηκε πρόσφατα τη χώρα μας για την καθιερωμένη επιτήρηση της οικονομίας δήλωσε χαρακτηριστικά (Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011): «Οι ευκαιρίες για την Ελλάδα είναι: H ανάπτυξη ηλεκτρονικού εμπορίου, η ναυτιλία και ο τουρισμός». Τελεία και παύλα.

Ένα δόγμα που το αποτέλεσμά του είναι η καθυστέρηση και η εγκατάλειψη ανάπτυξης κλάδων της παραγωγικής βάσης της χώρας, η μονόπλευρη και στρεβλή ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας (με τον τριτογενή τομέα εξογκωμένο και τη βιομηχανική παραγωγική βάση συρρικνωμένη), η διεύρυνση του εμπορικού της ελλείμματος, ακόμη και του ελλείμματος του ισοζυγίου των γεωργικών προϊόντων της (που κάποτε ήταν πλεονασματικό) και, ταυτόχρονα, η διαιώνιση και υπερδιόγκωση του κρατικού χρέους.

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣOK και της ΝΔ επεδίωξαν να εμφανίσουν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και την ONE σαν το σωτήριο δρόμο που θα ισχυροποιούσε την ελληνική οικονομία, θα έδινε νέες μεγάλες αγορές στις ντόπιες επιχειρήσεις και στους αγρότες, θα βελτίωνε τα οικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και θα την έκανε πιο ασφαλή σε περιόδους κρίσης και αναταράξεων. Τα πραγματικά δεδομένα πλέον δείχνουν πως όλο αυτό το αστικό ιδεολόγημα που αποτέλεσε για δεκαετίες τη νέα «Μεγάλη Ιδέα του Έθνους» βρίσκεται υπό κατάρρευση και αυτό που ακούγεται από αστούς πολιτικούς και διανοούμενους ότι χρειάζεται μια «νέα αφήγηση» που θα συνενώσει το λαό, αναδεικνύει εκτός των άλλων το ιδεολογικό κενό της αστικής τάξης και την κυοφορούμενη κρίση στρατηγικής της.

Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και την ONE δεν σήμαινε τίποτα άλλο παρά να ανοιχτούν διάπλατα οι πόρτες της ελληνικής οικονομίας στην εμπορική και κεφαλαιουχική διείσδυση ξένων μονοπωλίων, να εξοστρακιστούν από τον άνισο ανταγωνισμό των ξένων πολυεθνικών ελληνικά εμπορεύματα και επιχειρήσεις, να δοθεί με τις αποκρατικοποιήσεις ο έλεγχος των πιο σημαντικών δημόσιων επιχειρήσεων σε ξένα μονοπώλια, να αποκτήσει μεγαλύτερη ελευθερία το χρηματιστικό κεφάλαιο να κάνει κερδοσκοπικά παιχνίδια, να δημιουργηθούν όροι μεγεθυμένης και ταχύτερης άντλησης κερδών που βγαίνουν στο εξωτερικό. Και μαζί με όλα αυτά να επιβληθούν πολιτικές δεσμεύσεις και εκχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως οι συνθήκες, τα σύμφωνα, οι κανονισμοί και οι ντιρεκτίβες της ΕΕ, με κορωνίδα το Μνημόνιο, που ενισχύουν το καθεστώς της εξάρτησης και λεηλασίας του λαού και της χώρας. Μέσα στο φαύλο κύκλο του μεγάλου κρατικού χρέους η κυβέρνηση του ΠΑΣOK χορεύει στο ρυθμό που της επιτάσσουν οι ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις. Στο ρυθμό της παροχής εγγυήσεων και της λήψης εξοντωτικών μέτρων για το λαό που θα διασφαλίσουν στους ξένους δανειστές τα υπέρογκα τοκομερίδιά τους αλλά και το ανοιχτό πεδίο να συνεχίσουν την τοκογλυφική αφαίμαξη της χώρας. Τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα του Μνημονίου, που «επικαιροποιείται» κάθε τέσσερις μήνες, οπότε δίνεται η κάθε δόση του δανείου, δείχνουν πως για τη δημοσιονομική κρίση χρέους και κατ' επέκταση για τις συνέπειες που φέρνει η ξένη πολιτική και οικονομική εξάρτηση, καλείται ο λαός να υποστεί τις πιο βαριές θυσίες. Η ξένη εξάρτηση αποκαλύπτεται έτσι σαν ένα κεντρικό ζήτημα που συνδέεται τόσο με τα άμεσα όσο και τα ευρύτερα προβλήματα του λαού μας και από την άποψη αυτή το πώς στέκεται κάθε πολιτική δύναμη απέναντι σ' αυτό το ζήτημα και ποιο προσανατολισμό χαράζει και ακολουθεί στο λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα έχει ξεχωριστή σημασία.

Πολλές φορές στο προηγούμενο διάστημα ασκήσαμε κριτική και αντιπαράθεση στις λαθεμένες και αντιλενινιστικές θεωρίες της καθοδήγησης του ΝΑΡ για «τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό» και για τη θέση του περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας». Οι δύο αυτές θέσεις εξάλλου αποτέλεσαν και την καινοτόμο θεωρητική συνεισφορά του ΝΑΡ στο αριστερό κίνημα. Το τελευταίο διάστημα αναπτύσσει και μια τρίτη, μικρότερου βεληνεκούς, αυτή περί διαγραφής του χρέους, με την οποία ασχοληθήκαμε στο πρώτο μέρος του άρθρου και η οποία θεωρούμε ότι θα έχει την τύχη των δύο πρώτων. Τι ακριβώς υποστήριζαν οι θέσεις του ΝΑΡ που θεωρούσαν την Ελλάδα χώρα ιμπεριαλιστική;

«Η Ελλάδα είναι μια χώρα με αναπτυσσόμενα τα ιμπεριαλιστικά της χαρακτηριστικά και την εξωγενή διεθνοποιημένη παρουσία και διαπλοκή, καθώς και με εμφανείς τις φιλοδοξίες του ελληνικού κεφαλαίου να αναβαθμίσει τη θέση του, προσεγγίζοντας ή ίσως και κατακτώντας μια θέση στην πρώτη ταχύτητα του διεθνούς κεφαλαιοκρατικού πλέγματος».

Αυτά έγραφαν οι καθοδηγητές του ΝΑΡ πριν λίγα χρόνια για το ρόλο και τη θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο, κατατάσσοντάς την όχι απλά στις... σκέτες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά σε εκείνη την κατηγορία χωρών που είναι έτοιμες να κατακτήσουν μια θέση δίπλα στις πιο ανεπτυγμένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της διεθνούς πολιτικής.

Σχετικά μ' αυτά υπογράμμιζαν ακόμα πως «ο μύθος της Ελλάδας της εξάρτησης, της καθυστέρησης, της αποβιομηχάνισης, αποσκοπεί πρώτα απ' όλα στη στρεβλή και αταξική παρουσίαση του ρόλου του ελληνικού κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων» και πως «η αστική τάξη είναι ταυτισμένη ταξικά με τον ιμπεριαλισμό όχι λόγω της εξάρτησής της, της υποταγής ή της ηγεμόνευσής της, αλλά λόγω τελικά της ανεξαρτησίας της, δηλαδή της εσωτερικής κυριαρχίας της».

Πόσο αβάσιμες, αστήρικτες και κούφιες αποκαλύπτονται όλες αυτές οι θεωρητικές εκτιμήσεις κάτω από το φως των εξελίξεων που συντελούνται στη χώρα μας. Η ηγεσία του ΝΑΡ θεωρούσε και θεωρεί (;) πως ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία δεν έχει νόημα, γιατί προφανώς ως ιμπεριαλιστική χώρα η Ελλάδα έχει αποκτήσει προ πολλού την εθνική της ανεξαρτησία και την πολιτική της κυριαρχία. Ότι η χώρα, δηλαδή, έχει καταφέρει με ηγεμονική δύναμη την ντόπια αστική τάξη -γιατί αν το είχαν κάνει οι λαϊκές δυνάμεις θα το γνωρίζαμε- να σπάσει τα δεσμά της εξάρτησης και της υποτέλειας, να κατακτήσει την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της απέναντι στον ιμπεριαλισμό και να κατακτά τώρα τη θέση της στο μεγάλο ιμπεριαλιστικό τραπέζι. Βέβαια θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς από τον τρόπο που διατυπώνει τη θέση του το ΝΑΡ πως η αστική τάξη της Ελλάδας από τη γέννησή της τώρα και δύο αιώνες, όπως και κάθε αστική τάξη των υπανάπτυχτων και καθυστερημένων χωρών έχουν αποτινάξει την ιμπεριαλιστική ηγεμονία και κυριαρχία και δεν υπάρχει κατά συνέπεια καν η έννοια της εξάρτησης, η θεμελιώδης λενινιστική τοποθέτηση, δηλαδή πως «η περίοδος του ιμπεριαλισμού, είναι η περίοδος του μοιράσματος του κόσμου ανάμεσα στα μεγάλα προνομιούχα έθνη που καταπιέζουν όλα τα υπόλοιπα. Ένα βασικό χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού είναι ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε μεγάλες δυνάμεις για την ηγεμονία».

Βέβαια, είναι γνωστό πως το ΝΑΡ έχει «υπερβεί» το λενινισμό και τη λενινιστική ανάλυση για τον ιμπεριαλισμό, προβάλλοντας τη θεωρία του «ολοκληρωτικού καπιταλισμού». Όμως γι' αυτή τη θεωρία έχουμε αναφερθεί διεξοδικά και απ' ότι φαίνεται μάλλον βρίσκεται στα αζήτητα.

Στη θέση του ΝΑΡ έχει προσχωρήσει τα τελευταία χρόνια και η ηγεσία του ΚΚΕ με τις αποφάσεις του 17ου και 18ου συνεδρίου του, όπου θεωρεί ότι «ενισχύθηκαν βασικά γνωρίσματα του ιμπεριαλιστικού σταδίου του ελληνικού καπιταλισμού» και ακριβώς πάνω στη βάση μιας τέτοιας εκτίμησης, η γραμματέας του είχε διακηρύξει το αμίμητο ότι: «O όρος σήμερα "εθνική ανεξαρτησία" δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες».

Όταν η ηγεσία του ΝΑΡ υποστηρίζει πως είναι «μύθος η εξάρτηση της Ελλάδας από τον ιμπεριαλισμό» και όταν η ηγεσία του ΚΚΕ διακηρύσσει πως «ο όρος εθνική ανεξαρτησία δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες», όταν δηλαδή θεωρούν πως δεν έχει κανένα νόημα και περιεχόμενο ο λαϊκός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της πολιτικής κυριαρχίας, στην πραγματικότητα καλούν σε εγκατάλειψη του αγώνα για το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και κυριαρχίας, για το διώξιμο των Ευρωπαίων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤO, για την κατάκτηση τελικά της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας της χώρας μας. Και αυτό σημαίνει πως αφήνεται στο απυρόβλητο ο κύριος εχθρός της επανάστασης στη χώρα μας, ο αμερικάνικος και δυτικοευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός και κατευθύνονται τα πυρά του αγώνα στους ντόπιους λακέδες και υπηρέτες του ιμπεριαλισμού.

Ήρθε βέβαια για άλλη μια φορά η ίδια η ζωή και η πραγματικότητα, με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα, να δείξουν με τον πιο αδιάψευστο και απερίφραστο τρόπο την ολοκληρωτική οικονομική και πολιτική εξάρτηση της Ελλάδας από τον ιμπεριαλισμό, την πολιτική υποτέλειας και ξενοδουλείας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης απέναντι στα αφεντικά της ΕΕ, τις απροκάλυπτες προσταγές και υπαγορεύσεις, την πολιτική κηδεμονία και επιτροπεία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, πάνω στο λαό και τη χώρα μας. Οι εξελίξεις αυτές έρχονται ακριβώς να επιβεβαιώσουν για άλλη μια φορά τον κύριο και αποφασιστικό ρόλο που διαδραματίζουν οι ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη χώρα μας, καθώς και τη στενή σχέση αυτών των δυνάμεων με την ντόπια άρχουσα τάξη. Αντί να δουν οι ηγεσίες του ΚΚΕ και ΝΑΡ αυτή την πραγματικότητα και να προτάξουν αντίστοιχους πολιτικούς στόχους και προσανατολισμούς για το λαϊκό κίνημα, θέτοντας ως πρωταρχικό καθήκον την αντίσταση του λαού στον ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους λακέδες του, με τα κούφια θεωρητικά τους κατασκευάσματα και την «καθαρή αντικαπιταλιστική» γραμμή τροτσκιστικής κοπής και έμπνευσης, αφήνουν στο απυρόβλητο και στα αζήτητα τον αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, με τη θεωρία τους πως η ιμπεριαλιστική αστική τάξη της Ελλάδας έχει καταστήσει τη χώρα ανεξάρτητη και κυρίαρχη.

Καθώς βέβαια οι πολιτικές εξελίξεις είναι αμείλικτες και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας, οι καθοδηγητές του ΝΑΡ δεν διστάζουν να περάσουν με τη μεγαλύτερη ευκολία από τη μια θέση στην άλλη, πιστοποιώντας εκτός των άλλων τον αλλοπρόσαλλο και καιροσκοπικό χαρακτήρα των εκτιμήσεών τους. Έτσι από τη θέση πως η Ελλάδα «προσεγγίζει ή ίσως κατακτά μια θέση στην πρώτη ταχύτητα του διεθνούς κεφαλαιοκρατικού πλέγματος» τον τελευταίο χρόνο πέρασαν στη θέση πως έχουμε «μια δραματική υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλισμού στο πλαίσιο τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη μετατροπή της χώρας σε εσωτερική αποικία της...».

Και όποτε αναφέρονται τα στελέχη του NAP, στο ΠΡΙΝ στην κυβέρνηση Παπανδρέου για να υπογραμμίσουν ακριβώς   τη νέα τους θέση, κάνουν λόγο για «κατοχική κυβέρνηση», για «κυβέρνηση Τσολάκογλου» κ.λπ., κ.λπ.

Από την εκτίμηση πως είναι μύθος η εξάρτηση της Ελλάδας από τον ιμπεριαλισμό και πως η αστική τάξη όχι μόνο δεν είναι εξαρτημένη και υποταγμένη αλλά ασκεί μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη ιμπεριαλιστική πολιτική, η καθοδήγηση του ΝΑΡ εμφανίζεται τώρα να εκτιμά πως η χώρα βρίσκεται υπό «οικονομική κατοχή» από την ΕΕ, που υπαγορεύει στην «κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου» τα αντιλαϊκά μέτρα που πρέπει να εφαρμόσει. Σε κάθε περίπτωση είναι τέτοια, φαίνεται, η αποστροφή του ΝΑΡ στη βασική εκτίμηση πως η Ελλάδα είναι μια χώρα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό που φθάνει στο σημείο να κινδυνεύει τη γελοιοποίησή του, περνώντας από τη θεωρία της ιμπεριαλιστικής Ελλάδας στη θεωρία περί αποικίας και κατοχής, αρκεί έτσι να παρακάμπτει και να αρνείται τη χαρακτηριστική ιδιομορφία της Ελλάδας, την ολόπλευρη δηλαδή οικονομική, πολιτική και στρατιωτική της εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. Αν το NAP προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και αιωρείται σαν εκκρεμές από τη μια άκρη στην άλλη, η ηγεσία του KKE εμφανίζεται «ντούρα» στις νεόκοπες θεωρίες της περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» και προβάλλει αντιφατικές και αλλοπρόσαλλες θέσεις που συγκρούονται με την πραγματικότητα.