Για τη διαγραφή του χρέους, τα πραγματικά προβλήματα του λαού και τον ευρύτερο προσανατολισμό του κινήματος

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Η ηγεσία του ΚΚΕ με τις αποφάσεις του 17ου και 18ου συνεδρίου του, δηλαδή την τελευταία εξαετία, έχει προσχωρήσει στη θέση πως η Ελλάδα είναι μια χώρα ιμπεριαλιστική, χωρίς βέβαια να έχει εξηγήσει ποτέ, πώς και από πότε, μια χώρα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό -όπως εκτιμούσε το ίδιο την τελευταία πεντηκονταετία- μετατράπηκε σε ιμπεριαλιστική.

Τον τελευταίο χρόνο, ιδιαίτερα ύστερα από την επιβολή του υποδουλωτικού μνημονίου, βρέθηκε στην ανάγκη να υπερασπιστεί αυτή τη θέση, να πείσει δηλαδή τους οπαδούς του και τον κόσμο της αριστεράς, πως το μνημόνιο και ο διεθνής οικονομικός έλεγχος πάνω στην Ελλάδα δεν επιβλήθηκαν από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά όλα αυτά σχεδιάστηκαν και αποφασίστηκαν «πρωταγωνιστικά» από την ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία και την κυβέρνηση Παπανδρέου. Και στη βάση αυτή επιτίθεται σφόδρα σε όσους υποστηρίζουν ότι τα αντιλαϊκά μέτρα του μνημονίου επιβλήθηκαν «από τους έξω» και καταδικάζει οργισμένα όσους υποστηρίζουν, ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι μια «υποτακτική» κυβέρνηση που βρίσκεται «υπό κηδεμονία».

Σε πληθώρα άρθρων που δημοσιεύονται στο «Ριζοσπάστη» αναπτύσσεται μια τέτοια σαθρή και αίολη επιχειρηματολογία. Ενδεικτικά αντιγράφουμε: «Με αφορμή την έλευση στη χώρα μας του επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος-Καν και αύριο του επιτρόπου Όλι Ρεν, από ορισμένες πλευρές ξαναζεσταίνεται η προπαγανδιστική σούπα περί επιβολής των αντιλαϊκών μέτρων... «από τους έξω». Κάποιοι μιλούν για «κατοχή»... αποπροσανατολίζοντας από το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε την ένταξη στο μηχανισμό της τρόικας, γιατί αυτό είναι το συμφέρον του κεφαλαίου» («Ρ» 8.12.2010, σελ. 5).

Σε ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της K.E. του ΚΚΕ που δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (21.12.2010) υπογραμμίζεται: «Το μνημόνιο διαρκείας, φτώχειας και εξαθλίωσης για το λαό δεν είναι αποτέλεσμα κατοχής, αλλά πολιτική επιλογή, που πρωτίστως συμφέρει την πλουτοκρατία της χώρας και δευτερευόντως τους συμμάχους της σε διεθνές επίπεδο. Η ΕΕ και το ΔΝΤ... είναι συνεργάτες της κυβέρνησης για την επιβολή αποφασισμένων πριν από την κρίση αντιδραστικών μέτρων...».

Σε άλλο άρθρο γράφεται: «...Αναπαράγεται με αποχρώσεις το ιδεολόγημα ότι η χώρα βρίσκεται υπό την κατοχή είτε της ΕΕ, είτε του ΔΝΤ και ότι η ασκούμενη πολιτική έχει τη δική τους σφραγίδα, αφού η κυβέρνηση είναι «υπό κηδεμονία». Η θέση αυτή είναι επιζήμια και επικίνδυνη για το λαό και το κίνημά του». («Ρ» 21.12.2010, σελ. 5).

Σε άλλο άρθρο αναφέρεται: «Απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσει η λαϊκή οργάνωση είναι το ξεπέρασμα του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, αλλά και όσων πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων μιλούν για «υποτακτική κυβέρνηση», για «κατοχή» του ΔΝΤ και της ΕΚΤ στην Ελλάδα» («Ρ» 30.12.2010, σελ. 5).

Σε άλλο άρθρο αναφέρεται: «Με το βολικό ιδεολόγημα της «κατοχής» από την ΕΕ και το ΔΝΤ, η ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα απαλλάσσονται από τις πρωταγωνιστικές τους ευθύνες στο σχεδιασμό και την υλοποίηση της βάρβαρης πολιτικής που έχει ανάγκη το κεφάλαιο...» («Ρ» 24.12.2010).

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε δεκάδες παρόμοια αποσπάσματα από την αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη» πλην όμως αυτά που παραθέσαμε είναι αρκετά για να αντιληφθεί ο καθένας τις θέσεις που προβάλλει η ηγεσία του ΚΚΕ. Καταρχήν είναι πολύ βολικό να τσουβαλιάζουν οι αρθρογράφοι του ΚΚΕ το «ιδεολόγημα της κατοχής» με τη θέση πως η Ελλάδα είναι μια χώρα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό -την οποία αποσιωπούν- και έτσι να φαντάζει κάπως πειστική η επιχειρηματολογία τους. Γιατί όντως «κατοχή» δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Τη θέση αυτή την εισήγαγαν και την προπαγανδίζουν δυνάμεις, όπως το ΝΑΡ, που μέχρι χθες διακήρυσσαν πως η Ελλάδα είναι μια χώρα ιμπεριαλιστική και ξαφνικά τώρα βρέθηκαν να υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα μετατράπηκε σε αποικία και είναι υπό κατοχή. Όσο λάθος είναι η πρώτη θέση, άλλο τόσο λάθος είναι και η δεύτερη. Η ηγεσία του ΚΚΕ κριτικάρει τη θέση για κατοχή που είναι εξόφθαλμα λαθεμένη και έτσι θεωρεί πως ξεμπερδεύει και με τη θέση που υποστηρίζει το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα πως η Ελλάδα είναι μια χώρα ολόπλευρα -οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά- εξαρτημένη από τον ξένο ιμπεριαλισμό. Αυτή τη θέση βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να την κριτικάρει η ηγεσία του ΚΚΕ και γι' αυτό ακριβώς προτάσσει τα περί κατοχής...

Τι όμως αλήθεια υποστηρίζει η ηγεσία του ΚΚΕ; Πως πρόκειται περί προπαγανδιστικής σούπας ότι τα αντιλαϊκά μέτρα του μνημονίου επιβλήθηκαν «από τους έξω». Πως το μνημόνιο «πρωτίστως» συμφέρει την πλουτοκρατία της χώρας και «δευτερευόντως» τους συμμάχους και «συνεργάτες της» σε διεθνές επίπεδο. Πως πρόκειται για επικίνδυνο ιδεολόγημα ότι η κυβέρνηση βρίσκεται υπό «κηδεμονία» και ότι η ασκούμενη πολιτική έχει τη σφραγίδα της ΕΕ και του ΔΝΤ. Και ότι προϋπόθεση για να προχωρήσει η λαϊκή οργάνωση είναι το ξεπέρασμα όσων δυνάμεων μιλούν για «υποτακτική κυβέρνηση».

Έχει βαλθεί η ηγεσία του ΚΚΕ να πείσει τους οπαδούς του και τον κόσμο της αριστεράς πως το υποδουλωτικό μνημόνιο, η οικονομική επιτήρηση, δηλαδή ο διεθνής οικονομικός έλεγχος κάτω από τον οποίο βρίσκεται η Ελλάδα, δεν επιβλήθηκαν από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ούτε είναι αποτέλεσμα της πολιτικής εξάρτησης και  υποτέλειας που εφαρμόζουν οι ντόπιοι λακέδες τους, αλλά αντίθετα είναι αποτέλεσμα της ανεξάρτητης και κυρίαρχης πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση Παπανδρέου!  Έτσι, σύμφωνα πάντα με την ηγεσία του ΚΚΕ, η κυβέρνηση δεν βρίσκεται υπό κηδεμονία, είναι προφανώς ακηδεμόνευτη και κυρίαρχη, δεν είναι υποταγμένη, αλλά ανεξάρτητη και αδέσμευτη από εξαρτήσεις. Και σαν τέτοια σχεδίασε και αποφάσισε «πρωταγωνιστικά» να θέσει την Ελλάδα κάτω από διεθνή έλεγχο, εξυπηρετώντας πρωτίστως τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας και παρεμπιπτόντως και των «διεθνών συνεργατών της». Αλήθεια τι διαφορετικό από αυτά διακηρύσσει η κυρίαρχη αστική προπαγάνδα του ΠΑΣOΚ και της ΝΔ όταν μιλά για «ισχυρή Ελλάδα», για «την Ελλάδα που συμμετέχει ισότιμα στην ΕΕ» και άλλα διάτρητα φληναφήματα που συγκαλύπτουν την υποτελή θέση της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ και το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα;

Αυτές οι θέσεις που συγκρούονται με την πραγματικότητα και αγγίζουν τα όρια του παραλογισμού είναι απόρροια ακριβώς των νέων θεωρητικών επεξεργασιών της ηγεσίας του ΚΚΕ περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας». Τι σόι ιμπεριαλισμός θα ήταν εξάλλου η Ελλάδα αν οι ξένοι δυνάστες, οι «απέξω», και όχι οι ντόπιοι κυρίαρχοι θα επέβαλαν το μνημόνιο και το διεθνή οικονομικό έλεγχο;! Υποτίθεται πως με αυτές τις νεόκοπες θέσεις της, η ηγεσία του ΚΚΕ στρέφει το κίνημα σε πιο ταξικές θέσεις και διορθώνει «τις λανθασμένες αναλύσεις του κομμουνιστικού κινήματος της δεκαετίας του '60».

Επιχειρώντας να δώσει μια θεωρητική τεκμηρίωση όλων αυτών των αλλαγών στις θέσεις του ΚΚΕ, ο Κ. Παπασταύρου, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής του, έγραφε σε άρθρο του στο «Ριζοσπάστη» (25 Απρίλη 2010): «Έτσι, προβάλλουν τα συνθήματα περί «κηδεμονίας», «ιδιόμορφης κατοχής», «νεοαποικιακής» και «μισοαποικιακής» Ελλάδας, απώλειας της «εθνικής κυριαρχίας» και καταπάτησης της «αστικής δημοκρατίας». Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας επιχειρείται μια συνειδητή παραπλανητική επιστροφή σε ιστορικά ξεπερασμένες και αποδεδειγμένα λανθασμένες αναλύσεις του κομμουνιστικού κινήματος της δεκαετίας του '60. Θυμίζουμε ότι τέτοιες αναλύσεις οδήγησαν στην οππορτουνιστική επεξεργασία για συμμαχία της εργατικής τάξης με τμήματα της λεγόμενης «πατριωτικής αστικής τάξης» στο όνομα της υπεράσπισης της «εθνικής κυριαρχίας» και της «δημοκρατίας»».

Αυτά που όψιμα ο Κ.Π. θεωρεί «ιστορικά ξεπερασμένες και αποδεδειγμένα λανθασμένες αναλύσεις του κομμουνιστικού κινήματος της δεκαετίας του '60» ήταν τα θεωρητικά δόγματα της ηγεσίας του ΚΚΕ με τα οποία πορεύτηκε για πέντε δεκαετίες ύστερα από τη ρεβιζιονιστική στροφή της 6ης Ολομέλειας του 1956. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, εφαρμόζοντας μια ρεβιζιονιστική ιδεολογικοπολιτική γραμμή, η ηγεσία του ΚΚΕ αναζητούσε στη χώρα μας την ανύπαρκτη «εθνική αστική τάξη» για να κάνει μέτωπο μαζί της, υποτίθεται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, και όντως πάνω στη βάση μιας τέτοιας οππορτουνιστικής πολιτικής μετατράπηκε σε ουρά των κομμάτων της «εθνικής αστικής τάξης», της Ένωσης Κέντρου προδικτατορικά και του ΠΑΣOΚ στη συνέχεια, μια πολιτική που τελικά «καρποφόρησε» με τις κυβερνήσεις του 1989 - 90, Τζαννετάκη και Οικουμενική.

Αντί η ηγεσία του ΚΚΕ να δει πραγματικά τον οππορτουνιστικό χαρακτήρα αυτών των αναλύσεων και της πολιτικής που εφάρμοσε πέντε δεκαετίες, ότι η αστική τάξη της Ελλάδας δεν είναι «εθνική» αλλά είναι από τη γέννησή της εξαρτημένη πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά από τον ιμπεριαλισμό και ταυτίζονται τα συμφέροντα και οι τύχες τους, περνά με τη μεγαλύτερη ευκολία από το δεξιό στον «αριστερό» οππορτουνισμό, ανακαλύπτοντας ξαφνικά πως η αστική τάξη μεταμορφώθηκε σε μια κυρίαρχη, ακηδεμόνευτη, ανεξάρτητη από τον ιμπεριαλισμό δύναμη που μετέτρεψε τη χώρα, άγνωστο από πότε και πώς, σε μια ιμπεριαλιστική δύναμη.

Όμως πότε αλήθεια συνέβη αυτό και η αστική τάξη της Ελλάδας από εξαρτημένη και ξενόδουλη μετατράπηκε σε ιμπεριαλιστική; Μήπως στην περίοδο της μικρασιατικής εκστρατείας, όπως υποστηρίζει ο τροτσκισμός, που ενήργησαν οι ντόπιες αστικές δυνάμεις σαν πιόνια των Αγγλογάλλων με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες για το λαό και το έθνος; Το '40-'44 που μπήκαν κάτω από την προστασία των Εγγλέζων και τους διέσωσαν τα κανόνια του Σκόμπι;

Στον εμφύλιο πόλεμο με τις ναπάλμ των Αμερικάνων; Στην περίοδο αμέσως μετά, του Πιουριφόι και της αμερικανοκρατίας; Στην περίοδο της Φρειδερίκης, των παλατιανών πραξικοπημάτων και της αμερικανοστήρικτης δικτατορίας; Στην περίοδο της εισβολής στην Κύπρο με την επάνοδο του Καραμανλή το '74, ή λίγα χρόνια μετά με την άνοδο του ΠΑΣOΚ στην εξουσία, που προετοίμασαν και προώθησαν σαν χρυσή εφεδρεία οι αμερικανοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές; Μήπως στη δεκαετία του '90, με τις κυβερνήσεις του «ευχαριστώ τις ΗΠΑ», που ενήργησαν σαν πιστά όργανα των αμερικάνων ιμπεριαλιστών και μετέτρεψαν τη χώρα σε πολεμική βάση των ΗΠΑ για τη στρατιωτική κατάκτηση των Βαλκανίων και αργότερα του Ιράκ; Ή μήπως τελικά τώρα που η Ελλάδα συνθλίβεται στη μέγγενη του υποδουλωτικού μνημονίου και το ελληνικό κράτος βουλιάζει μέσα στο χρέος, ένα βήμα πριν τη χρεωκοπία, με τους εκπροσώπους του να επαιτούν οικονομική στήριξη και να αναζητούν σωσίβιο από τις κυβερνήσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και από τα κέντρα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου;

Η ιστορία ενός αιώνα δείχνει τον αποφασιστικό ρόλο που διαδραμάτισαν και συνεχίζουν να διαδραματίζουν οι ξένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη χώρα μας και τη στενή σχέση αυτών των δυνάμεων με την ντόπια άρχουσα τάξη.

Αυτό που κάνουν οι θέσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ, όσο κι αν εμφανίζονται με ταξικό μανδύα, δεν είναι ότι απλά διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και προκαλούν σύγχυση σε ότι αφορά τη θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο, αλλά υποβαθμίζουν και τελικά εξωραΐζουν με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο τον κυριαρχικό ρόλο του ιμπεριαλισμού πάνω στη χώρα μας. Τι άλλο παρά εγκατάλειψη του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα σηματοδοτεί η περίφημη δήλωση της γ.γ. του ΚΚΕ ότι:

«O όρος σήμερα «εθνική ανεξαρτησία» δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες» ή θέσεις ακόμα πιο «προχωρημένες», όπως αυτές που προβάλλονται σε άρθρο του «Ριζοσπάστη» (28.12.2010) σχετικά με την κατάσταση στη χώρα μας ότι: «Η υπεράσπιση του έθνους στον καπιταλισμό σημαίνει υπεράσπιση του κεφαλαίου, αλλά ιδιαίτερα στην εποχή του ιμπεριαλισμού, της ανισόμετρης ανάπτυξης και της έντασης της διεθνοποίησης, εκτός από ουτοπία, αυτή η πολιτική υποτάσσει το λαό στο κεφάλαιο» (Όλες οι προηγούμενες υπογραμμίσεις δικές μας).

Τι ισχυρίζονται τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ; Πως όχι μόνο ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία «δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες» αλλά και όποιοι παλεύουν για την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων αυτό σημαίνει ότι «υπερασπίζονται το κεφάλαιο και υποτάσσουν το λαό στο κεφάλαιο». Βρισκόμαστε μπροστά σε ανιστόρητες, τροτσκιστικές και αντιδραστικές θέσεις. Όταν οι κομμουνιστές βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα το '40-'44 ενάντια στους γερμανοφασίστες κατακτητές και τα κατοχικά τους ανδρείκελα δεν υπεράσπιζαν τα εθνικολαϊκά συμφέροντα, σύμφωνα με όσα ισχυρίζονται σήμερα οι αρθρογράφοι του ΚΚΕ, αλλά το... κεφάλαιο. Και τι θα έπρεπε να κάνουν οι κομμουνιστές τότε; Προφανώς, σύμφωνα με αυτή την ανάλυση, ότι έκανε το «αδελφό» τους κόμμα στο Ιράκ, το ΚΚ Ιράκ, που στο όνομα του «ταξικού αγώνα» ενάντια στο Σαντάμ, όχι μόνο δεν πολέμησε τους Aμερικανούς αλλά συμφώνησε με την αμερικάνικη εισβολή το 2003 και συμμετείχε στην κατοχική κυβέρνηση που εγκαθίδρυσαν.

Όταν η ηγεσία του ΚΚΕ ισχυρίζεται πως το περιεχόμενο του εθνικοανεξαρτησιακού αγώνα δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες και πως η εργατική τάξη πρέπει να κατεβάσει από τις σημαίες της τα συνθήματα της εθνικής ανεξαρτησίας -η μόνη δύναμη που μπορεί πραγματικά να υπερασπίσει τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα- με το «αριστερό» επιχείρημα ότι έτσι υπερασπίζει το κεφάλαιο, στην πραγματικότητα καλεί σε εγκατάλειψη του αγώνα για το γκρέμισμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και κυριαρχίας, για το διώξιμο των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, για την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤO και την ΕΕ, για την κατάκτηση τελικά της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας της χώρας μας.

Όσο κι αν φαντάζει σαν πολύ «προωθημένη» και «αριστερή» η θέση της ηγεσίας του ΚΚΕ για ιμπεριαλιστική Ελλάδα, στην πραγματικότητα έχει τον ίδιο κοινό παρανομαστή με τις δεξιές οππορτουνιστικές θέσεις που υποστήριζε τις προηγούμενες δεκαετίες, αφού, όπως και πριν, έτσι και τώρα, δεν κατευθύνει, δεν προετοιμάζει και δε συσπειρώνει την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες στην προοπτική της αναπόφευκτης σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό, με τον πιο ισχυρό αντίπαλο της επανάστασης, που κατέχει κυρίαρχη θέση και ελέγχει την οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας. Το συμπέρασμα είναι πως η ηγεσία του ΚΚΕ όλα τα προηγούμενα χρόνια εφάρμοσε μια ρεβιζιονιστική πολιτική που βάπτιζε τα πολιτικά κόμματα της ξενόδουλης μεγαλοαστικής τάξης «συμμάχους» ή «εν δυνάμει συμμάχους», την Ένωση Κέντρου, το ΠΑΣOΚ, αλλά και τη ΝΔ, σκορπώντας ολέθριες αυταπάτες στον κόσμο της Αριστεράς και γενικότερα στις λαϊκές δυνάμεις, για τον ταξικό χαρακτήρα αυτών των κομμάτων, μετατρέποντας με την πολιτική που εφάρμοσε της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» και της «εθνικής ανάπτυξης» στα πλαίσια του καπιταλισμού, το αριστερό κίνημα σε ουραγό της πολιτικής των αστικών κομμάτων. Και από αυτή την οππορτουνιστική πολιτική που καλλιεργούσε το συμφιλιωτισμό και την υποταγή στην πολιτική των αστικών κομμάτων και υπονόμευε την αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη του λαού, με τα αμέτρητα ρεβιζιονιστικά ψευτοστάδια που κάθε φορά επινοούσε, όπως αυτά για «εθνικοδημοκρατική αλλαγή», «πραγματική αλλαγή», «αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό» κ.λπ., τώρα πέρασε σε μια «αριστερή» οππορτουνιστική πολιτική, με τις νέες θεωρίες της περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, καταλήγοντας πρακτικά πολιτικά στο ίδιο όμως αποτέλεσμα για το κίνημα.

Δηλαδή, στην εγκατάλειψη του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας.

Αντικρούοντας αυτές τις οππορτουνιστικές και επιζήμιες θέσεις για το λαϊκό, αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, συνοψίζουμε τις δικές μας θέσεις κάτω από το φως των εξελίξεων στην Ευρώπη και την Ελλάδα και την πολιτική των κυβερνήσεων της άρχουσας τάξης. Όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου υπέγραφε το Μάη του 2010 το Μνημόνιο, αλλά και τώρα που εκλιπαρεί για το ευρωομόλογο, είχε και έχει πλήρη επίγνωση και συνείδηση τι σήμαιναν και τι θα σημάνουν όλα αυτά για το λαό και τη χώρα. Είναι έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα, ό,τι της ζητηθεί, για να εξασφαλίσει τη συνέχιση της πρόσδεσης στην ΕΕ και το ευρώ, υπηρετώντας δουλικά τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.  Σ' αυτό συνοψίζεται το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής της.

Διότι αν και βρίσκεται η ντόπια άρχουσα τάξη σε θέση υποτελή απέναντι στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης, μπορεί στα πλαίσια της ΕΕ, όπως αποδεικνύεται με το Μνημόνιο, να οργανώσει πιο συστηματικά τη ληστρική εκμετάλλευση των εργαζομένων, να μεγιστοποιεί τα κέρδη της και κυρίως να εξασφαλίζει σε συνθήκες κρίσης την πολύπλευρη στήριξη των προστατών της για την εσωτερική ισχυροποίηση της αντιλαϊκής της εξουσίας πάνω στο λαό. Η ντόπια μεγαλοαστική τάξη αποτελεί το κοινωνικό στήριγμα του ιμπεριαλισμού μέσα από την οποία εξασφαλίζει την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του, τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο της χώρας και ο ιμπεριαλισμός αποτελεί το δικό της στήριγμα για τη σταθερή διασφάλιση των ταξικών της συμφερόντων και της πολιτικής της εξουσίας.

Πρωταρχικός όρος κατά συνέπεια για τη λύση των μεγάλων προβλημάτων που απασχολούν το λαό και τη χώρα είναι η ολοκληρωτική απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και το γκρέμισμα του αντιδραστικού καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Αντιπαραθέτοντας στην πολιτική της ευρωδουλείας και αμερικανοδουλείας την πολιτική της εθνικής ανεξαρτησίας, το κάλεσμα «έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤO» καθόλου δεν υποθέτει ότι μια τέτοια πολιτική μπορεί να την εφαρμόσουν οι δυνάμεις της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και τα πολιτικά κόμματα που την υπηρετούν, το ΠΑΣOK και η ΝΔ. Αντίθετα είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τον αγώνα για ριζική κοινωνική αλλαγή στη χώρα, αποτελεί συστατικό στοιχείο του γενικότερου λαϊκού αγώνα, για το γκρέμισμα του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας, για την ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.

Μόνο μέσα από τη χάραξη και εφαρμογή μιας τέτοιας στρατηγικής κατεύθυνσης, σε αντιπαράθεση με κούφιες «λαϊκές εξουσίες» και «λαϊκές οικονομίες» που σερβίρει καθημερινά το ΚΚΕ ή «εναλλακτικές προτάσεις και άμεσα προγράμματα διεξόδου από την κρίση» των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ, περί «εθνικοποίηση τραπεζών», «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους», «εργατικό έλεγχο» κ.λπ. -που αποτελούν προτάσεις διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης- μπορεί να προωθηθεί ένα στέρεο μέτωπο, μια πλατιά και ισχυρή κοινωνική συμμαχία για την ανατροπή των κυρίαρχων εκμεταλλευτικών δυνάμεων και την άνοδο στην πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Και μόνο τότε ύστερα από την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας μπορεί η Ελλάδα να αποκτήσει την οικονομική και πολιτική της ανεξαρτησία και να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματοποίηση ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας.

Μόνο τότε θα σπάσουν τα δεσμά της εξάρτησης και θα κηρυχθούν άκυρες όλες οι υποδουλωτικές συμφωνίες και Συνθήκες με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, θα φύγουν οι ξένες στρατιωτικές βάσεις και θα αποχωρήσει η Ελλάδα από το ΝΑΤO και την ΕΕ. Θα καταργηθούν όλες οι συμβάσεις με τα ξένα κεφάλαια και θα εθνικοποιηθούν όλες οι ξένες μονοπωλιακές επιχειρήσεις που λειτουργούν στην Ελλάδα. Θα ξεριζωθούν όλα τα οικονομικά στηρίγματα της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού στη χώρα. Θα εθνικοποιηθούν όλα τα ντόπια μονοπώλια και οι μεγάλες βιομηχανικές, εμπορικές επιχειρήσεις και οι τράπεζες και θα ακυρωθούν τα εξωτερικά χρέη του δημοσίου.

Το καθεστώς της ξενοδουλείας περνά τώρα μια βαθιά κρίση που οξύνεται κάθε μέρα και περισσότερο. Όλες οι αντιθέσεις οξύνονται. Και πρώτα-πρώτα η κυριότερη από αυτές: Η αντίθεση ανάμεσα στους ξένους ιμπεριαλιστές, Αμερικάνους-Ευρωπαίους και τη ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία από τη μια πλευρά και το λαό από την άλλη. Κάτω από τις σημερινές συνθήκες, όταν η πολιτική της άρχουσας τάξης χαλκεύει νέα δεσμά για τη χώρα και συσσωρεύει εθνικές ταπεινώσεις, όταν ο λαός καταδικάζεται σε αργό θάνατο, από την πείνα και τη φτώχεια, όταν πλανάται πάνω από το λαό και τον τόπο το φάσμα της πτώχευσης και της χρεοκοπίας, δεν υπάρχει άλλος δρόμος σωτηρίας από την παλλαϊκή ενότητα και πάλη.

Όλες οι τάξεις και τα στρώματα που θίγονται από τη σημερινή κατάσταση, αυτοί που αποτελούν δηλαδή τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, πρέπει να ενωθούν και να παλαίψουν ενάντια στους κοινούς εχθρούς τους. Και αυτοί οι εχθροί είναι ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία που υπηρετούνται δουλικά από τα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, χθες της ΝΔ, σήμερα του ΠΑΣOK.