Χώρους εποπτευόμενου θανάτου δημιουργεί η κυβέρνηση – πλήρης εφαρμογή των κατευθύνσεων της ΕΕ

Nομοσχέδιο «σκούπα» έφερε το υπουργείο Υγείας προς ψήφιση στη Βουλή, στο οποίο, μεταξύ άλλων προβλέπεται και η δημιουργία «χώρων εποπτευόμενης χρήσης» (ΧΕΧ) ναρκωτικών ουσιών.

Συγκεκριμένα, το άρθρο 91, παράγραφος 3 του Σχ/ν «Εκσυγχρονισμός και αναμόρφωση θεσμικού πλαισίου ιδιωτικών κλινικών, σύσταση Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας, Σύσταση Εθνικού Ινστιτούτου Νεοπλασιών και λοιπές διατάξεις» προβλέπει: Οι ΧΕΧ «αποτελούν μέτρο μείωσης της βλάβης […] και απευθύνονται σε χρήστες υψηλού κινδύνου που κάνουν ενέσιμη χρήση [… βασίζονται στη λογική ότι η πολιτεία οφείλει να φροντίζει για την υγεία των ατόμων που έχουν χαμηλό ή κανένα κίνητρο για θεραπεία καθώς και για τη δημόσια υγεία και ασφάλεια, ενώ την ίδια στιγμή αναγνωρίζει το δικαίωμα του κάθε ατόμου να κάνει επιλογές αναφορικά με την υγεία και τη ζωή του».

Πρόκειτα για μια φαιδρή, κυνική και αντιεπιστημονική τοποθέτηση που χρησιμοποιεί επιχειρήματα περί «επιλογών», αναφερόμενη σε ανθρώπους που όχι μόνο είναι αδύνατο να προστατεύσουν τον εαυτό τους, αλλά και αποκομμένους από τον περίγυρο, χωρίς αυτογνωσία και κοινωνική συνειδητοποίηση.

Αναπαράγοντας το κλασικό αστικό ιδεολόγημα περί «ατομικής ευθύνης» και «επιλογής», η κυβέρνηση μετατρέπει ένα σύνθετο πολυπαραγοντικό πρόβλημα με κοινωνικές προεκτάσεις σε στενά ιατρικό και ζήτημα «δημόσιας τάξης».

Ουσιαστικά, τα τοξικοεξαρτημένα άτομα θεωρούνται «τελειωμένη υπόθεση» και καταδικάζονται συνειδητά σε ένα «φαύλο κύκλο» δια βίου υποκατάστασης.

Το ΚΕΘΕΑ αναφέρει μεταξύ άλλων για το θέμα: «Η λειτουργία χώρων ΧΕΧ εγείρει σημαντικά ζητήματα, γιατί μπορεί να ενθαρρύνει τη χρήση, να ενισχύσει τοπικά τις “πιάτσες” και να μειώσει το κίνητρο για θεραπεία. Παρ’ όλα αυτά, η δημιουργία χώρων εποπτευόμενης χρήσης προβάλλεται από πολλές πλευρές ως καινοτόμος και «σωτήρια», χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα επιστημονικά δεδομένα τα οποία ενισχύουν την αντίθετη άποψη. Η Αθήνα δεν χρειάζεται αποσπασματικά και αμφιλεγόμενα μέτρα. Χρειάζεται έναν μακροπρόθεσμο, ολοκληρωμένο σχεδιασμό, ο οποίος θα αξιολογεί τις ανάγκες και θα προσφέρει όλο το εύρος των υπηρεσιών, ώστε να ανταποκρίνεται στους διαφορετικούς βαθμούς εξάρτησης και κοινωνικού αποκλεισμού του πληθυσμού των χρηστών, αλλά και στις πολλαπλές ανάγκες κάθε ατόμου ξεχωριστά. Διαφορετικά το πρόβλημα θα συνεχίσει να ανακυκλώνεται».

Η εμπειρία στο εξωτερικό

Παρόμοιοι χώροι λειτουργούν και στο εξωτερικό. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχουν 78 “shooting rooms” (“χώροι για τρύπημα”), εκ των οποίων οι 45 βρίσκονται στην Ολλανδία.

Για τη συγκεκριμένη χώρα, τα στοιχεία όχι μόνο δεν πιστοποιούν την αποτελεσματικότητα του μέτρου ως προς τη μείωση της χρήσης ή των θανάτων, αλλά αντίθετα καταγράφεται αύξηση της χρήσης ηρωίνης, ενώ δεν προκύπτει τάση ένταξης χρηστών σε πρόγραμμα θεραπείας.

Από την πλευρά της, η Ελβετία αναγκάστηκε να κλείσει έναν τέτοιο χώρο στη Ζυρίχη, καθώς μέσα σε λίγα χρόνια μετατράπηκε σε «πιάτσα» και κολαστήριο ανθρώπων.

Εμπορευματοποίηση και τα «καλά» ναρκωτικά

Οι ΧΕΧ έρχονται ακριβώς την ώρα που στην Αθήνα ξεκίνησε να λειτουργεί το πρώτο ΑΤΜ κάνναβης(!), με την κυβέρνηση να στηρίζει εκστρατείες για τα «καλά» και «χρήσιμα» ναρκωτικά. Οι ουσίες πλέον εντάσσονται σε κάθε σφαίρα της καθημερινής ζωής, την ώρα που εταιρείες ξεφυτρώνουν συνεχώς στη νέα αυτή «αγορά».

Παράλληλα, το άρθρο 91, παράγραφος 5 του νομοσχεδίου προβλέπει τη δημιουργία προγραμμάτων απεξάρτησης από ιδιώτες, ΜΚΟ κλπ. Έτσι το τεράστιο κοινωνικό ζήτημα της απεξάρτησης, ακόμα και της τύχης μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας μετατρέπεται σε αντικείμενο εκμετάλλευσης από επιχειρήσεις, την ώρα που δημόσιες δομές αδυνατούν να λειτουργήσουν, λόγω υποχρηματοδότησης και τεράστιας έλλειψης προσωπικού.

Ενός προσωπικού με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, πετσοκομμένους μισθούς, το οποίο καλείται να καλύψει υποστελεχωμένες δομές, σε έναν ιδιαίτερα κρίσιμο τομέα της δημόσιας Υγείας.

Η κυβέρνηση έρχεται να εφαρμόσει πιστά τις κατευθύνσεις της Ε.Ε και στο ζήτημα των ναρκωτικών. Πέραν της λεγόμενης «ναρκοκουλτούρας», καλλιεργεί και αναπαράγει ιδεολογήματα περί «ατομικής ευθύνης», μετακυλίοντας τη φροντίδα των τοξικοεξαρτημένων σε ιδιώτες, νομιμοποιώντας τις «καλές» ουσίες και δημιουργώντας ένα El Dorado για επιχειρήσεις, σε έναν κρίσιμο τομέα.
Η θέση κάθε προοδευτικού ανθρώπου θα πρέπει να είναι μία: Οι ζωές των ανθρώπων και η Δημόσια Υγεία δεν διαπραγματεύονται.