Μετέτρεψαν την ταξική πάλη σε υπόθεση των… δικηγόρων
Την πρώτη βδομάδα του Φλεβάρη, ένα συνδικάτο που ελέγχεται από
συριζοπράσινη γραφειοκρατία, η ΟΙΥΕ (Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων
Ελλάδας), κατήγγειλε με ανακοίνωσή του ότι «έχουν εντοπιστεί μεγάλα
δικολαβικά γραφεία που “παρελαύνουν“ σε όλη τη χώρα και προσεγγίζουν
συμβασιούχο προσωπικό στη σχολική καθαριότητα και πρωτοβάθμια σωματεία,
με νέες “υποσχέσεις“ γύρω από τη μονιμοποίηση τους, λόγω κάλυψης παγίων
και διαρκών αναγκών. Αυτά τα δικολαβικά γραφεία, δεν διστάζουν να
εισπράττουν προκαταβολές εκατοντάδων ευρώ ανά καθαρίστρια, ενώ η
“ταρίφα“ σε περίπτωση ακόμα και πολιτικής επίλυσης του ζητήματος ξεπερνά
τα 1.000€ το άτομο».
Τα υπόλοιπα της ανακοίνωσης δεν μας αφορούν εδώ. Η ΟΙΥΕ θυμίζει ότι «υπάρχει ομόφωνη απόφαση των οργάνων της, ώστε να μην προωθούνται, ούτε να προτείνονται – συστήνονται σε εργαζόμενες/ους και σωματεία, τέτοιου είδους δικαστικές προσφυγές για τη δικαίωσή τους», διότι «το συγκεκριμένο ζήτημα είναι πρωτίστως πολιτικό και βασική ευθύνη για την επίλυσή του έχει η πολιτεία», καλεί «τους εκπροσώπους αυτών των δικολαβικών γραφείων να σταματήσουν να εκμεταλλεύονται σε ηθικό και οικονομικό επίπεδο, με ψεύτικες υποσχέσεις (και “αδρά αμοιβή“), φτωχούς συμβασιούχους εργαζόμενους, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα», καθώς και «την Κυβέρνηση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και κυρίως τους Υπουργούς των συναρμόδιων με την καθαριότητα των σχολείων Υπουργείων, να αναλάβουν άμεσα δράση για την επίλυση του ζητήματος των συμβασιούχων σχολικών καθαριστριών και να δοθεί τέλος στην πολυετή ομηρία και εκμετάλλευσή τους».
Κι αφού έβγαλαν την ανακοίνωση και βγήκαν από την υποχρέωση, οι αστογραφειοκράτες συνδικαλιστές επέστρεψαν στις συνήθεις ασχολίες τους. Στις οποίες σίγουρα δε συγκαταλέγονται πρωτοβουλίες για την επίλυση του προβλήματος που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα «μεγάλα δικολαβικά γραφεία».
Αλλοι συνάδελφοί τους έχουν ως κύρια ασχολία αυτή την περίοδο το «προμοτάρισμα» τέτοιων δικολαβικών γραφείων, τα οποία έχουν αναλάβει να λύσουν όλα τα ζητήματα των εργαζόμενων στο στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Αυτό το «προμοτάρισμα» γίνεται συνήθως με το αζημίωτο, όπως γινόταν και παλιότερα με τα ομαδικά ασφαλιστήρια σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, τομέα στον οποίο επιδόθηκε με πάθος η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Θέλεις να πάρεις αναδρομικά τα δώρα που σου έκοψαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις; Εδώ είμαστε! Θα κάνεις προσφυγή στα Διοικητικά Πρωτοδικεία, γιατί αν δεν κάνεις, θα μείνεις εκτός νυμφώνος. Θέλεις να πάρεις πίσω αυτά που σου έκοψαν από τη σύνταξη; Εδώ είμαστε και πάλι. Τα γραφεία των συνδικαλιστικών οργανώσεων έχουν μετατραπεί σε παραρτήματα δικηγορικών γραφείων. Μαζεύονται υπογραφές για προσφυγές σε μαζική κλίμακα. Μαζί με το αντίτιμο για το δικηγορικό γραφείο, φυσικά. Το οποίο ποικίλλει ανάλογα με την ποσότητα των προσφυγών. Πώς φωνάζουν στη λαϊκή «στα τρία σώβρακα το ένα δώρο»; Μαζεύτηκαν λίγοι πελάτες (επειδή λίγους έχει ο χώρος); Σαράντα ευρώ το κεφάλι. Μαζεύτηκαν πολλοί; Η ταρίφα μπορεί να πέσει στα είκοσι ευρώ το κεφάλι.
Εχουμε γράψει πολλές φορές, ότι το ΣτΕ, όταν δει ότι οι προσφεύγοντες είναι δεκάδες -αν όχι εκατοντάδες- χιλιάδες, θα κρίνει συνταγματικότατους τους σχετικούς μνημονιακούς νόμους. Δε θα είναι η πρώτη φορά, άλλωστε. Πέρα απ' αυτό, στις απαιτήσεις από το Δημόσιο υπάρχει διετής παραγραφή. Το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους αρνείται να εφαρμόσει δικαστικές αποφάσεις (π.χ. του Ελεγκτικού Συνέδριου), ισχυριζόμενο ότι πέρασε διετία από την απαίτηση του εργαζόμενου και έχει επέλθει παραγραφή. Και τότε θα πρέπει να ξεκινήσουν νέα δικαστήρια, αν υποτεθεί ότι θα ευδοκιμήσουν τα πρώτα.
Η λογική που διασπείρουν στους εργαζόμενους είναι η λογική του τζόγου: «Ελα μωρέ, και τι έγινε άμα χάσουμε 40 ευρώ; Κι άμα κερδίσουν οι άλλοι και μείνουμε απέξω; Καλύτερα να χάσουμε 40 ευρώ, παρά να μη δοκιμάσουμε την τύχη μας μαζί με τους υπόλοιπους». Στην πραγματικότητα, ελάχιστοι πιστεύουν ότι μπορούν να πάρουν κάτι, όμως με την απογοήτευση φωλιασμένη στις συνειδήσεις τους, καταφεύγουν στον τζόγο. Οπως εκείνος που δεν είναι τζογαδόρος, αλλά άμα έχει τζακ-ποτ στο «Τζόκερ», ρίχνει ένα δελτίο «έτσι, για το καλό». Περιττεύει, βέβαια, να πούμε ότι τα εικοσάρικα και τα σαραντάρια που μαζεύονται φτιάχνουν ένα καλό κομπόδεμα για τα δικηγορικά γραφεία, χώρια που ανοίγουν «υποθέσεις με μέλλον». Γιατί ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που το ΣτΕ κρίνει κάποιους νόμους αντισυνταγματικούς, οι υποθέσεις θα κριθούν στα Διοικητικά Πρωτοδικεία. Κι επειδή το Δημόσιο θα ασκήσει εφέσεις, θα ακολουθήσουν Διοικητικά Εφετεία (άλλα λεφτά εκεί), κι επειδή το Δημόσιο θα επικαλεστεί παραγραφή, θα ακολουθήσουν άλλα δικαστήρια για να αρθεί η παραγραφή (άλλα λεφτά ξανά).
Αυτά είναι τα καταστροφικά αποτελέσματα της λογικής της ήττας. Δεν είναι μόνο -ούτε κυρίως- τα λεφτά που θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι, είναι κυρίως η μετατροπή της ταξικής πάλης σε υπόθεση των δικηγορικών γραφείων. Η καλλιέργεια της ταξικής ηττοπάθειας. Η διασπορά του κοινωνικού δηλητήριου, ότι τίποτα δε βγαίνει με τους αγώνες (μόνο μεροκάματα χάνονται) και ότι η μόνη ελπίδα είναι κάποιες δικαστικές προσφυγές, που θα τις υποστηρίξουν ικανοί και «κονεξαρισμένοι» δικηγόροι. Η αστική Δικαιοσύνη μετατρέπεται στο αντίθετό της. Αυτή που από γεννησιμιού της υπερασπίζεται το δίκαιο της κεφαλαιοκρατίας και του κράτους της, μετατρέπεται τώρα σε φύλακα άγγελο των εργαζόμενων.
Τα υπόλοιπα της ανακοίνωσης δεν μας αφορούν εδώ. Η ΟΙΥΕ θυμίζει ότι «υπάρχει ομόφωνη απόφαση των οργάνων της, ώστε να μην προωθούνται, ούτε να προτείνονται – συστήνονται σε εργαζόμενες/ους και σωματεία, τέτοιου είδους δικαστικές προσφυγές για τη δικαίωσή τους», διότι «το συγκεκριμένο ζήτημα είναι πρωτίστως πολιτικό και βασική ευθύνη για την επίλυσή του έχει η πολιτεία», καλεί «τους εκπροσώπους αυτών των δικολαβικών γραφείων να σταματήσουν να εκμεταλλεύονται σε ηθικό και οικονομικό επίπεδο, με ψεύτικες υποσχέσεις (και “αδρά αμοιβή“), φτωχούς συμβασιούχους εργαζόμενους, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα», καθώς και «την Κυβέρνηση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης και κυρίως τους Υπουργούς των συναρμόδιων με την καθαριότητα των σχολείων Υπουργείων, να αναλάβουν άμεσα δράση για την επίλυση του ζητήματος των συμβασιούχων σχολικών καθαριστριών και να δοθεί τέλος στην πολυετή ομηρία και εκμετάλλευσή τους».
Κι αφού έβγαλαν την ανακοίνωση και βγήκαν από την υποχρέωση, οι αστογραφειοκράτες συνδικαλιστές επέστρεψαν στις συνήθεις ασχολίες τους. Στις οποίες σίγουρα δε συγκαταλέγονται πρωτοβουλίες για την επίλυση του προβλήματος που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα «μεγάλα δικολαβικά γραφεία».
Αλλοι συνάδελφοί τους έχουν ως κύρια ασχολία αυτή την περίοδο το «προμοτάρισμα» τέτοιων δικολαβικών γραφείων, τα οποία έχουν αναλάβει να λύσουν όλα τα ζητήματα των εργαζόμενων στο στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Αυτό το «προμοτάρισμα» γίνεται συνήθως με το αζημίωτο, όπως γινόταν και παλιότερα με τα ομαδικά ασφαλιστήρια σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, τομέα στον οποίο επιδόθηκε με πάθος η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Θέλεις να πάρεις αναδρομικά τα δώρα που σου έκοψαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις; Εδώ είμαστε! Θα κάνεις προσφυγή στα Διοικητικά Πρωτοδικεία, γιατί αν δεν κάνεις, θα μείνεις εκτός νυμφώνος. Θέλεις να πάρεις πίσω αυτά που σου έκοψαν από τη σύνταξη; Εδώ είμαστε και πάλι. Τα γραφεία των συνδικαλιστικών οργανώσεων έχουν μετατραπεί σε παραρτήματα δικηγορικών γραφείων. Μαζεύονται υπογραφές για προσφυγές σε μαζική κλίμακα. Μαζί με το αντίτιμο για το δικηγορικό γραφείο, φυσικά. Το οποίο ποικίλλει ανάλογα με την ποσότητα των προσφυγών. Πώς φωνάζουν στη λαϊκή «στα τρία σώβρακα το ένα δώρο»; Μαζεύτηκαν λίγοι πελάτες (επειδή λίγους έχει ο χώρος); Σαράντα ευρώ το κεφάλι. Μαζεύτηκαν πολλοί; Η ταρίφα μπορεί να πέσει στα είκοσι ευρώ το κεφάλι.
Εχουμε γράψει πολλές φορές, ότι το ΣτΕ, όταν δει ότι οι προσφεύγοντες είναι δεκάδες -αν όχι εκατοντάδες- χιλιάδες, θα κρίνει συνταγματικότατους τους σχετικούς μνημονιακούς νόμους. Δε θα είναι η πρώτη φορά, άλλωστε. Πέρα απ' αυτό, στις απαιτήσεις από το Δημόσιο υπάρχει διετής παραγραφή. Το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους αρνείται να εφαρμόσει δικαστικές αποφάσεις (π.χ. του Ελεγκτικού Συνέδριου), ισχυριζόμενο ότι πέρασε διετία από την απαίτηση του εργαζόμενου και έχει επέλθει παραγραφή. Και τότε θα πρέπει να ξεκινήσουν νέα δικαστήρια, αν υποτεθεί ότι θα ευδοκιμήσουν τα πρώτα.
Η λογική που διασπείρουν στους εργαζόμενους είναι η λογική του τζόγου: «Ελα μωρέ, και τι έγινε άμα χάσουμε 40 ευρώ; Κι άμα κερδίσουν οι άλλοι και μείνουμε απέξω; Καλύτερα να χάσουμε 40 ευρώ, παρά να μη δοκιμάσουμε την τύχη μας μαζί με τους υπόλοιπους». Στην πραγματικότητα, ελάχιστοι πιστεύουν ότι μπορούν να πάρουν κάτι, όμως με την απογοήτευση φωλιασμένη στις συνειδήσεις τους, καταφεύγουν στον τζόγο. Οπως εκείνος που δεν είναι τζογαδόρος, αλλά άμα έχει τζακ-ποτ στο «Τζόκερ», ρίχνει ένα δελτίο «έτσι, για το καλό». Περιττεύει, βέβαια, να πούμε ότι τα εικοσάρικα και τα σαραντάρια που μαζεύονται φτιάχνουν ένα καλό κομπόδεμα για τα δικηγορικά γραφεία, χώρια που ανοίγουν «υποθέσεις με μέλλον». Γιατί ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που το ΣτΕ κρίνει κάποιους νόμους αντισυνταγματικούς, οι υποθέσεις θα κριθούν στα Διοικητικά Πρωτοδικεία. Κι επειδή το Δημόσιο θα ασκήσει εφέσεις, θα ακολουθήσουν Διοικητικά Εφετεία (άλλα λεφτά εκεί), κι επειδή το Δημόσιο θα επικαλεστεί παραγραφή, θα ακολουθήσουν άλλα δικαστήρια για να αρθεί η παραγραφή (άλλα λεφτά ξανά).
Αυτά είναι τα καταστροφικά αποτελέσματα της λογικής της ήττας. Δεν είναι μόνο -ούτε κυρίως- τα λεφτά που θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι, είναι κυρίως η μετατροπή της ταξικής πάλης σε υπόθεση των δικηγορικών γραφείων. Η καλλιέργεια της ταξικής ηττοπάθειας. Η διασπορά του κοινωνικού δηλητήριου, ότι τίποτα δε βγαίνει με τους αγώνες (μόνο μεροκάματα χάνονται) και ότι η μόνη ελπίδα είναι κάποιες δικαστικές προσφυγές, που θα τις υποστηρίξουν ικανοί και «κονεξαρισμένοι» δικηγόροι. Η αστική Δικαιοσύνη μετατρέπεται στο αντίθετό της. Αυτή που από γεννησιμιού της υπερασπίζεται το δίκαιο της κεφαλαιοκρατίας και του κράτους της, μετατρέπεται τώρα σε φύλακα άγγελο των εργαζόμενων.
Σχόλια