Ταξική ανασυγκρότηση

Εννιά χρόνια μετά τα Μνημόνια και κάμποσες δεκαετίες μετά την αστικοποίηση του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, ο Περισσός «θυμήθηκε» ότι οι πρασινογάλαζοι συνδικαλιστές κάνουν νοθείες, συνεργάζονται με τα αφεντικά, βάζουν διευθυντικά στελέχη στα συνδικάτα κτλ. και ξεκίνησε τον «υπέρ πάντων αγώνα», διαλύοντας συνέδρια και παίζοντας ξύλο με τους μπράβους που κουβαλούν οι άλλοι.

Ποιο είναι το επίδικο; Οι συσχετισμοί στα συνδικαλιστικά όργανα και ειδικά στη ΓΣΕΕ. Και ποια είναι η κατάληξη; Αν κρίνουμε από τις εξελίξεις στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων (ΟΙΥΕ), ο τελικός, ο αμερόληπτος κριτής, αυτός που θα δώσει δίκαιη λύση στην κρίση, είναι η αστική Δικαιοσύνη. Ναι, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ κατέθεσαν προσφυγή στην αστική Δικαιοσύνη (την ίδια που δεν έχει αφήσει απεργία που να μην τη βγάλει παράνομη και καταχρηστική), ζητώντας της να διορίσει διοίκηση στην ΟΙΥΕ, αποτελούμενη από 21 μέλη του ΠΑΜΕ! Πλήρως ευχαριστημένοι θα είναι αν το δικαστήριο διορίσει την προηγούμενη διοίκηση. Γιατί το ΠΑΜΕ θα έχει τις ίδιες έδρες, ενώ αν γινόταν το συνέδριο μάλλον θα έπαιρνε λιγότερες (οι άλλοι είχαν στο πλευρό τους πολλές καπιταλιστικές επιχειρήσεις του εμπόριου, εξασφαλίζοντας πολλά «κουκιά»).

Πρόκειται για μια μάχη μηχανισμών ανάμεσα σε διαφορετικές μερίδες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, καμιά από τις οποίες δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης. Δεν μπορεί να εκφράσει αυτά τα συμφέροντα ούτε στο στοιχειώδες, στο ελάχιστο διεκδικητικό επίπεδο. Κι αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί, όσο ταξικό βερμπαλισμό κι αν επιστρατεύσουν.

Η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος παραμένει ζητούμενο εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που η συνδικαλιστική γραφειοκρατία εγκατέλειψε ακόμα και τον στοιχειώδη οικονομικό διεκδικητισμό και ολοκλήρωσε την αστικοποίησή της.

Αυτό το καθήκον, όμως, δεν μπορεί να αχθεί σε πέρας με βουλησιαρχικές αναλύσεις και συνεχείς αγωνιστικές εκκλήσεις που πέφτουν στο κενό, καθώς δε βρίσκουν αποδέκτες εκεί που απευθύνονται.

Είναι καθήκον μακράς πνοής, που απαιτεί συνεχή συστηματική δουλειά μέσα στην εργατική τάξη, μακριά από τα μάτια των αφεντικών και των ρουφιάνων τους, μακριά από τα μάτια των εκπροσώπων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Μόνο με τέτοια δουλειά μπορούν να χτιστούν σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα στους πρωτοπόρους εργάτες και τους συναδέλφους τους. Οι σχέσεις εμπιστοσύνης που χτίζονται σήμερα θ' αποτελέσουν το θεμέλιο για την αυριανή συνάντηση ενός νέου ξεσηκωμού του αυθόρμητου κινήματος της τάξης με την οργανωμένη πρωτοπορία της, ώστε μέσα από τη συγχώνευση αυτών των δύο πλευρών του κινήματος, του αυθόρμητου και του συνειδητού, να επιτευχθεί μια πραγματική (και όχι εικονική ή υποκριτική) ταξική ανασυγκρότηση.

Μπορεί αυτό το καθήκον, με το στρατηγικό ορίζοντα και με το ξεκάθαρο ταξικό στίγμα, να αχθεί σε πέρας μέσα από το σύστημα του αστικοποιημένου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού; Είναι η ταξική ανασυγκρότηση υπόθεση αλλαγής συσχετισμών στο αστικό συνδικαλιστικό σύστημα; Είναι σαν να πιστεύει κανείς ότι το πέρασμα στον κομμουνισμό είναι υπόθεση διαδοχικών κοινοβουλευτικών νικών.

Η στρατηγική της ταξικής ανασυγκρότησης μπορεί να υλοποιηθεί μόνο μέσα από την πλήρη ρήξη με την αστικοποιημένη γραφειοκρατία και το σύστημά της.