10 χρόνια μνημόνια. Βασικά συμπεράσματα για την πορεία και τo ρόλο των δυνάμεων της αριστεράς και την προοπτική του κινήματος
Μετά από δέκα χρόνια μέσα στα οποία ο πολιτικός χρόνος πύκνωσε, μέσα
στα οποία ο ελληνικός λαός δημιουργώντας πρωτόγνωρα γεγονότα ύψωσε το
μπόι του απέναντι σε ξένους και ντόπιους δυνάστες, οι τελευταίες εκλογές
κατέγραψαν μια νέα αρνητική πραγματικότητα. Δεν την δημιούργησαν, όπως
υποστηρίζουν οι αστικές και ρεφορμιστικές αντιλήψεις. Κατέγραψαν μόνο
τους νέους αρνητικούς συσχετισμούς, μια συντηρητική δεξιά στροφή που
συντελέστηκε στην ελληνική κοινωνία ειδικά από το 2013 και μετά, όταν
κυριάρχησαν οι εκλογικές αυταπάτες της κυβερνώσας και της «πρώτη φορά
αριστεράς», όπως ονόμασε ο ΣΥΡΙΖΑ τα χρόνια της δικής του διακυβέρνησης.
Για τις δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς είναι καίριας σημασίας η αναζήτηση των αιτιών αυτής της αρνητικής εξέλιξης, τα συμπεράσματα, οι απαντήσεις και τα καθήκοντα που προκύπτουν στις νέες συνθήκες. Αναγκαίο για την αναζήτηση των αιτιών που διαμόρφωσαν τη σημερινή πραγματικότητα είναι να θυμηθούμε τις βασικές στιγμές της επίθεσης που εξαπέλυσε η κυρίαρχη τάξη και οι ξένοι δυνάστες σε αυτή τη δεκαετία, μα κυρίως να θυμηθούμε τις θέσεις που διατύπωσαν απέναντι σε αυτήν οι βασικές δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά και το ρόλο που αυτές έπαιξαν στις εξελίξεις. Πως δηλαδή επέδρασαν οι γραμμές και οι απόψεις που κυριάρχησαν στο κίνημα.
Στις 8 Μάη του 2010 υπογράφεται επισήμως η υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς μνημονίων. Έχει ήδη ξεσπάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση από το 2008 και οι ντόπιοι διαχειριστές του συστήματος αλλά και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ήδη -από το 2009- κάνουν λόγο για τα ελλείμματα(15,4% του ΑΕΠ για το 2009) και για το μη βιώσιμο ελληνικό χρέος. Οι κυρίαρχοι παρουσιάζουν ψευδώς το ελληνικό ζήτημα ως «κρίση χρέους», καταλογίζοντας μάλιστα τις ευθύνες γι’ αυτό, στις προηγούμενες γενιές «που έζησαν πλουσιοπάροχα χρεώνοντας τους επόμενους», με τις γνωστές επικίνδυνες φαιδρότητες για τη γενιά του Πολυτεχνείου και την εποχή της μεταπολίτευσης. Μέσα από ένα όργιο τρομοκρατικής προπαγάνδας, αλλά και ωμής βίας όποτε χρειάστηκε, εξαπολύουν μια πρωτόγνωρη επίθεση ενάντια στον ελληνικό λαό, με αλλεπάλληλα πακέτα μέτρων -που κάθε φορά θα ήταν τα τελευταία, τα οποία διαδέχονταν πάντα οι κάλπικες ελπίδες της εξόδου- και που τελικά πάντα έφερναν τους ξένους δυνάστες και την ντόπια αστική τάξη να ετοιμάζουν τη νέα τους επίθεση από καλύτερες θέσεις.
Βασικά συμπεράσματα
Η επιβολή της πολιτικής των μνημονίων δεν είναι το αποτέλεσμα της «κρίσης χρέους». Άλλωστε το χρέος που υποτίθεται ήρθε να επιλύσει αυτή η πολιτική εκτινάχτηκε από το 126,8% του ΑΕΠ (298δισ) το 2009, στο 182% (337,5 δισ) το 2019. Για το σημερινό κατάντημα της χώρας δεν φταίνε τα 30 χρόνια της μεταπολίτευσης, ούτε οι καθυστερήσεις και οι λάθος συνταγές, ούτε το κομματικό κράτος και η «διαφθορά». Δεν φταίει πολύ περισσότερο ο ελληνικός λαός στον οποίο προσπαθούν να φορτώσουν τα εγκλήματά τους. Η πολιτική αιτία για τη σημερινή κατάσταση της χώρας βρίσκεται στην ολόπλευρη εξάρτησή της από τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Από αυτή την άποψη είναι και αποδείχθηκε λαθεμένη η αντίληψη που υιοθετεί το αφήγημα της αστικής τάξης και στοχεύει υποτίθεται με τα αιτήματά της στην καταπολέμηση του χρέους, που είναι ένα εργαλείο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, και όχι στην ίδια την εξάρτηση της χώρας. Τα αιτήματα περί διαγραφής του χρέους, τα οποία διατυπώθηκαν από δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυτόνομα αλλά και ως τμήμα των μεταβατικών προγραμμάτων της, είναι αυτά που συναντήθηκαν με το «πρόγραμμα προοδευτικής διεξόδου του ΣΥΡΙΖΑ» αλλά και με την «παραγωγική ανασυγκρότηση» της ΛΑΕ, όπως και με τις τεχνοκρατικές αυταπάτες του Βαρουφάκη και τις νομικίστικες πολιτικές ανοησίες της Κωνσταντοπούλου. Οι πολιτικές θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συμπυκνώνονται στα ρεφορμιστικά μεταβατικά προγράμματα είναι αυτές που την περίοδο 2011-2015 την μετέτρεψαν σε πολλές περιπτώσεις σε συμπληρωματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Που την μετέτρεψαν σε χειροκροτητή του Τσίπρα τις μέρες του δημοψηφίσματος. «Τώρα είναι η ώρα για διαγραφή του χρέους και εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο» έγραφαν τις μέρες του δημοψηφίσματος, αποδεικνύοντας το βαθύ ρεφορμιστικό περιεχόμενο της πολιτικής της. Αυτής της πολιτικής που την έφερε στις πλατείες να στηρίζει την «αριστερή διαπραγμάτευση» του ΣΥΡΙΖΑ.
Στα πρώτα χρόνια επιβολής των μνημονίων και ανόδου του λαϊκού κινήματος, όταν ο λαός μας άρθρωνε τα συνθήματα και τον αγώνα του ενάντια στους ξένους δυνάστες και την πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά και πρώτα και κύρια το ΚΚΕ τάχθηκαν ενάντια σε αυτόν τον αναγκαίο αγώνα. Πρόκειται για μια θέση που βρίσκεται σε συμφωνία με τις τροτσκιστικές αναλύσεις του ΚΚΕ περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, αλλά που στη φάση της επιβολής των μνημονίων και της εξόφθαλμης υποτέλειας δοκιμάστηκε σκληρά και απορρίφτηκε από την ίδια τη ζωή. Η άρνηση του αντιμνημονιακού αγώνα μέσα από λογικά άλματα και ευφυολογήματα, μαζί με την αδιανόητη θέση ότι ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία βάζει το λαϊκό κίνημα κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης αποδείχθηκαν επιζήμιες για το κίνημα και εξόχως εξωραϊστικές για την ντόπια υποτελή μεγαλοαστική τάξη. Τελικά και το ΚΚΕ συνέβαλε ώστε η αμφισβήτηση της πολιτικής της εξάρτησης που εκφράστηκε το πρώτο διάστημα να καταλαγιάσει και να δώσει τη θέση της στην αδράνεια και την αποδοχή αυτής της πραγματικότητας. Ως ρεφορμιστικό κόμμα βαρύνεται επίσης με την καλλιέργεια εκλογικών αυταπατών (αίτημα-σύνθημα για εκλογές), στην πιο κρίσιμη φάση ανάτασης του λαϊκού κινήματος. Τις ίδιες αυταπάτες που καλλιεργούσε όταν το 2015 κατέβαζε πρόταση νόμου στη βουλή για κατάργηση των μνημονίων. Άλλωστε η αντίληψη ότι με την ψήφο στο ΚΚΕ θα βελτιωθεί η θέση του λαού και θα ανοίξει ο δρόμος στη Λαϊκή Εξουσία διαπερνά όλη την πολιτική του ΚΚΕ.
Το πρόβλημα με το οποίο είναι αντιμέτωπος ο ελληνικός λαός δεν είναι κάποιο τεχνοκρατικό ή λογιστικό ζήτημα. Είναι πρώτα και κύρια η ιμπεριαλιστικη υποδούλωση της χώρας, την οποία ακριβώς πιστοποιούν τα μνημόνια, οι ξένες στρατιωτικές βάσεις και η ένταξη της Ελλάδας στους οργανισμούς των ιμπεριαλιστών. Γι’ αυτό και οι «πολιτικές λύσεις» που προτάθηκαν από τον αντιμνημονιακό -πριν το 2015- ΣΥΡΙΖΑ που θα υλοποιούνταν χωρίς να διασαλευτεί το καθεστώς της εξάρτησης και της κυριαρχίας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, που είναι στην πραγματικότητα οι ίδιες θέσεις με αυτές που διατυπώνει σήμερα το ΜΕΡΑ25 και η ΛΑΕ, είναι καταδικασμένες να έχουν το ίδιο τέλος.
Οι εκλογικές αυταπάτες αποδείχθηκαν οδυνηρές για τον ελληνικό λαό. Το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ, που πραγματοποιήθηκε στο όνομα της αριστεράς, είχε σαν αποτέλεσμα τον διασυρμό της από την μια, και την δικαίωση της μνημονιακής πολιτικής και των δυνάμεών της από την άλλη. Όσοι έβλεπαν στην άνοδο ΣΥΡΙΖΑ μια θετική αριστερή κοινωνική μετατόπιση διαψεύστηκαν. Οι αυταπάτες αυτές έσπειραν την απογοήτευση και σε μεγάλο βαθμό είναι αυτές που έφεραν τη σημερινή πραγματικότητα.
Πραγματική αριστερή μετατόπιση μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στην αλήθεια, στη σωστή ερμηνεία της πραγματικότητας και τις πραγματικά αριστερές θέσεις. Κάθε σύνθημα και αίτημα πάλης πρέπει να οικοδομεί σκέψεις και συνειδήσεις στην σωστή κατεύθυνση, αλλιώς είναι καταδικασμένο να υπηρετήσει το σύστημα, όπως έγινε με το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση» και το αίτημα για εκλογές Όσο εφικτό είναι με αγώνες να ανατραπεί αυτή η πολιτική και να ανοίξει ο δρόμος για ευρύτερες κοινωνικές προοδευτικές αλλαγές, τόσο ουτοπικό και ανέφικτο είναι να αλλάξει αυτός ο κόσμος με εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Μπροστά μας έχουμε τη συνέχιση και τη σκλήρυνση της ίδιας πολιτικής. Οι συσχετισμοί που έχουν διαμορφωθεί είναι ιδιαίτερα αρνητικοί σε σύγκριση με τις προηγούμενες περιόδους. Η αποστράτευση από τα κοινά, η απομαζικοποίηση των σωματείων και τα φαινόμενα εκφυλισμού που παρατηρούνται σε αυτά είναι ενδεικτικά της νέας κατάστασης. Αυτή η κατάσταση δεν αλλάζει με τεχνάσματα. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Όπως έδειξαν οι αγώνες των τελευταίων δέκα ετών, οι κορυφαίες στιγμές της λαϊκής πάλης συνδέονται με τη δράση του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος και τα όργανά του. Τα πρωτοβάθμια, τα δευτεροβάθμια και τα τριτοβάθμια όργανα του σ.κ. διέπονται από τους ίδιους στην πραγματικότητα πολιτικούς συσχετισμούς. Η υπόθεση αλλαγής αυτών των αρνητικών συσχετισμών δεν μπορεί να αφορά τεχνάσματα δημιουργίας άλλων κέντρων αγώνων, όπως εδώ και πάνω από 20 χρόνια επιχειρεί το ΠΑΜΕ ή τα τελευταία χρόνια επιδιώκουν δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όποιος ονειρεύεται ότι επειδή θα βρεθεί σε άλλη πλατεία ή πολύ περισσότερο επειδή θα ονομάσει τις δυνάμεις του και τις σφραγίδες που αυτός ελέγχει «νέο κέντρο αγώνα» – είναι βαθιά νυχτωμένος. Πολύ περισσότερο όταν εισάγεται η αντίληψη ότι η αντιπαράθεση στο σ.κ. εντοπίζεται ανάμεσα στα πρωτοβάθμια και τα τριτοβάθμια και δευτεροβάθμια όργανα. Η αντιπαράθεση και η πάλη πρέπει να διεξαχθεί ενάντια στις κυρίαρχες δυνάμεις του σ.κ., που είναι οι ίδιες που κυριαρχούν και στα τριτοβάθμια και στα πρωτοβάθμια όργανα.
-Για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της βαρβαρότητας. Για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων. Που θα παλέψει ενάντια στον φασισμό, στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τους πολέμους που απεργάζονται. Για την ειρήνη, τα δημοκρατικά και εργατικά δικαιώματα.
-Που θα υψώσει τη σημαία του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, βάζοντας τις δυνάμεις της αριστεράς στην πρωτοπορία ενός τέτοιου κινήματος. Κάθε απουσία από αυτή την ανάγκη είναι βέβαιο ότι την εκμεταλλεύεται και θα την εκμεταλλευτεί ο φασισμός και οι πατριδοκάπηλοι.
-Που θα δώσει την μάχη της ανασύνταξης του σ.κ. και της αναγέννησης των αγώνων του. Οι ανατροπές αυτών των συσχετισμών είναι ζητούμενο. Δεν υπάρχουν τεχνάσματα και εύκολες λύσεις, παρά μόνο ο διαρκής αγώνας για την ανατροπή αυτής της κατάστασης, που θα είναι μακρύς και δύσκολος.
-Που θα αρνείται και θα πολεμά κάθε εκλογική και ρεφορμιστική αυταπάτη και θα οδηγείται από την πίστη στην αστείρευτη δύναμη των λαϊκών αγώνων. Που θα πιστεύει βαθιά ότι οι λαϊκοί αγώνες μπορούν να νικήσουν!
Για τις δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς είναι καίριας σημασίας η αναζήτηση των αιτιών αυτής της αρνητικής εξέλιξης, τα συμπεράσματα, οι απαντήσεις και τα καθήκοντα που προκύπτουν στις νέες συνθήκες. Αναγκαίο για την αναζήτηση των αιτιών που διαμόρφωσαν τη σημερινή πραγματικότητα είναι να θυμηθούμε τις βασικές στιγμές της επίθεσης που εξαπέλυσε η κυρίαρχη τάξη και οι ξένοι δυνάστες σε αυτή τη δεκαετία, μα κυρίως να θυμηθούμε τις θέσεις που διατύπωσαν απέναντι σε αυτήν οι βασικές δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά και το ρόλο που αυτές έπαιξαν στις εξελίξεις. Πως δηλαδή επέδρασαν οι γραμμές και οι απόψεις που κυριάρχησαν στο κίνημα.
Στις 8 Μάη του 2010 υπογράφεται επισήμως η υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς μνημονίων. Έχει ήδη ξεσπάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση από το 2008 και οι ντόπιοι διαχειριστές του συστήματος αλλά και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ήδη -από το 2009- κάνουν λόγο για τα ελλείμματα(15,4% του ΑΕΠ για το 2009) και για το μη βιώσιμο ελληνικό χρέος. Οι κυρίαρχοι παρουσιάζουν ψευδώς το ελληνικό ζήτημα ως «κρίση χρέους», καταλογίζοντας μάλιστα τις ευθύνες γι’ αυτό, στις προηγούμενες γενιές «που έζησαν πλουσιοπάροχα χρεώνοντας τους επόμενους», με τις γνωστές επικίνδυνες φαιδρότητες για τη γενιά του Πολυτεχνείου και την εποχή της μεταπολίτευσης. Μέσα από ένα όργιο τρομοκρατικής προπαγάνδας, αλλά και ωμής βίας όποτε χρειάστηκε, εξαπολύουν μια πρωτόγνωρη επίθεση ενάντια στον ελληνικό λαό, με αλλεπάλληλα πακέτα μέτρων -που κάθε φορά θα ήταν τα τελευταία, τα οποία διαδέχονταν πάντα οι κάλπικες ελπίδες της εξόδου- και που τελικά πάντα έφερναν τους ξένους δυνάστες και την ντόπια αστική τάξη να ετοιμάζουν τη νέα τους επίθεση από καλύτερες θέσεις.
Βασικά συμπεράσματα
Η επιβολή της πολιτικής των μνημονίων δεν είναι το αποτέλεσμα της «κρίσης χρέους». Άλλωστε το χρέος που υποτίθεται ήρθε να επιλύσει αυτή η πολιτική εκτινάχτηκε από το 126,8% του ΑΕΠ (298δισ) το 2009, στο 182% (337,5 δισ) το 2019. Για το σημερινό κατάντημα της χώρας δεν φταίνε τα 30 χρόνια της μεταπολίτευσης, ούτε οι καθυστερήσεις και οι λάθος συνταγές, ούτε το κομματικό κράτος και η «διαφθορά». Δεν φταίει πολύ περισσότερο ο ελληνικός λαός στον οποίο προσπαθούν να φορτώσουν τα εγκλήματά τους. Η πολιτική αιτία για τη σημερινή κατάσταση της χώρας βρίσκεται στην ολόπλευρη εξάρτησή της από τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Από αυτή την άποψη είναι και αποδείχθηκε λαθεμένη η αντίληψη που υιοθετεί το αφήγημα της αστικής τάξης και στοχεύει υποτίθεται με τα αιτήματά της στην καταπολέμηση του χρέους, που είναι ένα εργαλείο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, και όχι στην ίδια την εξάρτηση της χώρας. Τα αιτήματα περί διαγραφής του χρέους, τα οποία διατυπώθηκαν από δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αυτόνομα αλλά και ως τμήμα των μεταβατικών προγραμμάτων της, είναι αυτά που συναντήθηκαν με το «πρόγραμμα προοδευτικής διεξόδου του ΣΥΡΙΖΑ» αλλά και με την «παραγωγική ανασυγκρότηση» της ΛΑΕ, όπως και με τις τεχνοκρατικές αυταπάτες του Βαρουφάκη και τις νομικίστικες πολιτικές ανοησίες της Κωνσταντοπούλου. Οι πολιτικές θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που συμπυκνώνονται στα ρεφορμιστικά μεταβατικά προγράμματα είναι αυτές που την περίοδο 2011-2015 την μετέτρεψαν σε πολλές περιπτώσεις σε συμπληρωματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ. Που την μετέτρεψαν σε χειροκροτητή του Τσίπρα τις μέρες του δημοψηφίσματος. «Τώρα είναι η ώρα για διαγραφή του χρέους και εθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο» έγραφαν τις μέρες του δημοψηφίσματος, αποδεικνύοντας το βαθύ ρεφορμιστικό περιεχόμενο της πολιτικής της. Αυτής της πολιτικής που την έφερε στις πλατείες να στηρίζει την «αριστερή διαπραγμάτευση» του ΣΥΡΙΖΑ.
★★★
Η εξάρτηση βάθυνε με την ένταξη της χώρας στην ΕΕ και τη ζώνη του ευρώ. Όπως
αποδείχθηκε περίτρανα, η ισχυρή Ελλάδα και ειδικά η ισχυροποίησή της
από την ένταξή της στην ΕΕ, ήταν ένα φθηνό παραμύθι της κυρίαρχης τάξης.
Ένα παραμύθι όμως που κατάπιαν και αναπαρήγαγαν δυνάμεις που
αναφέρονται στην αριστερά από το ΚΚΕ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και που ακόμα
και σήμερα, στα χρόνια της ακόμα βαθύτερης μνημονιακής νεοαποικιακής
υποδούλωσης, εξακολουθούν να αναπαράγουν, εξωραΐζοντας τελικά την
πολιτική της εξάρτησης. Δεν σταματούν άλλωστε να κάνουν λόγο ακόμα και
για «ιμπεριαλιστική Ελλάδα»!Στα πρώτα χρόνια επιβολής των μνημονίων και ανόδου του λαϊκού κινήματος, όταν ο λαός μας άρθρωνε τα συνθήματα και τον αγώνα του ενάντια στους ξένους δυνάστες και την πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά και πρώτα και κύρια το ΚΚΕ τάχθηκαν ενάντια σε αυτόν τον αναγκαίο αγώνα. Πρόκειται για μια θέση που βρίσκεται σε συμφωνία με τις τροτσκιστικές αναλύσεις του ΚΚΕ περί ιμπεριαλιστικής Ελλάδας, αλλά που στη φάση της επιβολής των μνημονίων και της εξόφθαλμης υποτέλειας δοκιμάστηκε σκληρά και απορρίφτηκε από την ίδια τη ζωή. Η άρνηση του αντιμνημονιακού αγώνα μέσα από λογικά άλματα και ευφυολογήματα, μαζί με την αδιανόητη θέση ότι ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία βάζει το λαϊκό κίνημα κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης αποδείχθηκαν επιζήμιες για το κίνημα και εξόχως εξωραϊστικές για την ντόπια υποτελή μεγαλοαστική τάξη. Τελικά και το ΚΚΕ συνέβαλε ώστε η αμφισβήτηση της πολιτικής της εξάρτησης που εκφράστηκε το πρώτο διάστημα να καταλαγιάσει και να δώσει τη θέση της στην αδράνεια και την αποδοχή αυτής της πραγματικότητας. Ως ρεφορμιστικό κόμμα βαρύνεται επίσης με την καλλιέργεια εκλογικών αυταπατών (αίτημα-σύνθημα για εκλογές), στην πιο κρίσιμη φάση ανάτασης του λαϊκού κινήματος. Τις ίδιες αυταπάτες που καλλιεργούσε όταν το 2015 κατέβαζε πρόταση νόμου στη βουλή για κατάργηση των μνημονίων. Άλλωστε η αντίληψη ότι με την ψήφο στο ΚΚΕ θα βελτιωθεί η θέση του λαού και θα ανοίξει ο δρόμος στη Λαϊκή Εξουσία διαπερνά όλη την πολιτική του ΚΚΕ.
Το πρόβλημα με το οποίο είναι αντιμέτωπος ο ελληνικός λαός δεν είναι κάποιο τεχνοκρατικό ή λογιστικό ζήτημα. Είναι πρώτα και κύρια η ιμπεριαλιστικη υποδούλωση της χώρας, την οποία ακριβώς πιστοποιούν τα μνημόνια, οι ξένες στρατιωτικές βάσεις και η ένταξη της Ελλάδας στους οργανισμούς των ιμπεριαλιστών. Γι’ αυτό και οι «πολιτικές λύσεις» που προτάθηκαν από τον αντιμνημονιακό -πριν το 2015- ΣΥΡΙΖΑ που θα υλοποιούνταν χωρίς να διασαλευτεί το καθεστώς της εξάρτησης και της κυριαρχίας της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, που είναι στην πραγματικότητα οι ίδιες θέσεις με αυτές που διατυπώνει σήμερα το ΜΕΡΑ25 και η ΛΑΕ, είναι καταδικασμένες να έχουν το ίδιο τέλος.
Οι εκλογικές αυταπάτες αποδείχθηκαν οδυνηρές για τον ελληνικό λαό. Το εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ, που πραγματοποιήθηκε στο όνομα της αριστεράς, είχε σαν αποτέλεσμα τον διασυρμό της από την μια, και την δικαίωση της μνημονιακής πολιτικής και των δυνάμεών της από την άλλη. Όσοι έβλεπαν στην άνοδο ΣΥΡΙΖΑ μια θετική αριστερή κοινωνική μετατόπιση διαψεύστηκαν. Οι αυταπάτες αυτές έσπειραν την απογοήτευση και σε μεγάλο βαθμό είναι αυτές που έφεραν τη σημερινή πραγματικότητα.
Πραγματική αριστερή μετατόπιση μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στην αλήθεια, στη σωστή ερμηνεία της πραγματικότητας και τις πραγματικά αριστερές θέσεις. Κάθε σύνθημα και αίτημα πάλης πρέπει να οικοδομεί σκέψεις και συνειδήσεις στην σωστή κατεύθυνση, αλλιώς είναι καταδικασμένο να υπηρετήσει το σύστημα, όπως έγινε με το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση» και το αίτημα για εκλογές Όσο εφικτό είναι με αγώνες να ανατραπεί αυτή η πολιτική και να ανοίξει ο δρόμος για ευρύτερες κοινωνικές προοδευτικές αλλαγές, τόσο ουτοπικό και ανέφικτο είναι να αλλάξει αυτός ο κόσμος με εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
★★★
Η επάνοδος της ΝΔ στην κυβέρνηση είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’
αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ ή όποια άλλη αντίστοιχη πολιτική δύναμη δεν μπορεί να
αποτελέσει το αντίπαλο δέος στη νεοφιλελεύθερη επέλαση που ετοιμάζει η
ΝΔ.Μπροστά μας έχουμε τη συνέχιση και τη σκλήρυνση της ίδιας πολιτικής. Οι συσχετισμοί που έχουν διαμορφωθεί είναι ιδιαίτερα αρνητικοί σε σύγκριση με τις προηγούμενες περιόδους. Η αποστράτευση από τα κοινά, η απομαζικοποίηση των σωματείων και τα φαινόμενα εκφυλισμού που παρατηρούνται σε αυτά είναι ενδεικτικά της νέας κατάστασης. Αυτή η κατάσταση δεν αλλάζει με τεχνάσματα. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Όπως έδειξαν οι αγώνες των τελευταίων δέκα ετών, οι κορυφαίες στιγμές της λαϊκής πάλης συνδέονται με τη δράση του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος και τα όργανά του. Τα πρωτοβάθμια, τα δευτεροβάθμια και τα τριτοβάθμια όργανα του σ.κ. διέπονται από τους ίδιους στην πραγματικότητα πολιτικούς συσχετισμούς. Η υπόθεση αλλαγής αυτών των αρνητικών συσχετισμών δεν μπορεί να αφορά τεχνάσματα δημιουργίας άλλων κέντρων αγώνων, όπως εδώ και πάνω από 20 χρόνια επιχειρεί το ΠΑΜΕ ή τα τελευταία χρόνια επιδιώκουν δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όποιος ονειρεύεται ότι επειδή θα βρεθεί σε άλλη πλατεία ή πολύ περισσότερο επειδή θα ονομάσει τις δυνάμεις του και τις σφραγίδες που αυτός ελέγχει «νέο κέντρο αγώνα» – είναι βαθιά νυχτωμένος. Πολύ περισσότερο όταν εισάγεται η αντίληψη ότι η αντιπαράθεση στο σ.κ. εντοπίζεται ανάμεσα στα πρωτοβάθμια και τα τριτοβάθμια και δευτεροβάθμια όργανα. Η αντιπαράθεση και η πάλη πρέπει να διεξαχθεί ενάντια στις κυρίαρχες δυνάμεις του σ.κ., που είναι οι ίδιες που κυριαρχούν και στα τριτοβάθμια και στα πρωτοβάθμια όργανα.
★★★
Οφείλουμε να αντλήσουμε συμπεράσματα από όλη την προηγούμενη περίοδο. Υπάρχει ανάγκη για τη συγκρότηση μετώπου που θα παλέψει:-Για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της βαρβαρότητας. Για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων. Που θα παλέψει ενάντια στον φασισμό, στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τους πολέμους που απεργάζονται. Για την ειρήνη, τα δημοκρατικά και εργατικά δικαιώματα.
-Που θα υψώσει τη σημαία του αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, βάζοντας τις δυνάμεις της αριστεράς στην πρωτοπορία ενός τέτοιου κινήματος. Κάθε απουσία από αυτή την ανάγκη είναι βέβαιο ότι την εκμεταλλεύεται και θα την εκμεταλλευτεί ο φασισμός και οι πατριδοκάπηλοι.
-Που θα δώσει την μάχη της ανασύνταξης του σ.κ. και της αναγέννησης των αγώνων του. Οι ανατροπές αυτών των συσχετισμών είναι ζητούμενο. Δεν υπάρχουν τεχνάσματα και εύκολες λύσεις, παρά μόνο ο διαρκής αγώνας για την ανατροπή αυτής της κατάστασης, που θα είναι μακρύς και δύσκολος.
-Που θα αρνείται και θα πολεμά κάθε εκλογική και ρεφορμιστική αυταπάτη και θα οδηγείται από την πίστη στην αστείρευτη δύναμη των λαϊκών αγώνων. Που θα πιστεύει βαθιά ότι οι λαϊκοί αγώνες μπορούν να νικήσουν!
Σχόλια