Τα ΟΧΙ που κοιμήθηκαν στην αγκαλιά του ΝΑΙ

Το «ΟΧΙ» του Μεταξά πρέπει να είναι η ιστορική αφετηρία της αρνητικής κατάφασης, του να λες, δηλαδή, όχι και να εννοείς ναι.
Ο Μεταξάς, ο στρατιωτικός αυλικός που η βασίλισσα Σοφία (του οίκου των Χοετζόλερν και ωστόσο βασίλισσα των Ελλήνων) τον αποκαλούσε, Γιαννάκη, και που με το κόμμα των «Βασιλοφρόνων» το 1932, πήρε ποσοστό 1,5%, το 1936 διορίστηκε από το βασιλιά Γεώργιο Β’, πρωθυπουργός.
Έτσι ξεκίνησε η Μεταξική δικτατορία, ακριβώς τότε που το εργατικό κίνημα διεκδικούσε ζωή και δουλειά με αξιοπρέπεια κι οι εργατικοί αγώνες, όπως των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη το Μάη της ίδιας χρονιάς, πνιγόντουσαν στο αίμα.
Και τότε οργίασε μια βαρβαρότητα διώξεων με εξορίες, φυλακίσεις και μεσαιωνικά βασανιστήρια. Ήταν η εποχή που στα περισσότερα αστυνομικά τμήματα, μαζί με τη φωτογραφία του βασιλιά, συμπλήρωναν το διάκοσμο οι μούρες του Μουσολίνι και του Χίτλερ.
Όταν ο Γκράμσι επέδωσε το γνωστό τελεσίγραφο παράδοσης της Ελλάδας, η εξάρτηση από την Αγγλία της πρόσφατα χρεωκοπημένης χώρας έφτανε στο σημείο, σχεδόν το σύνολο των χρεογράφων να είναι Αγγλικά, όπως και η ταύτιση του βασιλιά Γεώργιου Β’ του οίκου Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Γλύξμπουργκ κι ωστόσο βασιλιά των Ελλήνων. Στο τελεσίγραφο ο Μεταξάς απάντησε, «Δηλαδή έχουμε πόλεμο;»
Το τι ακριβώς εννοούσε το διευκρίνισε ο στρατάρχης Παπάγος στον επιτελάρχη του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας συνταγματάρχη Γεωργούλη, «θα ρίξωμεν μερικές τουφεκιές διά την τιμήν των όπλων»,
Εξάλλου παρά τους άπειρους εράνους, η στρατιωτική μηχανή ήταν διαλυμένη.«Τουφέκια, όλμοι, κανόνια που έπρεπε να είναι τελευταίου τύπου, σκάνε στα πρόσωπα των στρατιωτών μόλις τα χρησιμοποιήσουν» γράφει ο ιστορικός Φ. Σπένσερ.
Το τι έγινε στα βουνά της Αλβανίας, το ξέρει μόνο ο ελληνικός λαός που πολέμησε χωρίς κάλτσες, με τρύπιες χλαίνες και βρεγμένα τουφέκια, για το ολόδικό του «ΟΧΙ» στο φασισμό.
Και πέρασαν τα χρόνια και φτάνουμε στο Σεπτέμβρη του1968.
Η ολοκαίνουργια χούντα, η τελευταία στη διαδοχή των αλλεπάλληλων δικτατοριών του 20ου αιώνα, διενεργεί δημοψήφισμα-ανέκδοτο για νέο «σύνταγμα». Η προπαγάνδα υπέρ του ΝΑΙ από το στρατιωτικό κανάλι ΥΕΝΕΔ, είναι εξουθενωτική, με το πουλί της Χούντας σε πρώτο πλάνο και τραγουδάκια, παρωδία. «Ναι στο σύνταγμα, πιστεύω μας να γίνει, ναι στο σύνταγμα για ενότητα, γαλήνη». Ο κόσμος βγαίνοντας από τα εκλογικά τμήματα, ψιθυρίζει ΟΧΙ. Η κοιλιά όμως της κάλπης γεννά ένα βροντερό ΝΑΙ, σε ποσοστό 92%.
Και πέρασαν λίγα χρόνια ως τον Ιούλιο του 1973. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος διενεργεί «δημοψήφισμα» για πολιτειακή αλλαγή και χρήζει τον εαυτό του από «αντιβασιλέα και πρωθυπουργό» σε «πρόεδρο της ελληνικής δημοκρατίας». Το ΝΑΙ παίζει σε όλα τα επίκαιρα όλων των κινηματογράφων, σε μεγάλο διαφημιστικά ταμπλό στα γήπεδα και βέβαια στη στρατιωτική ΥΕΝΕΔ και σε όλες τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές λέσχες. Η κάλπη βγάζει κι ένα αδιευκρίνιστο 21,5% ΟΧΙ, άγνωστο αν αφορά άρρωστους εμμονικούς στη μοναρχία ή αυτούς που δεν αντέχουν άλλη λοβοτομή και δούλεμα.
Και πέρασαν τα χρόνια και το ημερολόγιο γράφει 5 Ιουλίου 2015.
Ο ελληνικός λαός είναι στη μέγγενη των μνημονίων. Έχουν αυτοκτονήσει πάνω από 6000 άνθρωποι, έχει ξεπουληθεί το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου πλούτου κι έχει διαλυθεί κάθε έννοια εργασιακής αξιοπρέπειας.
Το δημοψήφισμα γίνεται μέσα σε όρους τρομοκρατίας των capital controls, της απειλής της δραχμής, της πτώχευσης και όλης της επιχειρηματολογίας των ΝΑΙνέδων που κρατούν λαμπάδες στο Σύνταγμα και πλαστικές σημαίες. Κι όμως ο κόσμος ψηφίζει ΟΧΙ. Κι όμως το ΟΧΙ, με μια απίστευτης χυδαιότητας ντρίπλα, γίνεται ΝΑΙ.
Όπως ΝΑΙ έγιναν όλα τα πριν και τα μετά δήθεν ΟΧΙ σε νέα μνημόνια και ακόμη πιο πολλά ξεπουλήματα.
Το ΝΑΙ σε όλα ξεμπουκάρει από τις οθόνες των βοθροκάναλων. από τα έδρανα της Βουλής, από τους άμβωνες των φασιστοπαπάδων, από τα γκλομπς των ΜΑΤατζήδων, από τη φρόνιμη υποταγή των νοικοκυραίων, και ανεβαίνει η στάθμη του επικίνδυνα και γίνεται ένας βάλτος να πνίξει κάθε ΟΧΙ στο ρατσισμό, το φασισμό, τη σιωπή, την πολιτική απονέκρωση, την προσφυγική εξαθλίωση, την εργασιακή κατάντια.
Όμως, όσο υπάρχει έστω και ένας να λέει ακόμα ΟΧΙ και να το εννοεί, να το γράφει στους τοίχους και να το φτύνει πάνω στην υποταγή, αυτό θα φωλιάζει «σα σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μας παλάμες».
Κι από κει θα εξεγείρεται!

Νίνα Γεωργιάδου