Το παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και οι «κλαίουσες ιτιές» του «αντισημιτισμού»

Μαρόκο

Παγκόσμια ήτανε η οργή για τις θηριωδίες του σιωνιστικού κράτους. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου κατέβηκαν στους δρόμους για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό λαό, δείχνοντας ακόμα μία φορά την παγκόσμια απομόνωση των σιωνιστών από τη λαϊκή συνείδηση.
Οργισμένες διαδηλώσεις ξέσπασαν στην Παλαιστίνη, (στην Δυτική Όχθη και στη Ραμάλα), όπου ο κόσμος ξεσηκώθηκε ενάντια στη σφαγή. Η ισραηλινή αστυνομία προέβη σε εκτεταμένη χρήση βίας, δολοφονώντας έναν νεαρό Παλαιστίνιο και συλλαμβάνοντας εκατοντάδες άτομα. Η Χαμάς απαίτησε την απελευθέρωσή τους ως όρο για σύναψη εκεχειρίας. Οι διαδηλώσεις στην Δ. Όχθη είναι ένα σημάδι της απαίτησης του παλαιστινιακού λαού για ενότητα, και η Παλαιστινιακή Αρχή δεν μπορεί να κάνει πώς το αγνοεί. Παρόμοια μαζικές ήταν οι διαδηλώσεις σε όλο τον αραβικό κόσμο.

Βρυξέλες

Και στην Ευρώπη όμως, με πρωτοβουλία των παλαιστινιακών και μουσουλμανικών κοινοτήτων και των οργανώσεων της Αριστεράς, χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους σε πολλές πόλεις. Αν και στην Ελλάδα μπορούμε να πούμε ότι η γενικότερη κάμψη του κινήματος επηρέασε τις διαδηλώσεις, που ήταν κάτω από το συνηθισμένο, στην υπόλοιπη Ευρώπη φάνηκε μαζικό ρεύμα συμπαράστασης στον παλαιστινιακό λαό.
Χιλιάδες άτομα κατέβηκαν στο Βερολίνο και μία από τις μαζικότερες της χρονιάς έγινε στο Λονδίνο. Όμως εκείνη που ενοχλήθηκε φανερά, ήτανε η αστική τάξη της Γαλλίας. Και αυτό για δύο λόγους: πρώτον, γιατί ίσως θέλησε να δείξει την… αλληλεγγύη της στην ισραηλινή κυβέρνηση, που, αν εξαιρέσεις την… Ελλάδα, δεν είναι στην καλύτερη φάση της για εύρεση πρόθυμων υποστηρικτών των εγκλημάτων της σε πολιτικό επίπεδο. Δεύτερον, γιατί οι διαδηλώσεις ήταν μαζικές, με δυναμική συμπόρευση της Αριστεράς με τις μουσουλμανικές κοινότητες, ενάντια στις οποίες το γαλλικό κράτος έχει επιδείξει ουκ ολίγες φορές εχθρότητα.

Γαλλία

Με το πρόσχημα λοιπόν του… «αντισημιτισμού», και για να προστατεύσει τα ανθρώπινα δικαιώματα(sic), η γαλλική κυβέρνηση απαγόρευσε τις διαδηλώσεις στο Παρίσι και σε άλλες πόλεις. «Δεν θα επιτρέψουμε να μεταφερθεί η ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση σε γαλλικό έδαφος», δήλωσε ο Ολάντ, ενώ ο υπουργός Εσωτερικών προειδοποίησε τους διαδηλωτές ότι θα διωχθούν από το ανώτατο δικαστήριο και θα θεωρηθούν υπαίτιοι των επεισοδίων. Επεισόδια που δεν παρέλειψε φυσικά να προκαλέσει η γαλλική αστυνομία. Παρ’ όλα αυτά, ο γαλλικός λαός πραγματοποίησε δύο γύρους μαζικών και μαχητικών διαδηλώσεων, τόσο στο Παρίσι όσο και σε άλλες πόλεις. Ιδιαίτερα πετυχημένη χαρακτηρίστηκε αυτή στη Μασσαλία (2.000 άτομα).
Τέλος, αξίζει να γίνει μια αναφορά εν είδει σχολίου για τις «κλαίουσες ιτιές» του λεγόμενου «αντισημιτισμού». Είναι αλήθεια οξύμωρο να εμφανίζεται ένας ιδιοκτήτης πορνείου ως εκπρόσωπος «της τάξης και της ηθικής. Αλλά εμείς προτιθέμεθα, χάριν της κουβέντας, να ξεχάσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων της Κεντρικοαφρικανικής Δημοκρατίας και κάθε υπόδουλου

Σικάγο

λαού, που έχει υποφέρει από τις σφαγές των ιμπεριαλιστών. Ούτως ή άλλως, αυτά τα δικαιώματα, όπως και τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, ξεχασμένα είναι, και μπορεί(;) κανείς να τα ποδοπατά κατά το δοκούν. Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές έχουν διαμελίσει χώρες για υποδεκαπλάσιες αφορμές σε σχέση με την πολύχρονη γενοκτονία της Γάζας. Ας ξεχάσουμε όμως και το ποιος ανέβασε στην εξουσία τους ναζιστές του Κιέβου και ποιος βοήθησε να στηθούν τα αγάλματα των SS στις χώρες της Βαλτικής.
Και ας αναρωτηθούμε, άραγε, με ποιο δικαίωμα όλοι αυτοί οι δολοφόνοι, είτε της ισραηλινής κυβέρνησης είτε των Δυτικών, ομιλούν εξ ονόματος του εβραϊκού λαού, κάνοντας το πιο «αντισημιτικό» έγκλημα, εξισώνοντας τον λαό του Ισραήλ με τους εγκληματίες που τον στέλνουν στο μέτωπο. Αναρωτιόμαστε αν το κάνουν αυτό και με άλλους λαούς, και αν όχι, γιατί αυτή η επιλεκτικότητα; Αν κάποιος στην πράξη και στις πιο δύσκολες στροφές της ιστορίας έχει δείξει ευαισθησία στο εβραϊκό ζήτημα, ήταν η Αριστερά σε όλες τις της εκφράσεις.
Τέλος, αξίζει να γίνει μια αναφορά στην ΣΟ του Ιντιμίντια, η οποία συμμερίστηκε τους προβληματισμούς του… Ολάντ, απαγορεύοντας τη ροή ειδήσεων για το μέτωπο των μαχών, με αφορμή τη δημοσίευση της εκτέλεσης 3 ισραηλινών στρατιωτών. Η ΣΟ του Ιντιμίντια, λέει, δεν μπορεί να γίνει δέκτης του «πολέμου μεταξύ δύο κρατών», και να «δημοσιεύει ειδήσεις για δολοφονία στρατιωτών στο έδαφος του Ισραήλ».
Θα θέλαμε να ενημερώσουμε την ΣΟ του Ιντιμίντια, σε περίπτωση που δεν γνωρίζει, για τρία πράγματα: ότι δεν υπάρχει «κράτος της Παλαιστίνης», ότι το έδαφος που έχει το κράτος του Ισραήλ είναι κατεχόμενο και οι στρατιώτες του στρατός κατοχής, και ότι λίγη ντροπή δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.