8 Μάρτη: Μέρα της Γυναίκας, Μέρα Αγώνα

 

Ανυποχώρητος αγώνας ενάντια στην ταξική καταπίεση και τον αστικό ατομικό δικαιωματισμό

Παρά την προσπάθεια της αστικής τάξης να εκφυλίσει τον χαρακτήρα της 8ης Μάρτη, η ημέρα αυτή έχει βαθιά ταξικές ρίζες: είναι η μέρα που τιμούμε τις εργαζόμενες γυναίκες που αγωνίστηκαν, αγωνίζονται και θα αγωνίζονται ενάντια στην ταξική καταπίεση.

Τιμούμε τους ιστορικούς αγώνες των εργατριών, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος.

Δεν ξεχνάμε τον αγώνα των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας στη Ρωσία το 1917. Ο ξεσηκωμός τους για το τέλος του πολέμου, αύξηση μισθών και το τέλος του τσαρισμού πυροδότησε τη Φεβρουαριανή Επανάσταση και αποτέλεσε φάρο για όλες τις επόμενες ταξικές αναμετρήσεις που έδωσε το γυναικείο εργατικό κίνημα.

Δε χαρίζουμε σε κανένα νεοφιλελεύθερο, ψευτοπροοδευτικό στρατόπεδο τις ιστορικές διεκδικήσεις του γυναικείου κινήματος για παύση των ιμπεριαλιστικών πολέμων, για ίσα δικαιώματα στην εργασία, στην οικογένεια, στην πολιτική και κοινωνική ζωή.

Δε θυσιάζουμε τα δικαιώματα που κερδήθηκαν με κόπο και αίμα για την προστασία της γυναίκας, της μητρότητας και του παιδιού.

 

Οι γυναίκες  ακόμα είναι θύματα της φτώχειας και της ανεργίας, της εργοδοτικής βίας και αυθαιρεσίας, του πολέμου και της προσφυγιάς 

Στην Ε.Ε., που βουλιάζει μέσα στην κρίση, η ανεργία των γυναικών φτάνει το 6,2%  τον Δεκέμβρη του 2023. Οι γυναίκες στην Ευρώπη πλήττονται περισσότερο από την ενεργειακή κρίση μιας και είναι περισσότερο συνδεδεμένες με τη φροντίδα του νοικοκυριού. Τα περιστατικά βίας και σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους εργασίας (όπου στη συντριπτική πλειοψηφία θύτης είναι ο εργοδότης ή προϊστάμενος), η υπερεκμετάλλευση της εργασίας και η αύξηση των ψυχιατρικών διαταραχών εξαιτίας της είναι κανονικότητα στον βούρκο της «προοδευτικής» Δύσης. Στην Ελλάδα, η κατάσταση είναι ίδια και χειρότερη, με τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τα σωρηδόν αντεργατικά μέτρα, με τη διάλυση της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας και Υγείας, με το λουκέτο και την υπολειτουργία όλων των δομών προστασίας ανυπεράσπιστων γυναικών και παιδιών.

 Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι έχουν κοστίσει αμέτρητες ζωές άμαχου πληθυσμού, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά. Στην Παλαιστίνη,  πάνω από 20.000  παιδιά και γυναίκες έχουν σκοτωθεί από τους φασίστες-σιωνιστές, που τους θεωρούν «ζώα», ενώ η εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων συνεχίζεται με την αμέριστη στήριξη των δυτικών ιμπεριαλιστών –συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

 

Η κρίση του εργατικού αλλά και του γυναικείου κινήματος αφήνει τις γυναίκες έρμαια των σύγχρονων επιθέσεων

Το καπιταλιστικό σύστημα που βρίσκεται σε βαθιά κρίση και παρακμή χρειάζεται την εργατική τάξη αποπροσανατολισμένη, κατακερματισμένη σε άτομα και «ατομικότητες». Το «μετα-φεμινιστικό» κίνημα δεν έχει καμία σχέση με τον παραδοσιακό φεμινισμό, τον προοδευτικό, ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα του. Ο «μετα-φεμινισμός» εκφράζει την ιδεολογία της κυρίαρχης αστικής ελίτ, που θέλει να αποδομήσει και να ακυρώσει κάθε σταθερή αναφορά στην αντικειμενική πραγματικότητα (στο φύλο, τις σεξουαλικές διαφορές, το σώμα, τη γλώσσα, τις τάξεις), όλα είναι «κοινωνικές κατασκευές», η πραγματικότητα δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο οι ατομικές ταυτότητες και συνειδήσεις. Κηρύσσοντας τον πόλεμο σε όλα τα όρια, σε κάθε «δυαδισμό» (αρσενικό/θηλυκό, ζώο/άνθρωπος, ζωή/θάνατος) τελικά επιτίθεται κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού.

Η ψευτοπροοδευτική WOKE κουλτούρα με επίκεντρο τη λεγόμενη «θεωρία του φύλου» είναι εχθρική πρώτα και κύρια στη γυναίκα. Αυτονόητες θέσεις για την ομαλή αναπαραγωγή της εργατικής τάξης και την υπεράσπιση της γυναίκας και του παιδιού αναθεωρούνται απειλώντας να ξεριζώσουν κεκτημένα πάνω από ενός αιώνα αγώνων του εργατικού και γυναικείου κινήματος.

Σήμερα, στην πολιτική ατζέντα της πλειοψηφίας των γυναικείων οργανώσεων και συλλογικοτήτων, τα δικαιώματα της γυναίκας μένουν στο περιθώριο (πχ. ποιος ασχολείται σήμερα με την πάλη των γυναικών ενάντια στον μιλιταρισμό και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους;) και αντικαθίστανται από ατέρμονες συζητήσεις περί σεξουαλικών ταυτοτήτων και συμπεριληπτικότητας, γενικά προωθείται η ΛΟΑΤΚΙ+ πολιτική ατζέντα.

Με την πρόσφατη νομιμοποίηση του ομόφυλου γάμου και τη θέσπιση του Ευρωπαϊκού Πιστοποιητικού γονεϊκής σχέσης, αναγνωρίζεται και επιβάλλεται πανευρωπαϊκά η ομόφυλη γονεϊκότητα, μια ταυτότητα κατασκευασμένη, που έρχεται να αντικαταστήσει τη μητρότητα/πατρότητα, και ταυτόχρονα να ανοίξει τον δρόμο για την πολλαπλή γονεϊκότητα, ξεριζώνοντας όλα τα θεμελιώδη δικαιώματα του παιδιού (γνώση της καταγωγής που περιλαμβάνει τα δύο φύλα, σχέση με φυσικούς γονείς, δικαίωμα στη μητρότητα και την πατρότητα κ.ά.), μέχρι τον υποβιβασμό του σε εμπόρευμα μέσω της αναπαραγωγής από τρίτους με οικονομική συναλλαγή.

Εξουδετερώνονται τα αντανακλαστικά ενάντια σε «διαχρονικές» μορφές βίας και εκμετάλλευσης των γυναικών, οι οποίες «κανονικοποιούνται», νομιμοποιούνται, φέρνοντας τις γυναίκες αντιμέτωπες με νέες τεράστιες απειλές. Το εμπόριο λευκής σαρκός ονομάζεται «σεξεργασία» και βαφτίζεται ατομική επιλογή. Η εμπορευματοποίηση της αναπαραγωγικής ικανότητας της γυναίκας και το εμπόριο παιδιών, με χιλιάδες θύματα μετανάστριες και πάμφτωχες γυναίκες, σε πολλές χώρες έχει μετατραπεί  σε πεδίο νόμιμης κερδοφορίας. Η «παρένθετη κύηση», δηλαδή η βίαιη αρπαγή των παιδιών και η διακοπή της σχέσης τους με τη φυσική τους μητέρα, παραβιάζει τα θεμελιώδη δικαιώματα και την αδιάσπαστη σωματική και ψυχική ενότητα μητέρας-βρέφους, την ίδια τη σωματική τους ακεραιότητα, μετατρέπει και τους δύο σε θύματα ανθρώπινου εμπορίου.

Η γλώσσα πρέπει να συμμορφωθεί στη μυθοπλασία των ταυτοτήτων. Αφού το φύλο δεν υπάρχει, πρέπει να καταργήσουμε το αρσενικό και το θηλυκό γένος και να τα αντικαταστήσουμε με @. Η ίδια η λέξη «γυναίκα» χάνει τη σημασία της, έτσι μπορεί να αποκαλείται όποιος δηλώνει «γυναίκα», απειλώντας ευθέως τα δικαιώματα και την ασφάλεια των γυναικών. Οι λέξεις «γυναίκα»/ «μητέρα» απαλείφονται από το πολιτικά ορθό λεξιλόγιο και αντικαθίσταται από περιγραφές («άτομο/σώμα με μήτρα», «με έμμηνο ρήση», «γονέας που γεννά», «ανθρώπινο γάλα» αντί για μητρικό κ.ά).

Θα ήταν απλώς ανοησίες, αν δεν ήταν εξαιρετικά επικίνδυνες ανοησίες. Που μάλιστα προωθούνται με τον πιο μισαλλόδοξο τρόπο, με ένα κυνήγι μαγισσών που εξαπολύεται ενάντια σε όποιον εκφράζει αντίθετη άποψη (αυτομάτως χαρακτηρίζεται ομoφοβικός, ρατσιστής, φασίστας, συκοφαντείται ακόμα και απολύεται από τη δουλειά του). Η προπαγάνδα του ατομικού δικαιωματισμού έχει εξαπλωθεί ειδικά στην ανώτατη εκπαίδευση, και απειλεί να επεκταθεί σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, με στόχο την αποδόμηση του φύλου στους νέους μέσω του μαθήματος της «σεξουαλικής αγωγής». Οι επιστήμες, ειδικά η βιολογία, παραγκωνίζονται ποικιλοτρόπως, από ψευτο-θεωρίες σκοπιμότητας, που δεν πληρούν στοιχειώδη κριτήρια αξιοπιστίας κι όμως αναγορεύονται σε «επιστημονικά ευρήματα» μόνο και μόνο επειδή ευθυγραμμίζονται με τη μεταμοντέρνα προπαγάνδα και κατακλύζουν τα πανεπιστήμια της Δύσης. Όπως οι περίφημες «έρευνες», που επικαλούνται οι υπερασπιστές του ομόφυλου γάμου για να «αποδείξουν» ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με ομόφυλα ζευγάρια δεν έχουν καμία επίπτωση στην ανάπτυξή τους. Δηλαδή, η σωματική και ψυχολογική ανάπτυξη των παιδιών μπορεί να επηρεάζεται από τη συμπεριφορά και τον χαρακτήρα των γονέων, αλλά όχι από τη σεξουαλική τους συμπεριφορά, που είναι θεμελιώδης στον ανθρώπινο ψυχισμό.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι ολοένα και αυξάνονται οι φωνές που καταγγέλλουν τις διαστάσεις και τις επιπτώσεις του ατομικού δικαιωματισμού, του λόμπι των ΛΟΑΤΚΙ+, της WOKE κουλτούρας στη Δύση. Όλα αυτά, δεν είναι απλά ξένα, είναι και εχθρικά προς το εργατικό κίνημα, την ιστορία του, τις αξίες και παραδόσεις του. Είναι φορείς της ακραίας νεοφιλελεύθερης επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, που προάγουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό και οξύνουν την ταξική καταπίεση (ειδικά της γυναίκας), και ως τέτοιοι πρέπει να απαντηθούν με τον πιο αποφασιστικό τρόπο από το εργατικό και γυναικείο κίνημα. Ταυτόχρονα να φράξουμε τον δρόμο στην Ακροδεξιά, που εκμεταλλεύεται την ενσωμάτωση του μεγαλύτερου μέρους της Αριστεράς στη ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντα, για να πλασαριστεί ως ο μοναδικός δήθεν αντίπαλος στον αστικό δικαιωματισμό, σπέρνοντας μισάνθρωπα και ρατσιστικά ιδεολογήματα.

Το γυναικείο κίνημα πρέπει να ξαναβρεί τις ρίζες του μέσα στους εργατικούς αγώνες, την κοινή πάλη των γυναικών και ανδρών της εργατικής τάξης στη βάση των κοινών ταξικών μας συμφερόντων. Για να υπερασπιστούμε όλοι μαζί το δικαίωμά μας στην εργασία, τη  δημόσια και δωρεάν παιδεία-υγεία-κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια. Είναι καθήκον μας, να προτάξουμε ένα κοινό μέτωπο αγώνα ενάντια στην ιδεολογική επίθεση των «ταυτοτήτων», που επιδιώκει τη διαμόρφωση ασταθών και αδύναμων χαρακτήρων, ατομικοποιημένων, σε μια αέναη ρευστότητα, αναζήτηση ταυτότητας και εμπειριών.

 

Μοναδική λύση στον παραλογισμό του κεφαλαίου και του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος είναι ο ανυποχώρητος  αγώνας για την ανατροπή του. Μόνο έτσι μπορούν να μπουν τα θεμέλια για τη συνολική οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, πολιτιστική ανάπτυξη της ανθρωπότητας, για τον πολυπόθητο εξανθρωπισμό της επιστήμης, της κοινωνίας, της ανθρώπινης ζωής.