Η ηγεσία του ΚΚΕ ευαγγελίζεται την ανατροπή του συστήματος εδώ και τώρα...

 

Αυτό αποτελεί στην πραγματικότητα πολιτική στήριξης του συστήματος και όχι ανατροπής του

Το περίφημο καλάθι της ΔΕΘ αποδείχτηκε πιο τρύπιο από ποτέ μπροστά στα ογκούμενα λαϊκά προβλήματα και η προσπάθεια της κυβέρνησης για μια επικοινωνιακή αναστροφή του αρνητικού κλίματος πέφτει στο κενό, όπως δείχνουν ακόμη και οι διάφορες σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης. Τα πλατιά λαϊκά στρώματα, μετά το καλοκαίρι, ετοιμάζονται για μια δύσκολη περίοδο που ξανοίγεται μπροστά τους, με την ακρίβεια των τροφίμων, των ενοικίων, της ενέργειας να κατατρώγει τα εισοδήματα και να γονατίζει τα νοικοκυριά.

«Πώς θα απαντήσουμε σήμερα στη συντριπτική καθημερινότητα; Πώς θα βάλουμε φρένο στη χειροτέρευση της ζωής μας; Τι θα κάνουμε για να πάρουμε ανάσα;»

Με αυτά τα «ερωτήματα που αποτυπώνουν την αγωνία των εργαζομένων» ξεκινάει κεντρικό άρθρο του Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 13–14/9 με τίτλο:

«Με κίνημα αντεπίθεσης και βάζοντας τον πραγματικό αντίπαλο στο στόχαστρο, ο λαός μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις!».
Ποια είναι από κει και πέρα η απάντηση που δίνει το ΚΚΕ στα αγωνιώδη ερωτήματα που θέτει ο κόσμος για τη μάχη της επιβίωσης του; Να τι λέει ο Ριζοσπάστης:

«Η απάντηση λοιπόν στο «τι χρειάζεται να γίνει σήμερα», στο «τι κίνημα απαιτείται», στο πώς θα βγει ο λαϊκός παράγοντας στο προσκήνιο, είναι ακριβώς αυτό: το ρεύμα αμφισβήτησης να μετουσιώνεται σε ένα μεγάλο, πανελλαδικά συντονισμένο κίνημα, ταξικά προσανατολισμένο, σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος. Σήμερα είναι αναγκαίο ένα κίνημα που δεν θα «τυλίγεται» στις ανακατατάξεις του αστικού πολιτικού συστήματος· αντίθετα, θα βαθαίνει τη ριζοσπαστικοποίηση, την πίστη του λαού στη δύναμή του να φέρει τα πάνω κάτω. Και, στον αντίποδα των αυταπατών για κυβερνητικές εναλλαγές, θα βάζει στο στόχαστρο το ίδιο το σύστημα που αυτές στηρίζουν και διαχειρίζονται.
Αυτήν τη μάχη δίνουν μέσα στο εργατικό – λαϊκό κίνημα τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ, φωτίζοντας την ανάγκη της αντεπίθεσης και της οριστικής ρήξης, της ανατροπής της αστικής εξουσίας, της κατάκτησης της εργατικής – λαϊκής εξουσίας.
Με αυτόν τον προσανατολισμό δίνουμε και τη μάχη της απεργίας της 1ης Οκτωβρίου, για να πάρει ο λαός μια μεγάλη ανάσα, να ανακτήσει δυνάμεις, να μετρήσει ξανά το μπόι του και να κλιμακώσει τον αγώνα του» (υπογραμ. δικές μας).

Στο ίδιο φύλλο του Ριζοσπάστη, λίγες σελίδες παρακάτω, δημοσιεύεται και η ομιλία του Κουτσούμπα στη ΔΕΘ. Στο ίδιο μήκος κύματος με όσα γράφονταν στο προηγούμενο άρθρο, ο κεντρικός υπέρτιτλος της ομιλίας του ΓΓ του ΚΚΕ είναι:

«Η ανατροπή του συστήματος είναι η πολιτική αλλαγή που έχουν ανάγκη σήμερα ο λαός και η χώρα».

Είναι σαφές από τη μεριά του ΚΚΕ -και δεν επιδέχεται καμίας παρανόησης- ότι αυτά δεν αποτελούν συνθήματα για το μέλλον, κάποια καλλιέργεια απόψεων και ζύμωσης για τη γενικότερη στρατηγική προοπτική, αλλά αποτελούν απάντηση στο τώρα και άμεσους στόχους του λαϊκού κινήματος. Αποτυπώνουν την απάντηση του ΚΚΕ στο ερώτημα των εργαζομένων «τι κάνουμε τώρα;», στο «τι χρειάζεται να γίνει σήμερα», όπως ακριβώς γράφουν.

Μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί, όταν σήμερα, υπό τις τωρινές συνθήκες και με αυτούς τους συσχετισμούς δυνάμεων που υπάρχουν στο μέτωπο της ταξικής πάλης, όταν το κομμουνιστικό, το αριστερό και το λαϊκό κίνημα βρέθηκαν και βρίσκονται σε μια μεγάλη υποχώρηση, κάποιος να διανοείται και να θέτει σαν άμεσο στόχο την ανατροπή του αστικού συστήματος, την ανατροπή στη χώρα μας του καπιταλισμού και την αντικατάστασή του από την εργατική εξουσία, τη λαϊκή εξουσία, ή τον σοσιαλισμό -ή ό,τι τέλος πάντων ευαγγελίζεται η ηγεσία του ΚΚΕ για τους στρατηγικούς σκοπούς της.

Σαν κακόγουστο αστείο που εμπαίζει τις αγωνίες των εργαζομένων ακούγεται όταν, μπροστά στην πολύχρονη επίθεση στις κατακτήσεις τους, όταν δυσκολεύονται -για μια σειρά λόγους- να ορθώσουν ανάστημα στην κατάργηση του οκταώρου, στην κατάρρευση των μισθών, στο χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, στην άνοδο των ορίων συνταξιοδότησης, όταν δεκαετίες δεν μπορούν να φρενάρουν το χτύπημα θεμελιωδών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, η απάντηση απέναντι σε αυτά να είναι… η ανατροπή του συστήματος και η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη.

Και αποτελεί γελοιοποίηση και εκχυδαϊσμό της ταξικής πάλης και κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού όταν εκπέμπεται στο σήμερα, σαν κάτι τόσο απλό, σαν άμεση λύση, διέξοδος και προοπτική εδώ και τώρα.

Αυτά δεν συμβαίνουν επειδή η ηγεσία του ΚΚΕ βρίσκεται σε κάποιο νηπιακό στάδιο πολιτικής ανάπτυξης, και λέει και μερικούς ανορθολογισμούς· ούτε επειδή ξεχειλίζει το πάθος της για το σοσιαλισμό και δεν μπορεί να το συγκρατήσει.

Αντίθετα, στα προηγούμενα χρόνια που ο σοσιαλισμός υπήρξε, μετά τις μεγάλες επαναστάσεις, τους σκληρούς και αιματηρούς αγώνες που θριάμβευσαν και κέρδισαν, τότε η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ στήριξε όλες εκείνες τις δυνάμεις που από μέσα υπονόμευσαν και γκρέμισαν το σοσιαλισμό στη Σοβιετική Ένωση -από τον Χρουστσόφ μέχρι τον Γκορμπατσόφ.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, που θέτει σήμερα στην ημερήσια διάταξη το στόχο της άμεσης ανατροπής του αστικού συστήματος, ξέρει πολύ καλά τι συμβαίνει και, έχοντας πάρει οριστικό διαζύγιο με το μαρξισμό-λενινισμό -που κατά τα άλλα επικαλείται- και έχοντας ξεκόψει από κάθε επαναστατικό δρόμο, λέει αυτά για να μην πει και να μην κάνει όσα πρέπει και που επιβάλλουν οι συνθήκες:

-Τη συσπείρωση των πλατιών λαϊκών μαζών στα πλαίσια ενός ευρύτατου παλλαϊκού-πανεργατικού μετώπου για την απόκρουση των αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων που επέβαλαν και συνεχίζουν να επιβάλλουν οι κυρίαρχες δυνάμεις με την κυβέρνηση Μητσοτάκη στο τιμόνι.
-Τη συσπείρωση των πιο πλατιών δυνάμεων του λαού και των εργαζομένων για την απόκρουση της πολιτικής της ακρίβειας και της φτώχειας.
-Τη διαμόρφωση προϋποθέσεων για την ανάπτυξη του πιο πλατιού αγωνιστικού μετώπου με κορμό το συνδικαλιστικό κίνημα και τις άμεσες διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Αυτό το δρόμο αρνείται να ακολουθήσει η ηγεσία του ΚΚΕ, που θα διαμόρφωνε δυνατότητες και θα άνοιγε δρόμους για την ανασυγκρότηση του κινήματος και ριζικές ανατροπές.

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ μπορεί να θέτουν πολλά άμεσα αιτήματα και άμεσες διεκδικήσεις γενικά και ειδικά στο εργατικό κίνημα και στην κοινωνία και σε κλάδους εργαζομένων. Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι αυτό. Αυτές οι διεκδικήσεις δεν αποτελούν για τις δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ ούτε τη βάση συσπείρωσης, ούτε τη βάση συνένωσης πλατύτερων δυνάμεων εργαζομένων και αιτήματα άμεσης λαϊκής πάλης. Στην πραγματικότητα λέγονται για να λέγονται, για να αποτελούν στάχτη στα μάτια, για καιροσκοπικούς ελιγμούς και για συνδικαλιστική και κομματική ψηφοθηρία.

Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή πίστη, η παραμικρή διάθεση και ο παραμικρός ουσιαστικός αγώνας, να διεκδικηθούν πραγματικά πέρα από συμβολικές παραταξιακές διαμαρτυρίες, πέρα από άνευρες παρελάσεις για τα μάτια του κόσμου.

Και οι όποιες άμεσες διεκδικήσεις προβάλλονται εντάσσονται κάτω από τον κεντρικό στόχο που αποτελεί την κεντρική κατεύθυνση του ΚΚΕ, όπως προβάλλεται και από το γραμματέα του, πως: «Η ανατροπή του συστήματος είναι η πολιτική αλλαγή που έχουν ανάγκη σήμερα ο λαός και η χώρα».

Ή, όπως λέει το κείμενο που προηγουμένως παραθέσαμε από το Ριζοσπάστη, πως «τα μέλη του ΚΚΕ δίνουν τη μάχη της ανατροπής της αστικής εξουσίας και με αυτόν τον προσανατολισμό δίνουν και τη μάχη της απεργίας της 1ης Οκτωβρίου». Όπου, δηλαδή, μπροστά στο μεγάλο στόχο της ανατροπής, επί της ουσίας παρακάμπτονται και παραμερίζονται -θάβονται κυριολεκτικά- οι άμεσες διεκδικήσεις και το φρενάρισμα της επίθεσης σε βάρος των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Η ηγεσία του ΚΚΕ αναχωρεί από το πραγματικό πρόβλημα, από την ανάπτυξη του μαζικού, μαχητικού αγώνα πάνω στα άμεσα προβλήματα και τις άμεσες διεκδικήσεις του λαού για την υπεράσπιση των κατακτήσεων που υφαρπάζονται. Αναχωρεί, στρέφει την πλάτη και υπονομεύει τις δυνατότητες ανόδου του μαζικού κινήματος, τη στιγμή που υπάρχουν όλες οι ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξή του.

Η ηγεσία του ΚΚΕ φυγομαχεί και, όσο από τη μία φυγομαχεί, τόσο από την άλλη, κάνοντας άλμα στο κενό, επενδύει τη φυγομαχία της με μεγάλα και παχιά λόγια, πως τάχα κάνει αγώνα για την ανατροπή του αστικού συστήματος. Λόγια ενός κούφιου αντικαπιταλισμού.

Ταυτόχρονα, η πάλη που κάνει το ΚΚΕ για την ανατροπή -υποτίθεται- του συστήματος εδώ και τώρα, αποτελεί και τη λυδία λίθο για την ενίσχυση και την εδραίωση της διασπαστικής πολιτικής του στις γραμμές του κινήματος που αγκαλιάζει κάθε πτυχή. Πρώτα από όλα στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, όπου τα χωριστά πλαίσια πάλης -που για το ΚΚΕ πρέπει να θέτουν μέχρι και την ανατροπή της εξουσίας- αποτελούν τη βάση μιας πολιτικής διάσπασης των δυνάμεων, δεμένα με τις χωριστές απεργιακές συγκεντρώσεις, δεμένα με τις χωριστές κινητοποιήσεις που εκτείνονται σε όλο το φάσμα· από το αντιπολεμικό κίνημα και το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, μέχρι το κίνημα ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, μέχρι ζητήματα καθημερινής διεκδίκησης.

Στο δια ταύτα, η πάλη για την ανατροπή του συστήματος που ευαγγελίζεται το ΚΚΕ είναι μια πάλη κούφιων φράσεων και ανέξοδης λογοκοπίας, που διασπά και απομαζικοποιεί το κίνημα· αποτελεί όχι αγκάθι αλλά βούτυρο για το σύστημα που κατά τα άλλα θέλει να γκρεμίσει.

Όχι μόνο είναι ακίνδυνη για το αστικό σύστημα, αλλά το εξυπηρετεί· όχι μόνο δεν το ανατρέπει, αλλά το στηρίζει· και όχι μόνο δεν φέρνει μια «άλλη εξουσία», αλλά την απομακρύνει.