Το θέμα είναι «εμείς τι κάνουμε;»

Ο Πρετεντέρης θυμήθηκε πριν από μερικές μέρες το άρθρο με την υπογραφή του Τσίπρα, που δημοσιεύτηκε στις 12 του περασμένου Δεκέμβρη στην πρόθυμη ΕφΣυν. Πράγματι, υπό το βαρύγδουπο τίτλο «Με σταθερά βήματα για την ανάκαμψη και τη δημοκρατία», ο Τσίπρας ωραιοποιούσε το τρίτο Μνημόνιο («καταλήξαμε σε έναν συμβιβασμό που μειώνει κατά 22 δισ. στην τριετία τη λιτότητα, χωρίς ωστόσο να την καταργεί»), ανακοίνωνε ότι «είναι ζήτημα λίγων εβδομάδων να έχουμε καλά νέα για το χρέος» και τόνιζε ότι «η δεύτερη αξιολόγηση θα κλείσει έγκαιρα, ώστε μαζί με τις αποφάσεις για το χρέος και την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στην “ποσοτική χαλάρωση“, να ανοίξουν οι προϋποθέσεις για επιστροφή της χώρας σε αναπτυξιακή τροχιά. Το ίδιο λένε πλέον και οι θεσμοί».

Η συνέχεια είναι γνωστή. Από τις 6 Δεκέμβρη (που ήταν το «έγκαιρα») έχουμε ήδη πάει στις 7 Απρίλη, χωρίς και αυτή η ημερομηνία να είναι σίγουρη. Και οι συριζαίοι θέλουν να ξεχάσουν εκείνο που είχε πει πρώτος ο Τσακαλώτος («αν πάμε Μάη-Ιούνη, καήκαμε») και επανέλαβε στο LSE ο Χουλιαράκης («αν φτάσουμε στον Μάιο ή στον Ιούνιο χωρίς να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση, η αβεβαιότητα θα επανέλθει και οι επενδύσεις θα ματαιωθούν. Θα μπούμε σε μεγάλους μπελάδες. Και τότε θα αρχίσει η συζήτηση για το τέταρτο Μνημόνιο»).

Απ' αυτό πιάνεται η μνημονιακή αντιπολίτευση, κατηγορώντας τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ότι για δικούς τους μικροπολιτικούς λόγους βυθίζουν τον ελληνικό καπιταλισμό σε νέα ύφεση, και ζητώντας τους να κλείσουν άμεσα την αξιολόγηση, αλλιώς να φύγουν για να γίνουν εκλογές και να βγει άλλη κυβέρνηση.

Αυτό, όμως, είναι το ζήτημα; Αν το τέταρτο Μνημόνιο, που κατά βάση είναι ήδη συμφωνημένο (άσχετα αν δε θα χρειαστεί να το ονομάσουν Μνημόνιο, διότι δε θα υπάρχει νέο δάνειο), θα το υπογράψει η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή θα το βάλει στα πόδια αφήνοντας το «πικρό ποτήρι» να το πιει μια άλλη κυβέρνηση;

Η ελληνική αστική τάξη έχει κάθε λόγο να είναι οργισμένη σήμερα με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, γιατί με τα καμώματά τους και με τις καθυστερήσεις που προκαλεί η δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση, έχει προκαλέσει αβεβαιότητα που έχει «παγώσει» την αγορά. Αλλωστε, από τη νέα μνημονιακή συμφωνία η αστική τάξη μόνο κέρδη θα έχει, που θα προστεθούν στα όσα έχει κερδίσει μέχρι τώρα με τη διαμόρφωση του καθεστώτος της κινεζοποίησης.

Εμείς, όμως, οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, τι προσδοκούμε από τη μια ή την άλλη εξέλιξη; Υπάρχει καλύτερη ή χειρότερη συμφωνία, όταν σε κάθε περίπτωση αυτή θα φέρει νέα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, που θα προστεθούν στα όσα έχουν θεσπιστεί από το 2010;

Η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό μας θέλουν παθητικούς θεατές των εξελίξεων, που περιμένουν να δουν πόσο βαρύ θα είναι το «μοιραίο». Ετσι όμως μετατρεπόμαστε σε δειλούς, μοιραίους κι άβουλους αντάμα, που προσμένουν κάποιο θάμα, για να θυμηθούμε τον Βάρναλη.

Επειδή θάματα δε γίνονται, τη «μοίρα» μας μοναχά οι ίδιοι μπορούμε να την αλλάξουμε. Οσο δεν το κάνουμε, όσο δεν οργανωνόμαστε σε όλα τα επίπεδα, για να μπορέσουμε να δράσουμε, τόσο θ' αφήνουμε στις αστικές δυνάμεις τον «πολιτικό χώρο» για να μας αλυσοδένουν πιο γερά στο ζυγό της κινεζοποίησης.