Ν.Κούνδουρος
Αναμφίβολα ο Ν.Κούνδουρος (1926-2017) υπήρξε μία εμβληματική μορφή του
ελληνικού κινηματογράφου.
Εξόριστος στη Μακρόνησο στις αρχές του 1950, εαμικής καταγωγής, στήνει τη «Μαγική Πόλη» (1954), τον πρωτοποριακό «Δράκο» σε σενάριο του Ι.Καμπανέλλη με τον Ντ.Ηλιόπουλο και μουσική του Μ.Χατζιδάκι ως αλληγορία για την καταπίεση του αδυνάτου και την αλλοτρίωση.
Κινηματογραφεί «το Ποτάμι» (1959) για τον εμφύλιο, τις «Μικρές Αφροδίτες» (1962) με προτροπή σε μια απλούστερη ζωή, τον «Βόρτεξ» (1968) όπου αναζητά εναγώνια νέες μόρφες, συνεργάζεται με τον Μ.Θεοδωράκη στη μεταπολίτευση στους «Δρόμους της φωτιάς» και κορυφώνει το 1978 με το φιλμ «1922» για τη μικρασιατική εκστρατεία όπου διχάζει τους κριτικούς και απομακρύνεται από μία ρεαλιστική και αριστερή ματιά.
Έκτοτε σιωπά.
Ωστόσο η πυκνή γραφή του, η προσωπική σφραγίδα και η μίξη βίαιου και τρυφερού τον αναδεικνύουν σημαντικό νεοέλληνα σκηνοθέτη.
Εξόριστος στη Μακρόνησο στις αρχές του 1950, εαμικής καταγωγής, στήνει τη «Μαγική Πόλη» (1954), τον πρωτοποριακό «Δράκο» σε σενάριο του Ι.Καμπανέλλη με τον Ντ.Ηλιόπουλο και μουσική του Μ.Χατζιδάκι ως αλληγορία για την καταπίεση του αδυνάτου και την αλλοτρίωση.
Κινηματογραφεί «το Ποτάμι» (1959) για τον εμφύλιο, τις «Μικρές Αφροδίτες» (1962) με προτροπή σε μια απλούστερη ζωή, τον «Βόρτεξ» (1968) όπου αναζητά εναγώνια νέες μόρφες, συνεργάζεται με τον Μ.Θεοδωράκη στη μεταπολίτευση στους «Δρόμους της φωτιάς» και κορυφώνει το 1978 με το φιλμ «1922» για τη μικρασιατική εκστρατεία όπου διχάζει τους κριτικούς και απομακρύνεται από μία ρεαλιστική και αριστερή ματιά.
Έκτοτε σιωπά.
Ωστόσο η πυκνή γραφή του, η προσωπική σφραγίδα και η μίξη βίαιου και τρυφερού τον αναδεικνύουν σημαντικό νεοέλληνα σκηνοθέτη.
Σχόλια